20 augustus 2023

Dag van:

Oeioeioei, een nacht van min duizend en één heb ik achter de rug, en Willem uiteindelijk ook....

En nee, dat lag niet aan het geweldige B&B want de bedden lagen heerlijk....

Ik denk aan de ervaringen van de dag, de rosé, Willems gesnurk, het lichtje dat Willem aan wilde want donker vind jij niet fijn, maar ik wel.... en in ieder geval aan restless leg na restless leg....

Ik heb de zon zien opkomen in Westerhaar....

Enfin uiteindelijk Willem ook wakker....

Ik die toch nog even inslaap, Willem
gelukkig ook nog...

Ik die weer wakker word, Willem die gaat douchen, ik weer inslaap en als Willem me roept omdat het uitgebreide ontbijt is gebracht, liever even niet wakker word....

Nou zo'n nacht dus.....

Maar tja, zonde natuurlijk om niet saampjes te ontbijten in deze gezellige mooie rustgevende omgeving....

Dus hup eruit en aan tafel...

Ow Yes.....zachtgekookte eitjes....

Ik ben niet zo van de eitjes maar zachtgekookt lust ik ze wel....

Bij Willem is dat andersom....die eet liefst elke dag twee eieren maar dan wel hardgekookt...

Hij doet een poging nu toch de zachtgekookte weg te krijgen....

En zoals hij anders altijd zo blij is dat hij mijn ei ook mag opeten, zo blij is hij nu dat ik mijn eigen ei verorber.....

We zitten nog even buiten....

Wat een rust, wat een groen, wat een stilte....

Dan maak ik de bedden op, doet Willem de afwas, pakken we de koffers in, schrijven in het gastenboek en vertrekken naar het mooie huis aan de overkant....

Eindelijk ga ik ze dan ook ontmoeten, Gerald en Emelie huisarts en vriend uit de vele verhalen....

Wat een prachtig huis met atelier....boeken gesorteerd op kleur in plaats van alfabet of genre....

Een kast vol geel, blauw, groen, wit, zwart en op zich al een schilderij tussen de rest van de kunst.....

De tuin lijkt wel een paleistuin....

Als Willem, Gerald en Emelie elkaar na zo lange tijd weerzien lopen de emoties hoog op....

Omhelzingen vol tranen.....

Ook de broer en schoonzus van Gerald zijn er....

En laten die nou vlakbij ons wonen en ook in het speciaal onderwijs werken....

Alleen is hij nu net met pensioen en werkt zij, ondanks dat het niet hoeft, nog even gezellig door als zorgcoördinator....

We hebben heel wat te delen en te lachen over vooral de onzinnige dingen van het onderwijs, terwijl Willem Gerald en Emelie herinneringen ophalen, foto's van nu delen en het samenzijn vieren....

We zwaaien broer en schoonzus uit,

Willem en Gerald kijken gebroederlijk dicht tegen elkaar op een bankje, in de tv hoek, vrouwenvoetbal en Emelie en ik duiken de tuin in...

Er valt zoveel te vertellen als je opnieuw geschiedenis wil schrijven naast een al bestaande geschiedenis....

We hebben het over vrouwen dingen, mode, kinderen, kwaaltjes, ons leven met een hoog sensitieve man en zij met een man met Parkinson....

We praten over onze jeugd en afkomst en welke invloed dat op ons gehad heeft....

En dan blijkt de wedstrijd afgelopen....

Jammer dat Spanje en niet Engeland gewonnen heeft vinden de mannen maar een mooie wedstrijd was het wel....

Dan maken we een wandeling door de immense tuin....langs de kippen, onder de enorme bomen, langs het pad waar de reeën s morgens lopen....

En dan is het bezoek voorbij....we gaan weer verder....maar wat was het onroerend mooi....

Op naar Anja en Hans waar het eten wacht....

En wat kan ze koken die Anja....

Hans, die uitvaarder is moet helaas werken....

Het klinkt misschien tegenstrijdig maar doden wachten niet.....

En het lijkt wel of het in Westerhaar altijd ergens over gaat....

Alsof ze de term koetjes en kalfjes niet kennen....

Openhartig, kwetsbaar, direct naar de kern....

Zo maken we nu met andere kleinkinderen van Anja en Hans, dan die die we ooit al eerder ontmoetten, kennis....

Het vriendinnetje (14jr) van de kleindochter pleegde onlangs zelfmoord...en hoe ze daar dan over praat....haar verhaal vertelt.... erover heeft nagedacht....

Ondertussen kijkt Willem weer voetbal met zijn oudleerling en zoon van de familie...

Zijn cluppie Feyenoord speelt immers....

En we smullen van de heerlijke hapjes die Anja klaarmaakte...

De hapjes die de kleinkinderen voorproeven, maar die ze allang kennen want ze eten het liefst zo vaak mogelijk bij oma....

In Westerhaar kan alles en is eigenlijk zelden iets teveel....

En het is dat we de honden uit het pension moeten halen, want anders waren we nog veel langer blijven zitten onder het genot van Texels Schuumkopke en heerlijke Moezelwijn.....

Wat zijn we moe van alle indrukken....

Wat zitten we vol....

Bij het pompstation maar snel en opkikker halen in de vorm van een mars en een flesje cola....

Dan zijn we thuis....de honden liggen er aan Willems voeten....

Na drieëntwintig jaar zo'n cadeautje krijgen....

Is dit wat men eeuwige roem noemt....?

Overal nog herkent worden waar je ook gaat of staat...."heej meester Lindeman"....

Iedereen die je op handen draagt en zijn of haar eigen verhaal over of met je heeft....

Waar niemand elkaars concurrent is maar naaste is, en medemens....

De ontmoetingen met mensen uit vroeger tijden....

Ontmoetingen waar leeftijd geen rol speelt....

Ik hoor nog gisteren Rick naar zijn zoontjes roepen "kom nog maar even naar beneden want papa's oude meester is er"...

En dan de kleine mannetjes die terugroepen "is ie al honderdvijftig dan"....?

Ze komen pas beneden als ik naar boven roep "nee, maar wel bijna".....

Ik denk aan het gesprek met de kleindochter over zelfmoord, dood en gemis....

Aan Yen die Willem nog herkend na drieëntwintig jaar....

En de kleinzoon die het met zijn moeder en oma heeft over een verjaardagscadeautje en aan mij vraagt "want vindt u er nou van?"....

Ik denk aan Rick (oudleerling en zijn van Willems overleden vriend) en Irin met wie we samen doorzakken tot in de nacht en waar we eindeloze gesprekken mee hebben....

Ik heb kanten van mezelf gezien die ik hier thuis in Arnhem nooit laat zien....

Kanten ook waarvan ik niet wist dat ik ze had....niet van mezelf kende of herkende....

Gewoon omdat je in Westerhaar jezelf bent en direct in je kern zit....

Alsof je los van jezelf komt....

En dat klinkt zo overdreven maar zo ervoer ik het echt....

Ik ben daarom ook dankbaar dat Westerhaar Willem koesterde en nog steeds koestert....

Willem is Willem en komt zoveel meer daar in Westerhaar tot zijn recht dan hier....

En misschien was daarom wel het mooiste dat ik dit weekend hoorde: " we hadden nog even nagepraat gisteren toen jullie weg waren, maar echt waar....we kennen niet twee mensen die zo goed matchen als jullie".....

"Wat jammer dat God twee mensen die hij zo voor elkaar maakte, elkaar zo laat heeft laten ontmoeten"....

En het ontroert me weer als ik het opschrijf.....

Wat was het een prachtig weekend....

Wat een ongelofelijk fantastisch weekend hebben Willem en ik gehad 

Waar verleden een hedentijds gezicht kreeg....

Verhalen een gezicht en een hart kregen....

Waar tijd geen rol meer speelde....en opnieuw geschiedenis werd geschreven...

Dank dank dank, ontzettend onbeschrijfelijk veel dank Anja Niks en Hans Niks voor dit fantastische verlate huwelijkscadeau...

We kunnen jullie niet vertellen hoe dankbaar wij zijn voor deze ervaring.....

Dank ook aan Rick Slot Irin Slot-Timmerman ,Emelie en Gerald Nillessen, Yen van Chinees restaurant Ni Hao Westerhaar , Dominic Niks , Gerja Bosch-Niks , Gerwin Bosch , Annemiek Niks-Smit , Ashley Meijerink B&B de Wieke voor hun gastvrijheid en gezelligheid...

Dit gaan wij niet snel vergeten....

Jullie zitten allemaal in ons hart.....