Er zouden koffiepads in kunnen zitten....
Maar dan zou hij in de keuken staan..
Er staat een klein metalen busje in de kast in de woonkamer...
Je zou er van alles in kunnen bewaren...
Stiften, kleurpotloden, Douwe Egberts koffie punten....
Van die spullen die je tijdens stofzuigen of vegen tegenkomt en niet meer weet waarvan het was of waarbij het hoorde....en dus maar in een busje verzameld....
Er staat een klein metalen busje in de kast in de woonkamer.... een busje met een hondenpoot erop....
En elke dag kijk ik wel even naar het busje ....
Je kunt het duidelijk zien staan...
Het trekt je oog naar zich toe....
Er staat een klein metalen busje in de kast in de woonkamer.... een busje met een hondenpoot erop.... omringd door kaarten, foto's, fotoboeken, en een hondenpoot afdruk...
En elke dag kijk ik wel even naar dat busje...
Zo nu en dan.... een keer of twee keer per maand, kijken Willem en ik er toevallig tegelijkertijd samen naar....
Dan biggelen er tranen over onze wangen...
Dan voelen we die gemeenschappelijke steek in ons hart. ..
Er staat een klein metalen busje in de kast in de woonkamer....
Je ziet hem staan achter het kleine ruitje.....
Als Willem en mijn oog er tegelijkertijd op vallen, vertellen we elkaar dat het nog zo'n zeer doet....en halen we mooie herinneringen op....
Er staat een klein metalen busje in de kast in de woonkamer.... een busje met een hondenpoot.... omringd door kaarten met zijn naam, foto's, fotoboeken, en een hondenpoot afdruk in gips met een hartje erom.....
Je ziet hem staan achter het ruitje.... en als je het deurtje opendoet kun je het pakken....
Dan voelt het even dichtbij maar nooit zoals toen.....en eigenlijk zo onaaibaar ver weg....
Een klein metalen busje... met de as .....van Bikkel....
Er staat een klein metalen busje sinds een jaar in de kast in de woonkamer....
Schuin tegenover de plek waar hij altijd lag....
En op de houten vloer zie je nog de vlekken van zijn ongelukjes....
In het vogelhuisje zitten nog zijn plukken haar....
Aan één spijker aan de muur in de hal, hangt nog zijn riem....
In de keuken staat nog zijn drinkbak.... waar nu drie water slobberende andere honden uit drinken....
Waarvan er eentje zéker de fijne kneepjes van het 'hondenvak' van hem leerde....
En nooit vergeet je die eerste dag dat we hem haalden uit het asiel....
Nooit vergeet je hoe hij autorijden haatte....
Nooit vergeet je hoe hij jankte op de eerste maandag van de maand als de sirenes loeide...
Nooit vergeet je hoe hij zijn kop op je schoot kon leggen....
Hoe hij achter de bal rende ...
Gefixeerd was op die bal...
En de bal voor je voeten legde met zijn kop omhoog je aankeek... nog een keer... nog een keer... ik werk zo graag voor jou.....
Nooit vergeet je hoe hij door een adder gebeten werd en er bijna niet meer was geweest...
De hotspot plekken....met hun pijnlijke verzorging....
Het strand van Texel of Scheveningen.....waar hij overheen raasde.... pootafdrukken achterlatend.... die we dan op de kerstkaart foto plaatste....
De plekjes waar hij lag... thuis.... op de campings....
Of voor het raam of de camper trap bij oppas Marleen en Ben.... maar vooral Marleen waar hij zo gek op was maar oh zo blij werd als hij ons weer zag...
De blijdschap als we hem uit het pension haalde....
Nooit vergeet je hoe hij voorzichtig andere honden... pups .....corrigeerde. .
Maar niet zelf kon spelen....
Of de angst voor auto's die voorbij reden....
Je draaide je om en de bak was leeg...
Nooit vergeet je hoe hij bij Ruud zijn snoepjes haalde....Mickey kon uitdagen... ooit de hond Timo van de camping mores leerde, na 10x uitgedaagd te zijn en de baas eindelijk "ja toe maar" zei...
En nóg zie ik zijn kracht als hij rende, het water in sprong of zwom....
Gestrekt lijf... de kop naar voren... spieren bundel....
Nooit vergeet je hoe lief hij voor kinderen was... en hoe voorzichtig.... en hoe gek de kinderen op hem waren... de kleinkinderen.... de kinderen op de camping....en in Willems klas....
Hoeveel kinderen hij niet over hun angst voor honden of herders heen hielp....
Zelfs op het laatst zijn vermoeide lijf verplaatste om niet kinderen te bijten, maar uit de weg te gaan....
Zijn verdrietige ogen die je schuldig aankeken als hij zijn behoefte niet meer kon ophouden...
Zijn rug die zich kromde door de pijn van versleten rugwervels....
Zijn moed om door te gaan... voor ons.....
Nooit vergeten we onze twijfel tot het laatste moment....
Wel of niet verlossen....
Nooit vergeten we het moment van de beslissing...
Iedereen die afscheid kwam nemen....van heinde en ver.... want Bikkel was zo'n fantastische hond waar je wel van moest houden....
En nooit vergeten we die dag....
Precies een jaar geleden....
Willem met Blitz en Babs in de auto en ik met Bikkel....
De vreselijke rit naar de dierenarts praktijk....
Die stap over de drempel...
De eerste.... de tweede.... de derde... de vierde spuit...
Bikkel die bleef.... voor ons.... voor zijn baas.....maar toen we zeiden dat het goed was, opgaf....
Dag lieve Bikkel.....
Dank je wel.....
Twee honden die snuffelden.... twee mensen die elkaar vasthielden en niet konden geloven verder te moeten zonder hun Bikkel....
Nooit vergeten we hoe we thuiskwamen....Bengel haar verloren vriend zocht...
Bengel die we vergeten waren mee te nemen. ..
De tranen die we huilden... die nooit leken op te houden.... de mensen die kwamen....
Het gemis dat we direct voelden... de twijfel die weer opkwam.....
De pijn.... het verdriet..... de leegte......
De ondanks twee andere lieverds, ontzettende leegte.....
Er staat een klein metalen busje in de kast... in de woonkamer....
Daarin zit Bikkel.....
Je ziet het staan als je door het ruitje kijkt....
Het is een jaar geleden....
Maar de herinnering blijft vers.....
De liefde... de trots..... het respect....onverminderd....
Lieve trouwe geweldige vriend Bikkel.....
Onze verbinding.....
Nog steeds...
Voor altijd....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten