11 februari 2020

Dag van:

Zo..... dat is tiener kleinkind nummer 3...
Drie van de vier kleinkinderen al tiener...!
Nog eentje te gaan...
Veertien, elf, tien en biiiiiijjjjjjna acht...
Je raakt niet op ze uitgekeken...
En net als toen bij mijn eigen kinderen vind ik elke leeftijd weer geweldig...
Toch is het weer zo'n moment dat je merkt dat tijd vliegt...
Echt waar... de tijd heeft meer haast in/met het leven dan ik....
Voor mij hoeft het niet zo snel...
Maar tijd is tijd zegt de tijd... en gaat onverschrokken door...
Het voelt ook niet meer als 'het lijkt wel gisteren dat ik mijn kinderen of kleinkinderen voor het eerst in mijn armen had...'
Nee... het lijkt wel eeuwen geleden tegenwoordig...
En dat voelt oud...
In je hoofd blijft alles jong maar voor de rest... pffft....
Een rare overgangsperiode vind ik het ook...
Dat je hoofd je zegt 'toe maar, dat lukt nog wel' en als je het dan probeert dat het faliekant mislukt....
Met Willems verjaardag bijvoorbeeld vorig jaar....
Dat ik dacht tijdens bowlen 'ik maak jullie allemaal in'...(zoals vroeger met bowlen)...
En dat je dan afgaat als een gieter...
Iets met krachtverlies... minder coördinatie... artrose...
Of dat je denkt nog wel even achter die leerling aan te kunnen hollen maar van geen meter in z'n buurt kan komen...

En dat je dacht nog sterk te zijn tijdens een potje stoeien maar dat je achter elkaar achterover valt...
Of het ergste.... je denkt nog wel een nachtje door te kunnen halen... maar dan erachter komen dat die tijden toch echt voorbije en vergane glorie zijn....
En je weer twee dagen nodig hebt om ervan bij te komen...
Dat dus...!!
Van... maar oké... ik ben dus die (bijna) zestiger... mijn kinderen dertigers en mijn kleinkinderen biiiiiiijjjjjjna allemaal tieners......
Mijn eerste kleindochter is zelfs al verliefd geweest... tenminste.. dat vermoed ze....
Ze is nog wat onwennig in de liefde....'oma hoe voelt dat'....
Kijk... en voor dat antwoord hoefde ik zelfs op mijn leeftijd niet ver te graven....
Zulke dingen voelen dan weer wel als gisteren...
Och wat was ik verliefd op het verliefd zijn gevoel...
In het begin vond ik dat nog veel leuker dan dat wat daarna kwam...
Als de verliefdheid over was verlangde je alweer naar een volgende verliefdheid...
Mocht daarom ook best onbeantwoord blijven....
Al was je diep in je hart natuurlijk ook bang om 'over te blijven'....
Toch is dat verliefd zijn na Willems komst in mijn leven,  overgegaan in de hang naar rust...
Verliefdheid met al die met zich mee brengende spanning was ook wel vermoeiend...
En toen die rust over me kwam, voelde dat dan ook wel als zoiets van 'thuiskomen' in jezelf...
Daarom wist ik ook dat het goed was....

Nu weet ik dat het goed blijft al moet je er nog hard aan werken...
Al ben ik nog zo blij met al die 'even geen Willem' om me heen momentjes....ik moet er niet aan denken dat hij er echt niet meer zou zijn....
Van... vanavond kijken we naar een programma over dementie... met Angela Groothuizen....
En de man die elke dag zijn vrouw bezoekt in het verzorgingshuis...
Prachtig stel....!
Hij behandelt zijn vrouw nog steeds als ooit leek het wel...
Mijn moeder was erg hulpbehoevend aan het eind.... laatste stadium kanker... en nog steeds thuis....
En als er nou één vrouw was die haar onafhankelijkheid zó lief was, was het mijn moeder wel....
In al haar hulpbehoevendheid, bleef ik toch die hang naar onafhankelijkheid voelen....
Of was dat omdat ik niet beter wist....?
Niet anders wilde....?
Mijn ogen sloot voor het proces....?
Willems moeder is dementerend....
Niet meer de moeder die zij was.... overzorgzaam.... overbeschermend.... sussend....
Willems zussen vinden het soms wel eens moeilijk dat hun moeder de moeder meer is die zij kenden...
Willem blijft zijn moeder erin zien ....terwijl hij zo intens middenin het proces zit....
En de man op tv....?

Hij ziet nog zijn vrouw... zijn maatje... een soort van onrealistisch realisme...
Hij weet immers dat hij niet meer voor haar kan zorgen....zoveel is duidelijk... maar de rest is niet over....
Of is het 'zorgen voor' op een andere manier...?
Het cadeautje dat hij meebrengt is allang die bos bloemen of doos bonbons niet meer... maar een knuffelbeer en een kerstman pop...
Toch is zij nog de zijne....
Zij hoort bij hem...
Zij voelt dat ook...
Bij Willems moeder vind ik dat altijd het mooiste... ze kent haar kinderen en mij  niet meer maar het voelt vertrouwd en goed....ook al ben ik steeds weer 'die nieuwe vriendin'...
Van.... zoveel generaties... van voor de oorlog.... net na de oorlog.... de luxe jaren... en nu weer de jaren van overbezadigdheid en bewustwording.... en dus zorg om de toekomst...
Misschien zijn we zelf uiteindelijk ook wel eens klaar met 'de tijd' die maar voort raast....