11 november 2024

Dag van:

 Even de zinnen verzet met het lezen van, eindelijk, weer eens een boek....

Natuurlijk van één van mijn favoriete schrijvers; Adriaan van Dis....'Naar zachtheid en een warm omhelzen’......

Het geeft je toch weer een beetje inzicht van de mens achter van Dis.....

Het gaf me, nog meer dan dat, de (h)erkenning van het leven als tweede generatie oorlogsslachtoffer.....

Ook bij van Dis speelde dat een behoorlijke rol in zijn leven.....

Één van zijn meest gevleugelde uitspraken vind ik wel: "mijn werk is autobiografisch, maar dat is niet per se hetzelfde als waargebeurd.....alles is waar, behalve wat ik heb verzonnen'........

En het mooie van dit boek vind ik misschien niet eens zo zeer de details die hij over zijn jeugd als tweede generatie oorlogsslachtoffer had kunnen vertellen, maar in het bijzonder vooral de schuilgaande behoefte......de gemiste maar zo fraai zelf opgevulde behoefte.....

Tja, en natuurlijk is het weer smullen van zijn prachtige taalgebruik.....

Van Dis schakelt zo verrassende van vroeger naar nu, en laat zo zien wat het heden zegt over het verleden.......

(Tijdens een inzinking van zijn door oorlogsherinneringen gekwelde vader wordt de negenjarige jongen opgevangen in het huis van zijn grootouders. Maar in dat huis wacht hem een andere oorlog: de vrouw die door de barse grootvader was aangenomen als meid voor dag en nacht verzet zich steeds meer tegen haar dienende rol. Zij, Ommie, vervult de rol van grootmoeder van Adriaan en groeit uit tot vredestichter in de gehavende familie. De jongen spiegelt zich aan haar dapperheid en zij helpt hem zijn angsten te overwinnen. Er ontstaat een hechte band tussen die twee, gekleurd door hun hunkering naar liefde en erkenning)......

Ik denk dat ik het niet mooier kan

omschrijven dan de recensent van 'De Nieuwe Koers'....

--In 'Naar zachtheid en een warm omhelzen' zoekt Van Dis naar het kind in zijn eigen gezicht, het kind dat mooi was en droomde van een betere wereld. Het is een verhaal vol hunkering, naar menselijkheid en begrip in een door oorlog geschonden wereld. Het is een verhaal van alle tijden.'--

En als je dan zo'n prachtig stuk schrijven weer uit hebt.....wat doe je dan hè....?

Je kan naar niet zo overgaan tot de orde van de dag.....

Trouwens welke orde van de zoveelste lege dag ....

In je pijnlijkheid gaan zitten verzinken heeft al helemaal geen zin en daarbij lost het niks op ook.....

Dus sla ik mijn benen over de stoelleuning.....

Ik heb daar eindelijk sinds de komst van deze oude mensen stoel een maniertje voor gevonden.....

Nu krijg je weer een beetje dat oude meisjes gevoel terug....

En jullie zullen er vast wel moe van worden nu de kou weer doorbreekt en ik voornamelijk euforisch over de vogeltjes in de tuin bericht, alsof die er voor het eerst zijn.....

Ik ga proberen het niet teveel te doen....beloofd....!!!!

Maar vandaag hè, vandaag was daar ineens de Vlaamse Gaai....

Uit het niets kwam hij, en zat daar plots op de schutting....

De hele zomer geen Vlaamse Gaai te bekennen tot op vandaag.....

En de ekster was er ook.....zoals hij en soms zij of allebei, er dagelijks zijn.....zomer en winter.....

De ekster baart niet veel opzien hier, en de complete vogelpopulatie smult gewoon verder van het lekkers in de appelboom als zij zich vertonen....

Mocht de ekster dan met zijn krachtige snavel het lekkers uit de boom trekken, dan eten ze gewoon op de begane grond verder, en zo hebben de muisjes ook nog wat....

Maar nee.....dan die Vlaamse Gaai....

Och lieve help.... met zijn roze-bruine kleur, zijn vuilwitte keel, zijn witte stuit en  vleugelpennen en prachtige lichtblauwe armpennen.....

Geloof me....de Vlaamse Gaai baart opzien en......boezemt gezag in.....

Weg vogeltjes..... koolmeesjes,

roodborstje, en zelfs de ekster.....frrrrrt  weg zijn ze.....

En de Vlaamse Gaai.....?

Die alleseter kwam heus niet voor het eten hier hoor.....

De Vlaamse Gaai wilde alleen angst zaaien.....ontzag oogsten......

Nou, het is hem gelukt......