8 oktober 2021

Dag van:

En soms weet je het ineens bijna zeker...

De wereld is nog niet verloren.... er is een toekomst vol hoop...

Dat moment dat je een stagiaire krijgt van de opleiding creatieve therapie....

Ik heb dit jaar voor drama gekozen en niet voor muziek of beeldend vormen....

Zo'n stagiair die meteen goed voelt al weet je op dat moment nog niet waarom....

Maar dat zal snel blijken....

Je maakt kennis.... en je begint te vertellen over de leerlingen...

Elke leerling heeft een eigen verhaal...

En dan haar opmerking... "ik dacht dat ik veel meegemaakt had... ik ben namelijk geadopteerd...... maar eigenlijk kan ik heel veel van hen leren"....

En dan weer dat gevoel dat het goed voelt met een beetje dat 'daarom dus'.....

Maar dat het dan nog een vervolg krijgt...

Ze gaat één voor één de leerlingen langs.... met een verhaaltje... met speelgoed... met een liedje....

Ze maakt contact... ze voelt de leerlingen naar zich toe....

En dan het praktische deel....

Wanneer begin je en hoe lang...

En wat zullen we doen.... drama therapie met de hele groep of één enkel kind..... je kent immers nu hun verhalen... angsten... trauma's...

En dan die woorden...."weet je wat.... ik doe de hele groep een half uur en kom dan 's middags als ik vrij ben terug en neem die twee leerlingen die het het hardst nodig hebben, om en om nog een half uur apart.... wat ik dan ga doen daar ga ik over nadenken en dat mail ik je...."

Ze zijn er dus nog... die extra harde werkers met een hart op de goede plaats...

Wat mij betreft: Nu al geslaagd!!!!.....

Benji is ziek...

Drie maal overgeven op het kleed...

En daarna alleen maar liggen en héél zielig kijken...

Nu maar hopen dat het bij overgeven blijft en hij morgen weer opgeknapt is....

We kijken de laatste aflevering Chansons....

Wat een stad... wat een cultuur.... vol romantiek en melancholie...

Een droevige kijk op het verleden gevuld met een onvervuld verlangen......

Hoe Rob Kemps ook vertelt over de begraafplaats Père lachaise....

Je voelt geen dood... je voelt enkel de rust....

Die breekbare kracht in de stem van de 93 jarige componist van non je ne regrette rien.....

De kleine frêle Dave die vertelt over Renaud... misschien wel het grootste Parijse symbool voor melancholie waarmee zijn ogen gevuld zijn....

En dan het einde......FIN.....

Och laat er toch een vervolg komen.... alsjeblieft...

En terwijl wij de laatste glimp opvangen van Matthijs van Nieuwkerk en deze bijzondere man Rob Kemps.... staat op Willems app "pap het was geweldig, kom je me halen?"...

Het is Babeth die een kilometer verderop in het Gelredome bij diezelfde Rob Kemps staat maar dan in de hoedanigheid als Snollebolleke.....

Het concert is afgelopen... net als Chansons....

Zagen wij de man zojuist nog in beeld op zijn nieuw verworven Franse schoenen... nu staat hij daar met zo'n rode oerhollandse Snollebolleke muts....

En daar staat Babeth... met ook een rood Snollebolleke

mutsje op haar hoofd....de broek vol modder vermengd met confetti.... haar tshirt met tekst "springen nondeju " stinkend naar het rond gegooid bier en met wel tien keer dezelfde woorden "het was zóóóó geweldig"...

En dan heb je ons... nagenietend van de man in colbert met Franse schoenen... erudiet... en alleskenner van het chansons....

Één en dezelfde persoon...

En ook wij zeggen "het was zóóóó geweldig!!!"........