Achtentachtig..... jeetje dat ben ik al, mocht ik het halen, over 28 jaar......
Toen ik jong was leek 28 jaar mijlen ver te liggen... onbereikbaar ver bijna....
Nu je ouder wordt ligt het voor het oprapen zo dichtbij....
Tijd blijft een raar fenomeen maar daar heb ik al wel vaker over geschreven en zelfs wiskundige theorieën van anderen op losgelaten.... want die bestaan er....
Het heeft allemaal te maken met hoe je tijd ervaart en hoeveel herinneringen je nog aanmaakt.....
En dan heb je nog de evenredigheidstheorie.....
Voor een baby is een week 10% van zijn hele leven......voor een peuter 1% en voor een 40 jarige 0.04%.....
Het is berekend hè... door knappe koppen... vraag mij niet naar de logica...
En dan is er nog iets met oud worden en een stofwisseling die trager wordt waardoor het voelt dat ouderen 24 uur in een dag hebben maar jongeren wel 36.....
Tips misschien....?
Ten eerste natuurlijk herinneringen opdoen.... maar ja als je 88 wordt ben je dat roodborstje dat 's morgens aan je raam tikte, vast 's middags al vergeten.....
Dat er een koekje bij de koffie was weet je dan misschien nog.... maar welk koekje....?
Kan je natuurlijk hè koektrommeltje weer even tevoorschijn halen.... heb je weer een herinnering van je loopje van de stoel naar de kast....
Achtentachtig da's best moeilijk herinneringen maken....
Ik vind dat met bijna zestig al lastig....
Je boekt eens een reisje... doet leuke dingen met (klein) kinderen....gaat naar je werk.... breit eens een ander patroontje..... bedenkt eens een ander recept voor het avondeten, maar dan houdt het wel op.....
Geen echte mijlpalen meer.... en veel ervaringen zijn herhalingen van eerdere ervaringen....
Van.... nee... ik heb allerminst een saai leven.... dat hoor je me niet zeggen.... maar toch hè....
Sommige series zie je al voor de tweede of derde keer..... andere programma's lijken allemaal op elkaar of zijn een slap aftreksel van andere gelijksoortige programma's.... thema's in boeken ken je onderhand wel.....gesprekken kunnen zeer interessant zijn maar eigenlijk komen ze vaak op hetzelfde neer.... en de wereld ontdekken...... ach er is nog veel te zien.... in het ene land zijn de huisjes blauw en ik het andere pastel....
Toch geniet ik er nog steeds van. .. van gesprekken....boeken..... uitzichten.... andere plaatsen.... maar om nou te zeggen tjonge wat een nieuwe herinneringen... dat dan weer niet....
En misschien hoort dat ook wel bij groeien naar ouder worden.... naar naderend afscheid of zo.....
Niet dat ik van plan ben afscheid te nemen... integendeel..... maar ik vind de gedachte wel mooi....
Van .....enfin..... na een heerlijke wandeling met Willem en de honden dus maar op naar het Twentse land....
Schoonmoeder is blij... en verward.... ratelt onsamenhangende spraak watervallen....haalt alles en iedereen door elkaar ... waar tussendoor haar humor wel bewaard is gebleven....
Achtentachtig worden terwijl tijd geen rol meer speelt.... alle tijden door elkaar lopen.... het toen.... het nu..... zonder straks.....
Apart is dat toch... dat straks geen rol speelt bij dementie....
Ergens houdt tijd dan dus op.....
Herinneringen die steeds weer nieuwe herinneringen zijn....maar geen nieuwe herinneringen meer gemaakt worden....
Het hier en nu is toen en nu....maar gaat niet verder dan hier....
"Ik heb geleerd lief te zijn voor mensen die lief zijn"... zegt ze tegen me...
"En jij bent lief"....
Om weer verder te gaan met "van Gerrie (haar zus) heb ik niks gehoord"......
Nee ma...Gerrie is in de hemel. ..
"Oh... laat haar maar lekker daar dan..... zal er wel druk zijn".....
Van... en dan die zich snel afwisselende emoties.... het blijft verwonderlijk... van ondeugend naar boos.... naar liefdevol en zorgzaam... naar verdrietig.....opstandig.... neerslachtig. . grappig....
Het lijkt nooit stil in het hoofd van iemand die dement is.... warboel....waterval.... onrust....
En als we gaan... wil ze mee....weg bij de mensen die haar niks zeggen..... waarmee ze geen verleden heeft.... en geen herinneringen....
Mee met het vertrouwde..... ankerpunten in de verwarring....
Maar ze kent de code van de deur niet waarachter wij verdwijnen...
En wij....?
Wij lachen het verdriet weg.....het schuldgevoel voorbij.....het straks tegemoet....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten