Dag van:
Voor wie het wil zien..... zingt het door mijn hoofd...
De dagen vol ellende misschien maar nog voller met kleine liefdevolle dingen...
Voor wie het wil zien...
Zich los kan maken van eindeloos luisteren naar cijfertjes, grafieken van getelde stembiljetten....
Van de strijd in Amerikaanse staten en straten...
Van een president die zich ontpopt als een brok psychiatrische hopeloosheid waarvoor alle hulp te laat komt....
Maar naar buiten kijkend en de zon op de boomtoppen ziet schijnen als een soort ingelijst natuur schilderij....
Voor wie het wil zien....
Zich los kan weken van mannen in pakken en dames in mantelpakjes, silhouetten in Covid werende kledij.... die ons onheilspellend nieuws vertellen over alweer een toename van besmettingen... opnames....
Maar binnen de katten zij aan zij ziet liggen in de herfstzon...
De hond op de voeten van de baas ziet liggen.... en de ander, die, als diezelfde baas even wegloopt, snel op de bank springt want oh die ligt zo lekker zacht en heeft zoveel luchtjes om je in rond te wentelen....
Het is zo'n dag dus....
Zo'n kneuterige vrije vrijdag.....
Met gezellige visite.... gesprekjes die voor niemand ergens over gaan maar voor ons van levensbelang zijn; breipatronen en breisteken, wol en kleuren....
En toch ook even over onderwijs van...
Maar duh... waar kan het schelen...
We zijn vrij en kijken er op afstand naar....
Een dochter van Willem die komt en zich in dezelfde kuil in de bank nestelt waar ze die gisteren verliet....
En een volgende dochter van Willem die haar nieuwe autootje komt showen en mee eet.....
Willem die voor de zoveelste keer in een colporteur van goede doelen trapt en nu aan iets van make a wish vastzit...
De gezelligste gesprekken met hem aan de deur voert, weer binnenkomt, gaat zitten, en zich afvraagt of hij misschien niet toch is opgelicht....
Willem die na het honden uitlaten binnenkomt, vertelt dat Blitz ineens zo raar deed en meteen het ergste in zijn hoofd haalt....
Maar natuurlijk merken we na 5 minuten niets meer aan zijn gedrag en een uur later nog steeds niet...
Vrienden die hun nieuwe camper busje komen laten zien...
Zo trots... zo blij....
Zo gegund....
Stef Bos met een prachtig nieuw programma van de delen "serenade".....
Rob de Nijs die bibberend van de Parkinson zijn eigen lied meezingt dat vertolkt wordt door de zanger van Bløf en Danny de Vera....
Bengel die zijn bak hoort rammelen en eerder op het aanrecht is dan Willem het bakje kon terugzetten....
Lieve aanhankelijke Benji die zijn poten op je borst legt en zijn kop op je schouders....
De zon die aan het eind van de middag het andere deel van de bomen in goud verandert en ik ineens de naam van de zon ken: Repelsteeltje.....
Zoveel mooie dingen... in één dag...
Voor wie het wil zien...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten