Dag van:
En weer de wekker die vroeg gaat.....
Vandaag met mijn vriendinnetje mee naar het ziekenhuis om alle uitslagen van de onderzoeken aan te horen.....
Zij om vijf uur opgestaan om maar op tijd klaar te zitten voor het vertrek naar het ziekenhuis....
Alles gaat immers langzamer nu....
Of het gaat helemaal niet meer, en dan is dat maar zo....
Mijn wekker gaat een uurtje later....
Niet dat ik nou zo vlot ben hihihi, maar toch wel iets vlotter....
In een eetstoel op wieltjes komt ze naar de voordeur gerold als ik aan aanbel....
Even kletsen nog, maar liever wil ze weg....
-Netje retteketetje (mijn koosnaampje voor haar), het is zeven uur en je moet er pas om kwart voor negen zijn-
"Ja maar alles gaat langzamer, je weet wel....je weet nooit en ik wil op tijd zijn"....
Ze rolt weer naar de voordeur en staat dan moeizaam, leunend op haar stok, op.....
Strompelend scheef gaat het naar mijn auto....
De tramadol tablet die ze nog snel heeft genomen, zorgt ervoor dat ze met ietsje minder pijn de auto in komt.....
Op ons gemakje rijden we naar het ziekenhuis, waar we natuurlijk veel te vroeg aankomen....
In de parkeergarage staan gelukkig rolstoelen waarvan ik er, na wat gestuntel over de werking van het kreng, eentje pak....
Kwestie van de hendel naar beneden duwen staat er op het plakkaat op de achterkant van de rolstoel....
Maar tja als je daar je schoudertas al overheen gegooid hebt lees je dat natuurlijk niet ....
Al duwende en gereden wordend komen we de hal in waar we bij een zuil inchecken....
Vroeger had je daar mensen voor.... tegenwoordig dus zuilen met instructiefilmpjes....
Route 55 moeten we hebben....hoe groot is dan zo'n ziekenhuis wel niet...
De gehele tijd loop ik duwend achter de rolstoel tegen Annets achterhoofd te kijken....
In de lift zie ik in de spiegel haar voorkant pas weer....
Zo worden we nu dus samen ouder, bedenk ik mij als ik zo naar ons kijk.....
Al zo lang vriendinnen, bijna 35 jaar......
Zoveel gedeeld, zoveel samen geleerd en beleefd....van de bloei van ons leven naar nu samen de meer gebrekkige tijd....
En even prevel ik naar boven 'laat de uitslag alsjeblieft meevallen'....ik kan deze vriendschap immers nog lang niet missen....!
Een uur.....jazeker een uur, te vroeg zitten we in de wachtkamer....
We zijn in ieder geval op tijd hahaha....
Gelukkig smaakt de cappuccino uit de automaat heerlijk....
Wel twee keer moet ze naar het toilet waarheen ik haar rol....
Zenuwen Annet....zenuwen.....
Dan zijn we aan de beurt.....
Een vriendelijke arts begint met het afsteken van een verhaal vol uitslagen....
En ik hoor alleen maar 'goed'.....
Longfoto goed, bloedwaardes op ontstekingswaarde na, goed....
Diagnose; ernstige hernia en reumatoïde artritis.....
En dan; pijnpoli, fysiotherapie, en pillenkuren..... afspraak reuma verpleegkundige, afspraak arts, afspraak poli enz enz......
Ik probeer het allemaal voor Annet te onthouden want bij haar zorgt de tramadol ervoor dat niet alles meer helder wordt opgeslagen....
Straks thuis maar even voor haar op een papiertje schrijven....
We maken nog een afspraak bij de secretaresse en lopen dan de route 55 weer terug....
"Fijn hè Wamp dat de longfoto goed was"...
En het klinkt raar, maar ondanks de andere uitslagen zijn we daar als rokers misschien wel het meest blij om....
Toch landt de uitslag thuis wat beter....
Reumatoïde artritis is immers ook niet niks....
En de hernia.....
"Had ik maar eerder naar mijn lijf geluisterd en was ik maar niet zo lang doorgelopen ermee" zucht Annet....
Maar wij zijn van de generatie doorgaan tot je erbij neervalt....
De complete tegenovergestelde generatie van nu....
Al moet ik daarbij zeggen dat we nu natuurlijk ook wel in een heel andere tijd leven....
Die tijd was bij ons iets prikkelarmer....
En zo zitten we weer tegenover elkaar aan haar eettafel....
Vriendschap.....ik heb aan Willem een super maatje en toch......we kunnen nu eenmaal niet alles bij een liefdespartner vinden en als we dat wel proberen, wordt de druk op de relatie vaak groot........
We hebben vrienden en vriendinnen nodig om relatieperikelen mee door te nemen, bij wie je kunt toetsen of je geliefde inderdaad onredelijk is of dat je misschien ook hand in eigen boezem moet steken.....
Gewoon even afreageren.....
Ach.....
Hoe meer ik over vriendschap nadenk, hoe meer ik erachter kom dat vriendschap iets ongrijpbaars is.....
Eigenlijk net zoiets als liefde dus....
Het enige verschil tussen liefde en vriendschap is dat mensen in de liefdesrelatie zich fysiek aangetrokken voelen tot elkaar.......
Vrienden voelen die aantrekkingskracht niet en hoeven ook niet iedere minuut met elkaar te delen....
Maar och wat klinkt dat dan weer platonisch als ik dat schrijf....
Eenmaal thuis wacht Willems oudcollega en lieve vriendin....
Ze is met haar man naar Engeland geweest en heeft een te gekke breitas meegenomen....
We hebben weer heel wat bij te praten...
Te lang niet gezien....
Tja, ook daar zijn vakantiedagen voor....om je contacten te updaten....
Mensen hebben elkaar nodig....ook al zeggen ze zo vaak van niet....
En dat brengt me dan ook weer even terug naar het ziekenhuis...
Ik vertelde over de zuilen waar we moesten inchecken...
Grote onpersoonlijke zuilen in wel een mooi kleurtje blauw....
Vernuftige hoogstandjes die alles efficiënter moeten laten verlopen....
Kille metalen dingen....
Maar dan lopen we het ziekenhuis weer uit....
En bij de zuilen zien we drie.....(drie notabene!!!!) mensen rondlopen in dezelfde kleur jasjes als die van de zuilen....
Voor de zuilen staan, zelfs op de vroege ochtend, al rijen mensen....
Ze snappen niet hoe die zuil met z'n instructiefilmpjes werkt....
Vroeger zat er een portier samen met een dame die je jouw papieren gaf en ze vertelde waar je heen moest....soms belde ze ook even de afdeling....
Nu staan er vijf zuilen en drie mensen....
Als dat nou vooruitgang moet zijn....????
Drie mensen dus om je vriendelijk te woord te staan en te helpen inchecken bij een zuil....
Dat zeg ik: mensen kunnen niet zonder elkaar.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten