Dag van:
Zomaar een tweede vrije dag...
Nou ja ach... niet zomaar natuurlijk... ik betaal er tenslotte zelf voor... voor zo'n oude vrouwendag....
En ik heb er maar liefst jaarlijks een karige vijf.....
Vijf voor het krakkemikkige oude wijf en haar krakende lijf....
Maar goed....
Het ergste is echter nog, dat ik gezien de perikelen van gisteren, deze dag niet eens vrij ben maar hard aan de studie moet....
Én dat ik nog een map fonemisch bewustzijn door moet worstelen om voor de scholige goegemeente oefeningen te zoeken die er ook echt voor zorgen dat dit tot een bewustwording zal leiden....
Nou heb ik één geluk..... Willem heeft vanmorgen een afspraak met de dansers omdat hij de opdracht kreeg een nieuwe dansvoorstelling te schrijven..... en die is af....
Ze gaan het verhaal... of scenario zo je het noemen wil, doorspreken....
Mooi zo.... deur valt in het slot... ik naar beneden...
Computer aan en direct maar aan het werk.....
Casus uit mijn klas waar ik nog veel over wil weten en leren: ziekte van Duchenne....
Ik zit er middenin... ontdek een prachtige titel boven een artikel van ouders die een zoon met Duchenne hebben, in een medisch vakblad....
De titel grijpt me aan...."gisteren was zijn beste dag"....
Het geeft de uitzichtloosheid van deze aandoening aan...
Wie dit heeft weet 'ik word niet oud'....
En dat dit fysiek maar vooral ook psychisch erin hakt, moge duidelijk zijn...
Het 'waar doe ik het voor?' ligt op de loer....
En verdorie wat denk je......
Daar komt Willem binnen.....
De wereld aan enthousiaste verhalen heeft hij...
En ik zit in een ander gevoel...
Dit kan niet goed gaan natuurlijk...
En dat gaat het ook niet....
Ik reageer niet enthousiast genoeg vindt hij..... en hij is te druk vind ik...
Bats.... bonje....
Maar het mooiste komt nog....
"je moet even afsluiten hoor want ik moet nu... direct... iets mailen naar die dansers"....
Plof.... bom.....
Het moet toch niet gekker worden.... óf er komt een tweede computer óf ik vraag nú een echtscheiding aan....
Oh nee... dat kan nog niet... pas na 1 juli.....grrrrr....
Maarrrrrrrrrr.... ik ben trots op mezelf.... ik zeg niks...
Ik draai me niet om....
Ik beweeg eigenijk überhaupt niet behalve dat mijn vingers over het toetsenbord razen.....
Willem raast ook... maar dan anders....
Ik merk dat mijn ademhaling rustiger wordt....
Ik heb het eerste hoofdstuk in het verslag zitten....
Nou vooruit dan maar weer....
Willem je mag je stukken even mailen hoor....
"Ha fijn" klinkt het hoorbaar rustiger en dankbaar... met een vleugje schuldgevoel...
En terecht....!!!
"Wil je een kopje koffie van mij?", klinkt het goedmakertje als hij weer achter de pc vandaan komt....
Als ik de koffie overhandigd krijg strijk ik beide handen over mijn hart en deel hem in mijn snode plannen die ik vannacht smeedde...
Willem wat dacht je ervan als we in de herfstvakantie nou toch eens naar Parijs gaan?....
Ook bij hem vallen alle laatste boze restjes van hem af....
Hij ziet niet eens beren op de weg....
Wat ik verwacht had te horen 'ja maar honden'.....'ja maar geld'.....'ja maar afspraken'..... hoor ik niet...
Ik hoor alleen maar een hartgrondig YESSSSSS!!!!....
"Wat ben je toch heeeeeerlijk impulsief... ik hou daar zo van"...
Nou had ik vannacht natuurlijk allang liggen rekenen...
Zoeken naar een goedkoop hotelletje...
Ideetjes hoe te besparen op honden pension....
Maar oké... noem het impulsief....
De lucht is weer volkomen geklaard....
Ik boek het hotel... nog één kamer beschikbaar... mazzel....
Willem belt het pension.... ook nog twee kamers...euh kooien... beschikbaar...
Met de katten komt het wel goed... ik heb een buurvrouw....
Ik download de engagement d'honneur..... een soort Covid eerbewijs..... dat je het echt niet hebt...
Die heb je met je corona check app nodig om Parijs in te komen.... en dan in Parijs ook weer ergens in te komen...
We checken onze paris visit pasjes.... ook dik in orde....
En ik heb zelfs nog een doosje mondkapjes uit de Barcelona tijd over...
Mondkapjes móét ik Parijs....
Willem is blij....
Ik ook trouwens...
Na twee en een half jaar mijn geliefde Parijs te hebben moeten missen, gaan we er eindelijk weer heen....
Dat zal voor mij ergens rond de 45ste keer worden....
En voor Willem zo ongeveer de 15e keer...
Dan kan ik weer aan het werk....
Willem zet de tv op de laatste Bond film met het volume op "buren overlast gehalte"....
"Je hebt er toch geen last van hè " roept hij....
"Jij kan je altijd overal voor afsluiten"....
Ik zeg maar niks....
Geen tijd voor weer een oplaaiende meningsverschil...
Ik heb nog genoeg te doen....
Circa 4 A4tjes voor de eerste toepassingsopdracht....
Ik zit al aan zes....
En we gaan naar Parijs....
Mij hoor je niet meer....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten