5 januari 2022

Dag van:

Eigenijk zou het beter zijn als school morgen weer begon...

Slechte opmerking natuurlijk want ik was behoorlijk toe aan vakantie...

En genoeg heb ik er eigenlijk ook nog niet van...

Mijn gevoel zegt dan ook iets heel anders dan mijn verstand...

Het kijken wel twee verschillende werelden op het moment....

En dat komt allemaal maar door één ding....

Ik ben verslingerd aan de serie Chicago Meds....

Ik schrijf verslingerd omdat ik het woord verslaafd niet durf te gebruiken.... maar..... nog één nacht en ik ben het hoekje van de verslaving om....

S avonds je bed in... blog schrijven.... en dan dat ultieme gevoel..

Licht uit... oordopjes in..... Chicago Meds aan....

Ik waan me in de gangen van de spoedeisende hulp van Gaffney Chicago Medical Center......

Ik draag een witte doktersjas, heb een stethoscoop om mijn nek, ben nooit moe, ben bevriend met alle dokters en co assistenten en kan elk trauma aan....

Nou ja... bijna elk trauma...

Gelukkig zit er zo'n icoontje op het scherm waarmee je steeds 10 seconden verder kan spoelen....

Helemaal verslingerd ben ik aan de psychiater en zijn assistente....

Niet om het uiterlijk maar ook de boeiende casussen die ze voor de kiezen krijgen en de rust die ze daarbij weten te bewaren...

Maar eigenlijk vind ik elk personage waanzinnig goed gekozen en gecast......

Zoveel karakters door allemaal op een eigen manier reageren....

En misschien komt dat wel het meest tot zo'n recht als je in het traumacentrum... het hart.... van het ziekenhuis werkt.....

En had ik nou maar de kracht om steeds 1 aflevering te kijken, maar nee.... ik kijk er wel drie,  vier, vijf in een

nacht....

En ik zie het op de klok drie, vier, vijf uur worden.....

Dan een paar uurtjes slapen...... soms tot het middaguur..... en verder met de dag.... tot het weer avond wordt en ik om een uur of elf weer in kan checken bij Chicago Meds....

Ik heb altijd nachtdienst ....

Niet goed voor mijn dag en nacht ritme natuurlijk....

Het is dan ook daarom dat mijn verstand zegt dat de vakantie voorbij moet zijn.... 

Maar oh dat gevoel....

Het gekke is ook dat overdag kijken niet de charme van de nacht heeft....

En trouwens op zo'n afdeling telt wat de tijd betreft natuurlijk iedere seconde maar tijdsbesef is er niet....

Ik ren mee van bloedtransfusie tot amputatie, zelfmoordpoging tot bevalling, reanimatie tot operatie,  van mri naar echo en röntgenfoto, van bipolair stoornis tot schizofrenie.....

Maar de tijd die telt tikt niet....

Vanavond eerst maar eens de booster halen...

Het grote sportcentrum Papendal is door de bomen al zichtbaar...

Vaccineren... vaccineren.... wijzen de verlichtte borden ons....

De parkeerplaats staat vol maar we kunnen doorrijden en doorlopen...

Het is groots opgezet hier....

En weer komen we niets dan vriendelijke mensen tegen....

Ze maken grapjes, stellen je gerust.... en ik denk alleen maar 'jas nu eindelijk die booster er maar in, ik wacht al te lang'....

Mijn schoonzoon heeft corona, mijn dochter en kinderen zitten in quarantaine en ik wil bestand zijn tegen elk virusdeeltje dat er maar rondwaart.....

Achter de, met witte gordijnen afgeschermde hokjes, bevinden zich militairen...

Dat is even schakelen als je je nog met je hoofd in hokjes van de spoedeisende hulp wolken, van je nacht ervoor, in Chicago waant.....

Geen witte jassen maar camouflagepakken....

Geen groene chirurgenmutsjes maar baretten.....

Willem zit in een hokje aan de overkant van mij...

Ik zie de naald er bij hem ingaan en heb niet in de gaten dat die van mij er al uit is...

Prima prik van die hospik.....

Het kwartiertje wachten is een eitje als je gezellig naast elkaar zit....

En hup, we kunnen gaan....

Willem heeft natuurlijk weer spierpijn in zijn arm, zelf heb ik nergens last van....

En nou maar hopen dat dat morgen nog zo is....

We zijn in ieder geval geboosterd.... en daar gaat het om....

Maar mag ik nu weer naar mijn eigen ziekenhuisje....?

Ik sluit de blog af, licht uit...... ik ben in Chicago.... het is er ijs ijskoud.... de winters daar zijn vreselijk....maar een beter vakantieadres had ik me niet durven wensen....