Dag van:
Duivelse dilemma noem ik het.....
Onmogelijke keuze...
En toch beslis je...
De oproep van regering en RIVM aan de ene kant...
Blijf thuis... blijf thuis... er nadert een volgend onheil...!!!!
We moeten het samen de kop indrukken....!!!!
De oproep van ouders.....
We trekken het niet meer....!!!!
Help ons....!!!!
De oproep van je bestuur.....
We gaan open, we bedienen het kwetsbare kind....!!!!
We kunnen de kinderen niet laten stikken.....!!!!
En de vragende ogen van het kind....
Wanneer mag ik weer naar school... naar jouw structuur....
En daar sta ik....
De dienende mens...
Maar wie dien ik....?
Laat ik voorop stellen dat ik me wil houden aan de wettelijke regels...
De oproep van mijn regering corona de kop in te drukken door samen sterk te staan... door thuis te blijven... plus al die andere regeltjes....
Ik hou mij daar al tien maanden aan...
Laat ik dan vooral op deze gedeelde eerste plaats stellen dat ik er beroerd van word dat er steeds maar weer gezegd wordt dat kinderen een achterstand oplopen.....
Oh jongens die kinderen komen er later niet...
We spreken al bijna van een corona generatie...
En dat ik het daar vooral niet mee eens wil zijn...
Voor mij bestaan er geen domme kinderen....
En ik weet heus van achterstandsgezinnen die geen laptop hebben....
En van gezinnen waar ouders niet altijd even vriendelijk zijn....
Maar voor die kinderen is er noodopvang....
Voor al die andere kinderen heeft het ook meerwaarde in de zin van prikkelarme omgeving.... veilig thuis.... spelend leren....
Er zitten leerkrachten achter de pc die zich uit de naad werken om kinderen op hun wenken te bedienen en extra uitleg geven....
En een crisissituatie leert kinderen creatief denken... geduld hebben.... iets over hebben voor anderen... en zoveel meer....
Ook de tweede wereldoorlogskinderen zijn goed terecht gekomen......
Samen die wederopbouw.... en in dit geval samen dat nieuwe normaal....
Wat ik wel vind is dat ze de sociale contacten vooral missen....
De wereld van kinderen is kleiner geworden...
Maar zelfs in een tijd van multimedia zijn daar oplossingen voor...
Al blijft elkaar fysiek zien en aanraken natuurlijk het allerbelangrijkst....
En dan heb ik nog zoiets als plichtsgevoel en discipline...
Niet dat ik werk omdat ik moet.... want ik wil ook heel graag.... maar het heeft zeker ook te maken met plichtsgetrouwheid.... verantwoordelijkheid....
Alleen... naar wie draag ik die uit...?
De regering....?
Mijn bestuur....?
De ouders....?
Mijn collega's....?
Want waar zadel ik die mee op als ik niet kom...?
Met nog grotere werkdruk...!
De kinderen...?
Tja.... en kom me nou niet aan die laatste categorie... want dan heb je me....
Voor kinderen heb ik immers alles over.....
Dus tegen mijn principes in en mijn hart volgend, rij ik vandaag naar school....
De beslissing is genomen....
Het is alleen een beslissing vol twijfel....
Een wankele en uiterst labiele beslissing...
Maar dan zie je die snoetjes weer....
Sommigen met een volop stralende lach...
Sommigen die het nog niet helemaal vertrouwen....
Zo in de trant van... je laat ons toch straks weer in de steek....
Sommigen vol boosheid omdat ze niet naar school en naar hun vriendjes konden... jouw schuld juf...
Om na nog geen half uur later ze weer heerlijk spelend aan de gang te zien....
En te zien dat ze thuis heus wel wat geleerd hebben....
Beter praten.... zelf naar de wc willen.... hun jas aan kunnen doen.... zich beter zelf vermaken....
Kortom... ik heb geen spijt van die labiele beslissing die nu toch steeds een beetje meer grond onder de voeten krijgt....
Misschien is het drijfzand.... en het is zeker grond vol hobbels en kuilen....
En wie weet spring ik straks toch terug...
Maar nu sta ik hier.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten