29 oktober 2022 Chalkidiki Nikiti vriendenbezoek

Dag van:

De rotste dag van je vrienden vakantie....het afscheid....

We zijn ongelofelijk brak van het laat maar bed gaan van gisteravond...

Maar, diehards als we zijn, ontbijten we weer op tijd.....na slechts vier a vijf uurtjes slaap....

Samen staan we op het balkon te genieten van dit mini paradijsje....

Vier dagen leken gelukkig wel weer vier weken bij wijze van spreken...

Alles was weer even intens....

Dit keer natuurlijk ontbijt met Maria Elona, Evangelos en kleine Angelos...

Nóg gezelliger dan de andere dagen...

Zij hebben iets meer slaap gehad dan wij...

Zij vertrokken immers gisteravond eerder...

De gesprekken gaan we over en weer....

Willem en Evangelos wisselen als gewoonlijk uitzonderlijke muziek uit en Maria Elona en ik vermaken ons met Angelos en delen levenservaringen uit....

Tijd om de koffers te pakken..

Ook Evangelos en Maria Elona gaan na één nachtje weg.....

Ze hebben nog wat bezoekers af te leggen als ze toch hier in de buurt zijn...

Het valt niet mee om je gezellige kamer weer op te ruimen...

Na ons zullen er geen gasten meer komen voor het volgende seizoen weer begint...

Het voelt allemaal zo eigen en vertrouwd hier....

Nu neem ik nooit wat mee uit een hotelkamer....geen zeepjes of shampoo of dat soort dingen...maar dit keer maak ik een uitzondering...

Die heerlijke hotel slofjes gaan mijn koffer in...

Wat heb ik daar een plezier van gehad...

We staan weer samen op het balkon...

Het uitzicht is zo heerlijk hier...

En ik weet nog dat toen we aan kwamen rijden dinsdag, ik meteen zei "ruik nou toch hoe heerlijk die geuren hier...

Nu snuif ik ze nog één keer op; de kruiden, de olijven, de limoenen en granaatappels, de sinaasappels, de laatste bloemen, cactussen...

Kon ik de geuren maar meenemen in een potje...

Één koffer is tenslotte zo goed als leeg nu de cadeaus eruit zijn...

We stoppen gewoon al onze vrienden en de geuren erin....

Als dat toch eens kon....

We lopen nog een keer de kamer door...

De luxe douche....de kasten.....het mini keukentje....en blijven toch weer steken op dat balkon...

Uitzicht op zee...uitzicht op de bergen, maar weer zonder de schakallen (coyotes)....

Zo jammer dat dat maar eenmalig was...

Zal ik de laatste limoenen uit de boom plukken en meenemen....

Mag vast niet van de douane...

Dan sluiten we de deur achter ons en

begeven ons naar de receptie...

Laatste rekeningetje betalen en de koffers even achterlaten tot de taxi komt...

Een gezellig gesprek met de een van twee eigenaren (broers)...en met de receptionist...

Ze vonden het geweldig dat we zo snel voor een tweede keer kwamen...

Boven op de berg in de taveerne is Dimitris al aanwezig...

Zijn collega en eigenaar twee staan olijven te sorteren in grote kratten....

Zwarte olijven en groene....

Ook de ouders van Zoë zitten al aan een tafeltje....

We praten met Dimitris na over de heerlijke dagen en spreken hem moed in nog drie dagen vol te houden voor ook hij het hotel verlaat...

Dinsdag is er nog één keer ontbijt met gasten en als die weg zijn wordt er opgeruimd, schoongemaakt en het hotel gesloten...

Alleen de tuinmannen zijn er dan nog...

Ook Evangelos, Maria Elona en Angelos, sluiten zich bij ons aan....

De mannen hebben weer de grootste grootse verhalen en lachen wat af...

Maria Elona en ik hebben politieke gesprekken over vluchtelingen, opvang en dat soort dingen...

Zij was immers ook ooit een Albanese vluchteling ten tijde dat Albanië van dictatuur naar democratie veranderde...

En natuurlijk maken we plannen voor een volgende ontmoeting en wat we dan allemaal zullen gaan doen...

Maar dan gaat de telefoon in het kleine taveerne keukentje van Dimitris...

Der taxi ist schon da.....

We schrikken ervan...

Een kwartier te vroeg ook.....

We moeten de berg nog af...

Het afscheid verloopt veel te haastig....

Niet minder intens maar het gaat zo snel ineens allemaal....

Dag lieve vrienden....

Dag lieve mensen....

Tot gauw, tot snel...ja we bellen...ja we smssen en appen....

Dan haasten Willem en ik ons naar beneden...

Ik haal de koffers, Willem begroet de chauffeur...

En allemensen dit is niet zomaar een taxi...

Ja, zo vertelt de chauffeur, dit is een VIP taxi....

Nou me dunkt, dat mag je wel stellen....

We willen net het laatste stuk berg maar beneden rijden als Maria Elona naar beneden komt rennen....

Ze houdt haar handen tegen de ramen...

"I love you".....

Wij houden ook van jou....!!!!

De tranen stromen over haar wangen....

Dan verdwijnt ze uit zicht....

De rit is geweldig...

Wat is Chalkidiki toch mooi ...en wat een uitzichten....

We mogen er nog een uur van genieten...en dan komt het vliegveld Thessaloniki Makedonia in zicht.....

De koffer inchecken ...

Door de douane....

En weer gaat alles goed...

Nu eerst wat eten...

Focaccia brood....hoe heerlijk ...

En kijk, de burgemeester van Utrecht Sharon Dijksma ging niet alleen mee heen, maar ze blijkt ook weer mee terug te gaan met haar gezin ...

Wat een pech....vertraging.....drie kwartier nog wel...

Dat wordt dus niet bij aankomst nog even naar de supermarkt....

Willem heeft een leuke vader met zoontje van een jaar of vijf naast zich....

Papa spreekt Grieks, het zoontje antwoord in het Nederlands terug...

Ze wonen in Arnhem blijkt later...

Handige manier van tweetalig opvoeden...

Zelf heb ik het wat minder getroffen dit keer....

En mevrouw in het midden, die meteen van plek wel ruilen omdat haar dochter achter Willem zit...

Nou echt niet dus....

En bij het raam een dame met capsones....

Ze wil van haar plek...en weer terug...

Ze wil bij haar koffer...

Ze wil zeuren bij de steward over het eten...

Terwijl toch de dame in het midden en ik elkaar nu beter leren kennen en erachter komen dat we dezelfde hobbies hebben ..

We laten elkaar fotos zien van onze kunstwerken en creaties...

De raamdame maakt het helemaal bont

als ze meteen na (de slechte) landing, het vliegtuig had nog veel te veel snelheid toen het landde, over mijn midden buurvrouw heen stapt en dan langs alle andere wachtenden wil om vooraan te staan  als de deur opent om zo als eerste naar buiten te kunnen...

Maar dan komt mijn donkere kant naar boven...

Ik zet mijn koffer pontificaal in het pad en zij kan er niet langs...

Hier is mevrouw capsones niet blij mee en ze blijft drukken en duwen....

Mijn gat maakt een beweging naar achter en ze beland zo op de stoel waar ik zojuist zat...

Nu de koffer van de band...

En kijk eens...daar hebben mevrouw capsones weer...

Ze rent naar de bagageband en gooit in haar run een kind om...

Ze kijkt niet op of om....

Ik wijs haar op het huilende kind, ze haalt haar schouders op, rukt de koffer van de band en is weg....

Je hebt mensen en fietsbellen denk ik nog...

Op naar de auto...rit naar huis...katten knuffelen...

Och Bengel is zo blij....

We kijken snel het programma op tv terug waarin Willem te zien was...

Beiden zijn we teleurgesteld over het resultaat...

Dat was niet wat we ervan verwacht hadden..

Jongens, jongens wat een intensieve maar intense dagen waren het...

Wat hebben we genoten...

Wat moeten we morgen bijkomen...

Maar dat moet lukken...

Bij aankomst de klok weer een uur terug...en vannacht nog een uur...

En de eerste was....die zit al in de machine....ik hoor de centrifuge al....

Morgen maar weer eens een gewoon dagje....