Van toekomstmuziek en weemoed....
Van je geliefd weten voor nu en straks naar het verdriet om hoe anders mooi het ooit was....
En dat tegen elkaar afwegend, je dan afvragen wat het dan eigenlijk allemaal eigenlijk voor betekenis zal zijn of heeft gehad..
Het speelde vanmorgen en vanmiddag allemaal door mijn hoofd...
Heen een weer geslingerd door gesprekken en ontmoetingen...
Dan thuiskomen.... Willem aantreffen... en je hoofd maar eens tegen zijn schouder leggen...
Gekke, nooit hetzelfde maar altijd constante vertrouwde factor in mijn leven in het hier en nu....
Van..... dan weer een telefoontje krijgen van een oude stagiaire...
Je niet vergeten weten...
Mooie woorden horen.... en de vraag of je, dat wat je toen voor haar betekende, nu voor een ander ook weer kunt betekenen....
Wetend dat de tijden veranderd zijn...
Jij niet veranderd bent, maar de omstandigheden wel....
Van..... Federer die wint... oude glorie op weg naar vernieuwde overwinningen...
Maar een Kiki die móet afhaken wegens buikgriep...nieuwe glorie terug naar af....
Van... en dan... mooier dan alles... de natuur film 'one amazing day '.....
Waarin voor mij alles samen kwam....
Van zonsopgang tot zonsondergang...
Adembenemend mooie beelden....
De panda die 14 uur per dag móet eten om in leven te blijven...
De kolibrie die een duim groot is en de hele dag móet blijven eten...
Het verwoestende gevecht om macht en leiderschap van twee giraffen....
De moeder zebra die hartstochtelijk bleef balken om haar jong de kolkende rivier over te krijgen...
De prachtige Afrikaanse wijsheid die de filmmaker meegeeft....:
'Als je snel wil reizen, ga alleen
Als je ver wil reizen, ga dan samen'
De vader pinguïn die 80 kilometer per dag aflegt om zijn vrouw en jongen van voedsel te voorzien en hen tussen 500.000 andere pinguïns weer terug vindt....En je gedachten die blijven hangen bij die eendagsvlieg....
Een levenscyclus in één dag....
Geboren worden, oud worden, je voortplanten en doodgaan....
Geen tijd voor angst of welke andere emotie dan ook...
Geen tijd om überhaupt ergens bij stil te staan want je móet door...
Alles móet in die ene dag gebeuren...
Van.... komt ineens dat pracht verhaal van Godfried Bomans naar boven...
Mooier dan hij kan ik het niet vertellen...
Dus hier komt het:
Op het afdakje boven de keuken lag een ei. Ach…. wat een klein eitje was dat! Het was nog veel kleiner dan een speldeknop…
Net op dat moment ging het eitje open en kwam er een heel klein beestje naar buiten. Een eendagsvlieg.
“Dit is een kostbare dag” zei Anna, want zo heette de eendagsvlieg, “vandaag moet ik groot worden, mij verloven, trouwen, kinderen krijgen, en …..sterven. Vanavond om acht uur moet alles gedaan zijn. Ik voel mij wel een beetje moedeloos met zoveel dingen voor de boeg. Maar wie niet waagt, die niet wint.”
Zij sloeg haar vleugeltjes uit en zweefde moedig over de zonnewijzer. Hier kwam zij een nette heer tegen. Hij was al wel wat oud, zeker een halve dag, maar hij zag er nog goed uit. Anna vond hem zelfs knap. En hij was zo discreet!
“Ach mejuffrouw….,” sprak hij haar aan.
Anna bloosde.
“Ik ben net geboren”, zei ze.
“Kom, kom, ” ging de heer wat ongeduldig verder, “Wij moeten onze tijd niet verpraten, juffrouw. Ja of nee?”
“Ja,” fluisterde de kleine Anna.
Zij omhelsen elkaar vluchtig en wandelden wat tussen de andijvie.
“Is dit nu het huwelijk”? vroeg Anna.
“Ja, dit is het,” zei de heer, die Simon heette. “Het is nu half tien, ” zei hij.
Hij werd bleek en gaf Anna een kus. Toen ging hij op zijn rugje liggen. Zijn pootjes in de lucht. Hij was dood.
Anna was meer verbaasd dan bedroefd. Het liefst had zij haar gezichtje in het zand gestopt en flink uitgehuild, maar dit paste niet bij een vrouw van middelbare leeftijd. Want dit was Anna nu geworden. Zij was wat gegroeid en had een bredere kijk op het leven gekregen. Zij stond hierover na te denken toen haar broertjes voorbijkwamen: in de schaduw geboren, waren zij wat later op de wereld gekomen. Anna bleef op een afstandje naar het uitkomen van de andere eieren kijken.
“Het leven, ” sprak zij, “het leven, beste jongelui, is een snelle desillusie. Tempo! Tempo! meer wordt er niet gevraagd.
Maar de kleine eendagsvliegen antwoordden niet eens. Zij spreidden hun vleugeltjes uit en vlogen rechtstandig naar de zon.
Nu schepte Anna ook moed. Ze sprong op en vloog over het duivenhok; daar ontmoette zij haar tweede man. Hun kennismaking was zakelijk, romantiek was belachelijk op die leeftijd.
“Bent U al eens getrouwd geweest?”
“Jawel,”antwoordde Anna, “het was een heel net huwelijk. Maar hij is overleden. Het is al lang geleden.”
“Goed. Ben U in voor een tweede huwelijk”?
“Met wie?”, vroeg Anna.
“Met mij”.
“Oh jawel,” sprak Anna. En hiermee waren zij getrouwd. Neen, korter kan het niet. En toch is dit een lange verkering voor een eendagsvlieg.
Was het een gelukkig huwelijk? Neen. Zij vermoedde dat hij betrokken was bij een zwendel-affaire in miereneieren. Maar er waren geen bewijzen. Hij werd echter betrapt bij het smokkelen van een stukje paardemest en werd verbannen. De wet is streng. Anna treurde niet; zij legde een paar honderd eieren in de kelk van een primula en liet zich toen drijven op de wind. Hoger en hoger ging het. Het was zo zalig, dit zorgeloze drijven….
Plotseling voelde Anna zich moe, heel moe. Snel spreidde zij haar vleugels uit en daalde. Zou dit het einde zijn? De tranen schoten haar in de ogen; zij dronk wat water uit een koolblad en dutte even in.
Toen zij wakker werd was de zon groot en rood. Alle dingen in de tuin waren stil en oud geworden. Ook Anna was een oude vrouw. Zij liep langzaam over het koolblad heen en weer en ging toen op de rand zitten. Van hier af kon zij de zon zien ondergaan. Anna zuchtte, en staarde over de bladrand naar beneden, op het leven onder haar. Slakjes, kevertjes, torretjes, van alles repte zich haastig voorbij, naar huis. Het was een vallen en opstaan, klimmen en dalen, gedrang en beweeg. Alleen Anna bewoog niet. Zij was dood.
naar het sprookje Anna van Godfried Bomans uit zijn boek Sprookjes, 1962
Van....en dan loop ik me daar even moeilijk te doen over mijn emoties....En als ik dan toch in de lees mood ben vandaag, kom ik ook nog eens een artikel van Brené Brown tegen over kwetsbaarheid...
Dat wij mensen steeds meer kwetsbaarheid als iets lafs zien maar dat er eigenlijk heel wat moed voor nodig is om kwetsbaar te durven zijn....
En dat je vaak met kwetsbaar opstellen met kan bereiken dan met stoerdoenerij....
Nou.... me dunkt met Anna... en mijn dagje...
Mocht je de moed... euh... kwetsbaarheid hebben dat artikel ook nog te willen lezen...
Hieronder volgt de link:
https://www.happinez.nl/groei/6-mythes-over-kwetsbaarheid-brene-brown/
Van..... en stel je nou voor dat mijn hele leven eigenlijk ook maar een dag was...
En één dag uit heel veel ochtenden een avonden bestond... maar toch maar één dag was....vandaag dus
Ja sorry ik fantaseer er wat op los nu...
En stel dan dat de tweede dag .... morgen.....gewoon de dood is...
Dat zou dan betekenen dat ik gewoon altijd in het hier en nu leef....
En dát lijkt me dan wel weer een te gekke gedachte....
Geen gezeur over dat verleden met z'n rugzakjes en die toekomst met z'n weet ik wat die brengt....
Het brengt me op het verhaal van een van mijn lievelings schrijvers....Toon Tellegen....
Nog eentje dan... en dan stop ik ermee....
Jullie zouden nog eens overleesvoerd raken....
Morgen
Midden op de dag, terwijl de zon door het raam naar binnen scheen, kreeg de eendagsvlieg een brief:
Beste eendagsvlieg,
Kom je morgen op mijn verjaardag?
Het wordt vast heel gezellig.
De krekel
De eendagsvlieg las de brief een paar keer.
Morgen... dacht hij, wat zou morgen zijn... Hij had daar nog nooit van gehoord.
Hij wreef over zijn achterhoofd. Misschien is het wel een soort dansen, dacht hij. Misschien is er wel een dans die de morg of de morgen heet. Ik ga straks morgen. Ik heb zo heerlijk gemorgd, ik had nog uren kunnen doorgaan...
Misschien bedoelt hij: kom je dansen op mijn verjaardag, en dan niet de tango of de wals, maar de morgen?
Hij herinnerde zich dat hij die ochtend een gesprek had opgevangen tussen twee dieren die langs zijn huis liepen. 'Ik kan niet morgen,' had de een gezegd. 'Ik ook niet', de ander. Daarna waren ze om de hoek verdwenen.
Ze kunnen niet morgen, dacht hij. Ik ook niet. Het is misschien wel heel moeilijk.
Hij kneep zijn ogen dicht. Ik heb zelf nog nooit gedanst... dacht hij.
Hij zou graag eens willen dansen, al was het maar één keer. Maar hij was bang dat het er nooit van zou komen. Of misschien toch, vanavond... dacht hij. Hij voelde zijn hart bonzen en zag zichzelf dansen in de schemering, op een open plek in het bos, hij zwierde en draaide in het rond en was zo gelukkig...
Hij zuchtte. Maar misschien is morgen iets heel anders, dacht hij. Misschien wel iets ernstigs, of iets gevaarlijks.
Hij ging naar huis en vroeg het aan de dieren die hij tegenkwam.
De neushoorn fronste zijn voorhoofd en zei: 'Morgen? Dat is volgens mij het omgekeerde van gisteren.'
Wat is gisteren dan?' vroeg de eendagsvlieg, want dat wist hij ook niet.
De neushoorn schudde zijn hoofd. 'Gisteren is lang geleden,' zei hij, en lang geleden is vroeger en vroeger is ooit en wat ooit is weet niemand meer.
Hij groette de eendagsvlieg en liep haastig verder. Het was een vreemd antwoord, waar de eendagsvlieg geen raad mee wist.
'Het is een verrassing,' zei de mier, die hij even later tegen kwam,'zoiets wat je op je verjaardag krijgt en waarvan je pas weet wat het is als je het hebt uitgepakt.
Hij zweeg even en keek de eendagsvlieg peinzend aan. 'Maar,'ging hij verder, 'niemand heeft die verrassing nog uitgepakt. 'Dat komt nog.' Hij haalde diep adem. 'Of niet.'
Toen liep ook hij haastig door, mompelend dat hij geen tijd had om altijd alles aan iedereen uit te leggen.
Dat komt nog... dacht de eendagsvlieg. Of niet... Hij werd plotseling heel verdrietig, want er kwam zo veel nog, misschien wel alles, maar misschien wel niets meer.
Het was middag geworden en hij ging naar huis, las de uitnodiging van krekel opnieuw.
Laat ik het maar op dansen houden, dacht hij, een soort dansen.
Hij pakte een stuk papier en schreef een brief aan krekel:
Beste krekel,
Dankjewel voor je uitnodiging.
Ik kan niet morgen.
Het spijt me.
Het wordt zonder mij vast ook heel gezellig.
De eendagsvlieg
Hij verstuurde de brief en haastte zich om nog duizend dingen te doen voor de nacht viel.
Toon Tellegen
Genoeg verhaaltjes voor het slapen gaan dunkt me....
Welterusten..... of goedemorgen... zo je wilt....
Beste eendagsvlieg,
Kom je morgen op mijn verjaardag?
Het wordt vast heel gezellig.
De krekel
De eendagsvlieg las de brief een paar keer.
Morgen... dacht hij, wat zou morgen zijn... Hij had daar nog nooit van gehoord.
Hij wreef over zijn achterhoofd. Misschien is het wel een soort dansen, dacht hij. Misschien is er wel een dans die de morg of de morgen heet. Ik ga straks morgen. Ik heb zo heerlijk gemorgd, ik had nog uren kunnen doorgaan...
Misschien bedoelt hij: kom je dansen op mijn verjaardag, en dan niet de tango of de wals, maar de morgen?
Hij herinnerde zich dat hij die ochtend een gesprek had opgevangen tussen twee dieren die langs zijn huis liepen. 'Ik kan niet morgen,' had de een gezegd. 'Ik ook niet', de ander. Daarna waren ze om de hoek verdwenen.
Ze kunnen niet morgen, dacht hij. Ik ook niet. Het is misschien wel heel moeilijk.
Hij kneep zijn ogen dicht. Ik heb zelf nog nooit gedanst... dacht hij.
Hij zou graag eens willen dansen, al was het maar één keer. Maar hij was bang dat het er nooit van zou komen. Of misschien toch, vanavond... dacht hij. Hij voelde zijn hart bonzen en zag zichzelf dansen in de schemering, op een open plek in het bos, hij zwierde en draaide in het rond en was zo gelukkig...
Hij zuchtte. Maar misschien is morgen iets heel anders, dacht hij. Misschien wel iets ernstigs, of iets gevaarlijks.
Hij ging naar huis en vroeg het aan de dieren die hij tegenkwam.
De neushoorn fronste zijn voorhoofd en zei: 'Morgen? Dat is volgens mij het omgekeerde van gisteren.'
Wat is gisteren dan?' vroeg de eendagsvlieg, want dat wist hij ook niet.
De neushoorn schudde zijn hoofd. 'Gisteren is lang geleden,' zei hij, en lang geleden is vroeger en vroeger is ooit en wat ooit is weet niemand meer.
Hij groette de eendagsvlieg en liep haastig verder. Het was een vreemd antwoord, waar de eendagsvlieg geen raad mee wist.
'Het is een verrassing,' zei de mier, die hij even later tegen kwam,'zoiets wat je op je verjaardag krijgt en waarvan je pas weet wat het is als je het hebt uitgepakt.
Hij zweeg even en keek de eendagsvlieg peinzend aan. 'Maar,'ging hij verder, 'niemand heeft die verrassing nog uitgepakt. 'Dat komt nog.' Hij haalde diep adem. 'Of niet.'
Toen liep ook hij haastig door, mompelend dat hij geen tijd had om altijd alles aan iedereen uit te leggen.
Dat komt nog... dacht de eendagsvlieg. Of niet... Hij werd plotseling heel verdrietig, want er kwam zo veel nog, misschien wel alles, maar misschien wel niets meer.
Het was middag geworden en hij ging naar huis, las de uitnodiging van krekel opnieuw.
Laat ik het maar op dansen houden, dacht hij, een soort dansen.
Hij pakte een stuk papier en schreef een brief aan krekel:
Beste krekel,
Dankjewel voor je uitnodiging.
Ik kan niet morgen.
Het spijt me.
Het wordt zonder mij vast ook heel gezellig.
De eendagsvlieg
Hij verstuurde de brief en haastte zich om nog duizend dingen te doen voor de nacht viel.
Toon Tellegen
Genoeg verhaaltjes voor het slapen gaan dunkt me....
Welterusten..... of goedemorgen... zo je wilt....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten