Soms gebeurd er zoveel op één dag...
Ze vallen ook niet allemaal te beschrijven die gedachten..
Maar vergeten wil je ze ook niet...
In dé rust van de schrijfkamer komt altijd alles weer voorbij..
Soms heviger... soms afgezwakt...
Het was weer een dag vol cadeautjes...verrassingen...
En als je me dan vraagt welke de mooiste of de meest intense was, dan zou ik het niet kunnen zeggen... ze waren allemaal anders intens...of innemend...
School was sowieso weer een cadeautje...
Kleuters die je om je nek vliegen, over je hand wrijven... omdat je er weer bent...
De rust die er heerste toen ik de klas van hoefijzer opstelling naar groepjesopstelling veranderde...
De gezelligheid in de kring en wat er al allemaal terugkomt aan reacties op je lesjes...
Ach wat gaan ontwikkelingen eigenlik snel en wat pikken ook deze kleuters snel dingen op...
Je roept steeds dat het kleine stapjes zijn maar al die kleine stapjes vormen ondertussen wel een heel grote stap al..
Vooral van hún eigen genieten geniet ik zelf zo... en was een paar maanden geleden alles nog vluchtig, tegenwoordig nemen ze hun kleutertijd... en vragen "nog een keer.. nog een keer"
Maar het mooiste vind ik wel dat hoe jong ze ook zijn, ze nu al elkaar in elkaars waarde laten...
Loopt er één rond omdat stilzitten wel heel moeilijk is dan rennen ze er niet achteraan of willen ook rennen... maar ze laten het gaan...dat hoort bij hem..
Is er één die continu geluid produceert (zelf of met een speeltje) dan is dat geen sein om zelf ook lawaai te gaan maken maar blijven ze rustig want dat hoort bij díe kleuter en niet bij hen...
Gooit een ondeugd keer op keer op keer de dozen materiaal om dan is dat geen reden dat zelf lekker ook te doen...
Meer en meer worden en blijven ze zichzelf...
Voor mij is sfeer in de klas héél belangrijk... solidariteit... respect... begrip... laten zijn... er zijn voor elkaar...
Nú... drie maanden verder voel ik die sfeer al aardig neerdalen... zelfs bij deze kleine mensjes...
Het is de sfeer die ik nu al herken uit mijn vorige groepen...
In aanleg aanwezig en steeds meer groeiende...
Én van diverse kanten hoor je ook steeds.."wat een lekker groepje is dat"...
Had ik drie maanden geleden nog geen idee wat er van terecht moest komen... heeft het nu toch al vorm aangenomen ...
Groepsvorming gaat voornamelijk vanzelf... maar natuurlijk kijk je goed en stuur je hier en daar een beetje..
Toch is dat "vanzelf gaan" een proces volgens natuurwetten..
Eerst krijg je de vormingsfase (forming)... een soort verkenningsfase zeg maar..
Een juf zorgt voor veiligheid waarin ze elkaar een beetje kunnen "besnuffelen"
Dan krijg je de fase waarin ze zich gaan profiteren.. neer gaan zetten...(storming) de hiërarchie wordt zeg maar bepaald... botsinkjes... onenigheid..."hé hallo ik ben er ook nog"...
Een beetje.. maak je borst maar nat fase want oei dat kan een drukke periode zijn in de klas!
Vervolgens komt de fase dat "de leidertjes" wel bekend zijn en bepalen hoe of wat de normen zijn (norming)...
Nu moet je als juf heel voorzichtig zorgen dat het wel positieve normen blijven...
Het is de fase waar bij dat groepje hangjongeren die je hoort zeggen " we wachten je wel even op jongen en dan beuken we je straks in elkaar " of " laten we dat oude vrouwtje of lekkere chicky ff te grazen nemen" iets fout is gegaan zeg maar...
We zijn er nog niet... volgende fase.. ze zijn er allemaal klaar voor.. er is duidelijkheid en ze kunnen met elkaar aan het werk...(performing)
Natuurlijk is goed onderhoud van de groep wel nodig en als er bijvoorbeeld een nieuwe leerling bijkomt of er is een ernstige ruzie of gebeurtenis dan kan je zomaar weer in de vorige fase belanden...
Nú komen ook vaak de vriendenboekjes op de proppen...(de moderne versie poëziealbums)
De laatste fase komt tegen de tijd.. meestal eind van het jaar...als de groep uit elkaar gaat (termination of deforming)... groepsnormen en afspraken vervagen... als we nu lekker op elkaar gaan mopperen dan valt het afscheid minder zwaar... pffft straks zie ik ze toch niet meer...angst om hoe het volgend jaar zal zijn...de emoties bij een afscheidsmusical....
Dan is het even extra opletten dat de groep zich wel aan afspraken blijft houden en dat je het afscheid in goede banen leidt...
Los komen van elkaar... van de zekerheid en de veiligheid van het groepsbestaan....
En die fase is ook voor een juf als ik altijd best lastig... want ik heb zelf ook best moeite met loslaten en afscheid nemen...
Je voelt je gehecht en onthechten voelt heftig...
Binnen al die fases heb je dan ook nog de rollen binnen die groep; de leidertjes, de sociaal werkertjes, de kleine organisatortjes in spe.... de volgers... en de jokertjes... ach en nog een paar maar deze kom je het meest tegen...
Het is elke keer weer gaaf om zo'n proces te mogen volgen en te zien hoe natuurlijk zoiets verloopt.. hoe jong ze dus ook zijn...
En het is zo leuk dat sommigen die je klas binnenlopen en even meekijken, die rollen ook meteen herkennen...
Want oh ja.. nou en of heb ik een leidertje in de klas.. en een volbloed joker... ook het sociaal werkertje herken je direct....
Héérlijk divers oh zo leuk groepje bij elkaar... je hebt je handen er aan vol maar dat valt in het niet bij wat je er voor terug krijgt...
Én werken kunnen ze.. we leren details herkennen en kleuren .. we leren over dierengeluiden... en we verven clowns...
Morgen komen immers de cliniclowns in de klas... wat een feest...!
Van.... een oud collega die gezellig komt bijkletsen...
Heerlijk sparren zoals vroeger... ervaringen uitwisselen... gevoel delen....
Voor míj waardevolle momenten...
En ik bedenk me ineens dat natuurlijk ook voor" Grote mensen" die groepsprocessen gelden...
Verkennen van een team... je neerzetten... meegaan met de heersende normen en soms nieuwe normen inbrengen...
Zelfs in de nieuw gevormde Lindeman familie groepsapp kom ik het tegen...
Er is een familiedag op komst van Willems kant en er moet veel georganiseerd worden...
Wie komen er allemaal??... tantes ... ooms.. oma.. nichten.. neven.. achternichten en neven... aanhang... etc.
Én waar gaan we heen ... wie doet de financiële rompslomp... wie pleegt de telefoontjes... wie brengt de ideeën in...
En ook nu zijn er leiders... oeps de Lindemannen bestaan er bijna alleen maar uit...je hebt de jokers... zij sturen gekke filmpjes en plaatjes en houden de lol erin... de sociaal werkers zijn er ook wel, zij die hun hulp aanbieden ... maar dat komt toch meer van de aanhang kant ha ha ha...
Dé éérste dag van die groepsapp had ik al rond de 300 gemiste berichten...
Gelukkig zwakte het enthousiasme ietsje af.... ik mis er nu zo'n 20 per dag...
En dan binnen zo'n groep mensen en rollen heb je ook nog eens zoveel soorten;
Pragmaticus... creatieveling... perfectionist... structuur freak... impulsieveling... zorgdrager... en ga maar door...
En nóg niet één conflict is er geweest...
Het doel samen een gave dag ervan maken helpt daar zeker bij..!
Hmm groepsdoel ... ok belangrijk dus...
Toch jammer dat ik er die dag niet bij kan zijn... omdat mijn eigen dochter dan haar verjaardag viert....
Van.... door het gezellige gesprek met de oud collega toch weer laat naar huis...
Snel de boodschappen halen en koken maar weer...
En dan, terwijl de aardappels moeten gaan koken, even toch die tv aan en zomaar verrast worden met zo'n, door mij zo geliefde, oud Engelse serie...
Oh wat hou ik ervan...Downten Abby bijvoorbeeld... het personeel in de keuken van een oud Engels landhuis van een of andere Lord huppeldepup... met alle intriges van dien..
Deze serie gaat echter over een typical English warenhuis.... en speelt zich af voor de 2eWO..
Ik zwijmel helemaal mee...en neem me voor volgende week weer te kijken... maar wedden dat ik het dan vergeten ben.....
Willem komt thuis vol verhalen over het gehandicapte project van vandaag..
Ieder jaar komt dat weer terug ... met dezelfde man... en dezelfde soortgelijke enthousiaste reacties..
Meneer ik wil u bedanken dat u ons leerde dat je moet kijken naar wat je wel kan... zegt een meisje uit Willems klas dit keer...
Tja terecht een kippenvel moment... maar wij in het speciaal onderwijs doen immers niet anders...
Dan... terwijl we ons te goed doen aan de boontjes, aardappels en schnitzel (ja ja.. we eten ook nog wel eens gewoon Hollands voedsel)... krijgen we "cadeautje" op cadeautje op cadeautje tijdens DWDD...
Soms heeft Matthijs echt fijne boeiende gasten...
Prachtig hoe er verteld wordt over het heelal (bestaand uit deeltjes ruimte en tijd) ... en het zwarte gat... hoe groter het gaat hoe kouder... hoe kleiner het gat hoe heter...
Én dat allemaal naar aanleiding van de dood van Stephen Hawking die ALS had...
Dan ook nog eens een schitterend optreden van Glennis Grace en hup Willem huilt alweer... gevolgd door weer zo'n super gave samenvatting van Nico Dijkshoorn ... en als afsluiter een emotioneel verhaal van Herman Finkers over zijn vriend Willem Wilmink waarvan de as in zijn achtertuin ligt.. en dan dat liedje... in Twents dialect...
Over de dood... of zoals ze in Twente zeggen... de tiet voorbie....
Zélfs ik heb vanavond de hele DWDD uitgezeten... en dat gebeurd niet vaak...
Van... en wat een mooi kranten artikel over een buurtgenootje...Daan... die misschien wil naar onze school komt...
Dappere ouders... dappere Daan...
Wat is het toch heerlijk als je zo'n dag als vandaag hebt met zoveel momenten die je weten te raken...
Mijn batterij laadt zich dan acuut op...
Nu nog en paar uurtjes slaap... morgen de cliniclowns met vast ook weer prachtige momentjes..
Ik kan niet wachten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten