31 oktober 2025

Dag van:

"Mmmmmmm wat ruikt jouw jas lekker naar wasverzachter" zeg ik tegen een kleuter die zijn jas aan het ophangen is......

Waarop ik eigenijk terecht, terecht wordt gewezen door de kleuter die ernaast staat.....'nee juf dat is jasverzachter'.......

Tuurlijk.....de kleuterlogica......

Ik sta nog steeds bij de deur die de klas en de gang, waar de kapstokken zijn, van elkaar scheidt......

Dat is niet alleen handig maar ook pure noodzaak want we hebben een paar van die vliegensvlugge weglopertjes die eerder bij de uitgang van de school zijn dan jij bij de deur van de klas.....

Ik fungeer dus als welkomstbord én vangnet.....

Maar soms kun je dat nog multifunctioneler zien....

Zo hebben we daar die niet sprekende stille timide 'onzichtbare' leerling.....

Als je hem niet op je leerlingenlijst had staan, zou je hem niet opmerken.....

Ook hij moet zijn tas en jas ophangen.....

Met zijn jas lukt dat......

Hij glipt onder mijn arm de deur door.....

Maar nu moet hij zijn tas nog pakken en die moet ook aan de kapstok......

Maar oeps, ik hou net de deur dicht omdat de potentiële wegloper in de buurt staat....

Normaliter zou de onzichtbare leerling nu rustig kunnen blijven staan wachten..... zonder een woord.... zonder een teken van leven....

Maar tadaaaaaaa..... onze leerlingen ontwikkelen zich toch best wel bij ons, en zowaar krijg ik een duw tegen mijn arm.....

Mijn hart maakt een sprongetje..... hij laat zich zien......

Aha, denk ik..... dit biedt perspectief.... en ik blijf hem vragend aankijken.....

Wie weet wijst hij op de communicatiekaart vol picto's die om mijn nek hangt, wel aan wat hij wil......

Of...... hij fluistert het.....

Het blijft echter stil en ook hij kijkt vragend mijn kant op.....

Zo staan we daar een minuut of 3.....

Dan til ik mijn handen op,  je weet wel.... zo'n vragend gebaar..... en vraag "wat wil je".....?

Maar ik ben nog niet uitgesproken of meneer heeft de riemen van zijn rugtas om mijn vragende hand geslagen en zijn blik vertelt mij "zoek het dan maar lekker zelf uit met mijn tas doeiiiiiii.....

En wat je er ook van vinden wil.... ik lig in een deuk, want dat is ook een oplossing....

En wel eentje waar ik met een grote lach op mijn gezicht, nog blij mee ben ook.......

Gevalletje drie vandaag.....

Als ik buiten ben met mijn klas, komt er áltijd, maar dan ook áltijd een prachtig klein dametje naar me toe die me met haar prachtige bruine ogen aankijkt en altijd weer vertelt: "mijn mama komt mij straks halen".....

Een paar keer ben ik daar enthousiast op in gegaan want hoe heerlijk is dat als je niet met de taxi hoeft maar mama komt.....

Maar als je dat dag in, dag uit wel tien keer als juf te horen krijgt, en het de enige gespreksstof is,  dan ben je er soms wel eens klaar mee.... ja toch....?

Dus voordat ze nog maar iets heeft kunnen zeggen, zeg ik vandaag: "kijk eens hoe mooi de herfst toch is met al zijn mooie gekleurde dwarrelblaadjes,  laten we het eens over de herfst hebben"....

En ja hoor, ze heeft het begrepen......" mijn herfstmama komt mij straks halen"......

Och lieve mensen..... dit zijn nog maar een paar anekdotes uit de zovelen op een dag,  die ik kan vertellen....

Ik geniet daar zo intens van.......

Want dan zie ik op sociale media die walgelijke haat filmpjes voorbijkomen van de (of je het er nou wel of niet mee eens bent) winnaar van de verkiezingen waarin die winnaar belachelijk gemaakt wordt om zijn seksuele geaardheid..... ik hoor Wilders weer eens uit zijn onbeschofte plaat gaan, ik krijg een berichtje van een ontzettend lieve vriendin van Willem dat haar man dankzij zinloos geweld, in elkaar gebeukt door 4 jongemannen en bewusteloos achtergelaten werd, nu zwaargewond in het ziekenhuis ligt waar hij op dat moment geopereerd wordt..... en dan heb ik deze drie geweldige verhalen van kleuters.....

Kleuters die me toch die hoop doen houden....

En ik denk aan die uitspraak die ik onlangs voorbij zag komen:........

Hoop is niet iets wat je hébt, maar iets wat je dóét

"Hoop is niet iets wat je hébt, maar iets wat je dóét" benadrukt dat hoop geen passieve emotie is, maar een actieve houding tegenover het leven.......

Het gaat niet alleen om geloven dat iets goed zal komen, maar om handelen vanuit dat geloof dat het goed komt.......kleine stappen zetten, blijven proberen, blijven liefhebben, blijven geloven ondanks tegenslag.......

Hoop is niet een gevoel dat je toevallig bezit,

geen lichtje dat soms wel en soms niet brandt.........

Hoop is een werkwoord....... die deze kleuters in praktijk brengen......

Het leeft in wat je kiest, in wat je probeert,

in hoe je opstaat na vallen.......

Hoop is weigeren te geloven dat het niets uitmaakt.......

Het is luisteren, zelfs als niemand lijkt te horen........

Zaaien, ook al weet je niet of het ooit zal bloeien........

Een hand reiken, ook al trilt die van onzekerheid.........

Hoop is niet iets wat je hébt, het is iets wat je dóét......elke dag opnieuw, in kleine daden van moed.......

Ze leeft niet in woorden, maar in daden......

In het moment dat je besluit tóch op te staan......

In het luisteren naar een ander, ook al ben je zelf moe.......

En dat waren we vandaag omdat de beloofde hulp niet op kwam dagen en we met z'n drieën voor zes hebben gewerkt......

In het planten van iets kleins .....een idee, een gebaar...... of, zoals in ons geval, het schrijven van een mail......

Hoop is niet blind vertrouwen dat alles goedkomt......

Het is juist zien hoe kwetsbaar alles is, zoals die zinloos bewusteloos in elkaar geslagen man van een vriendin.....en tóch blijven geloven dat het leven de moeite waard is.......

Hoop is zeggen: het doet ertoe wat ik doe,

zelfs als niemand kijkt, zelfs als het weinig lijkt.......

Ze schuilt in de hand die niet loslaat,

in de stem die zacht blijft, in het licht dat iemand aansteekt in de nacht van een ander.......

Hoop is het weigeren om te verstenen,

om cynisme de overhand te laten nemen, als je politici tegen elkaar tekeer hoort gaan of belachelijk gemaakt ziet worden......

Hoop vraagt niet om zekerheid,

alleen om moed......de moed om te blijven proberen, om te blijven liefhebben,

om te blijven geloven dat het anders kan......

Hoop is niet iets wat je hébt......

Het is iets wat je dóét......

Elke dag opnieuw......

In stilte.......

In vertrouwen........

In beweging.......

In intens genieten van drie kleuters......

30 oktober 2025

Dag van:

Een vrije donderdag.....

Nou ja, niet helemaal want Willem krijgt een telefoontje waarbij óók het computerscherm gedeeld moet gaan worden en 'oooooh Wampie je blijft er wel bij hoor, want daar heb ik geen verstand van'......

Ook moet de PowerPoint afgemaakt en opgestuurd.....

Ik moet zeggen dat ik echtgenoot zijn soms als een fulltime bijbaan kan zien.....

Nu even de omschakeling want..... geboren als vrouw heb je meerdere functies in 't leven......

Als moeder namelijk,  leef je in de haast van alledag.......

Je staat vroeg op, maakt ontbijt, zorgt dat iedereen op tijd de deur uitgaat......je denkt aan schooltijden, gymspullen, verjaardagen, afspraken, de was, het eten, en of je kind wel genoeg groente eet........

Je plakt pleisters, troost zere knieën en liefdesverdriet, overhoort huiswerk, krijgt een lege nest syndroom etc.....

Als moeder ben je voortdurend onderweg tussen zorgen en doen......

Je wilt alles goed doen..... beter nog..... perfect doen, en dat mislukt vaak hopeleoos...... Want moeders dragen niet alleen kinderen, ze dragen ook verantwoordelijkheid, schuldgevoel en liefde in één adem........

En weer een omschakeling..... of misschien toch eigenijk 'the circle of life'......

Als oma is dat anders.....

Oma zijn is een zachtere vorm van moederschap....... eigenijk helemaal geen moederschap.......

De haast is verdwenen, de tijd lijkt vriendelijker en waar je vroeger streng was uit liefde, ben je nu mild......óók uit liefde......

Als moeder dacht je vooruit.....'wat moet er nog gebeuren'.......?

Als oma denk je terug......wat mooi dat dit er nog is........

Als moeder zie je vooral wat nog moet......

als oma zie je wat er al is.......

En dat maakt alles lichter.......

Oma zijn… dat is écht iets anders.......

Oma zijn is als de zon die ’s middags warm op de stoep valt........niet fel, maar vriendelijk........

Het is de tijd die zachter is geworden, de dagen die niet meer gejaagd voorbij rennen, maar zich uitstrekken........

Je kijkt met mildheid, met verwondering...... en vooral trots....... 

Waar je als moeder nog regels had, heb je als oma ruimte.......

Waar je vroeger haast had, maak je nu tijd.......

En waar je als moeder dacht aan later, leef je als oma voluit in het nu.......

We schakelen door....... omdat het leven nu eenmaal een aaneenschakeling van gebeurtenissen en ervaringen is......

Want dan ineens, op een gewone ochtend als je nog maar net je eerste kop koffie op hebt, gaat je mobiel.....

"Hoi oma hoe gaat het..... ja met mij óók goed hoor....... ben je thuis......ha fijn.... doe dan de voordeur maar open.....

En dan ineens staat ze daar........

Mijn tweede kleindochter in kleinkinderen rij .........

Helemaal alleen, met de bus gekomen......

Zonder iets te zeggen, zonder een belletje vooraf.......

Gewoon zomaar een verrassing......

“Dag oma,” zegt ze, met die blik die tegelijk ondeugend en trots is........

Mijn hart maakte een sprongetje......

Zoiets onverwachts, daar sta je als moeder heel anders in...... dan zou je in paniek raken over veiligheid, tijd, planning, problemen...... Maar als oma lach je, haal je diep adem en zeg je: “Wauw wat gaaf en wat dapper van je!.......”

Willem die bij zijn muzikale partners aan het repeteren is voor het concert van 28 november, en van mij hoort dat Britt er is, komt meteen op het idee om een chocoladetaart te halen, want Britt en chocolade......... 

Daarin verschillen Britt en haar oma enorm dus......

“Omdat jij dat de lekkerste vindt,” zegt hij als hij binnenkomt en de taart aan haar laat zien.......

En dan die glunderoogjes.......

Willem snijdt een groot stuk af, de kruimels vliegen alle kanten op, en ik denk aan de vele appeltaarten die ik zelf moest bakken, de kruimels deeg die in het rond vlogen, de schillen en gemorste kaneelsuiker,  de rommel die ik zelf moest opruimen, en zorgen moest dat niemand te veel suiker kreeg...... want oh dat hypergedrag......

Nu niet......nu mag alles.......

We praten over haar opleiding diermanagement waar ze helemaal idolaat van is..... en over had vriendje....

'Al acht maanden verkering oma'.....(ook idolaat dus)......

Wat later gaan we samen op schoenenjacht want haar ene schoen legt het loodje......de 'air' (zoals zoiets heet), verdwijnt bijna letterlijk in the air......

Maar laat Footlocker nou niet meer op dit winkelcentrum bestaan nu er verbouwd wordt......

Oma’s ogen glinsteren in elke winkel..... ja die van oma wel: “O, die zijn mooi! En die! En kijk nou die met dat glimmertje!”............

Maar mijn kleindochter schudde haar hoofd. Te hoog, te laag, te saai, te druk...... geen ijzeren plaatje on de veters en geen gaatjes op de bovenkant..... en het moeten écht precies dezelfde zijn die ze nu aan heeft......

Zucht.......

Is dit mijn kleindochter vraag ik me even ernstig af.........

En op het eind van de dag, toen ze haar nieuwe schoenen nóg niet had gevonden, maar wel oma om nog een stuk taart vroeg...... ze zich verbaasde over de

paniekerige Willem als het om computers gaat..... we óók nog naar Decathlon reden en wel laarzen voor Willem scoorde maar waar ze niet die hele super enige speciale air schoenen hadden,  kwam mijn dochter.....

Je weet wel....de moeder met dat moedergevoel die ondanks haar eigen oorpijn toch gewilig was naar de stad te rijden omdat daar wel een Footlocker zit.....

'Hé Britt...... als ze die schoenen óók in het zwart hebben dan stuur oma maar een tikkie, want die betaal ik, zwart past namelijk beter bij de winter garderobe'...... roep ik bij afscheid......

Er is immers niets zo onverwacht, en zo vol liefde, als een kleindochter die zomaar op bezoek komt om oma te verrassen......

Laat ik dan eens lekker terug verrassen.....

En als ze dan super trots vanuit de winkel opbelt en zegt "oma, de zwarte zijn goedkoper, je krijgt een deel geld terug" en oma dan zegt "koop daar nog maar een chocoladetaart voor want we

hebben nog een halve hier laten staan in de koelkast die voor jou was"..... en je dan die giechellach in haar stem hoort.....dan kan je dag niet meer stuk.....

Afgesloten met een appje......

-Echt bedankt lieve oma voor de gezellige dag....... en de schoenen:)❤️❤️❤️

-Écht bedankt lieve Britt voor de super verrassing.....

-Geen probleemmmmm oma❤️❤️❤️❤️❤️❤️

29 oktober 2025

Dag van:

 Het was weer zover: de Grote verkiezingsuitslagendag.........(mooi scrabble woord trouwens).....

Heel het land eerst, met paspoort en stembiljet in de hand voor het stembureau.....

De stembussen stonden open als monden vol belofte, en je hoorde de mensen fluisteren.....  "misschien verandert er iets"......

In de lucht hingen spanning en 'pollen'.......

De ene helft van het volk stemde uit overtuiging, de andere uit gewoonte,

en sommigen omdat ze dachten dat er gratis koffie te krijgen was........

Dan een onmogelijke grote poster vol namen  uitvouwen om één lullig klein rondje rood te kleuren (een poster die niet eens compleet uitgevouwen in het stemhokje paste), om dan na 21:00 uur op het puntje van je stoel te gaan zitten wiebelen....... sommigen zelfs met een kloppend hart, om de uitslagen aan te horen........

Want in dit land betekende uitslagen twee dingen: politiek én de kriebels......

Op de plek van Nationale Nervositeit stonden politici als appels in een kraam.....glanzend van buiten, maar niemand wist nog wie vanbinnen al aan het rotten was.......

De één beloofde gouden bergen, de andere gratis zalf voor iedereen die door de vorige campagne al uitslag had gekregen.......

Maar volgens allen stonden ze nog..... hoe dan ook...... fier overeind...... 

De journalisten zaten klaar, gewapend met

cijfers, grafieken en metaforen als;......

'Het politieke landschap lijkt op een pannenkoek, vlakker dan ooit, maar iedereen wil het middelste stuk'......of 'we staan op een kruispunt'  wat dan vooral meer klonk alsof ze de weg kwijt waren........

Ondertussen, in huiskamers door het hele land, zat het volk nog steeds op dat puntje.......

Niet alleen van spanning, maar ook van die mysterieuze uitslag die altijd terugkeert bij stress......

En wat voor middel je ook tegen díé uitslag neemt maakt niet uit..... als het maar verlichting geeft....  

Tegen half elf, kwamen de uitslagen letterlijk en figuurlijk........

Op de televisie dansten cijfers als muggen rond een lamp.......

Partijen stegen, partijen daalden, en niemand wist meer of ze moesten lachen,  krabben of hoe ze rode vlekken uit hun nek moesten wrijven.......

Schiermonnikoog was de eerste met uitslag.....

De grote winnaar.......? 

De Partij die beloofde alles op te lossen met een glimlach, want het kan wel........!

De verliezers........? 

Ach, dat waren dus degenen die met rode vlekken op hun wangen stonden en zeiden dat het eigenlijk best een morele overwinning was......een zin die in de politiek hetzelfde betekent als 'het brandt, maar het gaat wel weer over'.......

Een enkeling ruimde het veld....

En zo eindigde de avond:

De kiezers moe maar opgelucht,

de politici schor maar tevreden...... zelfs de verliezer......

En het land........ vol nieuwe beloften en oude jeuk, krabt nog even door...... waarschijnlijk achter hun oren.....

Het zal ons benieuwen...... 

Op naar betere tijden....!!!!

En ik speelde vandaag poppenkast in de klas..... dat leek me juist voor vandaag een toepasselijke bezigheid.....

En misschien had ik wel de leukste en meeste aanhangers.......!!

28 oktober 2025

Dag van:

Het moest er natuurlijk van komen dat ik over de verkiezingen schrijf.....

Al weken volg ik de reclame filmpjes, de prognoses en de interviews met lijsttrekkers en potentiële stemmers....

Maar vandaag is het zover......

Het is de avond voor de verkiezingen, en ik hoop toch dat het in heel Nederland een beetje begint te kriebelen.......

Niet van zenuwen, maar van dat onbestemde gevoel dat je hebt vlak voordat je de uitslag van een toets hoort waarvan je de helft van de antwoorden gegokt hebt.......

Ik bedoel maar..... volgens mij is er nog nooit zoveel over politiek danwel verkiezingen gesproken als dit keer....

Je kwam er gewoonweg niet onderuit......de journaals draaiden bijna overuren....... Talkshowtafels bogen bijna door onder het gewicht van politici, experts en opiniemakers die nog één keer, of voor de zoveelste keer, misschien wel voor de laatste keer, hun punt wilden maken......

En vanavond dan de laatste voor de grote dag van morgen......

Er wordt gelachen, gezucht, en vooral veel met woorden gesmeten.......

Het is DE GROTE debatavond......dat jaarlijkse nationale theaterstuk waarin de hoofdrolspelers met vuur praten over de toekomst, terwijl het publiek zich afvraagt wie er morgen het meest overtuigend 'normaal' overkomt.......

Politici vliegen elkaar verbaal in de haren, alsof er prijzen te winnen zijn voor creatief gebruik van interruptiemicrofoons......

En toch houden ze het best netjes vind ik.....

Elke zin begint zo goed als met.......'met alle respect', en eindigt met iets dat daar dan meestal weinig van te merken was....... 

Er worden cijfers rondgestrooid alsof het confetti is, beloftes gebakken tot ze bijna aanbranden, en idealen opgepoetst tot ze glimmen als verkiezingsposters in de regen.......

Toch, ergens tussen al dat politieke pingpongen door, sluipt een gedachte naar binnen......

Zouden die debatten niet héél anders verlopen als ze gewoon tijdens een high tea zouden plaatsvinden of zo........?

Stel het je voor......geen harde lampen, geen

koude glazen tafel of boksringachtig iets, maar zachte stoelen, een pot Earl Grey, en een schaal scones in het midden.......

De ene politicus roert bedachtzaam in zijn thee, tiny met zijn lepeltje tegen het kopje,  en zegt dan vriendelijk......'lieve collega, met alle respect, maar uw economische beleid rijst minder goed dan deze scone'......

De ander neemt een hapje van een citroen-meringuetaartje, glimlacht en antwoordt......

'Dat kan best zijn, maar mijn onderwijsplan is tenminste niet zo kruimelig'.......

Even stilte. Dan gelach.....en misschien, heel misschien, besluiten ze dat politiek ook best een beetje gezellig mag zijn......als er maar slagroom bij is.......

Of wat nou als de debatten aan de bar zouden plaatsvinden.....?

Geen glazen water met een rietje, maar gewoon een biertje of een spa rood, afhankelijk van partijvoorkeur.......

Geen interrupties, alleen barkrukken......

De ene politicus zegt.....'luister, ik vind jouw idee over de zorg eigenlijk helemaal niet zo gek'......

De ander kijkt dan verrast......'serieus? ......nou, ik dacht dat jij me niet kon uitstaan'.....'wil je een bonte euhhhhh bitterbal?'.......

En dan klinken de glazen...... PROOST ......!!

Misschien zouden debatten dan niet meer voelen als veldslagen, maar als gesprekken..... 

Misschien zou politiek zelfs iets van gezelligheid terugvinden, want zeg nou zelf..... in welk ander land kun je mopperen over het weer, klagen over de politiek én toch trouw naar het stembureau gaan met een glimlach........?

En dan......

De volgende ochtend...... dat is morgen.....het belooft natuurlijk te gaan regenen, tenzij je heel vroeg gaat stemmen zei de weervrouw...... 

Maar ja, wie gaat er nou om half acht s morgens al stemmen.....?

Dus is er, later op de dag als je wél wilt gaan, niet zomaar een buitje, maar dat typisch Nederlandse verkiezingsweer: regen die van opzij komt, zodat geen paraplu ertegen bestand is.......

Zo'n cliffhanger van de orkaan Melissa....

De wolken hangen laag, alsof ze zelf ook willen meedoen......

Toch.....toch moeten jullie gaan.......

Regenjassen aan, stemkaarten droog onder je arm, en aansluiten bij de rij voor het stembureau.......dan maar nat.....

En denk maar aan een warme douche daarna...... en droge kleren.....

Jong en oud, haastig en bedachtzaam, met honden aan de lijn en kinderen op de arm......jong geleerd is immers oud gedaan...... GAAN.....!!!!!

En laat ze dan in de rij maar mopperen..... 'ze hadden dit beter in juli kunnen doen'......

Duhhhhhh......dan hadden we weer geklaagd over de hitte.......

En als er dan verder gezeurd wordt en men zich afvraagt waarom we toch in hemelwatersnaam moeten stemmen.....dan antwoord je......'omdat we mógen stemmen.......en omdat de regen vanzelf weer ophoudt'......

Dat is het mooie van zo’n dag......ondanks het weer, ondanks de discussies, ondanks de eindeloze meningen....... ondanks gezeur dat politici toch niet doen wat ze zeggen...... iedereen weet diep van binnen immers dat het ergens toch wel belangrijk is......

Een klein moment waarop je iets kunt doen..... 

Een vakje rood kleuren dat misschien niet de wereld verandert, maar dan in ieder geval toch wél íéts in beweging zet.......

En morgenavond, als de uitslagen binnendruppelen (letterlijk, bij sommige lekkende sporthallen die als stembureau dienen), zullen de huiskamers heus weer gonzen van spanning.......

Mensen zullen discussiëren, zuchten, juichen, hopen...... hun schouders ophalen of misschien hun hoofd schudden......

De televisie zal spreken over 'spannende marges' en 'onverwachte verschuivingen'.....

Maar ergens, tussen al dat rumoer, hangt een zachte zekerheid in de lucht.....   

Wat er ook gebeurt, we doen dit samen......met thee, een biertje.... met regen..... met meningen...... en met humor......

En zo eindigt de vooravond van de verkiezingen niet met ruzie of cynisme, maar met een glimlach.....want Nederland is, bij alle verschillen, een land dat van praten houdt....... van wijsvingertjes opsteken...... van het beter weten.....

Soms te veel, vaak te luid, maar altijd met de intentie om het een beetje beter te maken......

Dus morgen, als de lucht grijs is en je

paraplu het ook nog eens begeeft........ga stemmen.

Ga desnoods met een snorkel, in je laarzen, met een thermos thee in je tas.......

Want elke stem telt...... zelfs/ook die van jou, druipend van de regen maar droog van overtuiging.......

Wie weet smaakt de toekomst dan een beetje als die denkbeeldige high tea....  zoet, verrassend, met een tikje pit, en hopelijk, heel veel gedeelde kruimels hoop......

 

27 oktober 2025

Dag van:

Het is maandagochtend, 07:12 uur......

De koffie was te heet, de lucht is te grijs en op de weg,  op de brug, over het viaduct waar ik rijd.......jawel sorry......staat het alweer stil en tijd did niks want we staan stil.......

Oftewel het verkeer staat alwéééér vast.....

Een typisch Nederlands tafereel........ honderdduizenden mensen op weg naar hun werk, allemaal met hetzelfde doel, maar blijkbaar met totaal verschillende definities van 'opletten in het verkeer'.......

De radio meldt opgewekt......'op de A2, de A12, de A50, de A15, de A weet ik veel, daar staat het verkeer vast door een aanrijding..... en nog een aanrijding..... en toe maar, alweer een aanrijding......

In Gelderland op dit tijdstip al 188 km file.....

Hatsekidee......!!!!

Grijsoord, Waterberg, Velperbroek etc, het zijn  bijna merken geworden......

Als daar geen file is, voelt het onnatuurlijk...... 

Waarschijnlijk is het begonnen met iemand die even op zijn telefoon keek.... een appje, een playlist, misschien een blik in de spiegel om te checken of het haar nog goed zat..... en zo nee dan de kam er nog maar door.....

Wat lippenstift op de lippen of de mascara vergeten....

De dop van de thermoskan koffie die niet open ging.....

Of toch even die foto van die regenboog in de ochtend....... 

Eén seconde onoplettendheid, en hop..... daar gaan we weer..... of nee..... daar staan we weer.....  

Remlichten fonkelen als kerstlampjes, claxons zingen hun ochtendlied, en Gelderland schuift langzaam richting collectieve wanhoop......

Ik zit er middenin, tussen een vrachtwagen

vol of leeg en een bestelbus met het motto 'Wij rijden veilig'.......ironisch, want hij staat met half wiel op het fietspad.......

Welja.... en laat die jeep er nog maar even tussen.....

Ondertussen tikt de klok door, en ik weet: mijn kleuters wachten straks als dit zo doorgaat......

Tja, of die staan ook in de file natuurlijk....

Of ze zitten daar straks, kleine koppies met iets van 'waar is de juf'.......

De dag moet beginnen, liedjes moeten gezongen worden, verhalen verteld......

Maar hun juf.....die staat hier, gevangen in een zee van rood licht en geduld.......ahum.....

Want iemand dacht..... 'ach, dat ene appje kan wel'.......

We zijn zo gewend geraakt aan de chaos dat het bijna normaal voelt......

Een regenbui....... file.......

Een stilgevallen auto....... file.....

Een automobilist die iets te laat remt...... file.... met nasleep tot je weet niet hoe laat.....

En ondertussen raken we allemaal een beetje murw........

We halen onze schouders op, scrollen door het nieuws (nóg meer ironie), en vergeten dat zulks een verkeersoponthoud eigenlijk niet hoeft.......

Want eerlijk......als we nou gewoon een beetje beter zouden opletten, iets minder haast zouden hebben, iets meer rekening zouden houden met elkaar…...dan zouden de weg heen en de weg terug, een stuk soepeler verlopen......

Dan zouden collega's niet onnodig lang bij de briefing hoeven wachten......of kinderen niet onnodig lang hoeven wachten op hun juf..... 

Dan zouden ouders niet opgejaagd binnenstormen on kinderen af te leveren on ook nog op tijd op hun werk te komen.... Al mopperend over files die voorkomen hadden kunnen worden......

En dan zouden we allemaal misschien zelfs… met een glimlach aankomen op ons werk......

En niet zoals ik vanmorgen heethoofdig binnen komen stampen met 'ik ben die files zoooooooooo zat'....!!!!

Dus bij deze, lieve medeweggebruikers, een kleine oproep uit het hart van een file-ervaren leerkracht......rij nou toch eindelijk eens een beetje voorzichtig.......écht.......

Kijk even twee seconden langer in je spiegel, laat je telefoon met rust, en onthoud dat elke seconde die jij denkt te winnen, misschien iemand anders een uur kost.......

Want achter dat stuur zit geen nummerbord, maar daar zit ik, en elk ander willekeurige aardig mens.......

Een mens die, net als jij, gewoon probeert op tijd te komen...... zonder gestress...... kijkend op een klokje waarvan de wintertijd nog niet is ingesteld...... maar waar ik along omwille van de veiligheid van mijn medeweggebruikers......

Eindelijk kan ik naar rechts en ik kan weer rijden........

En terwijl ik dan het schoolterrein opdraai, besluit ik........verkeerslessen bij kleuters...... geen gek idee, want verkeersveiligheid....... wie weet......misschien begint echte

verandering wel bij de taxichauffeur of de ouders bij wie ze in de busjes cq auto's zitten als zij zeggen dat de juf hééééél boos wordt als ze niet opletten of te hard rijden......

 

En nou hou ik op over files......

Want ik ben het zoooooooooo zat......

26 oktober 2025

Dag van:

Er zijn van die weken, ik durf het zelfs al maanden te noemen,  waarin alles klopt zonder dat je precies kunt aanwijzen waarom........

Je wordt wakker vóór de wekker...... fris......

De lucht ruikt zelfs in de nazomerse dagen,  nu met de regen en de herfst,  naar iets zachts, iets beloftevols...... 

Je kijkt in de spiegel en denkt: ja, zo kan het wel even blijven....... en je negeert zelfs je haaruitval en steeds dunner wordend haar.....

Je piekert zelfs niet over de mogelijke oorzaak daarvan; ouderdom, medicatie.....?

De koffie smaakt precies goed..... niet te bitter, niet te slap.... behalve op school dan nu met die nieuwe koffiezetmachines.....en de dag voelt als een open veld waarin je alleen maar hoeft te lopen.......

Je lichaam lijkt mee te werken met wat je wil.......wel wat pijntjes, maar ach..... geen slepende vermoeidheid of achter je laptop op school in slaap kunnen dutten..... geen mist in je hoofd......

De energie is er gewoon, vanzelf, alsof iemand onzichtbaar aan de knoppen heeft gedraaid en het precies goed heeft afgesteld......

Je lacht vaker.......

Niet dat geforceerde lachen dat iets moet verbergen, maar dat lichte lachen dat zomaar uit je stroomt.......

Je merkt dat je partner hetzelfde doet.... jullie praten moeiteloos, bakkeleien moeiteloos,  delen blikken waarin geen uitleg meer nodig is........

Zelfs de stilte voelt warm, alsof ze tussen de sta op stoelen tussen hem en mij in is gaan liggen.

Werk gaat goed..... alles en meer op tijd klaar..... vol ideeën en oplossingen......de perfecte samenwerking van een 'gouden team'.....

Vrienden zie je vaker, de auto rijdt goed en houdt het moeiteloos vol in de langste file.....

Het lijkt erop alsof de wereld even besloten heeft om mij met rust te laten.......

Alles draait soepel, met af en toe een kraakje.....

Maar pffft.... een kraakje.....

En ergens diep vanbinnen knaagt het kleinste stemmetje: durf ik dit wel te geloven......?

Je zegt tegen niemand hoe goed je je voelt, uit angst dat het geluk zal schrikken van zijn eigen naam en zal verdwijnen.......

Je loopt op eieren van tevredenheid..... voorzichtig, dankbaar, misschien een tikkie te bijgelovig......

Even voelt het alsof het leven niets van me vraagt......alleen dat ik er ben.....

’s Avonds, in bed, net voor mijn ogen dichtvallen, fluister ik dan even heel zacht:

Blijf nog even, ja.......?

Er zijn dagen

die niet trekken, niet duwen,

maar stil naast me gaan,

als een vriend die zwijgt

en toch precies begrijpt.

De lucht ligt open,

de klok tikt zonder haast,

en ik adem alsof ik het pas leer 

niet om te overleven,

maar om te zijn.

Mijn handen rusten,

de zorgen slapen uit,

de wereld lijkt even

geen toetsenbord van moeten,

maar een veld vol mogen.

Niets hoeft gewonnen,

niets veroverd, niets verklaard.

Ik zit in mijn eigen tijd,

en hoor het zachte zoemen

van iets dat klopt.

Misschien is dit geluk 

niet de storm,

niet de top,

maar de vlakte ertussenin,

waar alles gewoon aanwezig is,

en niets van me gevraagd wordt.

En het lijkt alsof het leven, dat even op

glimstand staat, knikt.......

En ik vraag nog een keer: blijf je alsjeblieft nog even....?

25 oktober 2025

Dag van:

Vanmorgen werd ik wakker van een zacht gerommel aan mijn zijde......

Geen aardbeving, geen kat...... nee, het was Willem.......

Met zijn meest wanhopige puppyblik stond hij naast het bed, handen gevouwen als een kind dat hoopt op een extra cadeautje van Sinterklaas.......

“Wampoosie…,” begon hij voorzichtig, alsof hij elk moment kon worden weggestuurd, "wat moet ik halen voor bij de koffie als mijn zus en zwager straks komen"....... 

Ik wist gewoon dat er wat achteraan zou komen, dus antwoord ik snel, " een pak koekjes is wel lekker toch?".......

De teleurstelling verscheen op zo'n gezicht.......“oh dus euh… en daar kwam het achterblijvende gedeelte van de vraag.....je gaat geen appeltaart bakken vandaag?”.......

Zucht..... 8:42 uur......ik had nog niet eens koffie gehad, mijn haar stond in zes richtingen, ik wilde nog een randje kant land mijn rok naaien omdat ik de rok te kort vind..... en deze man dacht aan… appeltaart.

Niet brood.......niet een eitje........ maar appeltaart........

Toen ik niets zei, ging hij over op fase twee

van zijn onderhandeling: de argumenten......

"Er liggen appels die best al slecht worden," zei hij met een ernstig gezicht....... "enneuh..... het is toch weekend.".....

"En… je maakt ze zó lekker."..... 

Kortom: pure manipulatie, vermomd als charme....... met zijn liefste blik in zijn ogen.....

Ik zuchtte, draaide me om en mompelde: "Als jij de appels schilt"........

Zijn gezicht klaarde op alsof hij net had gehoord dat hij de loterij had gewonnen......

'Ik ga wel stofzuigen' klonk het...... en als bonus sproeide hij zelfs buiten de planten af met de tuinslang....

Anekdote:.....

Ik: schat zet je de planten weer binnen voor je zus komt....

Hij: maar die zijn nog niet droog.....

Ik: nee lieverd, en dat worden ze ook niet want het regent buiten (zucht).....

En zo kwam het dat er die ochtend, geheel tegen mijn planning in, een geur van kaneel en warme appel door het huis trok......

En Willem?......

Die zat na zo'n huistaken, tevreden met een vork in zijn hand te wachten, alsof HIJ het culinaire wonder had verricht....... en kon niet wachten tot zijn zus en zwager kwamen.....

En hoorde ik daar nou een zweem van teleurstelling toen hij vertelde dat zijn dochter ook langs kwam.....?

Nee, niet om die dochter.... maar wel dat zijn stukje appeltaart dan nog kleiner zou uitvallen.....

Tja..... kinderen betekent soms je eigen aandeel verminderen.....

Enfin, zus en zwager komen....

En nu schrijf ik al dagen over files en on vandaag is dat weer onderwerp van gesprek, met dit verschil dat dit keer de oorzaak ook benoemt wordt...... want die schijnt er dus te zijn.....

Onder de brug van de A12 is namelijk een sinkhole ontstaan......

Volgens experts 'een natuurlijk fenomeen'...... volgens automobilisten 'een shortcut to hell'......

Je zou de A12 bijna een nieuw afritnummer geven...... A12B ......A12 Bodemloze afslag.....

De nieuwe snelheidslimiet op de A12 is daarom 0 km/u......alles daaronder is afdalen..... en dus is de A12 richting Duitsland afgesloten tot nader bericht....

Maar niet getreurd,  nadat de camper met schoonfamilie 2 uur in de file heeft gestaan, is daar de appeltaart....

Ergens tussen filefrustratie en vermoeidheid betekende geluk; gewoon warme appeltaart en niemand die toetert......

Het was verwerking, roomboter, kaneel,  en vergeving in één hap.......

En dus verliep het bezoek zoals we gewend zijn..... knus en gezellig.....

Iedereen heeft altijd sterke meningen over schoonzussen....... 'het is ingewikkeld' zeggen ze dan met zo'n blik van 'je weet wel wat ik bedoel'........ 

Maar nee, niet bij ons.......mijn schoonzus en ik kunnen het juist uitstekend vinden.......

We kletsen niet over elkaar, we kletsen met elkaar.......

Soms voel ik me bijna schuldig dat we het zo goed kunnen vinden.....alsof we het schoonzussen-systeem hebben gehackt...... Maar hé, iemand moet het goede voorbeeld geven.......

En ondertussen haakte ik me suf.......

De kerstboom in de klas zal dit jaar versierd zijn met twaalf gehaakte pinguïns in de kleuren die zeker niet des pinguïns zijn.......

Geen ballen, geen slingers, maar gewoon een streng georganiseerde kolonie in de top......

Anderen hebben engelen in de boom, wij hebben twaalf pinguïns van zuiver katoen...... 

De kerstspirit is misschien verdwaald, maar ze heeft wel een muts op......

Twaalf pinguïns..... voor elke kleuter eentje on na de kerstviering mee te nemen naar huis.....

Twaalf pinguïns straks (ik moet er nog twee haken), die een stille expeditie naar de Zuidpool van de woonkamer naar de Noordpool in de klas zullen ondernemen......

En tegen die tijd graag.......Jingle Bells in pinguïnversie.......

En dan is het nu afwachten tot de wintertijd ingaat....

Jazeker, het is weer zover.....

Nog een paar uur, en dan mág ik eindelijk die klok een uurtje terugzetten...... het meest trage, burgerlijke avontuur van het jaar......

En trouwens in deze moderne tijd zetten de meeste klokken hun versnellingsbak vanzelf al in de voor of achteruit......

Ik lig in bed en voel me licht opgewonden over het idee dat ik straks één heel uur cadeau krijg.......

Alsof het universum zegt 'hier, je hebt het verdiend......doe er iets nuttigs mee'....... 

En wat doe ik....... precies, ik blijf wakker om dat uur te zien gebeuren......want slapen zou zonde zijn van mijn extra tijd........

De klok gaat terug, mijn wallen gaan vooruit...... dit ga ik niet volhouden.....

Ik ga slapen in de wetenschap van wat ik mijn collega vandaag hoorde zeggen 'morgen staan we op een zijn we massaal en uur jonger '.......

Toch een leuke gedachte om de nacht mee in te nemen dunkt me......

24 oktober 2025

Dag van:

Na voor een tweede dag op rij in een onmenselijk lange file te hebben gestaan en er daarom twee uur over gedaan te hebben om thuis te komen, en dus al het verkiezingsgedoe op de auto radio te hebben gevolgd,  kwam ik op het volgende......

 Het is weer verkiezingstijd...... dat prachtige seizoen waarin politici ineens heel geïnteresseerd zijn in 'de gewone Nederlander'......(bestaan die trouwens???)....

Althans, zolang die gewone Nederlander een mening heeft over straatverlichting, files stoeptegels en het verplichten van de fietsbellen-symfonie op kruispunten.......

Want ja, dit jaar moeten de partijen het maar eens anders doen...... 

Het verleden leert ons dat een kabinet dat over serieuze zaken probeert te praten, niet werkt.....

En wij 'gewone Nederlanders' zijn het onzinnig, en vooral niet helpend geneuzel  over financiën, zorg, onderwijs, klimaat of asielbeleid, zat......

Nou ja ik dan.... want die onderwerpen daar komen ze toch niet uit.....en komen ze eruit dan werkt het niet.....

Politiek is niet meer serieus te nemen....

En dus moeten de verkiezingsprogramma’s zich eindelijk op de onderwerpen die er écht toe doen richten......

Tenminste..... da's mijn idee.....

Neem nou een nieuwe partij als de Partij voor de Plantenbakken (PvdP).......hun speerpunt: Iedereen recht op minimaal drie petunia’s per balkon..... en dan meteen een Minister van Balkonbeleid aanstellen, die toezicht houdt op geraniumdiversiteit.......want als we de biodiversiteit niet redden, redden we tenminste de vensterbanken...... 

Dan dacht ik nog aan iets als Nederland

Vooruit!, de partij die vindt dat de richting van de roltrap in alle winkelcentra eindelijk eens geharmoniseerd moet worden.....

 Volgens dat programma leidt de huidige chaos immers tot structurele frustratie en onnodige cardio.........

De Partij van de Praktische Dingen (PvdPD) zou het leven nog simpeler kunnen maken...... 

Hun programma bestaat uit slechts drie punten:

1. De vuilnisbak moet dichter bij het parkbankje.......

2. Het woord ‘snoepgroente’ wordt wettelijk verboden......

3. Niemand mag nog “lekker weertje hè?” zeggen als het regent..... evenmin de opmerking 'wat voor weer wordt het morgen?'......

De Digitale Democraten (DD) gaat pleiten voor een Nationaal Plan Tegen Wachtwoordstress....... 

Iedere Nederlander krijgt één universeel wachtwoord: “Welkom123”......... veiligheid...... tja ach, prioriteiten.....! en hackers hou je toch....

Zelfs de Christelijk Groene Liberale Progressieve Piratenpartij (CGLPP) zou een verrassend helder programma kunnen hebben......zij willen dat iedereen met een papegaai halfprijs rijdt met de NS....... in piek én daluren.......

En ergens op pagina 248 van hun pamflet staat dan nog een motie om regenboogkleurige parkeerschijven verplicht te stellen........voor de all inclusive lbhtq enz automobilist natuurlijk........

Maar wat mij betreft wordt het belangrijkste een ministerie van doorrijden, met het Nationaal Fileherbelevingsprogramma........

Als we files dan niet kunnen verminderen, dan kunnen we ze op z’n minst toch gezelliger maken dacht ik zo....

Vanaf volgend jaar zou dan elke automobilist een filepakket bij de APK krijgen met daarin.........een klapstoeltje, een urine opvang bakje,  twee pillen tegen ontlasting aandrang,  een pakje UNO-kaarten, een airfryersetje voor op de motorkap en voor de handwerkliefhebbers een snel klaar haakpakketje.......

Oh ja..... en de ANWB krijgt de nieuwe taak om, on de 25 kilometer zogenaamde filefeesten te organiseren, compleet met DJ en bitterballenkar.......

Daarnaast komt er een proef met rijstrook-sharing......wie stilstaat mag zijn auto tijdelijk ruilen met iemand die nog rijdt, om na het dansen op het filefeest, het gevoel van beweging te behouden......

En als ultieme maatregel...... de spits, wegwerkzaamheden, omleidingen etc worden per direct officieel afgeschaft.......alles is nu gewoon spits, wegwerkzaamheid, omleiding etc......de rest is een illusie.......

Aan het eind van de dag blijft de kiezer achter met één grote vraag:.......wie belooft eindelijk een beleid tegen die eeuwig verdwijnende sokken in de wasmachine.......?

Tot die tijd stem ik op de partij die belooft om alle vergaderingen voortaan te houden met chips een kaasstengels........ en op verjaardagen geen taart maar saucijzenbroodjes trakteren.....

Want eerlijk — als we dan toch over onbelangrijke dingen stemmen, laat het dan tenminste wat hartigs opleveren......

23 oktober 2025

Dag van: 

Het had een vrije dag moeten zijn.......zo eentje waarop je uitslaapt, langzaam koffie zet en een beetje doelloos door het huis schuifelt, terwijl buiten de wereld zichzelf wel redt.......

Althans, zich probeert te redden want storm Benjamin, die groter is dan zijn naam doet vermoeden, raast richting Nederland.....

Maar ja — als je juf bent (of meester, of iets daartussenin), dan weet je dat vrije dagen zelden écht vrij zijn......

Voor je het weet, sta je weer voor een klas in te vallen,  ben je thuis de administratie op orde aan het brengen of ga je zoals ik naar een multidisciplinaire overleg dat niet naast de deur plaatsvindt maar notabene in Barneveld.....

Barneveld, of all places.....de plaats waar ik nou niet de leukste herinneringen heb liggen behalve die ene fantastische dat mijn zoon daar geboren werd....

Alhoewel..... hij werd geboren in Amersfoort in het ziekenhuis maar nog geen drie uur later waren we al thuis.....

Twee ongetrouwde partners die samenwoonden én ook nog een kind te wereld brachten, nee daar was een christelijk ziekenhuis niet blij mee.....

De hele gemeente trouwens niet, maar die verhalen vertel ik wel eens een andere keer.....

Voordat ik er ging samenwonen reed ik elke dag op en neer van Oosterbeek daarheen en weer terug....

Mijn eerste baan kreeg ik immers daar in Barneveld: hoofdleidster van de enige openbare kleuterschool.....

Ik reed het zó vaak dat ik de rotondes bijna persoonlijk kende.......

Een dorp vol kippen en herinneringen, met die bekende geur van gedroogd gras, kippenmest en verleden tijd.......

Alleen al het binnenrijden voelde alsof ik in een oude film stapte waarvan ik de tekst van psalmen en gezangen dan nog half kon meezingen maar geen enkel punt zag dat ik herkende.......

Het was alsof ik door een totaal vreemd dorp reed.....

En dat maakte het eerlijk gezegd best even moeilijk......want soms haalt een plek iets bij je naar boven.....

Helaas..... hoe kan je iets herinneren wat je  al te lang opgeborgen en verdrongen hebt......

Kleuterschool het Kwetternest......

Aan de kleuters heeft het niet gelegen...... ik heb zelfs nog contact met een aantal uit die tijd...... midden veertigers zijn het inmiddels....

Zoveel namen bij gezichten komen in me op; Manon, Martijn, Marloes, Marijn, Reinier en de ondeugende tweeling Hielke en Thijn die ooit de Barneveldse Albert Heyn onder water zette door een aldaar aanwezige brandslang leeg te spuiten.....

Ja, hen herinner ik me wel....die maken geen deel uit van de rest van de horror verhalen die zich in en met de gemeente namelijk afspeelden....

Zelfs het gemeentehuis waar ik moet zijn en

waar ik zoveel en zo vaak geweest ben, herken ik niet.....

En het centrum wat ik ooit hoogzwanger met alle kleuters meeliep in een optocht om de openbare school te promoten lijkt compleet verandert.....

De mensen veranderden wat minder mee, valt me op.....

Donkere kleur panties onder keurige rokjes (liefst geruit) en oooooh jee toch zeker tot over de knie..... en de boordjes van de blouses tot bovenaan dicht geknoopt....

De scheiding in het haar precies in het midden.....

Het bestaat nog dus......

Maar daar kom ik niet voor....

Ik heb een gesprek met de gemeente jeugdconsulent, stichting MEE, gezinsbegeleiders,  onze eigen revalidatiearts en mezelf..... over een leerling die zorg en extra ondersteuning nodig heeft

En zo kom ik in een prachtige glazen vergaderkamer terecht....

De gemeente Barneveld staat nou niet bekend om z'n flexibele medewerking....

Ik zet me dus schrap voor het gesprek.....een,  tegen alle verwachtingen in, super positief gesprek.... 

En ik wilde zeggen; een gesprek waarin ik thuis gemaakt zou worden in hun reilen en zeilen.... maar waar ik steeds verder van thuis raakte ......

Alleen niet door de gemeente maar dan heb ik het over de “potjes”...... regerings geregelde en bedachte potjes......

Nee niet die kleine potjes met grote oren maar heel andere potjes....

Nederland..... elke gemeente zeg maar..... heeft er namelijk nogal wat van....... 

Grote potjes, kleine potjes, tijdelijke potjes, subsidieregelingen, stimuleringsfondsen, innovatiesubsidies en onderwijsimpulsen......

Potjes van de jeugdwet, de wlz, de wmo, pgb..... duizelt het u al.....?

Er is voor alles wel een potje, en ik zou bijna zeggen 'behalve voor wat je écht nodig hebt'.......

Terwijl het allemaal gaat om één en hetzelfde kind......

En als je denkt dat je eindelijk iets gevonden hebt dat past bij het probleem, blijkt het geld weer uit een ander potje te moeten komen......

Je zou er bijna een aparte studie voor moeten volgen: Financiële Hokjeskunde.......

En dan heb ik het nog niet eens over hulpverlenende instanties, zorginstellingen, bso's, logeerhuizen..... eentje die zelfs de naam Kinderhospice draagt maar niks met doodgaan te maken heeft....

Wie verzint er zoiets voor ouders die toch al zoveel zorg en angst om hun kind hebben....

En dan heb je weer eens geen recht op ondersteuningsmidden, want oh jee die vallen onder sport..... en sport mag er niet one medisch vallen.....of je recht vervalt omdat je niet blind of doof bent, maar dat het kind niet communiceert, tja dat staat dan weer niet op het lijstje vergoedingen.....

En toch..... toch was het een super fijn gesprek waarin ik voelde dat iedereen het beste wilde.... het beste voor had.... en zijn best deed.....

En in ieder geval staan de neuzen dezelfde kant op....

Maar allemachtig wat is Nederland een ingewikkeld bureaucratisch versplinterd pokkehokjesland.....

En toen was de vergadering, en eigenijk dus de dag (kwart voor vijf) voorbij, en liep ik door wind en regen naar de auto.....

Of nou ja, “voorbij”… .....op papier misschien...... 

In werkelijkheid begon toen het tweede bedrijf van deze tragikomedie......de terugweg......

Drie uur en drie kwartier zat ik gevangen in mijn autootje, in een eindeloze sliert van rood licht en rempedalen.......

Mijn vrije dag langzaam wegtikkend, meter voor meter, tussen vrachtwagens en bussen, auto's, motoren,  mestwagens, tractoren een ander gemotoriseerd verkeer.....

Chaos op de Nederlandse wegen vertelt de autoradio.....

Het begint altijd met een wolk.....zo’n onschuldige, grijswitte pluim die boven welk buurland dan ook hing te twijfelen of hij zin had in een bezoekje aan Nederland.......

En natuurlijk.....hij kwam, want nu hadden de weermannen ineens wel gelijk.......

 Geen wolk kan immers de verleiding weerstaan om even te kijken hoe wij, nuchtere Nederlanders, compleet in paniek raken zodra de eerste druppel, vlok of zuchtje wind zich aandient...... 

De ochtendradio klonk al als een

rampenzender. “Code geel....neeeee oranje!” riep iemand met hoorbare opwinding"...... 

En dat was dan waarschijnlijk het startschot....... 

Heel Nederland sprong in de auto, want we blijven liever drie uur vaststaan in een file dan thuiswerken in onze pyjama.......

En in mijn geval kan dat ook niet eens.....

Ik was Barneveld nog niet eens uit., en ja hoor....... daar stonden we dus met z’n allen stil........

De A wegen........de N wegen.....de gewone dorps- en stadse straten.....zelfs de rondweg van Barneveld......allemaal veranderd in stilstaande parkeerplaatsen......

De regen tikte op de ruiten als een sardonisch applaus.......

Links van me probeerde iemand zijn ruitenwissers op standje orkaan te zetten......rechts zag ik een man die zijn stuur gebruikte als drumstel.......

Ondertussen begon op de radio de discussie: “Waarom zijn we hier altijd zó slecht op voorbereid?”........alsof iemand dat niet allang wist.......

We hebben dijken die stormvloeden kunnen trotseren, sluizen die met de precisie van Zwitserse horloges werken......maar zodra er drie regendruppels vallen, een plensbui losbarst, of de wind iets te hard blaast, klappen we collectief in elkaar als een slecht gevouwen campingstoel.......

De NS roept alweer dat er “minder treinen rijden”, wat zoals altijd betekent: geen treinen........schiphol draaide op vertraging, en cancelde tal van vluchten....... dag vakantie of zakenreis....

Enfin uiteindelijk, na drie uur en drie kwartier, kwam ik thuis.......

Mijn blaas zo groot als een flinke luchtballon....... 

En ik dacht: wat een land.......

We overleven stormen, pandemieën en de een na de andere verkiezingen, maar een beetje regen en we verliezen massaal onze richting, geduld en waardigheid......

Toch hou ik ervan. Want eerlijk is eerlijk, Nederland in de stress door het weer is eigenlijk een soort nationale traditie......

Een collectieve choreografie van chaos......

En als morgen weer een wolk boven Duitsland staat te twijfelen.......?

Dan staan we allemaal alweer startklaar, met onze ruitenwissers op standje overlevingsmodus......

Toen ik eindelijk thuis kwam, was de blaas niet eens in één keer te legen.....de trek in koffie verdwenen, de avond voorbij en de dag nog steeds niet van mij geweest.......

Nee — het was geen vrije dag......

Het was een dag vol herinneringen, goede bedoelingen, potjes en files.......

En ergens tussen Barneveld en de afslag naar huis dacht ik: misschien is vrijheid soms wel precies dát.....een file waarin je in elk geval nog zelf mag bepalen welke afslag je neemt.......