Elke dag, hoe laat of vroeg het de avond ervoor ook was, gaat onze wekker om negen uur....
Willem springt als eerste het bed uit....
Die ruikt de verse broodjes van het ontbijt al....
En de koffie...
Ik kom iets trager op gang....
Maar hoe dan ook... kwart voor tien ontbijt!!!!...
En ze zit er weer hoor.... de Française... een maman met haar twee zoontjes....
Nou heb ik weinig verstand van Franse opvoeding.... dit soort madames hebben meestal aupairs.... maar deze maman kunnen Willem en ik wel schieten....
Of de kinderen zetten een schoteltje scheef of er morst er eentje een druppeltje thee..... ze zitten niet recht genoeg.... en non non...maman wil dat ze geroosterd brood zonder boter maar met honing eten en niet de koek, verse broodjes of gesuikerde croissants.....
Zelfs geen chocolade broodje mogen ze.....
Één keer mochten ze een schoteltje cornflakes met melk....
Maman is een chagrijnig kreng....
Ik wou dat ik de Franse scheldwoorden machtig was maar ik spreek alleen maar keurig algemeen beschaafd Frans helaas....
(En heb andere ideeën over opvoeden)...
De oude kromme man alleen, geniet als elke dag van zijn kopje thee en daarna koffie...
Nuttigt zijn twee croissants en een koek en roostert dan twee broodjes voor het roerei....
Hij knikt iedereen eens toe en de twee Franse jongetjes krijgen een knipoog....
Als bijna iedereen weg is begint hij steevast een praatje met de receptionist(e)......
En wij drinken ons laatste kopje koffie hier aan de ontbijttafel en Willem neemt dit keer een bescheiden ontbijt...
Slechts vier in plaats van zes broodjes met roerei en spek....
Met als toetje de gesuikerde croissant....
Die zijn zooooo lekker Wampie.....
Ja Willem dat zie ik..... je zit onder de suiker....
Alleen vandaag zeg ik dat niet... stel je voor dat ik op die Franse maman ga lijken....
Nog een keer naar boven.... mondkapjes weer op... lift in.... tweede verdieping kamer 204.....
De koffers hadden we alweer ingepakt....
Nog één keer de kamer rondkijken...
Niks vergeten...?
Dag fijne kamer.... dag overheerlijk bed....
Nu de pasjes inleveren .....
Nog een bedankje en dan de warmte van de stad weer in....
Natuurlijk eerst naar onze hondenzwerver....
Van verre begroet hij ons al met een vrolijk "goedemorgen saam"....
Dit keer maken we een uitgebreid praatje.... en geven hem wat extra's.....
Hij komt uit België maar zwierf over de hele wereld...
Ook in Amsterdam was hij onder andere....
Maar toen kwam hij hier en redde deze drie honden...
De grote zwarte zat aan een boom vast, diep in een bos waar niemand kwam, behalve hij omdat hij de wereld rondzwierf......
Ook de andere hond zat vast aan een boom maar op een drukkere plek...
En dat kleine ding hier, zegt hij, vond ik in een container.... nog maar een paar dagen oud....
Die heeft hij met de fles groot gebracht....
Bij een van de honden heeft hij een plekje ontdekt.... daar moet hij vandaag mee naar de dierenarts...
Ook wij tonen foto's van ons viertal....
Hij slaakt zijn bekende enthousiaste oerkreet weer....
Amaaaaaaiiiii wat een trots....
"Gaan jullie maar gauw weer naar jullie vrienden... ze missen jullie...."
"Het was mooi dat jullie hier waren.... jullie zijn fijne mensen... heb een mooi leven saam...."
Dat gaan we doen lieve hondenvriend..... het ga je goed en jouw drie vrienden ook...
We groeten de andere zwervers van het steegje....
Ze zitten er altijd.... altijd op hetzelfde plekje...
De twee gezworen vrienden... een verwilderde zwartharige en een vikingachtige....
Beide op blote voeten die zwart van het straatvuil zijn....
Er ligt een zakdoek voor ze... tenminste... daar lijkt het op....
Er daarop ligt wat kleingeld wat je uitnodigt jouw bijdrage erbij te leggen...
Ze hebben altijd plezier samen...
En dan hebben we de erudiete anorexia dame die altijd in kleermakerszit op een kleedje zit.....
Ze leest altijd en vandaag is ze in een nieuw boek begonnen zie ik...
Voor haar staat een bakje waar je geld in kan gooien...
Ze kijkt nooit op of om... ze leest....
Wat ons opvalt is dat eigenijk het grootste deel van de zwervers of bedelaars hier niet aan de drank zijn...
Dat is in Parijs wel anders...
Nee echt, hier lurken de meesten aan een pak icetea of ze hebben een fles water....
Echter... je kent natuurlijk niet al hun achtergrondverhalen.....
Wie weet wat ze hebben meegemaakt of hebben moeten doorstaan.....
Ons steegje kent ook veel punk winkeltjes...
En punk winkeltjes trekken punkers aan...
Ook die zien we dus veelvuldig...
Maar de veiligheidsspelden... piercings.... tattoes of andere onderhuids aangebrachte enge dingen, boezemen meer angst aan dan ze eigenlijk als mens in werkelijkheid zijn......
Van eentje had ik nog zo graag een foto gemaakt...
Ik durf het alleen niet...
Van de man is geen stukje huid meer zichtbaar.... er is geen plek waar niet iets ingestoken zit.... en zijn lijf zit vol knobbels van wat daar weer onderhuids zit.....
Maar zijn ogen zijn zacht....
We zijn het steegje uit...
Wat zullen we het missen... dit zo vertrouwde beeld van de afgelopen zes dagen....
De geur van wiet, petulli, zweet en chloor die de urine lucht moeten verdrijven......
Willem wil geen koffie meer in café Zürich drinken...
Eigenijk het bekendste café/ terras in Barcelona...
Spreken de inwoners met elkaar af, dan eigenijk altijd in café Zürich....
Aldus staat het zo beschreven in onze Marco Polo gids...
Nee Willem wil een taxi....
Twaalf uur is een mooie tijd om aan te komen op het vliegveld...
En inderdaad.... dat zou het kunnen zijn...
Je zou nog lekker langs winkeltjes voorbij de douane kunnen struinen...
Ware het niet dat in een heet land zich nooit iemand drukker maakt dan nodig....
Correctie.... hoognodig....
Op de tablets staat dat we mogen inchecken bij balies 50 tot een net 52....
En daar staan we dus....
Een kwartier.... een half uur..... een uur...... anderhalf uur....
En ja hoor... traag komt het inchecken op gang....
Dat het meisje achter de balie... sorry... de grondstewardess.... nog naar zweet ruikt ook is me een compleet raadsel....
Maar dan zijn we toch ingecheckt en hebben de grote koffer ingeleverd....
De tweede kop koffie van vandaag zou me nu heel welkom zijn....
Maar niet natuurlijk voordat we souvenirs hebben voor de katten verzorgende buurvrouw en honden verzorgende zus en zwager.....
En zelfs de gate gevonden tussen de a,d,m,w,z,b,k,l en u gates.....
En weer inchecken... instapkaart gereed... corona check app paraat.... paspoort in de hand.....
En dan Willem weer....
"Ik heb nog geen middageten gehad"....
En daar kom je nu mee Willem....?????
Wie weet hebben ze straks in het vliegtuig nog wel een hap....
Nou zitten wij altijd graag ieder aan het gangpad...
Dan zit je toch naast elkaar maar... je hebt de ruimte....
Nadeel is wel dat je natuurlijk nooit weet wie de plaats in het midden en aan het raam naast je zullen innemen....
Willem vindt dat nogal lastig maar goed wie aan het gangpad wil zitten, moet niet zeuren....
In ieder geval is op dit moment de middenplaats nog onbezet...
Aan het raam zit een jongeman van een jaar of 12........
Ik had ze bij inchecken al zien staan.... er hoort een zusje van een jaar of 9 bij en ze reizen alleen.....
Ze hebben speciale papieren waarop staat dat de steward ze begeleidt in het vliegtuig en als ze straks in Amsterdam aankomen...
Het zusje is er echter nog niet maar die zal vast zo komen. ...
Willem heeft dus ruimte genoeg...
"Ik heb echt honger Wampie"....
Nog even volhouden Willem...
Kijk... daar komt het zusje al aan..... met..... oh wee..... twee enorme zakken van de Burgerking in haar hand....
Het meisje gaat zitten... zij en haar broer openen het dienblad in de stoel voor hen... en daar komen tevoorschijn;......friet, big Mac, cola, en kip fingers....
En dan die blik van Willem....
En dan die lach van die twee meiden achter hem die ook uit Arnhem komen en alles meegekregen hebben.....
Gelukkig maar dat er nog zoiets als sandwiches aan
boord waren....
Willem had het anders waarschijnlijk niet overleefd...
En dubbel gelukkig maar dat de vlucht maar twee uur duurt....
Helemaal maar gelukkig dat hij slechts twee sandwiches verorberd want de turbulentie was niet van de lucht (of eigenijk juist wel in de lucht) en de landing alles behalve vlekkeloos....
Dat een compleet Burger menu bij die twee kinderen erin is gebleven is voor velen in hun directe omgeving een raadsel geweest....
We zijn in ieder geval geland....
Nu Schiphol door op zoek naar de bagage...
Een sneltest accepteren.... de shuttle bus in.... auto zoeken.....
Je had toch een foto van de bordjes gemaakt waar we stonden Willem...?
"Ja maar die heb ik gewist...."
Lang leve mijn lange termijn geheugen.... tussen rij 313 en 314...... en ja hoor.....
Natuurlijk regent het in Nederland...
We gingen in de vroege ochtend heen met regen en komen in de avondschemering aan bij regen....
Maar die zes dagen zon neemt niemand ons meer af.....
Honden halen..... boodschappen doen.... het kan nog
net allemaal....
Binnenkomen en kaarten en bloemen en taart vinden...
Allemaal felicitaties voor ons voorgenomen huwelijk....
Ontroering.....
Maar daar hebben Willem weer....
En wat eten we....?
Ach ik dacht; doe maar tapas.....
Dus sta ik even later tomaten te snijden met mozzarella en pesto.... en snij de fuet....
Nog één keer dan.... terwijl we kijken naar de Uitmarkt op tv....
Wat een prachtige gedenkwaardige, liefdevolle vakantie...
Zes dagen leken wel zes weken...
Zoveel weer gezien, gevoeld, besproken.... zoveel mensen geraakt en zelf ook door hen geraakt....
Hoe is het toch mogelijk, dat als je uit zo'n gevoel komt je thuis op tv heel andere beelden uit Kabul ziet komen....
Nog even niet aan denken maar....
Nog even niet bij stilstaan...
Maar heerlijk m'n ogen dicht en terugdenken aan al dat moois en liefs....
Ontzettend bedankt lieve lezers... voor al jullie warme reacties en mee(be)leven....
Voor jullie felicitaties en lieve wensen....
We zijn er ontroerd van...
Het komend jaar zullen de blogs vast heel regelmatig over alle plannen en vorderingen van ons huwelijk gaan.....
Morgen maken we de datum bekend....
Wat een belevenissen staan er weer te wachten......!
