Dag van:
Met de schrik aardig in de benen verlaat ik de fysiopraktijk.....
Het begon allemaal zo lekker.....
Voordat alle behandelingen beginnen eerst een warming up.....
Dat betekent even flink fietsen..... 10 minuutjes en vandaag had ik daar een kilometer bovenop in vergelijking met de vorige keer....
Ik zie het twijfelende gezicht van de fysiotherapeut.....
Wat gaan we vandaag doen om die beknelling eronder te krijgen.....
Het zijn dit keer weer andere oefeningen dan de vorige keer met of zonder hulp van de fysiotherapeut zelf.....
We zijn zo ongeveer 20 minuutjes bezig.....
En dan gebeurt het......
Ik krijg mijn linkerarm niet meer omhoog.....
Probeer je maar te focussen zegt de fysiotherapeut nog.....
Maar zelfs dat, en ondanks de hulp van hem, lukt het me niet om mijn linkerarm hoger te krijgen dan een paar centimeter.....
Ik begrijp mijn eigen lichaam niet meer.....
Alle ongemakken, de pijn de tintelingen zaten immers allemaal aan de rechterkant.....
Uit de MRI scan bleek dat de vernauwingen aan de linkerkant zaten en is dit nu het resultaat of de bevestiging van wat we zagen op de foto's en de scan....?
Maar hoe dan ook, er is een behoorlijk krachtsverlies nu aan de linkerkant.....
En dat is tevens de kant waar ik tijdens mijn Tia ooit tijdelijk alle gevoel kwijtraakte.....
We staken acuut alle oefeningen....
En na enige tijd rust komt er weer wat leven in mijn linkerarm....
Wát leven dan, een ietsje.....want het is nog niet om over naar huis te schrijven.....
Mijn plan was me om te kleden in de praktijk en vandaar uit naar school te rijden, maar het lijkt ons allemaal verstandiger om eerst maar even naar huis te rijden.....zodra dit kan.....
Trouwens er is niet eens een fatsoenlijke plek om je even om te kleden in de praktijk....
Enfin de schrik zit er goed in en ik ben heel benieuwd wat we nu de volgende keer gaan doen....
Maar dat is de therapeut zelf ook volgens mij.....
En toch ga ik vandaag naar school, ik heb er te lang naar uitgekeken.....
Met een zwaar gevoel in mijn arm loop ik de klas binnen.....
De kinderen zijn aan het buiten spelen.....
Maar daar zie ik de eerste koppies al door de ramen kijken....
Wampie!!!! klinkt het.....
Ik probeer de draad weer op te pakken, maar toch is het vreemd als je na zoveel weken, ineens weer voor je klas staat....
En op een oude voet verder gaan met dit clubje, dat gaat zo makkelijk niet heb ik al gauw in de gaten.....
Toch wordt het nog een gezellig middagje....
Al moet ik zeggen dat de schrik van vanmorgen me niet makkelijk loslaat.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten