Hoe gek ook.... ik bedoel.... of ach..... hoe zeg je dat.....??
Ouder worden is wijzer worden....
Rustiger worden ook.....
Maar ouder worden is ook banger worden heb ik om me heen gezien.... en zie ik nog wel trouwens....
Ouder worden is banger worden....
Ik zag dat als kind al vroeg want mijn vader was al een eind over de vijftig (54) toen ik geboren werd en mijn moeder liep tegen de veertig (38).....
Dus toen ik begon te puberen (13 jaar) waren zij respectievelijk 67 en 51......
Dan krijg je als jongere aardig wat van midlifecrisis, overgang, pijntjes, gebreken mee...... en ook wat ze bang maakte....
Nu zijn Willem en ik zelf al een aardig eindje over die zestig lijn heen....
En ja, je wil er niet aan, maar het is wel zo....
Dat stomme instabiele gevoel als je op je benen staat te wankelen....
Dat minder snel overzicht hebben in een idiote onverwachte verkeerssituatie....
Die duizeligheid.... of die angst om te vallen en dan iets sneller dan vroeger iets te breken omdat je kraakbeen afneemt en je niet met zo soepel bent....
Of dat minder snel herstellen van een griepje of anderszins....
En die verrekte slijtage in en van je lijf.....
Niet meer eventjes op een krukje kunnen stappen om iets wat te hoog ligt te kunnen pakken....
Sneller moe zijn, is er óók zo eentje.....
Soms vragen Willem en ik ons dan ook wel eens af of dat wijzer en rustiger worden wel afweegt tegen die dingen die minder leuk zijn.....
Enfin het is een intro op het volgende verhaal:......
Vijf dagen heb ik voor de klas gestaan deze week....
Vijf dagen....!!!!!
Geen dag om even bij te komen, je lijf rust te gunnen, nee vijf dagen voor die klas.....
En wat voor klas gisteren....
Degenen die er vandaag voor stonden, notabene met z'n tweeën kwamen speciaal naar me toe..... respect, petje af, hoe heb je dat gedaan gister in je eentje....?
En het was sowieso al een hectische week.....
Ik geniet daarvan hoor.... oh jee ja.... heerlijk die uitdagingen.....
Maar ja, dat vertelt mijn hart me....
Mijn lijf had me heel wat anders te vertellen.....
Vandaag laatste dag van een vijfdaagse werkweek....
Nog een aantal collega's die om raad komen vragen, nog even na komen praten, maar dan toch naar huis voor eindelijk twee dagen rust....
Nou ja, wel wat schoolwerk natuurlijk, maar dan vanuit huis en je luie stoel....
En dan zit ik in mijn auto..... steek een sigaret op.... rij de parkeerplaats af.... linksaf.... nog één keer links..... weer 2x links en dan zit ik op de drukke N weg en dan krijg ik me daar een huilbui.....
Opluchting......
Ik heb het gered.....
Euforie.....
Maar wat doet mijn been vanaf mijn rug zeer.....
Machteloosheid....
Verdrietig om verval.....
En nou ben ik helemaal geen ijsjes mens, maar tussen de tranen door kom ik op het idee om mezelf op een ijsje te trakteren bij die goede Italiaan in Oosterbeek.....
Da's dichtbij en verder rijden met tranen die uit mijn ogen blijven rollen is geen optie....
Ik draai de weg af, rij de weg naar Oosterbeek in en zet de auto iets voorbij Farfalle gelateria neer.....
Mensenkinderen wat is het druk in Oosterbeek.....
De Airborne was toch vorige week....?
Ik wacht even tot de tranen stroom stopt, stap de auto uit, haal een ijsje (jammer grapefruitijs is is alweer op) en neem een bol malaga en kokos.....
Verguld zit ik in mijn Pixootje van mijn bollen te likken....
En dan begrijp ik ineens dat die Airborne en die operation Market Garden, wel een week lang duren...
Morgen is immers de parachutisten dropping op de Ginkelse hei.... en vanavond de herdenking in Arnhem.....
Vanmorgen in alle vroegte stond immers de John Frost brug al helemaal vol van de mensen die de rode baretten en doedelzak optocht over de brug wilden meemaken.... waar ik dus nog net op tijd overheen was voor die afgesloten werd.....
Och kijk toch eens wathier voorbij komt.... mannen in oude leger uniformen, leger jeeps, oude leger motoren.... het komt als een film allemaal mijn geparkeerde autootje voorbij terwijl mijn bolletjes slinken.....
Wat een spektakel in het dorp waar ik mijn jeugd heb doorgebracht....
Want ja, ik kom dan wel van de Gooise matras, in Baarn geboren, maar ik heb toch 17 jaar van mijn leven in dit kleine knusse roddeldorp Oosterbeek gewoond....
Een dorp waar ik toch zeker vijfendertig keer de Airbornetocht zelf gelopen heb..... als kind en volwassene....
Waar ik de taptoe meerdere malen heb bezocht, evenals die Ginkelse Heide met z'n dropping, waarvoor we nu al twee dagen de vliegtuigen laag ronkend de school zagen overkomen......
Er zijn heel wat oorlogsverhalen over dat
kleine Oosterbeek te vinden trouwens....
Oosterbeek werd internationaal bekend door die bekende Slag om Arnhem in september 1944, een geallieerde operatie waarbij Britse en Poolse troepen probeerden bruggen in Arnhem te veroveren.....de bridge too far.....
De gevechten concentreerden zich rond Oosterbeek, waar Hotel Hartenstein (och wat heb ik daar vaak gespeeld) diende als hoofdkwartier en het Oude Kerkje aan de Benedendorpseweg een belangrijk steunpunt was......
In de witte pastorie ernaast werden in de Tweede Wereldoorlog Britse soldaten verpleegd door buurvrouw Kate Ter Horst.....
Mijn zus en ik kwamen trouwens, toen we als kind in het bos van Mariendael speelden nog best wel eens restanten uit die oorlog tegen; een granaat, een bunker..... en onze fantasie ging dan maar wat vaak met ons op de loop....
Mijn ijsje is op..... mijn tranen ook....
Ik kan met een gerust hart en droge ogen verder rijden....
Ik rij langs mijn ouderlijk huis, kijk even naar het raam van mijn oude kamer waar de
kastanjeboom nog steeds voor staat en rij verder naar Arnhem....
Luister.....!!!!
Hoor ik daar Emma Heesters als ik de nieuwe brug (Nelson Mandela) over rijd....?
Ja hoor.... ze is het.... soundcheck voor vanavond denk ik....
Vanavond vindt na de herdenking immers het grote Bridge to Liberation plaats.....
Ik hoor maar flarden, want voor ik het weet ben ik de brug alweer over....
Ik kijk op mijn klok.... bijna vijf uur....
Als ik opschiet en even snel wat broodjes en blikjes tonijn haal, dan heb ik wat te eten voor als ik de hele herdenking op tv wil zien....
Willem heeft immers ronde tafel maaltijd bij zijn kerk....
Ik heb het gered....
Met drie broodjes tonijn en een kop koffie zit ik in mijn stoel klaar en zet de herdenkingen op omroep Gelderland aan....
Och wat prachtig al die doedelzakken....
Doedelzakmuziek kan behoorlijk je emoties raken door dat melancholische en doordringende geluid.....
En mijn emoties waren toch al niet zo stabiel....
Vaak wordt deze muziek geassocieerd met culturele waarden als bijvoorbeeld patriottisme of moed......
En me dunkt... moed was er wel nodig om door te vechten als ik die puinhopen van de oude brug en ruïnes van de prachtige gebouwen die er stonden zie....
En och, moet je ze zien zitten die oudjes van
gemiddeld 100 jaar..... veteranen.... strijders van toen..... hun handen bevend langs het hoofd als er gesalueerd moet worden.....
Één man ondersteund door twee anderen als hij strompelend met een zwaaiende stok in de hand naar de kranslegging loopt....
Maar dan die blik naar zijn lieve grijze gegroefde vrouw in zacht lila kostuum, als hij weer in zijn rolstoel zit....
Zo ga ik van de herdenking naar de show van Bridge to Liberation....
Willem is net thuis als de eerste tonen van het orkest klinken.....
Ademloos kijken we allebei naar hoe
prachtig de soldaat Robert Cain in beeld gebracht wordt door zijn dochter Frances en presentatrice Lisette Wellens.....
"De horizon van mijn gedachten".... zou ze de tekst zelf verzonnen hebben....?
Ademloos luisteren we naar de muziek van Emma Heesters, 3JS, Janna, Michael Wilmering, Orkest Phion....
En die dans van Introdans bezorgt ons kippenvel....
Zoiets zou toch gewoon op NPO uitgezonden moeten worden en niet op een lokale omroep....
Toch vreemd.....
Nou ben ik 65..... ik ben opgegroeid in Oosterbeek waar ik zo'n 18 jaar woonde......de rest van mijn leven woon ik, op een uitstapje van 3 jaar na in de Glind/ Barneveld na, al zo'n kleine 40 jaar in Arnhem, maar een Arnhemse heb ik me nooit gevoeld....
Die Bridge too far heeft me eigenijk nooit wat gezegd....
Ik heb sowieso niet iets met woonplaatsen, je zou me ook zo in Drenthe mogen neerzetten....
Maar vandaag voel ik voor het eerst dan toch iets van een soort verbinding of misschien wel verbondenheid met dat Arnhemse/Oosterbeekse.....
In ieder geval iets van welgemeende gevoelens van gedeelde bevlogenheid bij de geschiedenis van die twee plaatsen....
En vraag ik me toch af of er wellicht meer is dan de plek waar je wiegje heeft gestaan......
