Ik had het kunnen weten natuurlijk vanmorgen... nou ja kunnen bevroeden dan.... toen ik op 10 centimeter na de grote trolleybus niet raakte toen die met een pokke snelheid ineens achter een andere, stilstaande, bus vandaan zoefde....
Ik had kunnen bevroeden dat dat een voorteken zou zijn voor een vreemde bizar drukke enerverende dag vol gekke, nare, verrassende gebeurtenissen....
Van.... op school meteen alle hp's en rapporten uitprinten... tabbladen voor de leerlingmappen halen, even bijkletsen met oud collega, startverslagen uitprinten, briefing.... de kinderen komen...
Al veel gedaan voor die tijd... dat is fijn!
De kinderen zijn moe... mooie van alle indrukken, nieuwe regels, lange dagen....
Je kunt merken dat ze aan vakantie toe zijn...
Het is ook best veel als je nog zo klein bent...
Van.... even mijn duo partner contacten die volgende week begint...
En dan een gezellige muziekles...
Werken met ontwikkelingsmateriaal, met scheerschuim kliederen op tafel...
Altijd weer mooi om te zien hoe kinderen met sensopathisch materiaal omgaan...
Rijst, macaroni, zand, water, klei, scheerschuim... ze voelen allemaal anders...
De ene leerling klapt in zijn handen vol schuim en de spetters vliegen alle kanten op.... veel meer visueel en auditief ingesteld dus... de ander wrijft over de hele tafel, de volgende raakt het net met één vingertje aan en wil niet verder, weer anderen smeren zichzelf of hun schort onder....
Én daar valt pardoes de eerste al in slaap...
Van... even met een collega in het bos wandelen, kletsen over dates en schateren over wel of niet bestaande ideale mannen.... dan met de school fotograaf babbelen...
Gauw maar buiten waar de kinderen pauze hebben...
Voorlezen... en daar valt de tweede in slaap....
Het is maar goed dat het bijna tijd is
Ik overhandig een slapend klein mannetje aan de chauffeur en een nog half slapend klein dametje aan een andere chauffeur...
De anderen sukkelen gedwee mee met degenen die hen weer bij papa en mama af zullen zetten...
IK denk dat ze al slapen voor ze de hekken van de school voorbij zijn....
Nu gauw opruimen want we hebben zo een gesprek met een wijkcoach...
Én dat belooft vast hier een daar een lastig gesprek te worden want ook al denk je beiden in het belang van het kind, er zijn verschillen van insteek....bij de een spelen het welbevinden van het kind en ook geld een rol en bij de ander (wij dus) enkel het kind in zijn/ haar optimale ontwikkeling...
Maar we hebben het goed overdacht en komen behoorlijk beslagen ten ijs..
Het gesprek verloopt zoals we al verwachtten maar valt ook mee...
Zolang we alles kunnen verantwoorden op papier, is er genoeg ingang bij de coach.
Én dát kunnen we!!
Een mooie discussie is het als we het hebben over kinderen beschermen of juist weerbaar maken.....
Grappig is ook dat onderschat wordt hoe belangrijk het is dat kinderen vaardigheden automatiseren...
Terwijl.. neem autorijles... als je hebt leren optrekken door de juiste balans in gaspedaal en koppeling te vinden wil dat niet zeggen dat je de volgende keer zonder horten en stoten optrekt... dat kost je wel wat oefening...
Én zelfs na het behalen van je rijbewijs heb je heus nog heel wat rij uren nodig om echt smooth door het verkeer te manoeuvreren...
Dat geldt ook voor onze leerlingen.. als ze 1x iets hebben laten zien wil dat niet zeggen dat ze het al kunnen... daar is herhaling voor nodig zodat het helemaal eigen wordt...
Én tja dat kost tijd en geduld....
En tja tijd is geld zegt de wijkcoach dan...
Én voor dat geld kan je ook andere hulp inkopen....
Zet je nu professionele duurdere hulp in voor een half jaar of zet je een goed opgeleide goedkopere hulp in voor twee jaar.... eind afrekening...????....
Waar ligt het verschil tussen behandeling en begeleiding....
Je ziet haar nadenken....
Dát we allebei het beste voor de kinderen/ leerlingen willen is wel duidelijk, we verschillen alleen soms in de manier waarop....
Het is een mooi gesprek... of eigenlijk boeiend... en met de juiste onderbouwing komen we uiteindelijk samen tot het juiste besluit....
Toch zijn dit de dingen die je vaak ook mooi maken.... ik heb er weer veel van geleerd...
Van..... maar het is ondertussen wel bijna half zes.... en ik moet om tien voor zeven bij de dierenarts zijn met Blitz en Willem...
Ik haast me dus door het verkeer....
Geniet snel van de prachtige voorbijgaande rode lucht...
Op tijd thuis.... zelfs één kop koffie....
En even dat berichtje op de herdenkingspagina van mijn lieve jarige overleden oud collega die ik nog zo mis....
Sámen zoveel gepraat, gelachen, gehuild, gedeeld en niet gedeeld, gezocht en ieder op ons eigen manier gevonden, evenveel overeenkomsten als verschillen, herkenning, vriendschap... ach wat mis ik haar.... omdat het nog niet af was... omdat het niet klaar was.... voor mij... voor haar wel....
Ik vier dat ze er was....
Van.... en dan... heel kort erna... een appje.... van iemand waarvan ik het helemáál niet verwachtte....maar die ook aan haar denkt... aan mij denkt... aan ons denkt....
Pffft... en dan weer die tranen..... klungel... brengt hij me zomaar weer eens aan het huilen....
Van..... we moeten nu echt naar de dierenarts....
Hoop hebben we.... maar stiekem diep in ons hart zijn we bang....
Alweer een schat van een dierenarts... dat verzacht het gemis van onze eigen Henk een beetje....
Én eigenlijk ook wel heel lekker dat we geen twee uur hoeven wachten maar direct aan de beurt zijn volgens digitale afspraak...
Ze bekijkt Blitz.... geeft ons een beetje hoop... bekijkt de urine die we...ooooooh HELLUP... opnieuw moeten opvangen (maar we worden er behendig in )....en dan die mededeling....
Ze gaat er zelfs voor zitten.... het is niet goed.... de ontsteking blijft... ondanks twee antibiotica kuren....
Het is geen goed teken als een ontsteking zo lang blijft....
Urineleider afwijking..... nier afwijking.... blaas afwijking.... hardnekkig bacterie in het aller aller gunstigste geval, maar daar moeten we misschien niét van uit gaan...
We horen termen als chirurgisch ingrijpen..... universiteit Utrecht....
In ieder geval morgen een blaaspunctie...
Ze moet met volle blaas komen...DAT MOET!.... dus de kliniek in dragen zodat ze niet eerder gaat plassen....
En ten tweede male staat het huilen me nader dan het lachen....
Maar nu éérst organisatorisch eerst alles regelen....
Zorgen dat we op tijd thuis zijn... honden van de opvang halen op tijd... zorgen dat Blitz na twee uur niet meer plast ..... maar dat moet de opvang weten....Babs de auto uit thuis maar Blitz in de auto laten want daar plast ze niet (hopen we dan) en dan gauw naar de kliniek sjezen....
Dát wordt morgen wat... een blaas punctie... dat moet toch hartstikke zeer doen...oooh ik wil er nog niet aan denken... arme kleine pup... zo jong nog.... en dan zoveel narigheid al....
Van.....8 uur thuis... nu nog eten koken.... eten.... opvang op de hoogte brengen....
Wat een dag....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten