Het kwam er op neer dat het de mooiste avond van de vakantie was omdat je nu nog de hele vakantie voor je had...
Prachtige vondst vind ik dat...
Ik probeer het gevoel en beetje vast te houden en mee te nemen...
Zaterdag en zondag was het mooiste weekend, omdat ik nog alle vakantie weekenden voor me heb...
Vandaag is dus die maandag waarvan ik alle maandagen nog voor me heb...
Van... wat is het toch eigenlijk mooi dat een ieder altijd weer zijn eigen waarheden, gedachten en filosofieën bedenkt...
Vooral als ze zo héérlijk positief zijn...
Ik ga deze vakantie eens proberen meer van deze uitspraken te sparen...
Het begon zo mooi met die collega, ging door met de kleinkinderen... wie weet hoe wijs ik nog uit deze vakantie kom...
Van.... we gaan s morgens in de vroegte al naar Hengelo... mijn schoonmoeder bezoeken in het verzorgingshuis... het Borsthuis...
De honden hebben gegeten en zijn uit geweest... we kunnen vertrekken..
Nog gauw stop ik een sjaaltje in mijn tas... ze is zo gek op sjaaltjes...
Wat een rit is het toch telkens weer...
Maar we luisteren heerlijk muziek en kletsen wat...
Van. . in een groot gebouw met automatisch opengaande deuren en een lift naar boven, zit één deur die niet zomaar automatisch open gaat...
Wij moeten op een knop drukken aan de buitenkant...
Van dé binnenkant uit kan je er alleen uit via een code..
En achter die deur zit min schoonmoeder....
Ze zit aan de tafel in een kamer waar het naar soep ruikt ..
Ze zijn duidelijk zich aan het klaarmaken voor de lunch...
We komen dus op een onmogelijk tijdstip en halen haar uit haar dagelijkse routine...en precies dat is nou het domste wat je kan doen...
Toch valt het mee...
Wat is ze blij dat ze Willem ziet... zijn naam vergeten maar trots aan haar vriendin Annie, links van haar, vertellend dat haar zoon er is....
Mij lijkt ze onderzoekend aan...
Ach, zegt ze.... ben jij het. . maar ik zie en voel dat ze me niet meer kan plaatsen...
Van... we nemen haar mee naar het restaurant beneden...
De soep wordt voor haar bewaard...
Annie huilt..
Haar vriendin wordt haar afgenomen...
Ze drukt ons op het hart goed op "Mientje " te passen en haar snel terug te brengen...
We beloven het allemaal...
Van... op de deur met code staat een landschap..
Je ziet niet dat het een deur is..
"Gaan we daar heen" vraagt ma...
Ja, maar het is een deur ma... mooi hè ...
"Ach nu is het weg... zijn we er al voorbij gereden" vraagt ma...
Ja mama, we zijn er al voorbij.. we gaan naar het restaurant...
"Maar ik moet plassen" ...
Deze opmerking is moeders manier nog een escape terug te hebben ... terug naar achter de deur waar het bekend en veilig is....en een manier om de overgang overzichtelijker voor haarzelf te maken...
Beneden kan je ook naar het toilet ma....
"Blijven jullie dan voor de deur staan"...?
Ja dat doen we...
Ik ken jou... zegt ze tegen mij...
Onderwijl krijg ik telefoon van mijn schoondochter...
Van... koffie drinken in het restaurant..
Nee, zij niet, wij wel een koek erbij...
Nee ma, we hoeven de koffie niet te betalen... die is hier gratis als je de koffie bij de automaat haalt... en die koffie is goed te drinken..
Nee ze hoeft geen zoetje erin..
Nee ma... dat hoefde je niet... of nu toch wel?
Ik haal een zoetje... maar ze hoeft de koffie al niet meer...
Ik ken jou hoor zegt ze...
Dat is Wampie ma, zegt Willem..
Ach... zegt ze..
Woon je daar al. ..?
Ik ken haar maar weet het niet meer... maar ze voelt wel om je veilig bij te voelen...
Bij haar moet je maar blijven.. zij is eindelijk de goede voor jou...
Van.. er dan vertelt ze over de roofvogelshow... de vogels kranen steeds terug.... en dat ze haar schoen verloor die niet meteen werd aangetrokken. .
Dat het koud was en dat er veel mensen waren... tussen de 5 en de 45...
Dat het regende en ze geen jas bij zich had...
En dat haar moeder lief was maar haar vader (of bedoelt ze nu haar man) niet altijd veilig voelde...daar voelde ze zich niet altijd bij op haar gemak...
Ja, ik ken jou... zegt ze weer...
Van dé sjaaltjes ma.. en ik haal het sjaaltje tevoorschijn en hang het om haar hals..
Wat is dat nou, vraagt ze...
Ach... zeg ik.... het past niet bij deze fleurige kleren, zeg ik een stop het sjaaltje weer onopvallend terug in de tas...
Dan komt er een vrouw aanrijden in een rolstoel met een acroponis vogel op haar schouder..
Het beestje krijst en is hand tam...
Ma is er weg van en de vogel komt ook bij haar...
Ik was bij van die vogels die vliegen en weer terugkomen... op zo'n handschoen... hoe het dat nou...?
Roofvogels ma. .
Ja... ja die... hoe weet jij dat nou...?
Ik had ook veel dieren zegt ze... maar ze weet niet meer welke... ze waren wel lief hoor...
Van... ik moet weg... anders hoor ik er straks niet meer bij...
Ze maakt aanstalten om te gaan...
Ik ben altijd alleen zegt ze zoals ze zo vaak zegt...
Er zijn wel mensen hoor... tussen de 5 en de 45 maar toch ben ik alleen..
Ik wil hier ook niet zijn maar ach...
Eigenlijk wil ik weg...
We rijden weer naar de lift... naar boven... naar de deur....
De lunch is er voorbij..
Her en der slapen mensen in stoelen... op de gang... in de eetkamer... in de woonkamer...
Ook Annie slaapt al, maar wordt wakker als we ma naast haar zetten...
Ze pakt ma direct vast...
Nu ga je niet meer weg hè...
Nee, ma blijft nu...
Nog een laatste kus...en laatste handkus. .
Het bezoek zit erop...
We bedanken de verpleging dat we haar ondanks de lunch konden meenemen... en gaan weer...
Eerst de code... dan snel door de deur voor er een mee kan glippen...
Met de lift. . door de vanzelf opengaande deuren...
De frisse lucht in... de vergetelheid achter ons latend. ...het hier en nu in...
Van... we praten nog lang na in de auto...
Alzheimer... de onzichtbare slopende ziekte...die de mens zichzelf afneemt...
Stukje bij beetje...
Verkruimeling van tijd....
Chaos en wirwar...
Wie ben ik en waar..
Wat ben jij... en hoe... wanneer...
Vreselijke ziekte...die puinhopen maakt van je ik en je zijn en wie je was...
Prullenbak die overvol raakt van vergetelheden... wat eens zo waardevol was. .naar generlei waarde...
Schroothoop en rookgordijn... waas van herinneringen waarvan geen enkele zijn plaats meer kent... om uiteindelijk voorgoed gewist te worden..
Je onderbewustzijn afgenomen...je intuïtie overgaat in blijvende achterdocht...
Grond onder je voeten die keer op keer splijt...
Basisloos bestaan...waar niets er meer toe doet en dus jij ook niet meer...
Grond onder je voeten van los zand... korreltjes onsamenhangende gedachten...om in te verzanden
Van... en dan zijn we thuis...
Alle andere plannen mikken we overboord..
Dit hakt er altijd teveel in...
Willem voelt zich duizelig...
Ik ga maar boodschappen doen. . nog wat spullen voor de vakantie...
De uitverkoop lonkt... blouse 4 euro. . jurkje 7 euro...
Wol voor straks op de camping om sokjes te breien en slofjes...
Och... en het album natuurlijk voor de Griekse vrienden... dat is ook klaar...
Album vol foto's om dingen niet te vergeten... mooie herinneringen...
Maar mijn gedachten gaan weer naar mijn schoonmoeder...
Wat nou als ik foto's niks meer zeggen...
Plaatjes worden van onbekenden...
Willem liet haar foto's op zijn mobiel zien van vroeger...
"Ik héb ook van die boeken vol boven" zei ze.... met een intonatie van "maar ze zeggen me niks meer ".....
Gezichten die haar aankijken en zij die terugkijkt naar wat ooit.... naar wat niets meer zegt.... en toch soms wel ineens zo'n flarden.....gewoon plaatjes... van gezichten... ratelend kleed...
Van..... na het eten maken Willem en ik een lange wandeling met de honden...
We genieten vanavond extra intes van hen en van elkaar... want misschien komt er ook wel een tijd dat ook wij niet meer weten....
Maar als het dan maar goed blijft voelen....
Ik ken jou niet... maar je bent el iemand om je veilig bij te voelen....
En zo heb ik alweer een wijsheid te pakken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten