Dag van:
Och... vanmorgen.....
Willem is preken in Drachten...
Ik ben er dus vroeg uit en lanterfanter wat door het huis....
Doe nog een dingetje voor school....
Trek eens wat onkruid uit de achtertuin...
Check of alles met de kleinkinderen, waarvan papa en mama in Parijs zijn, wel goed is....
En ik zet de tv maar eens aan....
Nog geen Formule 1, maar vast wel iets anders leuks...
En och.... vanmorgen...
Ik zapp zomaar wat een kom op villa Felderhof terecht....
Ik verslond dat programma vroeger...
Ik zie al gauw dat het een herhaling betreft.... maar wat voor eentje....!
Rik ontvangt Hella Haasse en Willem Nijholt.....
Twee meesters bij elkaar....
Twee mensen die net als mijn moeder, de Jappenkampen meemaakten....
Ik ga de inhoud natuurlijk niet herhalen... dat kan ik immers niet....
Want ook al onthield ik veel van wat er gezegd werd letterlijk... zo hing ik aan hun lippen... die intentie, die kan ik niet overbrengen....
Of zoals Hella's eigen woorden waren...."sommige dingen kun je niet be- of omschrijven....die moet je meemaken en ervaren....
Met tranen in de ogen heb ik ervaren hoe groots deze twee meesters in hun vak.... deze iconen zijn...
Hoe ze zonder woorden hun gevoel overbrengen...
En hoe ze mét woorden je hart tot het diepst raken...
Hella had een gedicht meegenomen, zoals Willem boeken van van het Reve meegenomen had...
Mijn eigen Willem en ik praten vaak over vergankelijkheid... dingen die voorbij gaan....
En dat Willem dat niet wil accepteren....
Willem is misschien wel regelmatig losgelaten in zijn leven.... maar zelf kan hij niet of met grote moeite loslaten...
Willem houdt het liefste alles vast...
Maar dan dat gedicht van Hella Haasse.....
Een gedicht van een Griekse dichter Kaváfis....
Een gedicht dat juist zegt dat je moet leren vaarwel te zeggen.... niet vast niet houden...
Antonius door zijn god verlaten
Wanneer, om middernacht, je plotseling
een onzichtbare stoet voorbij hoort trekken
met stemmen en betoverende muziek –
treur dan niet nutteloos om de fortuin
die van je wijkt, je werken die mislukten,
je plannen voor het leven die allemaal illusies bleken.
Je moet, als was je lang voorbereid en moedig,
vaarwel zeggen aan het Alexandrië dat jou verlaat.
Bedrieg vooral jezelf niet, zeg niet dat
het een droom was, dat je gehoor je misleidde:
laat zo’n vergeefse hoop niet tot je toe.
Je moet, als was je lang voorbereid en moedig,
zoals jou, die zo’n stad vergund was, past,
beheerst naar het venster toegaan
en luisteren, met ontroering, niet met
lafhartig klagen en jammeren, in een laatst genieten,
naar de klank der betoverende instrumenten
van de geheime stoet die voorbijtrekt,
en vaarwel zeggen aan het Alexandrië dat je verliest.
Hella heeft tranen in haar ogen als ze de laatste regels leest...
Bij mijn liepen ze over mijn wangen...
Vul voor Alexandrië alles in en heet gedicht klopt nog....
Ook ik zit in de voorlaatste fase immers....
Ook Willem Nijholt heeft prachtige woorden in een prachtig zelf geschreven lied...."Ik ben door het hart van de zomer geraakt...."
En beide vertellen over de bomen die in de tuin van villa Felderhof staan....
Als zij die bomen waren, met hun blad als parasols die schaduw bieden... geworteld in de mediterraanse grond... dan hadden ze nu niet weg gehoeven....
Och och och...
Ik zal je vertellen.... ik heb de uitzending vandaag drie keer terug gekeken.... en drie keer raakte hij me weer en weer en weer....
Hoorde ik weer nieuwe dingen...
Zag ik nieuwe details...
De rest van vandaag was bijzaak...
Of het nu de crash van Verstappen of de verloren finale van Djokovic was.... hun Alexandrië....
Ik wilde zo graag... tegen al wijsheid van Kaváfis in misschien... even dat gevoel van die uitzending bewaren.....
En morgen nog één keer kijken... misschien twee...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten