13 januari 2022

Dag van:

Ik wist het niet....

Donderdag 13 januari had voor mij ook net zo goed vrijdag de dertiende kunnen zijn...

Oh ja.... er gebeuren genoeg mooie dingen natuurlijk.... maar vandaag ontdekte ik ook dat mooi tevens schrijnend kan zijn....

Iets dat jou omhelst, verwarmd, en al je registers van liefde open trekt maar die ander die daardoor voelt dat het niet goed genoeg is wat en hoe hij/ zij doet....

En je die tweestrijd in jezelf voelt....

Voelt dat je beter die stap terug kunt doen...

Wat op zich natuurlijk ook weer mooi is dat je dat durft te voelen....

Diegene die vandaag er even doorheen zat... zich afvroeg of hij de goede keuzes gemaakt had....

Die angst voor nieuw, voor anders, voor onzeker nadat en terwijl de beslissing al genomen is...

Zich afvroeg 'en hoe nu verder?'....

Die je dan tussen je groepje kinderen zet en alleen maar zegt 'praat maar... voel maar'.....

En je dan samen met je assistente ziet, dat alles zomaar ineens vanzelf gaat.... zonder na te denken of te piekeren....

En voor die ander zomaar ineens de zon doorbreekt....

Ik tel die zegeningen.... eerlijk waar.....

Maar als ik dan naar huis race.... letterlijk race... om maar op tijd achter mijn huiscomputer te kunnen zitten voor een overleg.....

Me realiseer dat ik binnen drie weken, 10 opp's en 10 hp's geëvalueerd moet hebben via strikte regels.....(regels die ik juist zo graag loslaat)....

Dat ik nog dat ene verslag af moeten hebben, geschreven middels 7 kenmerken en 3 criteria....

Ik nog taal kwaliteitskaarten moet ontwikkelen en schrijven ten behoeve van mijn functie als taal specialist.....

En ik nog een klinkende eindpresentatie van een kwartier in elkaar moet zetten om het eindcijfer van mijn studie te laten bepalen....

Dan..... zinkt me de moed in de schoenen....

Want dat alles moet vóór de tweede week van februari af zijn....

Ik heb dus nog welgeteld drie weken.....

Ik begroet Willem dus allerminst vrolijk bij thuiskomst

en zucht als ik hoor dat Babeth vijf dagen hier is....

Nooit vind ik dat erg... ik geniet er juist van... maar nu even niet....

Willem snapt het wel als ik hem mijn verhaal vertel..... en komt met het volgende:.....

"Je weet dat je ook mijn preek nog van een PowerPoint moet voorzien hè..... en dat we zaterdag naar je zus gaan om de bruiloft door te spreken... en zondag mijn twee kerk collega's komen eten....."

Je snapt dat nu niet alleen de moed maar mijn complete ego in mijn schoenen zakt.....

En nieuwe schoenen kan ik niet kopen want er is lockdown...

En tijd om anderszins,  een winkelafspraak in te plannen na de persconferentie (want dat blijkt de bedoeling te zijn als versoepelingsmaatregel)... heb ik niet....

Nee ik ben niet depressief...

Ik heb het complete overzicht in mijn hoofd.... zo valt boven te lezen....

Ik heb alleen een klein beetje gebrek aan tijd..... en energie.... en moed.....

Willem komt weer met de oplossing......

"Je moet prioriteiten stellen"....

Goh Willem..... de hele school moet over twee weken die opp's en hp's meegeven en ik als enige klas niet omdat ik mijn presentatie voorop stel?.....

"Nou dan doe je eerst die verrekte evaluaties"....

Goh Willem..... en dan twee jaar studie en 3000 euro studiegeld aan de wilgen hangen?......

"Dan doe je eerst mijn preek"....

Goh Willem.... en mijn goed betaalde taal specialist functie in de waagschaal leggen?....

"Ja maar we móeten ook echt over de bruiloft praten bij je zus.... en de dominee en haar vrouw ga ik echt niet afzeggen".....

Ja Willem ik weet het....

En dan dat Eureka gezicht.....

"Ik heb het..... je meldt je gewoon ziek voor de hele volgende week".....

Maar dan steigert alles in mij wat maar steigeren kan....

En de klas en de kinderen dan?......

En dan voel ik ineens weer wat mijn prioriteiten liggen.....

Daar waar ik mijn zegeningen vind en voel..... mijn klasje.... de kinderen......

Nou ja..... en een paar nieuwe schoenen.......

Ps. Het gaat me heus wel weer lukken....!