8 februari 2018

Dag van:

En dan gewoon wakker worden met koorts....
Je mocht eens gaan denken dat je je elke dag een beetje beter mocht voelen...
Dit is gewoon een verkoudheid die van achteren naar voren verloopt...
Áls je denkt dat je het wel red, krijg je nog een tik na....
 Van.... Willem gaat zijn moeder bezoeken...
Dat zullen weer gedichten worden vandaag...
Hopen maar dat ze een goede dag heeft, maar bij dementie kan je daar niks van zeggen...
Ook zoiets dat van achteren naar voren loopt...
Een soort omgekeerde tijd.... teruggaan naar het jonge kind in een ouder geworden lijf....
Van.... gelukkig zakt de koorts ietsje in de loop van de dag...
Overigens een prachtige dag... met een strak blauwe lucht en een heerlijk zonnetje...
Ik kán het dan ook niet laten om met twee dikke truien en een warme sjaal om, me door dat zonnetje te laten verwennen door op en stoel te gaan zitten met de beslofte voetjes omhoog..
Geen beter medicijn dan de pure vitamine D van de enige echte zon...
Dát houd ik wel een uurtje vol terwijl Bikkel en Babs zich verwonderen over het ijs op het water.....
Gister was dit toch nog water?... lijken ze te denken...
Ook van de waterbakken voor de vogels waar ze regelmatig zelf uit drinken snappen ze niks...
Maar likken is ook fijn....
Van.... de zon voelt goed.... ik soezel zomaar een beetje weg...
Geen zuchtje wind ... alleen de kou prikt af en toe even door de zon heen op de wangen...
Geen geluid van verkeer of eendjes... terwijl die laatste gisteren nog volop in het water spetterden ....
Vooral de meerkoetjes hadden weer de grootste bonje...
Nu is het still... winter stil...
En de zon weerspiegelt zich op het ijs...
Het is zo mooi....
Én ik weet niet of ik nou transpireer van koorts of dat het door de warme zon komt...
Van.... daar komen Willem en Blitz er weer aan...
Blitz dolt door de tuin...
Weg van het verzorgingshuis waar de deuren codes hebben...
Weg van de oudjes zonder verleden en toekomst....
Vrijheid....vermeende vrijheid....
Rennen door de bloembakken... rennen over het terras... zich verbazen over het ijs...genieten van weer bij haar vriendjes zijn....
Van... de dierenarts heeft nog geen uitslag... ze belt straks nog een keer...
Zenuwslopend dit gewacht al die dagen...

Én Willem díe weer weg moet... naar een diploma uitreiking van zijn dochter dit keer... houdt het niet meer...
Als ik beloof hem te bellen zodra ik de dierenarts heb opgehangen, kan hij rustig vertrekken...
Éérst de uitreiking en dan een etentje met nog een dochter en zijn ex....
Van... Willem is net een kwartier weg of de de dierenarts belt...
1) ze kan niet tegen antibiotica
2) als ze zich nu goed voelt, niks doen
3) bij terugkerende klachten toch weer antibiotica maar hele lange mildere kuur
4) gaat het dan niet over dan besluiten tot onderzoek op de bouw van de hond
5) de hoop vestigen op het feit dat het groei problemen zijn die met het ouder worden over zouden kunnen gaan....
6) zo niet, nummer 4 treedt alsnog in werking
Van.... eigenlijk weten we dus nog niet wat er nou aan de hand is.....
Behalve dan dat ze niet tegen antibiotica kan....
Maar vervolgens dan wel weer een kuur krijgt als ze weer ziek wordt...
Ach... de laatste dagen gaat het weer goed... laten we maar gewoon hopen.. duimen... vertrouwen...
Van.... het hoesten neemt nu ernstige vormen aan... soms denk je dat je erin blijft...
Toch bel ik de ziekmeldlijn dat ik in ieder geval morgen... die laatste dag voor de vakantie... kom werken...
Gewoon die eerste periode werkend afsluiten is wat ik wil...
En of het lukt zie ik morgen wel weer...