Best nog een zwaar rugzakje...
Het zonnetje wil wel maar de wolken willen ook dus dat is daarboven even een gevecht dat ze zelf maar uitzoeken...
Ondertussen zijn de temperaturen flink gestegen en is het aangenaam lauw buiten...
Dit vraagt om een flinke wandeling door Zeegbos en Park Lingezegen...
En dus trekken we er na een paar koppen koffie op uit..
Loopschoenen en laarzen aan.. riemen en 2 honden mee... en de camera na lang dubben toch ook maar..
De paden op, de lanen in...
Het is volop genieten van de zachte lucht... soms wint een zwak zonnetje... vaker winnen de wolken...
Twee futen duiken hun maaltje op...
De honden rennen en vliegen achter de bal... springen op... duiken weg... tong uit de bek..
Babs dan wel te verstaan want Blitz heeft geen kaas gegeten van ballen ophalen..
Zij rent gewoon Babs achterna als een dolle...
Als de honden zijn uitgedold, kan de wandeling beginnen...
Er valt altijd wat te ontdekken...
Een dode eend hangt in een struik... zijn vlucht gebroken... zijn leven gelaten...
Dat moet een afschuwelijke dood geweest zijn..
De grond is dras maar goed te bewandelen...
Áls straks de paarden van de manege weer buiten mogen galopperen zal de grond veel minder begaanbaar zijn...
Er zijn nog heel wat bomen gesneuveld in de storm van de winter...
Sommigen zijn opgeruimd en liggen in delen langs de kant... anderen steunen en leunen tegen hen die sterker waren dan zij...
In sommige bomen zie je de knoppen al opkomen...
De sloten zien er winter schoon uit.. fris en kristal helder
Sommigen overdekt door verwinterd geel riet... anderen minder helder en vol grote vlekken kikkerdril...
Straks zal het riet weer overeind staan... de sloot vol kroos en lelies zitten...
Nu horen we alleen de prachtige vogelgeluiden strakjes bijgestaan door het kikker gebrul...
Behalve de vogels hoor je bijna niks... geen verkeer, geen mensen, geen machines.. alleen het gehijg van de honden en ademen van ons twee...
Het is dat moment dat ik in plaats van doodse stilte, de term levende stilte bedenk...
Levende stilte is een prachtige stilte... ademen... ruisen..zacht hijgen.... watergeklater...vogelgetjilp.... voetstappen die de drasse grond opzuigen.. zacht gekraak van takken onder je voeten... een specht die een eerste begin maakt aan een broedplaats voor zijn nog uit te zoeken vrouwtje specht...
Alleen de reiger staat éénpotig doodstil tot hij toe kan slaan maar ook dat is meer levend stil...
Van... zo lopen we anderhalf uur door.... dwars door het bos over zogenaamde olifant paadjes...
Niet aangelegde paadjes maar ontstaan doordat mensen veelvuldig hun weg wilden afsnijden of verkorten...
Het is een lieflijk laatste paadje naar tegelijkertijd vraag ik me af waarom ik toch deze heerlijke wandeling wil verkorten...
Van...precies tegenover ons bruggetje naast het huis komen we uit...
Een abrupt einde...
Terug in de wereld vol geluiden en technologieën waar ik direct al tegenaan loop als ik de foto's niet op de pc kan zetten...
Van.... ik ben klaar met die pc... elke keer is er wel wat.. ik zet hem terug naar fabriek instellingen...
Zal ook vast wel weer andere problemen opleveren maar met deze problemen nu, daar ben ik echt klaar mee...
Gelukt!
Nú even wat kleine andere gevolgprobleempjes oplossen en zelfs een Willem krijgt de toegang tot zijn school account zelf voor elkaar...
Hij is kinderlijk trots op zichzelf..
Van... en dan kan ik ook eindelijk de foto's erop zetten... van de 470 gemaakte opnames blijven er 35 mooie over...
Dat ruimt op...
Zou dat ook zo in je leven zijn, vraag ik me af...
Van de duizenden dingen die je meemaakt blijven er misschien maar tientallen over die echt de moeite waard bleken...
Misschien is dat ook wel wat ik onderzoeken wil door een jaar lang alles te beschrijven wat ik doe...wat ik denk.... wat ik voel... meemaak.. verwoord....
Elke dag weer gebeuren er dingen in het klein en in het groot...
Soms zitten de grote dingen in het kleine...
Soms zitten de kleine dingen verborgen in het grote...
Het is de kunst ze te herkennen... die essenties en kernen van het leven...
En ik geniet daarvan...
Deze wandeling van vandaag bracht me weer zoveel...
En de les zat m notabene in het uitzoeken van foto's...
Van... al hoeft het leven voor mij niet altijd en les te zijn..
Lessen, moralen... zingeving... nut.... enz....
Het léven mag voor mij ook gewoon "zijn"....
Ik wíl ook graag zoveel mogelijk " zijn"
Wat een moraal van vandaag is, kan morgen wel een vergeten hoofdstuk zijn... of een gewiste alinea...
Wat nu zin heeft kan volgende maand de grootste zinloosheid betekenen...
Dat is misschien ook wel het mooie van leven...
Continue ontwikkeling....
Altijd in beweging....
Álles deel van een cyclus...
De kern blijft.. de kern blijft door alles heen... door het verdriet... door het geluk... door de nutteloosheid en door de zingeving...
Van... maar waar ontstaat die kern?...
Wat is die kern...?
Voor zover ik het nu kan herleiden is de kern een ankerpunt... een boei... of haven waar je steeds naar terugkeert...
Iets waar je door alles heen baat bij hebt gehad en je door alles heen trok...en bleef...
Bij mij is dat wilskracht, liefde en zorg...
Bij een ander misschien kennis, leiderschap of creativiteit...geduld....
In ieder geval misschien wel dat wat na 470 "opnames" overblijft...
Van... samen boodschappen gaan doen... en nou kom ik in mijn eentje al altijd met teveel thuis... laat staan dat je met z'n tweeën gaat..
Een goed moment voor een biertje... een wijntje. .. wat hapjes...
Van... zo nestelen we ons s avonds voor de tv...
Finale "Wie is de mol" ...
Met de handen al wringend in elkaar zitten we voor de tv...
Willem door de weddenschap met zijn stagiaire in zijn hoofd en ik door de familie poule...
En het gevoel is zo dubbel bij mij...
Aan de ene kant het gevoel van... eindelijk de ontknoping...
Tegenover het gevoel van... nee, de laatste uitzending...
Dit keer heb ik tactisch gespeeld... een hoofd mol maar ook de inzet op de twee anderen...
Eigenlijk voelt dat helemaal niet leuk merk ik nu...
De volledige inzet op eentje was spannender geweest...
Volgende keer dus toch maar weer op 1 mol inzetten...
Van... en dan is de mol bekent....
Nederland siddert op haar poldergronden...
De terugblikken op alle uitzendingen.. de hints ineens zo zichtbaar...
De eind tune klinkt en dan biggelt er zowaar weer eens een traan over mijn wang...
Het was dit seizoen dan ook wel een fantastische wie is de mol...
Willem een fles zoete witte wijn armer... ik 2100 nog wat punten rijker en notabene winnaar van onze familie poule...
Van de zaterdag is weer om.....
Willem kijkt nog wat voetbal nieuws en ik hou het voor gezien...
Ik hoop op weer een mooi weer dag morgen..
Ik zal het weten als ik mijn ogen weer open doe ...
Vóór nu slaap ik in met het laatste gesnater op het water...
Welterusten eendjes...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten