Of de mensen hebben spierpijn van gisteren.... of ze slapen uit op zondag... of men is toch bang met de snel intredende dooi om het ijs op te gaan...
Van... hierbinnen heerst ook rust..
Noch Bikkel die toch niks meer kan ophouden.... noch Blitz die voor het eerst buiten de bench sliep, hebben iets in huis gedaan..
Oei wat is dat lekker beneden komen en wat is je goede humeur dan ook voor de rest van de dag ingezet!
Van... oh jee... te snel groepen dat er rust heerste...9.00 uur en de blaf serenade treedt in werking.... schaats alert noem ik het maar...
En... er joggen mensen... en de mede hond wordt uitgelaten... ach wat valt er veel te blaffen deez ochtend...
Zelfs tijdens het eten staat het honden alert aan...
Van... de baas appt vanuit zijn steriel stille ziekenhuis dat ik ze tot de orde moet roepen... ja duh.. waar denkt hij dat ik me deze ochtend vooral mee bezig houd ... pffft...
Maar de drie trouwe viervoeters kijken me niets begrijpend aan want....bij elke schaatser die langs komt moet je toch waarschuwen vrouwtje ...?
Jaha.. dat vind ik dus een zondagochtend dilemma...
Je wil je hond waaks hebben maar blaffen als er iemand (voorbij)komt vind je niet goed...
5x blaffen mag zegt Caesar Milan dan...
Maar ja... je bent jong en je leert je blaf ontdekken...
Van... er komt een hele serenade uit Blitz...en dat zijn geen zondagse psalmen en gezangen zal ik je vertellen...
Bikkel vindt het wel helemaal geweldig die kleine blafbek... een waardig opvolger lijkt hij te denken...
Ja moedig het nog even aan ook Bikkel... ben ik lekker mee...
En Babs...Babs doet helemaal niks....Babs die ligt erbij en kijkt ernaar... die hoor je nooit blaffen...
Ik zou werkelijk niet weten hoe de blaf van Babs klinkt...
Ander soort hond... meer een speur- en werkhond dan een waakhond...
Ballen ophalen doet ze graag voor je... en vlakbij je liggen... en lief zijn... maar waken ho maar!
Van...10.00 uur... de eerste schaatsers haken af....
Honden uitlaat spitsuur nu... maar daar blaffen ze niet meer zo om....
Alleen als de door hun gehate mopshondjes langskomen....
Van.... en dan gebeurt het onwaarschijnlijke... de temperatuur meter stijgt en stijgt en stijgt...
Niet langzaam maar in ras tempo..
Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt... van -2 maar +10.... in een paar uurtjes...
Wat een vreemd fenomeen is dat weer toch... er gebeurt daar van alles boven in de lucht wat wij geen weet van hebben...
Ineens is er geen schaatser met te bekennen, zit ik met korte mouwen buiten in de zon, verschijnen er plassen op het water, wordt het ijs sponsachtig broos en zwemmen er weer meerkoeten en eenden langs de kant..
Een paar uur geleden werd er nog geschaatst.....
Het is dat ik het heb zien gebeuren want anders zou je het niet geloven..
Van.... terwijl ik de tuindeuren opengooi en de honden naar buiten hollen maar poes binnen blijft, gaat mijn mobiel af...
Hanna mag naar huis... einde ziekenhuis periode... einde onrust... einde geregel... rust...
Willem wacht tot ze wordt opgehaald door het thuisfront en komt dan thuis...
En dat is juist op het moment dat ik alles fris schoon heb en buiten van mijn koffie geniet...
Moe is hij... moe van een emotionele maar ondanks alles bijzondere periode...
Sowieso verkeerd Willem in een rollercoaster van "historische" emoties...
Als gezin wat ooit was, samen de zorg dragen voor je kind in het ziekenhuis...
Als gezin wat ooit was, samen een lied schrijven voor je middelste dochter die het 12 en een half jaar samenzijn met haar partner viert
Twee geschiedenissen die los van elkaar nu dwars door elkaar lopen en een heden om op terug te vallen...
Ach díe Willem... hij leeft wel zullen we maar zeggen...!!
"Hoe is dat voor jou" vraagt hij...."ineens al die verledens waar ik plots zo mee verbonden ben".....
Ik denk even na... maar het is immers een gegeven...
Wat moet ik daarbij voelen?...
Dat je het ook zo zou willen als het in mijn geschiedenis gaat... zegt hij...
Maar ook dat is een gegeven Willem... dat dat niet zo is...
Het is wat het is... en het is goed zo..
Het mooiste is dat wij dat van elkaar accepteren en respecteren... en dat het allemaal kan en mag zijn...
Misschien hebben we daarom wel al het verdriet moeten doorstaan om samen nu te beleven... en het weer anders te doen...
Van... dan maken we een heerlijke wandeling in de zon met de honden...
Wat is dat genieten na al die kou..
We gooien de jassen al gauw uit...
De honden rennen als dartele konijnen door het veld...
Van... we komen het verzorgingshuis binnen... de vlaggetjes hangen in de gemeenschappelijke woonkamer...
Lege ogen staren ons nietszeggend aan...
Maar ma is blij... ze heeft een goede heldere dag vandaag...
Op haar kamer fluit Willem een serenade op zijn fluit...
.........................door de wereld gaat een woord...
Ma luistert aandachtig...
Terwijl alles
Voorbij ging
Is het
Nog niet over
......................... en het drijft de mensen voort
87 Jaar...
In de auto vroeg Willem wat mij beweegt columns en blogs te schrijven...
Hij geniet ervan maar, terwijl hij zelf ook schrijft, intrigeert mijn beweegreden hem...
Van.... ach lieve Willem.... ik leef het leven... soms geniet ik... soms verdriet ik... maar wat ik vooral wil is dat het leven niet zomaar aan me voorbij gaat...
Ik wil niét leven in vanzelfsprekendheid....
Van... niet dat ik nou elke minuut van de dag stil sta bij het leven maar toch zeker meerdere malen per dag wel...
Mijn kinderen... familie....de liefde... verdriet... pijn... vriendschap... leven...werk zijn niet vanzelfsprekend...
Gisteren bij Wie is de mol, kwam dat zo mooi ook even naar voren bij de opdracht dat ze de maan moesten zoeken...
Ze renden als dollen door een gebied waar gebouwen met grote koepels stonden. ...
Ieder moest een gemarkeerde koepel in...
Daar stond jij... als een klein nietig mensje tegenover een gigantische niet te omschrijven zo grote telescoop ...
Met een klein wieltje draaide je de immense koepeldeuren open...
Je neemt die enorme telescoop in je niets meer betekenende handen en zoekt vanaf jouw plekje ergens in het universum naar de maan in de eindeloosheid en eeuwigheid van de ruimte...
Alle drie de kandidaten waren stil... onder de indruk... emotioneel soms zelfs...
Van... dat dus....
Ik las onlangs een artikel over Tibetaanse monniken die jaren en jaren en jaren deden over de ervaring "niet te denken"... slechts een enkeling lukte dat eens of tweemaal in zijn leven...
Die ervaring heb ik één keer gehad...
Ik zat op de vlonder... en ik zat daar alleen maar te zijn... ik was even het geheel om mij heen zonder ook maar iets te denken..
Later wel ja.. toen dacht ik na over deze ervaring..
Van... dat dus...
...............................breek uw tent op ga op reis
Van....87en als ik zo oud mag worden wil ik niet dat het leven áán mij voorbijging maar voorbij ging...
Zo genoeg gemijmerd.... we gaan gezellig uit eten...
Niét te lang want dat is te vermoeiend...
En ook Willem heeft na de afgelopen week de knollen wel op...
Als we naar huis rijden begint het te regenen..
Door de ventilatoren komt de frisse regenlucht binnen...
Thuis is het helemaal goed te ruiken...
Je ruikt het bos weer... de lente...
Van.... dat dus....
Zo af en toe even stilstaan is zo heerlijk...!
Van....morgen onverwacht werken... geen vrij dus...
Leuk om de week met de klas te beginnen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten