zondag 30 november 2025

30 november 2025


Dag van:
Laat ik beginnen met de melding dat het met Borre weer wat beter gaat ....
Tot nu dan hè, want je weet nooit wanneer zo'n kramp weet terugkomt....
Maar we zijn blij en opgelucht.....

Het nieuws van een paar dagen geleden, krijg ik nu pas echt mee..... dringt nu pas echt door......en slaat in als een koude golf op een verder rustige ochtend:.... 
De publieke omroepen moesten opnieuw bezuinigen......
Niet een beetje snijden, maar weer zó veel dat juist de programma’s die iets dóen met een mens, van de buis gaan verdwijnen...... Terwijl de commerciële zenders vrolijk verder konden met hun eindeloze stroom van glitter, oppervlakkigheid en 'reality'......dat vreemde woord dat inmiddels alles lijkt te betekenen behalve de werkelijkheid......

Het is toch absurd dat juist die uitzendingen die je aan het denken zetten, die je raken, die iets groters aanraken dan alleen het hier en nu, juist díe moesten sneuvelen...... Programma’s die de wereld probeerden te begrijpen, in plaats van er alleen maar lawaai en ophef over te maken.......
Ze lijken ineens een luxeproduct te zijn geworden, in plaats van een publiek recht.....

Voor mij zijn de publieke omroepen altijd

een soort thuishaven geweest.....
Niet omdat alles perfect was, maar omdat er tenminste werd geprobeerd om verhalen te maken met betekenis......verhalen waar mensen geen decorstukken waren, maar echte wezens met echte gevoelens, twijfels, dromen......
Je kan luisteren naar diepgaande gesprekken, documentaires die je blik verruimen, reportages die je meenemen naar levens met een verhaal die je anders nooit zou gezien.....
Echte levend dan hè..... niet van die commerciële neppe......

En dan zap je eens per ongeluk langs een commerciële zender......
Daar zit een groep mensen in een perfect uitgelichte woonkamer of achter een show desk over niets te praten.......letterlijk niets......
Zinnen zonder inhoud, gesprekken zonder richting.......
Als het maar nietszeggende sensatie is.....
Alsof je in een leeg huis staat waar de echo’s mooier klinken dan de stemmen zelf......
Ze noemen het reality, maar het voelt eerder als een holle spiegel die alleen maar laat zien hoe graag we vermaakt willen worden, zonder ooit geraakt te worden.......

Het voelt zo onaangenaam,  dat nare, knagende gevoel van leegte na het zien van zo’n programma......al is het maar een glimp
Alsof iemand aan je binnenkant zit trekken, iets weggehaald in plaats van toegevoegd......
Ik vraag me werkelijk af hoe het mogelijk is dat dát de norm wordt.....en het betekenisvolle, het progressieve, het menselijke, opeens een kostenpost......
Ik weet heus wel dat er ook wel leuke vermakelijke programma's zijn hoor.....euhhhhhhhhh.....nou ja ik kijk bijvoorbeeld graag masked singers..... eeeuuuuhhhhhhhhhh..... oh ja......of huis op het platteland.......maar voor het grootste deel.....brrrrr bagger.....
Volgens mij zijn ze er om die juicy channels en roddelbladen wat te doen te geven.....


De publieke omroep moet snijden......
De commerciële zenders gaan gewoon lekker door......en ik zit met een mengeling van boosheid en onbegrip......
Niet alleen omdat mijn favoriete programma’s dreigen te verdwijnen, maar omdat het iets groters vertelt over de tijd waarin we leven..... 

Een tijd waarin stilte geen inhoud meer is, maar simpelweg… letterlijke stilte......
Waarin “niets zeggen” televisie is geworden...... nietszeggende shit.....
 En waarin de vraag of iets waarde heeft, lijkt te worden vervangen door de vraag of iets verkoopt....   

Zucht..... stel dat kijkgeld van vroeger dan maar weer in.....
Misschien dat dat nog helpt....
En als kraam cadeautjes tegenwoordig de kinderen direct een lidmaatschap van een omroep geven.....
Avrobode, Varagids, Max magazine, enz tussen de luiers en naar de Nijntje boeken op de plank.....
Alles om naar niet afgevlakt te worden zodat de zogenaamde elite het voor het zeggen krijgt omdat we niet mondig en bewust genoeg meer zijn....
Omdat we de kennis missen dankzij liederlijke Meilandjes, Bevertjes of Frogertjes in een camper.....

Of dat je niet meer bij machte bent om kritisch te denken dankzij consumenten,  boeken en kunst programma's omdat je man klusser moet worden en je kinderen je huis voor je uitzoeken.....
Nee stel je voor dat we nog zelf zouden nadenken.....
Bah.... ben er naar van.....



zaterdag 29 november 2025

29 november 2025


Dag van:
Één dagje Ademhalen.....al blijft dat lastig met die verhipte Covid in mijn lijf....
Een gezellige lunch met een oud collega cancel ik maar..... is het niet om die pas op de plaats, dan wel om de gezondheid van anderen want nu zie ik geen kans om die anderhalve meter in acht te nemen zoals ik dat gisteravond wel deed....
En om diezelfde reden cancel ik met veel pijn in mijn hart het jaarlijkse kerstknutselavondje met de kliekmeiden ook maar.....

Na weken van drukte, nummers oefenen,  optredens voorbereidingen,  gezonde spanning, kaak en bijholte ontsteking en corona ziekte, moet het er eindelijk van komen........ één dagje voor onszelf......
Niet meer dan dat, want er ligt nog genoeg te wachten natuurlijk,  maar het is voor nu precies genoeg om even te voelen dat we nog (samen) leven.......

Het huis ziet er echter uit alsof er vier herdershonden een indoor-zandstorm hadden georganiseerd......
Ach ja… dat hebben ze natuurlijk ook, want dat is bijna dagelijkse kost nu in dit seizoen......
Dus eerst maar even opruimen en schoonmaken....ik met de dweil, nog nahijgend van de Covid-restjes, en Willem?......hij klopt en hij veegt en hij zuigt alsof hij zich had opgegeven voor het huishoudmarathon.....

Maar dan toch,  eindelijk… rust.......

Wij.....op de sta-op stoelen....... met een kop koffie......met dat stille, tevreden glimlachje dat zegt: toch wel weer gezellig zo samen.....

Maar wij zouden wij niet zijn.... je weet wel geen structuur en planning en zo..... want net wanneer we ons overgeven aan dat kostbare moment van nietsdoen, plopt de volgende gedachte op:
'Een gezellig hapje erbij… zullen we naar de kaasboerderij'?.......

Jij kijkt naar de dweil die nog tegen de muur leunt en naar je eigen ademhaling die lijkt te protesteren......
Willem kijkt naar jou, dan naar de autosleutels.......hij rijdt wel klinkt het bijna smekend.....
Als jij betaalt..... komt er dan achteraan....
Je aarzelt twee tellen over die ahum eerlijke verdeling..... maar vooruit dan maar......


Op de kaasboerderij worden we begroet door de geur van pure koeienmest.....
Ik kan daarvan genieten, Willem steekt zijn neus direct diep in de kazen alsof daar een ontsnappingsroute zit.......
En dan gebeurt alweer het onverwachte......
Zijn blik valt op een zak meel van de molen......
Je ziet het gebeuren..... het lichtje......
Hij krijgt het lumineuze idee om straks de broodbakmachine uit het stof te trekken..... Sterker nog: hij belooft zelfs om zelf naar de supermarkt te rijden voor gist.......

Vers brood, boerderijkaas, een schoon huis

(voor zolang het duurt), vier tevreden honden en wij twee die eindelijk even stilstaan na alles wat is geweest.......
Dat beloofde avondje, dat kwam er....... wat was het brood heerlijk.... 'de Mol' spannend en 'even tot hier' weer knap gedaan......

Alleen...... wat heet dat dit garantie is voor de rest van de nacht in huize Lindeman Le Comte......?
Hoezo ademhalen..... hoezo rust....?
Want dan zit je ineens samen middenin de nacht als je naar bed wil,  met de schrik in de benen bij dierenziekenhuis Evidensia met een plotseling uit zijn blaas bloed druppelende Borre die niet meer kan plassen.....


Wat eraan vooraf ging.....?
Twee wanhopig hulp zoekende hondenogen.... help me dan.....
Heen en weer drentelen, zachte jankjes.... en steeds maar weer willen plassen maar niet kunnen..... zomaar uit het niets.....

We twijfelen geen moment.... dierenarts bellen......
En dan word je in die eerste minuut aan de telefoon door een aardige meelevende stem, heel eerlijk en duidelijk, met enorm hoge avond/weekend tarieven om de oren gegooid die je staan te wachten als je wil komen....
Ontzettend eerlijk en ook goed denk ik als je niet van verrassingen houdt, maar aan kosten denk je echt niet als je een doodzieke hond met die ogen voor je hébt zitten....
Dat deden we met Bengel niet..... dat doen we dus nu bij Borre ook niet......
Dus we rennen de auto in en vliegen over de weg naar het Evidensia dierenziekenhuis....
We worden opgevangen door een begripvolle en behulpzame paraveterinaire assistente, verder geholpen door een oh zo haar vak liefhebbende nood/ eerste hulp dierenarts die vooral Willem feilloos aanvoelt.....
En wat zijn wij, en vooral Borre weer geweldig geholpen door de ontzettend kundige maar vooral lieve betrokken nachtdienst arts die alle tijd nam voor een emotioneel baasje, een bezorgd vrouwtje en een oh zo zieke zachtjes piepende Borre die zo'n pijn had en al zoveel heeft meegemaakt en eigenijk in de verlenging van zijn leven zit. 

En de noodarts, terwijl haar dienst erop zat,  bleef omdat ze wilde weten wat er was en wel zag dat Borre en zijn baasje het heel erg moeilijk hadden......   
Zo fijn dat Willem zo alle vertrouwen kreeg om Borre mee te geven voor verder onderzoek waar hij niet bij kon zijn.....
Echo, katheterisatie, urine-bloed onderzoeken.... 
Vermoedelijk blaaskramp en blaasontsteking is na grondig onderzoek, de eerste diagnose..... maar meteen bellen als er vannacht toch weer iets gebeurd......
Een fantastisch na gesprek met dokter Roy waar alle vragen beantwoord werden en meer.....
Waar alle informatie verstrekt werd, zorgen en twijfel gedeeld werden....
Alledrie verlieten we opgelucht om half twee vannacht het ziekenhuis.
En nu maar hopen op een goed en spoedig herstel....
BORRE WAT EEN HOND!!!!!
Met dank aan Evidensia 





















vrijdag 28 november 2025

28 november 2025


Dag van:
De tweede dag dat ik met koorts in bed lig, voelt als een eeuwigheid......
Covid trekt als een zware mist door mijn longen, elke ademteug een klein gevecht......
Ik slaap in stukken, word wakker alsof ik naar lucht moest happen, en duik dan weer weg in dromen die aanvoelen als flarden van een verwarde B film......
Maar dwars door dat alles heen is er één ding dat helder blijft, één vurige gedachte die me overeind houdt: vanavond moet ik erbij zijn.......

Vanavond zal Willem zijn eerste grote optreden geven.....
Wekenlang heeft hij geoefend..... 
Niet even, niet af en toe, maar met een toewijding die bijna iets heiligs heeft..... ik kan de noten van melodieën dromen.....
In alle stilte heeft hij zijn fluitspel geperfectioneerd, elke noot gevijld tot hij schitterde......
Hij heeft gespeeld in de keuken, in de tuin, in de gang waar de akoestiek hem goedgezind was.......

En ik had dat allemaal mogen zien groeien..... 
Soms van dichtbij, soms vanachter een halfgesloten deur, glimlachend om die zachte, geconcentreerde blik van hem, of juist die geïrriteerde omdat een loopje niet lukte..... en soms in de studio van de toetsenist/ dirigent, waar ik dan niet bij was, maar de verhalen erover hoorde als hij thuis kwam.....

En nu was het zover.....samen met een toetsenist en een violiste zou hij eindelijk de muziek laten horen tijdens een heus optreden waar hij al jaren naar toeleefde......
Geen koorts ter wereld zou me daarvan weghouden.......

Tegen de avond hees ik mezelf uit bed......
Paracetamol, ibuprofen, neusdruppels,  hoesttabletten enz.  stop ik in mijn tas.....
Het kostte me meer tijd dan ik wil toegeven, maar ik deed het......
Mijn benen trilden, mijn hoofd tolde, maar mijn vastberadenheid was sterker dan mijn griepige lijf......
Want daar, in het voormalige kerkje dat nu bekendstond als het huis van Loo, zou het gebeuren......in het hart van het dorp Loo, temidden van vrienden, bekenden en buurtbewoners......


En toen de muziek begon, vergat ik alles.....
Willem stond daar in het zachte groene licht......
Zijn fluit sprak, zong, ademde.....
De toetsenist legde er een warme bedding onder, de violiste liet haar eigen lijnen als zilveren draden door de ruimte dansen..... 
Maar het was Willem die de lucht vulde, alsof hij de muren, de mensen, zelfs de tijd zelf even optilde.....

Ik voelde hoe de koorts van me afgleed, hoe de adem weer tot rust kwam......
Niet omdat ik beter was, maar omdat zijn muziek me meenam naar een plek waar ziekte even geen naam had......
Het werd een prachtige avond.
Een avond die in de herinnering zal blijven hangen als een klein wondertje in dat kleine kerkje tussen de graven van de eens levenden......

Willem brengt nog even de violiste naar huis.... óók zij lijkt de griep te pakken te hebben...... 
Maar tegen twaalven zitten we dan samen thuis.....
Mijn stem was schor, maar mijn ogen straalden......
We schonken de gekregen fles sambuca in....
Twee kleine glaasjes.... maar veel te gul, zoals altijd, en zo maakten we bijna een halve fles soldaat terwijl we de filmpjes terugkeken die ik ondanks al het zweten en trillen toch had weten te maken......

We lachten.
We praatten.....
En ergens tussen de zoete anijslucht en de warme deken van vermoeidheid begonnen de tongen te lossen, zoals dat alleen ’s nachts gebeurt.......
Filosofische gesprekken rolden als vanzelf naar boven: beelden van vroeger, de tijd voordat wij samen waren, en beelden van nu, van wie we geworden zijn...... en beelden om los te laten....

En ik dacht:
Hoe ziek ik ook was....deze avond had ik nooit willen missen......
Niet het optreden.....
Niet de muziek......
Niet hem......
En vooral niet deze nacht die zacht bleef nazingen in mijn borst, lang nadat mijn koorts leek te zijn verdwenen.....
Maar tja.... alcohol is vluchtig......


Zijn muziek,
een stille ontploffing
van ruimte
en tussen die golven van licht
ligt precies dát moment
waarin een toon
de ziel raakt.

Niet hard,
niet luid,
maar als een warm spoor
dat door de binnenkant
van het bestaan trekt.

Het is de toon
die alleen hij kan spelen,
de toon die weet
waar het hart schuilt,
en zonder zoeken
de weg ernaartoe vindt.

En ik voel het:
liefde klinkt
in precies die trilling
waar ziel en muziek
elkaar aanraken.