2 juni 2022

Dag van: 

Vroeg opstaan...want sinds lange tijd weer eens een doktersbezoek...

Willem heeft de honden al uitgelaten als ik beneden kom...

Ik ben er klaar voor...

Goh de arts herkent me nog....of eigenlijk...herkent me juist...

Juist omdat ik nooit kom en toch nogal wat onder de leden heb eigenlijk...

Ze verbaast zich dan ook mij te zien....en ze weet....als ik kom, is dat niet voor niks....

Ik vertel het verhaal, zij bekijkt de voet...

Ik vertel mijn twijfel, Willem vertelt zijn twijfel....wij voelen haar twijfel...

En waar eindigt ze dan mee...

Ik stuur je toch even door ....

Is dat nou om mijn te plagen omdat ik nooit kom of meent ze het werkelijk....?

Vroeger kon je dan met zo'n verwijsbrief

meteen door naar de spoedeisende hulp...

Nee, nee, dat is sinds corona anders....

Eerst naar huis om te bellen ....er zijn nog tig wachtenden voor u en zo...en dan te horen krijgen dat je alsnog twintig minuten later al terecht kan....

Van Arnhem Zuid naar Arnhem Noord dus....

Terwijl er één brug dicht zit wegens wegwerkzaamheden....

Maar we doen het...

En dan kom je aan...en dan zitten die tig wachtenden die je net aan de telefoon voor je had, nu op stoeltjes met schermen ertussen, in die wachtkamer 2 van route 25 één hoog....

En je denkt nog 'waarom twintig minuten?'....

Maar het gaat vlot, vlotter dan aan de

telefoon...

Behalve dan weer bij mij natuurlijk...

Zes keer dat apparaat aan en klik en uit....zes keer je voet zus, nog een beetje zusser dan zo..... en dan eindelijk hebben ze de goede foto voor hun gevoel..

Terug naar wachtkamer 1....

En daar gaat het héél vlot...

Twee minuten later staat zuster weet ik veel met de uitslag in haar hand voor ons...

Eerst de meneer voor mij.....

Ach gut, hij begint erbarmelijk te snikken....

Eerst troosten dus maar...

En dan ik....

Willem en ik wachten gespannen af....

Toch is dat raar dan hè...hoe hoop werkt...

Na dagen twijfel doorspekt met die hoop die bijna je waarheid is geworden, dat je niks hebt....

En dan die uitslag...

" U gaat mee naar de gipskamer want er zit een scheur in het bot en er moet gips omheen"....

Eerst die schrik....lamgeslagen dood neer geplofte hoop....en dan ....ach een scheurtje....

Toch verslagen lopen de snikkende man met compagnon en Willem en ik achter de zuster aan die ons naar de gipskamer brengt....

En dan daar....

Mijn hemel dan daar....

Schreeuwende, kermende, huilende, gillende mensen en kinderen....

Wisten jullie dat?.....

De zuster verontschuldigt zich...

A voor het lawaai vol leed...

B dat ze snel weer weg moet...

De compagnon van de nog nasnikkende man vraagt of zij eerst mogen....

Nachtdienst gehad en zo....

De nasnikkende man begint weer te snikken "ik moet vast ook gezet worden"....

Ferm zeggen Willem en ik "natuurlijk, ga maar eerst!"....

En in mijn hoofd gaan radertjes tekeer " bij een scheurtje hoeft je enkel niet gezet te worden toch....voor mij geen geschreeuw"....

Al snel is er een plekje voor mij vrij en word ik gehaald...

Het kerm monster is klaar of wellicht naar een aparte geluiddichte isoleercel afgevoerd...

Het huilende angstige jongetje zit er nog...

De schreeuwende mevrouw is zojuist klaar en zit lijkbleek op haar behandeltafel...

Mijn plek is vlak naast de deur...

Mooi zo....er is dus een Escape.....

Wat ons opvalt is wat een rust de artsen

en behandelaars uitstralen...

En zo ervaren en lief en deskundig hoe ze het jongetje voorbereiden en helpen....

Ook voor de inmiddels bleke ipv lijkbleke vrouw zijn ze heel duidelijk in de informatie en zorgzaam....

En dan ben ik aan de beurt....

Een heel verhaal over de distale fibula fracta Weber A....hij wijst het zelfs aan op een skelet....

Het is dus wel degelijk een breuk en geen scheurtje...

En  in de enkelband zit ook een scheurtje...

Ik voel het lijk al drijven....

Gips onder een trouwjurk en geen trap op schrijden maar in een rolstoel met de lift het stadhuis in...

Niet aan de arm van mijn zoon de kerk in maar hij die mijn rolstoel duwt...

Ja, moet je luisteren....als je al die tijd vol hoop, goede moed en vertrouwen bent geweest, dan valt dat in zo'n kamer als hier wel aan diggelen hoor....

Dan de proef op de som...even drukken

dus....en ik kreun maar kerm niet, dat scheelt weer....

En...... 

We geven u een brace, u hoeft geen gips....

Maar....dan moet u zich zeer goed aan de regels houden...

Twee weken niet belasten...brace aanlaten behalve onder de douche...en oefeningen doen want een breuk als deze daar blijft u een half jaar tot een jaar last van houden....

Oeps ....

Heus je lijkt wel een slingeraap....geslingerd van hoop naar vrees, van twijfel naar schijnzekerheid, van goede moed naar bittere waarheid, van roze wolk naar diep duister gat....

Ofwel...de realiteit slaat je hier om de oren....

Dan de gezellige zuster die natuurlijk alles over de bruiloft wil weten....

Maar die ik niks kan zeggen want Willem zit ernaast...

Behalve dan dat ik geen zilveren schoentjes met naaldhakken zal dragen op de bruiloft....

Kak.....

Nou ja...en dat de brace qua kleur aardig bij de jurk past...

Kak .....

Als nog in een roes lopen we anderhalf uur later naar buiten...

In totaal heeft dit hele geintje ons slechts drie uur gekost...

Van 9.20 uur bij de huisarts tot 12.15 thuis uit het ziekenhuis....

Van verloren hoop tot wat het nu is...

Trouwen met een manke poot....

Je vast wel een stralende bruid voelen maar niet die hele mooie die je voor ogen had....

Maar goed....heeft er ooit wel eens een perfecte bruiloft plaatsgevonden.....?

Zo ja, dan wil ik het niet horen....

En zo zaten we dan...

Mijn dag bestond uit zitten op een stoel met de voet op een krukje, naar zitten op de bank met je voet op de bank, naar zitten op de schommelbank met je voet op een kussen....

Jongens wat een pret....

En de trap is mijn ergste vijand geworden in huis....

Hoe heb ik een split level huis ooit leuk kunnen vinden....

Oh wauw en ook nog een half zwevende trap in de woonkamer....

Het ding op is een crime, er vanaf nog erger....

Morgen gaan we krukken huren....

Dan ben ik helemaal zichtbaar kreupel....

Wel fantastisch al die telefoontjes en berichtjes...

Jeetje wat veel...en wat lief.....

Ik voel me er door gesteund en getroost maar ik blijf mezelf de grootste sukkel op aarde vinden.....

Nou oke, op Poetin na dan....