Hadden we al plannen om naar het strand te gaan... mwoh zo druk...
Per boot naar Nessebar het nabijgelegen oude plaatsje te gaan....maar als de boot niet op tijd terug gaat dan missen we... etc...
Alles draait om 5 uur (hier dus 6 uur) vanavond...
Van dé eerste hotelgast met de woorden France France France op zijn t-shirt geven al aan de wij niet de enige vier zijn die zich met de finale bezig houden. .
Zijn hoofd maakt ook direct duidelijk waarom we dan toch maar voor Kroatië zijn vanavond... ook al was dit team ook niet altijd even sportief...
Van... we laten het strand maar voor wat het is vandaag... geen zin om weer die hele computer fratsernij te moeten doorstaan...
Daarnaast zal het wel loeidruk zijn nu met weekend uitbundig vierend Bulgarije...
We hangen dus lekker de eerste uurtjes na het ontbijt, bij het zwembad rond...
Kopje koffie.... en hé wat ligt daar op het schoteltje...?
Een piepklein opgerold rolletje papier...
Dit wekt de nieuwsgierigheid...(terwijl ik toch gisteren naar Willem toe, stellig beweerde dat ik geen nieuwsgierig maar een belangstellend mens ben... sorry Willem)...
Ik pak eerst mijn eigen rolletje...'travelling' staat erop...
Nou schot in de roos zou ik zeggen...
Van... nu Willems rolletje... ja duh...Bulgaarrrrrrse letters en dus abracadabra...
Daar moet een ober bijkomen...
Maar tja.. vind hier maar eens iemand die Engels spreekt... laat staan, kan vertalen ...
We vinden die... maar het duurt echter wél even voor hij eruit is.
"Het leven is een vreemd fenomeen.... focus je daarom alleen op de dingen die verder helpen.."
Wauw... heftig spreukje.... die komt binnen in deze, niet nader te benoemen, woelige tijden...
Van... ach.. maar welke wijsheid of welk citaat is op onze leeftijd nou niet van toepassing, denk ik wel eens...
Niet mekkeren... het is gewoon leuk...
Hebben wij in Nederland de pickwick theezakjes... hier hebben ze de rolletjes op het koffieschoteltje.....
Van... maar euh... bij het tweede kopje koffie zit geen rolletje meer ha ha ha ha....
Ze leren hier snel die Bulgaren...
Van. . wat gaan we nu wel ondernemen vandaag...?
Geen stranddag... geen zwembaddag... we zijn wel even uitgezond en uitgezwommen....
We gaan op Sozopol ontdekkingsreis....
En nu niet s avonds maar overdag....
En alleen de linkerkant van Sozopol...
Van.... Willem smeert weer eens de wereld aan smeersel op zijn lijf want oei oei die zon....
Ik bewonder ondertussen de flora op dit kleine stukje schiereiland....
Wat een bloemenpracht kent dit eiland...
En ik maar denken dat Madeira het bloemen eiland bij uitstek is (tenminste dat zeggen de gidsen... toen ik er ooit was vond ik het wel meevallen)...
Wauw kijk de Bulgaarse rozen eens...
Ik snap nu waarom hier de rozenolie het souvenirs bij to buy is....
Ze geuren zoals ik nog nooit rozen heb geroken... zoete... bedwelmende rozengeur...
Ze doen me denken aan mijn vriendin in Zeeland die nu na de chemo met bestraling is begonnen ... en een tuin vol rozen heeft...
Maar eens even een foto sturen... hart onder de riem roos. ....
De ontdekkingstocht kan beginnen...
En wat ontdekken we het eerst...?
Een elastische spijkerbroek voor Willem, die spontaan denkt kilo's te zijn afgevallen als de eerste twee veel te groot vallen....maar uiteindelijk toch slaagt want ook zijn' size ' hangt ertussen. .
Als een kind zo bij met zijn aankoop..!!
En klimmen maar weer.... bergje op, bergje op... bergje af...
Blik werpen in zijstraatje... ze hebben niet alleen Willembroeken hier, maar ook Wampie rokken...
Van..... en waar je dan terecht komt.... mevrouw ratelband... kwebbel...babbel...ratel... in vloeiend Bulgaars met flarden Engelse cijfertjes..
De prijzen dalen.... de prijzen stijgen... er is geen touw aan vast te knopen maar allemensen wat kan dat mensje onderhandelen...
Op het rek hing 25 lev.. uiteindelijk geeft ze aan dat de rok toch 35 lev is en daarbij doet ze een shirt voor Willem erbij die we in tasje en al in handen gedrukt krijgen.. nog maar eens 35 lev... alsof we de hoofdprijs gewonnen hebben....en maar kwebbelen en maar ratelen...
Het beste was niet goed genoeg voor haar..... klant is koning/ koningin...(maar zij was dan wel de complete regering in haar eentje)....
Mooi mens... maar ons is ons.... en dus lopen we even later met 1 zakje met 1 rok voor 30 lev (delen door 2 voor de euro prijs) naar buiten....
Van. . en we ontdekken verder... bergje op, bergje op..... en weer eentje af...
Het oude gedeelte....
Sozopol kent twee centra namelijk... centrum nieuwe gedeelte vol vertier en gezelligheid, en het oude gedeelte vol kunst, cultuur, muziek, authenticiteit...
Beide gedeelten hebben natuurlijk de wereld aan eettentjes...
In het nieuwe gedeelte schreeuwen de speenvarken, kippen, talloze soorten vis je tegemoet vanuit kraampjes, oven of spit. .
We slenteren echt door de kleinste steegjes tussen de houten huisjes... museumpje... galeries... muzikanten... bloemen bloemen....
We kopen een icoon voor Willem... een prachtige met het lam Gods... en... tja hoe kan het anders.. handmade oorbellen....voor mij...
Van... een heel bijzonder fenomeen hier in Sozopol, en misschien wel in heel Bulgarije misschien, is dat op de voordeuren van de huisjes posters hangen van de overledenen die daar woonden...
Soms hangt er één, soms hangen er veel meer... sommigen hangen er nog maar kort... anderen veel langer...
Een wel heel bijzonder eerbetoon.....
Op zo'n moment baal je dat je de taal niet machtig bent en ook de Bulgaren niet echt een woordje over de grens praten want juist nu heb ik zoveel vragen...
Wat nou als je verhuist en er nieuwe bewoners komen... of blijft het huisje misschien altijd in de familie...?
Van.. ik kan niet uitleggen wat je op je ontdekkingstocht door Sozopol allemaal tegenkomt...
Je móet het op de foto's maar bekijken....
We kunnen wel een gevoel omschrijven... een beetje dan....
Er hangt een sfeer van bijzondere rust .... vredigheid... alsof je je in een andere wereld of dimensie of zo waant....
Van .....heel lastig ook is over de bevolking te schrijven....ontoegankelijk en stug op hert eerste gezicht...
Vandaag kwam ik er uit waarom ze echter misschien zijn zoals ze zijn...
Het is, zo robuust als bijvoorbeeld mannen er ook uit kunnen zien, een zachtaardig volk.... maar dan naar elkaar toe dan....
Vriendschappelijk. . behulpzaam.... vooral saamhorig ook... maar allemaal naar elkaar...
Ze lachen.. ze feesten. . maar op een liefdevolle manier... en toch uitbundig...
Maar we zien geen dronken mensen... nauwelijks een zwerver....af en toe een dorpsgek....
Eén zwerfkat hebben we gezien... wel een zwangere overigens...
De mensen zijn enorm relaxt... tevreden...vergevingsgezind ... dit merkten we bijvoorbeeld toen we eergisteren een clown in een gallery zagen die we graag wilden kopen...
Helaas hebben ze in Bulgarije, op restaurants na, nauwelijks een pinautomaat...
We moesten dus cash geld gaan halen...
Nergens in de buurt een bank waar we konden pinnen... en al hebben ze hier de wereld aan louche wisselkantoortjes, daar wisselen we liever niet..
We zijn dus doorgelopen met de gedachte "laat maar zitten " , geen zin om het stuk naar de galerie terug te lopen...
Zulke dingen blijven dan toch in ons hangen want netjes was het niet...weglopen en niks meervan je laten horen...
Vandaag zochten we de leuke gallery houder op om excuses aan te bieden. .
Een vrolijke lach... een schouderklop... we moesten ons er niet vervelend over voelen... het leven duurt te kort om je daar druk over te maken... mensen kunnen van gedachten veranderen... leef je leven relaxt...
Mooie reactie...
Van... maar vooral... denken wij... zijn de Bulgaren nog wereldvreemd hier...
In een omgeving zo oud... zo authentiek... zo rustig.....al is het een en al creativiteit aan muzikale uitspattingen... of andere uitingen van kunst.... ze zijn alleen hun eigen volk gewend....
Een handjevol Zweden, Engelsen, Nederlanders.. geen Duitsers of Fransen of anderen... met heel andere gewoonten dan zijzelf...
Ze begrijpen onze gesproken en lichaamstaal niet...
Dus zijn ze in eerste instantie stug... maar is dat wel stugheid...?
Is het niet gewoon de onzekerheid... kat uit de boom kijken... angst voor het onbekende ...onherkenbare...niet eigene...?
Wat komt komen die onbekende culturen hier doen... komen ze onze rust verstoren.. onze aloude gewoonten doorbreken...?
En dan komt de taal van de glimlach....
Langzaam vertrouwen winnen als we steeds bij hetzelfde cafeetje komen om wat te drinken en dan die glimlach krijgen. ..
De moeite die er dan gedaan wordt om toch dat ene woordje Engels eruit te persen... of de angst overwinnend toch iets met handen en voeten duidelijk te maken...in plaats van zonet oogcontact te maken weglopen...
Van..... eigenlijk hoop je stiekem dat dit plekje niet ontdekt en overgenomen gaat worden door toeristen uit ale landen....
Van... want weet je... ook zo'n eye opener...de inlandse toeristen.. want die zie je hier in veelvoud... lopen gewoon op blote voeten... en dat kan hier ook want alles is kraakhelder en schoon...
Nee niet door mannetjes met bezems of karretjes die de rotzooi van anderen opruimen maar omdat de mensen nog die innerlijke beschaving bezitten, geen rotzooi op straat te gooien.. geen puinhoop achter te laten.... zuinig zijn op hun, op de lijst van wereld erfgoed staande, lieflijke en gekoesterde plekje. ..
Dus laat de toeristen maar wegblijven... ze zijn zo ook tevreden en gelukkig....en kunnen nog zo weinig met onze royale fooien... onze bravoure.... en luidruchtigheid...
Ze hoeven niet rijk te worden... dat zijn ze immers al door hier te mogen leven...
Ze besteden zorg aan hun omgeving en hun leven...
Sozopol... een ruwe diamant... en laat dat alsjeblieft zo blijven....
Van... en zo lopen we verder...
Totdat Willems biologische voetbalklok begint te tikken....
"We moeten gaan anders zit het terras vol"....
Ik denk dat dit nog wel mee zal vallen... maar na flink de pas erin... en een uur voor aanvang, neerploffen... blijkt Willem toch gelijk te hebben want het terras stroomt vol...
Van... onze verse Hollandse vrienden komen er net aan als de aftrap een feit is. .
Ook Mieke had net als ik weinig haast terwijl bij Bert Jan ook die voetbal klok al vroeg begon te tikken ..
Het is een ge-oeh....ge-aaaah.... gejuich...geboe... van jewelste op het terras...
De meesten hier zijn toch wel erg pro Kroatië net als wij...
Mooi dat verbindt tenminste....
Onze levens op tafel... gevoelens gedeeld... overeenkomsten als zegeningen geteld...leeftijdsverschil valt weg... komt op... en valt weer weg...
En natuurlijk wordt er vreselijk gelachen...
Om Willems fratsen... mij de al zo bekende maar voor hun verfrissend nieuwe grapjes...
Om de vele muntjes (stotinkies) die we all naar de toilet juffrouw brachten maar die we dus nooit hadden hoeven betalen omgaat we CLIĒNTÉ zijn... maar tja op terugwerkende kracht je geld terug werkt niet natuurlijk...
Om voorbipsen en andere zaken waar Mieke niks over wil weten en dus al "biepend" haar vingers in haar oren steekt ...
Van... om tja Mieke... als je denkt dat theologie en studie met iets van opgravingen te maken heeft... tja dan heb je eigenlijk ook wel gelijk.... ha ha ha...
Mieke. . heerlijke enthousiaste nieuwbakken kleuterjuf voor wie de wereld nog zo open staat en nog zo groot is... waarin zij op gevoel en beelddenkend haar weg niet tastend vindt maar er vol ingaat ...
En Bert Jan met het hart zo op de goede Groningse plaats... zorgzaam en begripvol. De wereld op zich af laten komend...
Mooi stel... in het hart gesloten....
Mensen met al een kruis maar een wijdopen hemel...
Van... en zo eindigt de avond die ook weer overging in de nacht...
Sozopol gaat nog even door maar wij zoeken een taxi...en vinden ons bed...
Gut... we hebben ook nog kamers tegenover elkaar...
Dat wordt dus nog even dollen...
Even maar want de oogleden vallen steeds verder naar beneden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten