3 november 2020

Dag van:

Drie november..... trouwdag van mijn ouders... ik was toen al 4 maanden onderweg....

Drie november... dag van mijn scheiding.... ik was toen al 23 jaar op weg.....

Het zijn allemaal jaren vanaf je geboorte waarvan je zou zeggen dat je ze het liefst zou willen vergeten....

Toch heb ik dat niet gedaan...

Instinctief denk ik....

Alsof ik wel voelde dat ik niet voor niks al die jaren moest doormaken....

Maar dat kan natuurlijk ook een smoes zijn om het voor jezelf dragelijker te maken....

Niet te zien als nutteloos, zinloos, niet de moeite waard...

Dat zou immers in mijn optiek ook iets over jezelf zeggen....

En wees eerlijk.... uit die 23 jaar heb ik toch maar even twee pracht kinderen gekregen die me maar liefst vier prachtige kleinkinderen bezorgden....

En wees eerlijk... ik heb nu toch ook een.... nou ja bijzondere... maar toch wel geweldige partner....

Ik had misschien al die jaren dan wel willen missen... ik had nooit dat wat ik er zelf uithaalde en waarvan ik veel geleerd heb, willen missen....

Maar eigenijk is willen missen niet het juiste woord...

Je zou willen dat het ánders geweest was... 

Geen oorlogs getraumatiseerde ouders die op latere leeftijd (39 en 57) nog kinderen kregen...

Zakenmensen.... waarvan je een bezit was....

Op hun manier vast van ons gehouden hebben.... maar anders....

Geen man met een narcistisch persoonlijkheidsstoornis getrouwd had....

Speelbal was ter zelfverheerlijking....

En bezit was....

Op zijn egocentrische manier zal ook hij vast van me gehouden hebben hoi ik me nog steeds voor..... maar anders...

Anders dan wat dan....?

Anders dan verhalen uit de Leni Saris boekjes waarin ik zo gretig las hoe romantisch het leven was....?

Waarvan ik nu inmiddels weet dat zoiets wellicht geschreven is als een niet bestand ideaalbeeld.... waar zijzelf ook naar hunkerde....

Wel een mooi streven overigens....

Anders dan het steeds terugkerend happy end in sprookjes....?

Elke liefde is anders....

Iedereen vult het in op eigen wijze...

Maar één ding is me duidelijk... gelijkwaardigheid... wederkerigheid... dat zijn wel de sleutelwoorden...

En vooral... eigen waarde....!

Want op dat zijn gelijkwaardigheid en wederkerigheid gebouwd....

En dat er dan van die heerlijke begrippen als saamhorigheid, zorgzaamheid, respect enz. bijkomen, is alleen maar meegenomen....

Enfin... drie november dus...

Voor mij een altijd weer terugkerend herinneringsmoment aan wie ik was.... aan wie ik wilde zijn... aan wie ik werd..... aan wie ik ben...!

Van.... het was een rustig dagje op school....

Met weer zo'n leermomentje....

Zo makkelijk als we praten over het feit dat we leerlingen dingen leren die ze dan moeten automatiseren....

Nou... ik ben er het slechtste voorbeeld van...

Hoe vaak ik op een dag niet de gang op loop zonder mondkapje terwijl die verplicht zijn.....

Het is niet te tellen....

Hoe leer ik in hemelsnaam mezelf een ezelsbruggetje aan dit me ertoe brengt dat mondkapje niet vergeten op te zetten....

Maar het had ook een innig moment...

Zo'n momentje waarvan me de tranen in de ogen kwamen...

Die zeer autistische leerling, waarvan je weet dat er best veel inzit... waarvan je ook weet dat dat er niet uitkomt op momenten dat je dat zou willen... maar met wie je toch blijft volhouden... keer op keer op keer op keer op keer....

Tellen tot 10....

En dat je dan wéér naast hem zit... hij in zijn eigen wereld en ik in mijn rol....

Dat je dan begint te zingen terwijl je de te tellen stippen op de paddenstoel aanwijst....

En dat hij dan je hand pakt... die weggeschuift en zelf begint te tellen...1,2,3,4,5,6....

En dat je dan juicht.... en tranen in je ogen krijgt......

Je ineens ook beseft dat geduld misschien wel één van de meest bekendste,gehaatste maar noodzakelijkste begrippen in de wereld zou kunnen zijn....

Heel veel geduld soms....

Maar geduld loont.... uiteindelijk....

Niet omdat jij het dan 'vangt' maar omdat het jou 'vangt'....

En je weet.... misschien moet ik weer heel lang wachten op zo'n volgende keer... maar het komt...

Misschien wel zoals het hele leven...

Soms wachtte ik een jeugd lang... een huwelijk lang... maar uiteindelijk.....

Van.... dat dan alles wat daarna gebeurt onbenullig lijkt....

De persconferentie... waar nieuwe maatregelen uit voortvloeien

(Als je geduld hebt komt dat vaccin vanzelf)....

De Amerikaanse verkiezingen.... 

(Met wat geduld zal er uiteindelijk ooit weer een Martin Luther King... een Obama opstaan)...

Het feit dat je na een bijna tropische dag als gisteren, morgen misschien je autoruiten weer moet krabben..... 

(Geduldig wachten levert je de lente weer op)....

Die verrekte sambalvlek die je oploopt als je je eten morst omdat je een toch te gulzig grote hap van je Indische maaltijd neemt....

(Bij deze casus is de wasmachine een geduldig object)....

En hieruit blijkt maar weer hoe relatief de wereld,  de tijd, de mens is....

Hóé relatief....???

Nou wist je dat de grote man achter relativiteitstheorie (Albert Einstein) pas vier jaar was voor hij kon/ging praten....

Hij zakte voor zijn toelatingsexamen voor de technische hogeschool....

En hij telefoonnummers en datums niet kon onthouden....

Ik bedoel maar....

Het is een kwestie van geduld....

(Rowwen Heze)

ik heb mien ganse lange leave gewacht
op d'n daag di mos koome en op de nacht
op alles wat ik woj mar wat ik noeit kreeg
't waas te deur of te vroeg of te laat vur meej
wachte op succes en op de moeijen daag
dat ik in de zon in miene zeilboet laag
riek woj ik weare beroemd en gevierd
mar tot nou toe heb ik allein mar gelierd

't is een kwestie van geduld
rustig wachten op de dag
dat heel Holland Limburgs lult
dat heel Holland Limburgs lult