Dag van:
Mijn zus en mijn neef zijn naar Krakau....
En wie Krakau zegt, zegt Auschwitz....
Een oud collega van mij was er twee weken geleden....
Hij schreef" Afgelopen vrijdag Auschwitz’ bezocht. Een intense plek. Alles wat ik ooit las, zag of leerde kwam bijeen in een keiharde confrontatie met het niet te beschrijven leed wat zich hier heeft afgespeeld. De eindeloze reeks namen van de 1,1 miljoen slachtoffers krijgen een gezicht als je door de gids stap voor stap wordt meegenomen in de martelgang die zij ondergingen. Van aankomst tot dood. En het besef dat daar waar zij stierven ik mijn weg vervolgde, terug naar mijn veilige leven."
Zo mooi beschreven....
Mijn zus zit er dus nu....middenin het nu nog niet te bevatten en te verwoorden....
En ik kijk naar het acht uur journaal.....
Als ratten in een val....Marioupol.....
Kinderen ondergedoken in een loods....
Een strijder met een kreet om hulp en zijn woorden "misschien was dit de laatste keer dat je me levend zag"....
Wat is er veranderd in de tijd van waar mijn zus in het toen staat en de beelden van nu op tv.....?
Wat heeft de mensheid geleerd?.....
Hoe ze elkaar nog sneller....nog meedogenlozer kunnen vermoorden?....
Gister zag ik een meisje vertellen dat ze haar papa hadden gevonden...
"Daar waar die groene jas lag....met zijn handen op zijn rug gebonden met een ijzerdraadje"....
Hoe haal je de oorlog uit dit kind?....
Hoe verander je een tijd....een gedachte....een mentaliteit?....
Ik wou dat ik de fotos die ik vandaag van de kleuters uit mijn klas maakte, mocht delen....
We hadden de gekke vijf minuten met z'n allen....
Maar ook al zou dat een boost voor de mensheid zijn...een aanblik van hoe het zou moeten zijn in deze wereld....het mag niet in verband met de privacy....
En het is dat moment dat ik me besef dat
We toch wel in een bijzonder verrotte samenleving leven....
We toch wel in een bijzonder verrotte samenleving leven....
Wel de afschuwelijke beelden van een vreselijke oorlog....bloedvlekken op straat....lijken op straat....kapot geschoten gebouwen.....huilende oudjes en kinderen....vluchtelingen met zoveel verdriet in en achter hun ogen....een beschoten school in Afghanistan.....
Maar NIET vijf foto's van vijf super vrolijke gekke bekken trekkende kleuters met een mega big ondeugende onbezorgde lach op hun gezicht.....
Sorry maar ik ben even de weg kwijt.... Ik snap het even allemaal niet meer.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten