Dat gevoel waar niks en niemand tegenop kan...
De poes spinnend tegen je aan... kopjes gevend en je hand zo stevig vasthouden dat je niet meer weg kan. .
Alsof ze zeggen wil.... hier blijven vrouwtje, jij en ik samen.... rustig aan de zondag beginnen...
Hier kan geen meditatie of mind fullness tegenop...
Dit is veel meer dan dat...
Ik spin gezellig een potje mee...
Van... maar tja... voor Willem begint de familiedag waar hij met zijn meiden heen gaat en ik moet nog even naar mijn dochter en op de honden passen...
Mijn familiedag was gisteren... en 27 juli weer zoiets maar dan met mijn zus en kinderen er nog extra bij....
Het is toch wat met al dat familie gedoe...
In de enorme gebrokenheid zoekt men toch clans om bij te horen...
Nog steeds is het dáárom dat ik het best knudde vind dat ook ik gescheiden ben...
Ja.. klinkt raar natuurlijk... want aan de ene kant ben ik zo blij en trots dat ik cirkels doorbroken heb... dat ik inzag dat ik niet mijn oma en mijn moeder was en niet dezelfde "fouten" hoefde te begaan. .
Maar hoe graag had ik ook niet een van die weinigen willen zijn die een 25 en 50 en misschien wel 60 jarig huwelijksfeest kon vieren. .
Hoeksteen van de samenleving zijn...
Van.... me dunkt... ik heb 23 jaar tegen de klippen op gevochten en geofferd...
En ook nu ben ik in januari weer 12 en een half jaar bij een en dezelfde partner....
Voor je relatie moet je knokken... investeren... koesteren... geven en nemen...en niet zomaar opgeven en weggooien...
Dat heb ik gedaan... en ik doe het weer....
Met dit verschil dat deze relatie behoorlijk wat wederkeriger is....
Naast de beschadiging dat ik "nemen" moeilijk vind, "krijg" ik dus.... maar een gever zal ik altijd blijven...
Van... mijn kinderen zijn nog steeds bij hun partners. . ik geniet daarvan. ..
Het biedt hun kinderen veiligheid en vaste grond onder de voeten...
Niet dat ik tegen scheidingen ben. . zeker niet... wel tegen makkelijk opgeven...!
Wel tegen egoïstische/ egocentrische redenen... vooral als er kinderen mee gemoeid zijn. .
Willem kende 3 vaste relaties voor mij....
Van twee heeft hij kinderen...
Ook zijn zussen zijn gescheiden en hebben nieuwe partners... met en zonder kinderen en ook weer nieuwe kinderen. ....
Exen zijn weer hertrouwd en hebben ook weer kinderen....
Hoe een gebroken chaos kan het zijn...
Van... en mijn zus is gescheiden en hertrouwd met een partner met kinderen. .
Dan hebben we nog de familie van mijn moeder ( de oudste uit een gezin van 9)... en dus giga veel nazaten, allemaal verzameld in een familie Facebook pagina want de helft ervan woont in Canada.... tantes... ooms... nichten... neven... achternichten .... achterneven.... aangetrouwden.... alles op die pagina verzameld... reken maar uit...274 familieleden...en die hebben dus allemaal contact met elkaar... terwijl het nog steeds groeit...
Van... we willen ergens bijhoren...
De groepen kun je kiezen.... gelijkgezinden.... gelijkgelovigen..... gelijkdenkenden....... gelijkgenietenden...... gelijkgestemden....
De sportclub. . de muziekvereniging.. de politieke partij. .je werk, fanclubs, voetbalclub supporters etc....
Muziekstromingen... cultuurstromingen.... etc....
En áls die familie dan ook nog eens verwarrend is.... och lieve help...
Van... enfin... net als bij waarschijnlijk jullie, ben ik ook lid van Facebook pagina's en groepsapps...
Niet eentje maar meerdere.... want ook ik, einzelganger die ik kan zijn, wil toch even zo goed diep in mijn hart ergens bijhoren...
De Duitse Herder pagina's... de down syndroom pagina's... de familie stamboom pagina... de familie Lindeman pagina....de werk app.... de vriendenkliek app .... de vrouwenn van de kliek app...de familie honden app... de familie app..... de familie Lindeman app.... en hoppa de happy family app met zus en familie erbij...
Ik vraag me alleen af of het nu is om ergens bij te horen of om de boel een beetje overzichtelijk te houden...
Ik vrees van beide een beetje...
Van..... in den beginne probeerden Willem en ik alles bij elkaar te houden... te verbinden...
Ahum... die moed, goede voornemens, hoop... hebben we snel opgegeven... die dan weer wel...
Je móet de chaos niet groter willen maken dan die al is....
Plannen is onmogelijk want ieder heeft weer zijn eigen, met verplichtingen gepaard gaande, verbindingen. .
De verplichtingen hebben we dus heel snel losgelaten...
En ik denk ook dat dit onze redding binnen de zich ontwikkelende relatie was....
Voor Willem en mij hectischer en drukker omdat er altijd wel iemand is of langskomt maar voor de kinderen een stuk relaxter...
Geen verplichte kerst of sinterklaas... kom als je zin hebt of kom niet en dan ben je even lief...
Geen verplichte verjaardagen.... gezellig als je komt maar lukt het niet dan zijn jullie even lieve kinderen...
Dat geldt ook voor Willem en mij waar het gaat om familie dingen...
Uiteindelijk kwamen we tot het besluit dat eigen familie altijd vóór gaat... dus vallen dingen samen, dan gaat ieder naar zijn eigen bloedband....
Van. .. dat was natuurlijk niet direct zo.... allemensen wat hebben we in den beginne geïnvesteerd...
Maar we maken niet voor niets die twaalf en een half jaar vol.... met evenredig zoveel ervaringen en ontwikkelingen...
En ik denk dat we de juiste wegen insloegen en inslaan. . de goede beslissingen namen...
Voor Willem is dit de eerste keer dat hij zooooo lang een relatie volhoudt...
Van... en soms is het nóg slikken hoor... maar we stikken niet meer. . dat scheelt...
We kunnen nu de keuzes ook onderbouwen waar dat eerst alleen maar een gevoel was van "moeten" of "verstandig" of "doe het voor jou"....dan wel "dat hoort zo" ...of "men wil dat zo"....
Zijn keuzes nu ja of nee, er zit een verhaal bij...een waarde zonder waarde oordeel...
Van... en dus gaat Willem naar zijn familie Lindeman dag ook al horen wij nog zo bij elkaar, en ik ga naar mijn dochter en haar schoonfamilie....
En 27 juli gaan we met mijn kleine familiekring ... zus en ik met (klein)kinderen en partners zonder hun kinderen ook familiedag vieren....
Noem het gedoe... voor ons is het de normaalste (nou ja... niet overdrijven Wampie) zaak van de wereld. .
Van.... Willem staat op punt van vertrek, of de deurbel gaat...
En geloof het of niet. . we gaan de volgende herhaling in:
Er staat en vrouw aan de deur... ik ben druk met weet ik veel dus Willem doet open...
Ik zie hem mee naar buiten lopen en....
Wampie!!!!!!...... je moet naar de tuin. .NU....!!!...Borre ligt in de sloot....
Zonder nadenken natuurlijk, want anders had ik wel een lange neus gemaakt, ren ik naar de tuin en overzie in 2 seconden de situatie...
Seconde 1... de brug staat weer vol mensen....
Seconde 2.... Borre kan met gemak staan in de sloot...
Geen paniek dus...maar wat ga ik doen...?
Ik loop de treden af... de vlonder op... Borre komt me al tegemoet en zet één poot op de vlonder...
Mooi zo. . of het nou humaan of diervriendelijk is of niet... ik pak hem bij zijn halsband en trek hem in één ruk op de kant...
Mij krijgen ze die sloot niet meer in...!
Applaus vanaf de brug. . maar ik zit mooi wel met een ongelofelijk stinkende hond en wijzelf in goede kledij gehuld omdat we op punt van feest vertrek staan...
Twee gillende meiden... nee nee niet hier komen... ga weg ga weg....
En Willem die met zijn slijmbeurs ontstoken elleboog, aldoor au au roepend, Borre van zich afhoudt en mij toeroept de buitenkraan open te draaien....
Van... dan een Borre die afgespoeld de kamer in wil rennen waar wederom de twee gillende meiden die staan te roepen... nee nee... ga weg... hou hem daar....(nou ja Hanna dan want Babeth ligt in een deuk)....
En Willem die au au, doe die deur dicht au au roept....
En ik die stoïcijns Borre toespreek ..."schud je even uit voor je naar binnen loopt wil je" ....wat hij dus ook meteen doet...
Wij begrijpen elkaar namelijk...(denk ik)....
Van.... Willem gaat maar snel met zijn meiden... ze mochten eens nat worden....
Ach... laat ik even dweilen want het is wel een overmatig grote ellende watersporen op het parket...
Het oogt niet alleen beter... het ruikt ook frisser. .
Toch eens zo'n waterblazer aanschaffen waar ze het op die Duitse Herder pagina's altijd over hebben. .
Van... zo, dat hebben we ook weer gehad...
Je kan van die Willem zeggen wat je wil maar delegeren is toch wel één van zijn kwaliteiten...
Enneuh... volgzaam zijn dus één van mijn, toch nog te aanwezige, valkuilen....
Wat een man... wat een man...
Nog geen tien minuten later zie ik alweer een Facebook filmpje langskomen van een zingende bestuurder van een Seat op weg naar zijn familiedag....
Van.... na mijn dochterbezoek maar eens aan het fotoalbum voor de Griekse vrienden beginnen...
Kanmijn neef die mooi meenemen als hij er 8 juli heengaat met zijn vriendin...
Maar tjonge jongen... irritatie na irritatie.... ergernis na ergernis... die software crasht om de haverklap...
Heb je een paar foto's erin gezet en leuk opgemaakt knalt de die eruit... frustratie ten top...
Weer opnieuw opstarten.. en weer... en nog een keer... hopeloos...
Ik ben een paar uur, 23 pogingen en behoorlijk wat frustratie verder eer het klaar is....
Als ik aan ons eigen album begin en hij knalt er weer 30 keer uit gooi ik de software eraf...en plaats en Twitter bericht erover...
Vanaf vandaag ben ik geen Hema fotoalbum klant meer.... de groeten...
En demonstratief download ik de Kruidvat software...
Van... dan ga ik de stoelen in het vliegtuig maar eens reserveren alvast...
Ik blijk ook al te kunnen inchecken... helemaal handig...
Nou... even kijken... Willem en ik willen allebei een gangpad plaats... en wel naast elkaar...18C....18D.... geregeld....
Nu verder. .. ja naam klopt... geboortedatum klopt... nationaliteit invullen... check...
Neeeeee hè..... de paspoortnummers....
De mijne heb ik wel... maar die van Willem dus niet...
Dan maar het huis even aan kant... alleen dweilen daar red je het hier niet mee...
Stoffen... boenen... stofzuigen. . nog maar eens dweilen...
Van... daar is Willem weer... na een , zo blijkt, geslaagde familiedag...
En... nee hè.... een half uur later ben ik toegevoegd aan alweer een nieuwe besloten Facebook pagina... de familie Lindeman pagina...
Ik hoor weer ergens bij...
We praten een beetje na... en dan die blik... en die tussen neus en lippen door opmerking over een paar nummertjes voor de schoolmusical die nog missen...
Ik voel het wel hoor... maar ik doe net alsof ik het niet voel...
Dus begin ik over dat rot album... en de honden....
Van.... en dan die tweede subtiele poging. ... eindigend met de opmerking "dat komt wel goed toch".... gevolgd door..."begin 'm nu toch wel te knijpen...
En dan mijn zwakke poging over dat de koffiepads bijna op zijn... mijn zus appte...
Weer gevolgd door een iets geërgerder toon omdat ik nergens op in ga...."doe het nu maar even... daar voel ik me beter bij"...
Ja maar ik niet sukkel...!!!!!
Ik wilde juist naar boven...maar ik ga dus weer achter die pc zitten en begin met converteren van de nummers... ergernis 1 de reclame... ergernis 2 nog meer reclame... ergernis 3 Willem hijgt in mijn nek....
Het is gelukt... nu die dingen op stick en klaar...!
Van... ik heb me net boven in bed genesteld... poes in mijn knieholte of....
Verdikkie... vergeet ik die stoel reserveringen... en morgen is Willem natuurlijk op school met zijn paspoort in zijn heup tasje...
Naar beneden maar weer....
Pc weer opstarten... wachten... wachten...
Mail openen... wachten. .... wachten. .
Zucht... gebruikersnaam... wachtwoord... naar boekingen... zucht...
Allebei de paspoortnummers erin. .
Doe ik weer iets fout... check check double check... nee alles klopt...
Oooooh. . ze willen mijn E-mail adres hebben... dat kan ...
Zo geregeld..... klaar!!
Nu lekker naar boven. . Een einde aan mijn dag mijmeren en in slaap vallen...
Morgen is het alweer 32 jaar geleden dat mijn dochter met een turbo bevalling op de wereld kwam...
Tweeëndertig jaar. .. waar bleven ze....?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten