Laten we het feestje dan toch maar vieren...
Ondanks dat de zinnen een geheel ander kant op wijzen...
Benji is tenslotte voor velen "de corona hond" en heeft is al door heel wat dipjes heen gesleept...
Tenslotte word je óók natuurlijk maar één keer in je leven één...
En terwijl ik dat zo wereldkundig maak, zie ik notabene op de diverse herder pagina's waar ik lid van ben, meer Benji's die vandaag 1 zijn geworden...
Althans... ze lijken heel veel op onze Benji...
Ja hoor... verhip een broer en een zus erbij gevonden....
Mijn gevoel wordt al wat feestelijker......
We feliciteren elkaar over en weer...
Niet alleen uiterlijk kijken ze op elkaar maar oei wat hebben ze qua karakter ook veel gelijkenissen....
Benji wordt verwend met bacon strips met een kaarsje...
Ik voel me een soort van seniel bazinnetje als ik het kaarsje erop zet....
Maar ach... wat heb je voor ander melig leuks in corona tijd....?
En ik hou nou eenmaal knetter veel van dit gekke beest....
Dochter Jocelijne en kleindochter Britt.... vooral die laatste dus... willen het feestje niet missen...
En toevallig heeft mijn dochter ook rondbrei naalden nodig... gniffel....
Prima.... gezellig... kom maar... maar wel op afstand...
Er is immers weer corona geconstateerd bij ons op school....
Kleindochter Britt (deze week een echte vrouw geworden!) verzint spelletjes want dat hoort op een feestje oma....
Ze doen 'vang de ring' en 'touwtje trekken'....
Het wordt een heel spektakel...
Zeker als Willem de dans inzet...
Om drie uur gaat de deurbel...
Het zal toch niet waar zijn....
Wat....?
Nou... dat bol.com op tijd levert...
Maar dat doen ze dus wel... en de doos met waterblazer wordt afgeleverd...
Benji springt enthousiast om de doos heen...
Ik hoop dat hij straks, als het apparaat in werking treedt, nog zo enthousiast is....
Ja natuurlijk eten we pannenkoeken...
Degene naar wie Benji vernoemd is, was immers de pannenkoekenbakker bij uitstek....
Opdat wij nooit zullen vergeten..... luidt de leus....
En Benji is toevallig ook nog eens dol op pannenkoeken...
Tja of de smaak van spek natuurlijk....
Een vriendin belt...
En eens en te meer blijkt dat wij echt een geografisch probleem van zijn 225 kilometer hebben als zij verteld dat de treinrails haar van de week lonkte...
Ze woont alleen... met kanker....
Een kanker die niet overgaat...
Een hart dat niet meewerkt...
En een baas die moeilijk begint te doen... zelfs nu na haar 40 jaar trouwe dienst.... omdat de kanker haar sloopt en dit invloed heeft op haar werk...
Dan de corona er overheen....
Wat doe ik hier nog....?
Wampie geef me uitzicht....
En BOEM... dat is de eerste keer dat het zo heftig dichtbij komt die corona eenzaamheidsramp....
En vooral dus haar maatregelen...
225 kilometer....
Je bent er niet maar niet zomaar even snel....
En terug kom je niet met een avondklok....
Gelukkig helpt praten.... herinneringen van 45 jaar geleden ophalen... van je af foeteren... al een klein beetje...
En ik weiger in clichés te vallen....
Opmerkingen als..... je moet er doorheen..... het gaat over.....
En woorden als.... aan alles komt een eind.... moet ik nu al helemaal niet gebruiken....
En toch komen woorden als moed houden... moeder zijn... oma worden..... naast de bevestiging en erkenning van haar gevoel... over mijn lippen...
Soms heb je alleen maar clichés....
En dat het dan misschien toch wel goed komt omdat achter die regen zonneschijn schijnt... bedenkt zo iemand dan zelf wel....
En gelukkig hebben we het een half uur later al over corona bestrijden... eenzaamheid te lijf gaan.... en eeuwigdurende vriendschap....
Maar het tekent je avond wel....
Het kerft weer een streepje in de ziel bij de categorie onmacht...
Hoe vaak heb ik dat gevoel het laatste jaar al niet gevoeld.... en ontkent....
Geef mij de moed te veranderen wat ik kan veranderen.
Geef mij inzicht te accepteren wat ik niet kan veranderen
en de wijsheid om het verschil te zien.
Gebed AA
Geen opmerkingen:
Een reactie posten