1 november 2024

Dag van:

Die eerste dag van november....

Die eerste stap over de drempel van je eigen lokaal.....

Dat eerste gezichtje van die leerling die de klas in komt in stormen.....

Die eerste grote glimlach....

Die eerste uitroep 'wampieeeeee!!!!'....

Die eerste twee armpjes om je heen....

En dan die vier woordjes 'ik heb je gemist'....

Ik jou ook kanjer.....!!!!

(Je moest eens weten hoe erg)....

Vandaag draai ik een dag boventallig mee....

Vandaag volg ik....

En voor iemand die graag de touwtjes zelf in handen heeft, gaat me dat goed af....

Niet in het minst natuurlijk omdat ik nu lekker observeren kan.....

Wie zijn er 'gegroeid' en bij wie zie ik minder vooruitgang.....

Weer je andere collega's zien dan alleen

hen van mijn eigen unit maandag....

Eindelijk (bijna) iedereen kunnen bedanken voor alle support, medeleven, betrokkenheid enz.....

Het verbaasd staan over mezelf hoe ik, na het gesprek met mijn fysio gisteren, vandaag toch veel bewuster bezig ben....(voor hoelang dat duurt dan)....

Die ene leerling die zo blij naar je toekomt en jij die hem meteen wil oppakken maar......je dat dus in een flits in jezelf tegenhoudt en door de knieën gaat om hem een knuffel te geven ....

Toch die paar keer nadenken 'nee niet bukken maar op de kruk gaan zitten'.....

Wie weet leer ik het nog wel.....dat automatisme bedoel ik.....

De leerlingen weer uitdagen om ze in alle veiligheid meer van zichzelf te laten zien dan ze denken te kunnen of willen aangaan....

Ik geniet ervan.....

En dan van alle kanten in je WhatsApp steeds de vraag 'hoe gaat het?' of 'lukt het wel?'.......

Ja het lukt.....het gaat.....!

Tot half twee dan, want dan is de fysieke koek op en voel ik dat ik toch wel graag een pijnstiller zou willen....

En dan kom het moeilijkste..... namelijk toegeven dat het genoeg is geweest, en naar huis gaan....

Je gevoel is alleen zo tegenstrijdig want je wilt het liefst blijven.....

Toch neem ik de verstandige beslissing en ga.....

Met als gevolg even later de foto in de app

van mij in de auto die wegrijdt en de mededeling "ze is eindelijk verstandig".....

Twee uur later in die app "heb je lekker geslapen"....

Nou jaaaaaaaa.....alsof ze het geroken hebben, want inderdaad het was thuiskomen, mijn lijf in de stoel zetten, knopje 'achterover' indrukken en niet alleen lijf maar ook de rest die in slaap viel.....

Het was een heerlijke dag, waarvan ik één ding toch wel, hoe moeilijk ook, leerde..... rustig opbouwen nu, en niks forceren.....

En heel erg hopen dat de fysio vanaf volgende week iets toe gaat voegen.......

En kijk aan.... thuiskomen en zien dat de klusjesman in style toch nog wat extra's gedaan heeft vandaag....

We hebben een trapleuning langs onze open trap in de kamer.....

Ik kan me nu tot en met bovenaan de laatste trede vasthouden zonder evenwichtskunsten uit te hoeven halen om veilig boven of beneden te komen....

Voelt toch wel erg veel beter moet ik zeggen....

Wat een super actie van Fred....