Dag van:
Het is altijd eerst een schok..... de schrik van het onvoorstelbare.... en het ongeloof....
De vraag van 'hoe kan dat nou?'.....
En de gedachte van 'het kan niet waar zijn'...
Daarna pas dringt het door.... maar blijft het niet te bevatten....
Die dood komt altijd ineens.... als een flits... óók als je er naartoe leeft zelfs...
Willem begeleidt iemand die euthanasie gaat toepassen...
Je weet dat het gaat komen... spreekt zelfs datum en tijdstip af....
We hebben dat al meerdere malen meegemaakt...
En zelfs als de injecties worden toegediend... en je die laatste adem afwacht... komt het nog plotseling....
Wellicht omdat het zo onomkeerbaar is...
Een begrip waar wij met het menselijk brein eigenijk niet bij kunnen....
Als een voorstelling is afgelopen gaan én de spelers én jij weer verder met hun leven...
Als het leven is afgelopen ben je afgesneden en ga alleen jij verder.... op het aardse hier dan...
En zo kwam ook het bericht van Katarina héél
onverwacht....
onverwacht....
Een bericht van 2500 kilometer hier vandaan...
Hoe kun je er zijn voor mensen die zo ver weg van je vandaan wonen maar die zo dichtbij voelen op dat moment....
Terwijl, doordat je eigen verdriet ook groot is.... je onmacht nog groter wordt....
Ze waren zo trots op haar daar in Kos... en in Drama....
De mama van het eiland...
Stil en bescheiden als ze was, zwaaide ze ondertussen wel de scepter over de beide restaurants... en hield alles in de gaten...
Katarina liet je jou zo speciaal voelen...
Dan sloop ze de keuken in en maakte verse dolmadakia's voor je.....
'Zo maakt alleen mama ze' zei Stefanos dan....
En al kwam je één keer per jaar... ze onthield waar je van hield en had altijd jouw lievelingswijn in de kast staan.... de Drama wijn....(uit Macedonië).....
Samen haakten we op het terras onder de bouquaiville onderzettertjes voor op tafel.... of wilde ze alles weten over het boek dat je las...
Bekeken we foto's van elkaars kinderen en kleinkinderen... en vertelden de trotste verhalen over hen....
Ze genoot als we tot laat bleven... tot alle gasten weg waren en we samen opruimden ...
Gasten horen niet op te ruimen probeerde ze dan altijd duidelijk te maken....
Ach ze heeft zo vaak ons geprobeerd te stoppen...
Tot ze door had dat dat niet ging lukken en vanaf toen haalden we samen de tafelkleden af en brachten de kussen naar binnen....
Daarna ging ze naar bed.... en gingen wij met de crew uit tot in de late uurtjes....
'S morgens stond ze al klaar.... met koffie.... geen suiker.... of perste ze verse sinaasappelsap....
Het restaurant is niet van haar...
Het is van haar zoon en zijn vriend met hun vrouwen...
Maar zij was het gezicht.....
Laat ons toch mama... blijf zitten....
Maar nee... jullie zijn al zo druk fluisterde ze dan....
Het verdriet is groot....
In Griekenland eren ze hun doden...
Veel meer dan wij dat hier doen...
In Griekenland rouwt iedereen met je mee..... ook als je haar minder goed kende....
Wij appen, video chatten en zoeken elkaar op via de sociale media....
Wij zijn allang geen toeristen van het eiland meer...
Nou jaaaaaa... een beetje nog dan...
Maar inmiddels kennen we zoveel wel en wee van de mensen die er wonen en werken.... en maken we in de zomer live deel uit van het leven daar en na de vakantie via brieven, telefoontjes, appjes en mailtjes....
Zo blijven we op de hoogte van de ruzietjes die er maar al te vaak zijn tussen de restauranthouders op het pleintje of aan de boulevard...
Wordt ons verteld van de schoolvorderingen van de kinderen... want tja... we zijn toch de..... daskálous.... de leraren....
We weten hoe duur de vis ingekocht wordt en hoe de politieke situatie ervoor staat .... of weten welke Griekse hit op 1 staat....
En waar ik de zorgen van Ioanna aanhoor ten aanzien van de pas gestelde diagnose MS.... de zorgen om haar poker spelende echtgenoot Alexis..... Lina's verhalen over haar prinsessen dochter.... deelt Willem altijd even met Dimitris de spanning voor de voetbalwedstrijden van Paok Saloniki.... of de honkbal uitslagen met Stefanos....
Kos is Arnhem in de zon zonder zorgen....
Arnhem is Kos waar, los van vakantie het gewone leven op afstand leeft....
En nu even stilstaat....
Erheen gaan wordt lastig.... er gaan geen rechtstreekse vluchten in het naseizoen...
Via Athene kan wel... en dan met de boot... maar de corona tijd... het Omnikron.... het staat allemaal in de weg... al zou het maar voor twee dagen zijn....
Stay home...stay safe hoor ik Ioanna in mijn oor zeggen....
Take care.... zeg ik voor ik het uit knopje wil indrukken....
Love you....
Love you too.....stay strong....
Klik....
En ineens is daar weer die vijfentwintighonderd kilometer voelbaar......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten