En voor de tweede dag is het vroeg.... nóg vroeger zelfs dan gisteren....
Om 10.00 uur moet het huisje schoon opgeleverd zijn en moeten de sleutels ingeleverd zijn....
De reistas en koffer staan gelukkig al ingepakt....
De toiletspullen mikken we straks wel allemaal in één grote tas....
En de levensmiddelen en andere overgebleven troep die weer mee moet, moet nog even wachten want er moet nog ontbeten en schoongemaakt worden.....
Het laatste ontbijtje met z'n vieren....
Ik kijk het veldje nog eens rond....
Iedereen was ook erg op zichzelf....
Behalve dan de hoorbare vrouw met haar demente hond en rondkijkende vriend uit Groningen....
Maar ja, die wilde je nu juist wel wat minder horen....
Wat zij teveel aan woorden had, had haar vriend te weinig....
Misschien dat ze elkaar eens wat meer moesten aanvullen....
Of ach, nee laat ook maar.... wellicht past op ieder kletspotje wel een stil dekseltje....
De eerste die wakker is bij de Pinkelmannen is de Pinkelvrouw....
Ze is duidelijk verbaasd dat wij al aan het ontbijt zitten...
Ze beseft zich ook dat haar leuke bruine nachthemdje wel erg aan de korte kant is want ze blijft het maar naar beneden trekken.....
Stilletjes krijg ik het vermoeden dat straks alle rotzooi op één grote hoop in de caravan gepropt wordt en de kinderen op dito manier op de achterbank....
Ze maakt namelijk geen enkele aanstalten om de rest van de Pinkelmannen wakker te roepen of om te gaan opruimen....
En ook zij moeten toch ook écht vóór elf uur van hun plek zijn....
Zouden ze misschien bijgeboekt hebben nu ze weten dat wij vertrekken....?
Ooooh kijk.... daar verschijnt pa Pinkelman in rode kool rode pyama ten tonele....
Maar na de ochtendplas gaat hij ook zitten.....
Laat ik het maar los laten.... en verder kijken....
 |
| (Het katje van wereldwinkel) |
De bunker gaat namelijk op een kier....
De bunkervader gaat de hond uitlaten....
En nog geen 5 minuten later zul je daar het meisje hebben....
Ze zoekt papa....
Ooooh jee.... stress, papa is er niet.....
Ze begint zenuwachtig te wriemelen aan het luifeltje van de nevenbunker.....
Pa kom alsjeblieft snel terug voor we hier een overprikkelde dochter hebben die en complete luifel van de tent trekt.....
En die moeder is dus in geen velden of wegen te bekennen...
Ja in haar bed waarschijnlijk....
"Je moet niet aan m'n kop zeiken als ik nog geen koffie heb gehad k*twijf" hoor ik iemand aan de andere kant van de heg zeggen....
"We gaan nou toch koffie halen" klinkt een andere stem....
Twee mensen die op het pad richting winkeltje lopen....
"Dan moet dat pleuris winkeltje al wel open zijn en nog koffie hebben, want alles is in dat tering winkeltje altijd uitverkocht"....
- Anders rijden we toch naar de Poeisz-....
"En ik zeg toch dat je je strot moet houden met dat gezeik van je.... je had er v***omme gisteren aan moeten denken met die domme varkenskop van je".....
Verder kan ik het niet meer verstaan want ze lopen stevig door....
Gewetensdilemma: ik hoop dat de koffie op is en die bij de Poeisz ook.... maar voor die vrouw die ernaast loopt hoop ik dan weer dat er nog z(p)akken genoeg staan....
Waar hopen jullie op.... of kampen jullie met hetzelfde dilemma....?
Wat dan weer helemaal geen dilemma is, is dat ik die vent vijf meter onder de grond wens.... of zoals mijn opa het zeer waarschijnlijk zou doen; een compleet flesje vloeibaar zeep in z'n mond spuiten en hem laten spoelen.....
(Mijn opa gebruikte trouwens een gewoon stuk zeep).....
Enfin het was weer een "welkom" goedemorgen.....
Ik hoor ze niet meer terugkomen, maar dat komt omdat ik druk in het huisje in de weer ben....
Het is niet veel werk hoor, maar het moet toch wel even gebeuren....
Al snap ik dan eigenijk nooit waarvoor je dan die schoonmaakkosten betaald....
Het huisje blinkt zo erg dat ik die €55.00 euro ook wel in mijn eigen zak had kunnen steken.....
Marcel en Esther hebben de tent al droog...
Fijn dat ochtendzonnetje in plaats van de voorspelde ochtendbui....
Nu nog een bezem over het zeil en de tent oprollen.... en dan de ergste klus.... auto en dakkoffer inpakken....
Maar eerst.... naar de receptie voor de boeking van volgend jaar....
Ach ja, dat kamperen kunnen we immers toch nog niet missen....
Dan maar wat extra sparen dit jaar want langer naar Griekenland willen we zeker ook....!!
Het was weer even wat gepuzzel met de data (die nare vakantiespreiding ook).... maar het is weer gelukt....
Volgend jaar 13 juli zitten we weer in dit huisje en staan Marcel en Esther op de plek naast die waar ze nu staan.... schuin tegenover ons....
Op de plek van de Pinkelmannen dus....
Minder kuilen en dus minder kans op water overlast.....
En dan maar hopen dat we een interessant beschrijvenswaardig stel tegenover ons krijgen....
Esther rent weer terug naar Marcel om hem met tent opvouwen te helpen.... wij kletsen nog even met de eigenaar en eigenaresse; Noël en Andrea Brems....
Dit is het laatste jaar dat ze de camping beheren.....
Jammer want het is zo'n fijn stel mensen....
Ze hebben geen opvolging want zoonlief heeft het oude bedrijf van zijn vader al overgenomen en dochterlief heeft geen interesse....
Ze zouden trouwens ook 2 tot 3 miljoen moeten investeren om de camping op te knappen, vertelt de beheerder....
Ik zou niet weten wat er dan opgeknapt moet worden want de camping ziet er nog picobello uit....
De camping is verkocht aan een drietal samenwerkende ondernemers en niet aan een recreatie magnaat vertelt hij trots....
De eerste 5 jaar blijft de camping zoals nu met komen en gaande toeristen en met wat vaste plekken.....
Alleen het achterste veld wordt uitgebreid en veranderd....
Hij laat de nieuwe plattegrond zien....
Wauw wat een lap grond erbij....!
Als dit na 5 jaar maar toch geen recreatiepark gaat worden.....
Nee hij vindt het niet heel moeilijk om te gaan en hun huis hier behouden ze, dus ze blijven gasten van hun vroegere eigen camping....
Naast dat hij vertelt over de leuke dingen die er gebeurden, vertelt hij ook over kritiek....
De slechte, en nog wel anonieme recensie van onlangs die hem zo raakte....
Zijn ogen worden waterig, de tranen van het aangedane onrecht prikken achter zijn ogen.....
Mensen die alle regels maar aan hun laars lappen en ze onzin vinden; zeuren om twee auto's bij de tent, klagen dat de slagboom te laat open gaat (8,00 uur), klagen dat er geen blauwe multistekkers in het winkeltje liggen (hadden ze daar zelf niet aan kunnen denken thuis dan toen ze de campingspullen inpakten in plaats van het probleem hier neer te leggen)....
En als ze die stekker krijgen uit de privé voorraad, niet eens dankjewel zeggen....
De volgende dag komen die mensen weer bij de receptie, waar het meisje staat dat nog niet van het verhaal weet....
Ze komen zielig doen over het feit dat ze het slagboom pasje kwijt zijn, en natuurlijk krijgen ze dus een nieuwe van haar....
Maar ze zijn het dus helemaal niet kwijt, en nu kunnen ze wel met twee auto's bij de caravan....
Bah.....!
En dat is nog maar één iemand met klachten en gemene streken....
De beheerder...?????
Die heeft de slagboom niet meer open gedaan voor ze, en ze gesommeerd de camping per direct te verlaten....
Tja, en dan gaan mensen dus maar nare recensies schrijven terwijl ze vergeten naar zichzelf te kijken....
Ach weet je.... gelukkig zijn er ook mensen die maar wat blij zijn hier te mogen staan....
Maar.... zo vertelt hij ook.... Strandheem opent 1 april en iedereen is ooooh zo blij..."We kunnen weer naar de camping"....
Maar zo aan het eind van het seizoen is het echt meer dan lang genoeg geweest want dan vliegen de vaste plaats bewoners elkaar soms in de haren.... om dan 1 april zich weer te haasten naar de camping en blij te zijn elkaar te zien....
Kijk naar zo'n man kunnen wij dus uren luisteren.... want oh wat had ik het verhaal van hond Lola Lola Lola Lola Lolaaaaaatje (x10) nog willen horen....
Maar Willem trekt aan mijn arm.....
Hij heeft het woord hond gehoord en moet direct aan zijn eigen honden denken die hij op wil halen....
Hij laat een foto zien van onze vierpotige vrienden... en dat brengt de beheerder weer op het verhaal van de onverwachte dracht en bevalling van twee hondjes op de camping....
Tja.... eindeloos veel verhalen.... maar we moeten nu echt gaan.....
We bedanken het beheerdersechtpaar uit de grond van ons hart voor al hun goede zorgen en de sfeer op deze heerlijke super goed georganiseerde camping....
En datzelfde hart hou ik vast voor volgend jaar.... als het maar hetzelfde sfeertje mag blijven....
We nemen afscheid....
Of er koffie was in het winkeltje zal ik nooit weten....
Of de rommel nog opgeruimd werd bij de Pinkelmannen evenmin....
Hoe het met ons Alzheimer hondje zal aflopen.... wie zal het zeggen.....
En of de bunker afgesloten blijft of dat er toch een deurtje in plaats van kiertje open kan.... ik hoop het....
Dag lieve Marcel en Esther.... tot volgend jaar weer..... het was weer fijn....!!
Dag huisje....
Dag ontzettend fijne camping....
En dag vakantievolgers.....
De vakantie zit erop....
Bedankt voor álle leuke reacties....
Wie weet tot wanneer weer....
En voor de vaste dagelijkse lezers gaat de blog natuurijk gewoon door....
Over de alledaagse gebeurtenissen maar ook de vaak onverwachte verrassingen....
Oeps, snel weg nou... het meisje krijgt teveel prikkels binnen bij het zien van de emoties....
Doeiiiiii
