Ze natuurlijk eerst feliciteren maar dan zoets hebben van.... hoe kan dat nou... en dochter van 52...?
Nou ben ik geen 52 meer, maar 57..... maar het klinkt zo raar en dochter van 52 hebben...
Dan dringt het besef tot me door dat ik natuurlijk hele oude ouders had toen ik geboren werd...
Mijn vader was 54 en mijn moeder 38...
Voor míj is hert heel normaal dat ik allang niet meer gefeliciteerd wordt door mijn ouders...
Maar het is juist veel normaler als dit wel gebeurd....
Ik las immers laatst ook een stuk in een krant waarin stond dat een 99 jarige moeder aan het sterfbed van haar 80 jarige zoon stond...
Vond ik ook al raar...
Het voelt even heel.... tja hoe zeg je dat.... onwerkelijk of zo...
Hoe zou dat voelen als ik nog een vader en moeder had...
Stom eigenlijk want Willem heeft immers ook nog een moeder en dat vind ik gewoon...
Al feliciteert ze hem niet meer in dit stadium van haar leven...en zeker niet via Facebook...
Mijn vader typte zijn artikelen voor zijn economische nieuwsbrief nog op een typmachine... hij heeft nooit weet van computers gehad...
Mijn moeder stencilde (autocorrectie op mijn mobiel herkent het woord niet eens meer) die nieuwsbrieven nog met de hand...
Maar zij heeft nog wel geweten wat geld pinnen was...
Ik ben langer moeder van mijn kinderen dan mijn vader, vader van mijn zus en mij was...
En ik ben langer zonder vader nu dan ik ooit mét ben geweest...
Van.... aparte eerste zondagochtend gedachte...
Én ik geloof dat onder dat vreemde gevoel ook wel iets van gemis steekt....
Hoe zou het eigenlijk voelen, nu je zelf naar die 60 kruipt, je nog kind van iemand te voelen....?
Ik sta al zolang bovenaan de lijst van generaties nu.... als eerste te gaan....
Zorg dragen voor jezelf... zorg dragen voor je eigen kinderen...
Niét meer terug kunnen vallen op ouders....
Zou ik mijn moeder nog 'lastig vallen' met mijn zorgen zoals ik vroeger deed?
Ik zou haar zeker om raad vragen denk ik...
Mijn vader zou nu 111 zijn... mijn moeder 95.....
Hoe zóu ze er nu uitgezien hebben op haar 95ste?....
Grappige zondagochtend gedachtes....
Van.... toch zal ik zelf (hoop ik dan toch) mijn kinderen ok op die leeftijd van 52 feliciteren.. ik heb immers al een zoon van 34 en een dochter van 31....
Over 20 jaar ben ik 77..(moet ik toch kunnen halen) ... en dan feliciteer ik héb....
Hi hi hi.. moeder van kinderen die dan zo oud zijn als ik nu zo'n beetje ben......
Wie weet ben ik dan al wel overgrootmoeder ..... kleinkinderen van 33, 29,28,26
Ik hoop dat ik dan nog eens aan deze zondagochtend gedachte denk...
Ik hoop überhaupt dat ik het red.....77 worden....
Dan ben ik net 10 jaar met pensioen....
Ach ja... over 20 jaar... we zullen het beleven....
Van.... in de middag komt een oude vriend van Willem na lange tijd weer eens bezoek met zijn vrouw...
Ik heb ze al een keer ontmoet en het voelde toen heel goed...
Een man met een enorme diepgang en de gave na het luisteren van je verhaal precies de juiste vragen te stellen zodat je nog dieper op zaken ingaat...
Een bijzondere man....
Allebei onderwijs mensen... hij aan het VO richting godsdienst, filosofie en zingeving en zij school coach....heerlijk die raakvlakken...
Én hoe leuk dat we op het onderwerp ouders en kinderen komen maar dan wij in relatie tot onze ouders...
En dan die vragen van Henri... wat zocht je in je ouders..... wat mis je nu precies....hoe zou kind zijn in het nu voor je moeten voelen, waar vind je dat in en hoe zou je dat invulling geven...
Van.... nou ga er maar voor zitten...
Dat heb je niet 1,2,3 beantwoord....
Vroeger zocht ik niets in mijn ouders... je kreeg een daar deed je het mee.... de veiligheid die je toen kreeg was je veiligheid en je wist niet beter.... al weet je nu dat het dat absoluut niet was...
Én mis je nu iets?..... misschien raadgeving.... advies... gewoon alleen het idee nog kind van iemand te zijn...of toch niet?.... En waarom dan...
Bij Willem komen we op de demente wijsheid die nog aanwezig is als een soort houvast aan het feit dat je nog een stukje moeder herkent in de vrouw die je moeder is...
Haar holle ogen zijn het niet waar je het in vindt maar wel soms die twinkeling...
Van.... we hebben het over, zoals ik dat altijd noemde, de grens gesprekken met je ouders...
Die gesprekken die vlak voor de dood van hen plaatsvinden en ook alleen dan kunnen plaatsvinden omdat ze dichter bij de kern zijn dan ooit... bij dat wat is overgebleven...
Blijkbaar hebben toch meer 'kinderen' dan alleen ik dat gedaan....
De "wat je nog wil zeggen/ weten/ vragen/kwijt" gesprekken....als je daar de kans voor krijgt tenminste en je ouder niet plots van je wordt weggerukt...
Een we hebben het over doodsstrijd... inslapen.... euthanasie....
Wat een gesprekken op een zonnige zondag...
Ach ja... en natuurlijk hebben we het over onderwijs... de angstcultuur die op veel scholen heerst en vaak beleidsbepalend blijkt te zijn....bang dat het uit de hand loopt of het overzicht te verliezen...
Het dingen voor willen zijn in plaats van ze te laten gebeuren en dan zien dat het wel meevalt met de gevolgen..
Ik las vanmorgen toevallig ook nog een mooi artikel over werkdruk:
https://stichting-leerkracht.nl/werkdruk-in-het-onderwijs-verminderen/
Tijd verkwistende processen en nutteloze administratieoogt het dingen dubbel moeten doen...
En zo bomen we door.. over wat wat we wel en niet belangrijk zouden moeten vinden en waaruit we onze inspiratie halen buiten ons werk...
Van.... een mooie middag....
Van...de avond verloopt ietsje anders... in het kader van.. in huize Lindeman le Comte is altijd wel wat loos...
We hebben net de Luizenmoeder gekeken en bedenken ons dat we blij zijn dat 1 april dit jaar niet op een schooldag valt... en Willem heeft net zijn oude kloffie aangetrokken of....
De telefoon gaat... Hanna ziek en niet gewoon ziek... erg ziek.. erg buikpijn... klinkt als
blindedarmontsteking.....
Dus naar de huisartsenpost met mama en wij wachten rustig af...
En weer telefoon... naar het ziekenhuis...
Maar oeps... Willem zal niet meer via de hoofdingang kunnen maar moet naar spoedeisende hulp... de nacht ingang...
Dat gaat 'm niet worden natuurlijk... Willem en de weg vinden is al een ramp laat staan dat ik hem moet uitleggen dat hij een andere ingang in moet...
Ik heb mijn jas al aan voordat hij beneden is...
Ik ga wel voor je uit rijden vertel ik hem...
Echt?...
Ja echt en opschieten nou maar...
Het is echt koud buiten...maar de auto start nog en de verwarming zal zo wel op temperatuur komen...
Zo rijden we in de donkere kou achter elkaar naar het ziekenhuis...
Voor de nacht ingang slagbomen houd ik stil... raampje open...
Daarin Willem wijs ik...
Daarin?...
Ja daar en dan door de intercom zeggen dat je voor je dochter komt....
Welke intercom?
Bij de slagboom Willem..
Daar?
Ja daar!
Én waar is de ingang dan?
Na de slagbomen alsmaar rechtdoor rijden Willem tot je licht ziet...
Waar zit dat dan...?
Willem gewoon doen wat ik zeg... doorrijden tot je licht ziet...
Mijn arm vriest intussen af met dat raampje open...
Ik rij iets door... draai de auto.... rij langs de slagbomen en zie dat Willem er al door is...
De rest zal hij ook wel vinden...
Van.... en als ik even later thuis zit en zijn appje lees weet ik zéker dat hij er is...
Praktische ik help hem er even aan herinneren dat hij zijn werk afbelt... want dat gaat hem morgen natuurlijk niet worden nu...
Hij zal wel laat thuis zijn en anders morgen weer vroeg erheen moeten...
Misschien ook slim om Babeth nu met haar proefwerk week voor de rust hier te laten zijn de hele week....
Ook maar even met haar mama overleggen...
Ach ja... never a dull moment hier zeggen de Engelsen dan...
Én zo is dat!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten