2 juli 2023

Dag van: 

Heb ik vanmorgen zin in iets....?

Nou nee, eigenlijk niet...

Maar tegelijkertijd ben ik wel volop wakker....

Mag ik ook zin hebben in, of toegeven aan de zin om te luieren....

Vanmorgen sta ik mezelf dat toe....

Gewoon even lekker niks....

Tot mijn vriendin belt dat haar broer zojuist is overleden...

'Dat meen je niet....zó snel....'

We praten een tijdje.....en dan gaan we verder...zoals dat gaat....zonder het te willen.....

Willem doet vandaag zijn spoken word act Keti Koti in de kerk...

Laat ik daar vanuit bed, terwijl de gordijn wild wapperen door de wind, maar eens naar kijken....

Natuurlijk heb ik de act al twee keer gezien hier in de huiskamer, maar als het dan voor het eggie moet in de kerk is het tóch anders....

Mooi is het....intens ...

Met de muziek van Hans Zimmer op de achtergrond (Free) staat hij met een lange ketting voorin de kerk en spreekt de woorden uit....

Iedereen is doodstil, en dat blijft het zelfs nog een paar minuten daarna...

Zichtbaar ontroerd probeert de ambtsdraagster de dienst voort te zetten...

Ze hapert en legt uit dat het voorafgaande wat met haar heeft gedaan....

Dan kijk ik verder op YouTube...

Ik vraag me af wat het filmpje onder de stream dienst van de kerk inhoud....

Niet zo zeer om het beeld dat ik zie als wel omdat het Frans is, en bij Franse taal gaat mijn hart altijd sneller kloppen....

Ik open het filmpje en stoot op een Franse show...y a que la vérité qui compte.....(het is de waarheid die telt of vrijer vertaald: de waarheid doet ertoe)....

Nou, en dan krijg je een hoop bagger over je heen gestort hoor....

Maar even zo goed als dat ik denk 'waarom dit?' , word je aandacht gevangen en vastgehouden....zo werkt dat in de mens....

Het programma betreft een podium met twee grappige ronde zitjes....

Links zitten de twee presentatoren, rechts degene om wie het gaat...

Op het tweede grappige ronde zitje zit (nog) niemand....

Ertussen hangt een prachtig wit ondoorzichtig vitrageachtig gordijn dat vooralsnog nog open is....

Het programma begint....

De presentatoren starten hun empathische ondervraging...

Het gaat er namelijk ook dat degene iemand om vergeving wil vragen, de relatie terug wil, zijn vader en moeder weer wil zien, spijt heeft, de eerste liefde weer wil ontmoeten omdat die nooit vergeten is, de vakantieliefde van ooit wil ontmoeten etc....

Dan gaat het gordijn dicht....de presentatoren lopen naar het andere zitje...

Daar neemt iemand anders plaats...

De presentatoren vragen of hij, zij of ze, enig idee hebben waarom ze naar de show gevraagd zijn....

Op het gordijn verschijnen nu schermen...

Op de schermen verschijnt het gezicht van de andere kant....

Nu dus het moment van verwondering, vertwijfeling, verrassing, afschuw of duizend vraagtekens in een frons op het voorhoofd....

De andere kant van het verhaal wordt nu verteld...

Y a la vérité qui compte...het leven bestaat immers niet uit het perspectief van maar één mens....

En dan eindigt de show met de vraag aan de genodigde of zij, hij of ze het gordijn ja of nee wil openen....

Een tranentrekker....????

Sensatiebelustachtig....????

Interesse of nieuwsgierigheid...???

Ik weet het niet, maar ik blijf kijken...

Het zal wel door het mengelmoesje van alles komen....

En natuurlijk om de taal, want ik leer er weer heel wat woorden bij, terwijl ik me dood erger aan de Nederlandse ondertiteling die het programma rijk is...met een vertaling als ondeugdje in lul....

Maar goed, dat terzijde....

Ik vermaak me in ieder geval met een kostelijk ingevuld luieren....

Het vervelende is, dat ik eigenlijk nooit legaal van mezelf mág luieren...

Het voelt dan ook pas goed als ik een was in de machine heb gedaan, een was heb opgevouwen en in de kasten heb....

Ik ben al beneden als Willem thuis komt....en krijg zojuist een appje van een hardwerkende collega....

Of ik even wil meekijken met wat zij in de OPplannen heeft gezet....

Laptop dus op schoot en meekijken...

Ach....het is een half uurtje werk...

Morgen die plannen mee naar huis geven, dinsdag en donderdag de gesprekken....dertien stuks van een half uur....

Dat wordt een latertje op die dagen....

Maar dan hebben we het ook maar weer gehad....

Gelukkig kan ik nog een stukje Tour de France kijken...

Mooie overwinning van Lafay....

Gisteren ook al zo leuk toen de tweeling Yates wonnen....

En och wat geniet ik toch van het landschap, de pittoreske dorpjes en die inspanning tijdens een klim....

Niet dat ik het al verteld had hoor dat

Borre zo ernstig aftakelt, maar vandaag zien we toch weer wat vooruitgang....

Borre heeft iets aan zijn gewricht (niet zijnde HD) en perianale fistels....

Hij krijgt er een hoge dosering prednsion voor....al maanden en maanden en maanden eigenlijk al....

Maar de laatste drie, vier maanden zeg maar, zien we alles invallen...behalve zijn buik, die zwelt op...

Zijn kop, zijn heupen vertonen deuken....er komen vreemde bulten overal, en er ontstaan allemaal kale plekken op zijn huid...

Vrijdag is Willem toch maar naar de dierenarts geweest want je vreest natuurlijk het ergste...

Wat blijkt nu.... Borre kan niet tegen de hoge dosering prednison....

Botontkalking ontstaat, spieren verzwakken ernstig, moe, lusteloos,  haaruitval enz....

Alleen de vervangende medicatie is bijna onbetaalbaar....en dat snapt de dierenarts ook wel....

Tuurlijk gaan we de medicatie wel toedienen maar....Bart de dierenarts oppert eerst het idee van de dosis halveren...

Dat doen we dus nu....

Als dat helpt, en de originele klachten blijven hetzelfde maar worden niet erger, dan kunnen we het op de halve dosering houden...

En zowaar vandaag leeft Borre weer wat op...

Zijn ingevallen lijf ziet er nog wel niet uit maar er komt weer wat meer leven in hem....

Tenminste, dat denk je dan te zien...of is de wens de vader van de gedachte...?

(Vertaling van de woorden van Shakespeare in zijn Henry IV (II, 4, 4): Thy wish was father, Harry, to that thought’. Koning Hendrik zegt dit tot zijn zoon, als deze zich de kroon op het hoofd zet, menend dat zijn vader dood was. Bedoeld is dus: je dacht dat ik dood was omdat je wilde dat ik dood was).....

Nooit geweten....dacht dat het een gewoon Nederlands spreekwoord was....

En ondanks dat onze Griekse vrienden appen dat de count down begonnen is, ga ik na dit weekend die laatste twee weken nog maar in....

En die voelen vooralsnog niet als countdown....