Dag van:
1x mijn bed uit
Duizelig
Willem zegt: nieuwe corona pandemie op komst
Haat corona
Zieker dan ziek
Weer ijlende angstdromen
Inhaler gekregen
maandag 6 januari 2025
zondag 5 januari 2025
5 januari 2025
Dag van:
Ik slaap
En ik wil alleen maar slapen
Willem mijn pyama al 2x verwisseld, zo nat
Koorts
Mijn hoofd suist
Waar komt dit ineens vandaan?
Willem zegt dat er sneeuw ligt
Nog steeds ziek
zaterdag 4 januari 2025
vrijdag 3 januari 2025
3 januari 2025
Dag van:
Voor kerst kreeg ik van mijn dochter het boek 'Parijs nu', wereldstad in verandering....
Over de geschiedenis heb ik al tientallen boeken maar dit boek van Simon Kupper heeft een geweldig beeld van het Parijs nu....
Dankzij de onze vele bezoeken aan de stad zijn e al heel wat wijzer geworden van die Parijzenaars.....
Maar door de geschiedenisboeken ben ik de Parijzenaars, die echt niet over één kam te scheren zijn met de Fransen, nóg beter gaan begrijpen....
Als er bijvoorbeeld ergens wel dagelijks gedemonstreerd wordt is dat wel in Parijs....
Om de gekste dingen gaan ze de straat op en dat doen ze al vanaf de eerste jaren van hun bestaan, toen Parijs alleen nog maar uit een eilandje Ile de la Cité bestond en een berg waar nu de wijk Mont Martre ligt...
Parijs...een stad in blijvende revolutie....
Die Simon, de schrijver van het boek, is een Engelsman die in Parijs is gaan leven....eerst alleen, toen met zijn vrouw en nu drie kinderen rijker....
Hij is ook journalist....en hij vergelijkt zijn oude woonplaats Londen regelmatig met zijn huidige Parijs....
En het is door zijn schrijven dat ik ineens dat Eureka gevoel kreeg van " ja nu snap ik waarom Willem en ik zo overdreven veel om Parijs geven"....
Parijzenaars, zo schrijft hij, geven geen bal om feiten, ze zijn er zelfs wars van....
Parijzenaars geven om gevoelens en filosofische gedachten....
Ze vinden het belangrijker te lezen hoe Rousseau of Voltaire ergens over dachten dan te lezen wat er werkelijk gebeurd is....
Zo had ik het nog nooit bekeken....maar de schrijver heeft inderdaad gelijk....
En ik krijg mega veel zin om weer een weekendje naar ons geliefd Parijs te gaan.....
Alleen de kou houdt me nu even tegen....
Ja, jaaaaaa, de terrasjes zijn verwarmd, maar toch hè.....
Zo'n ijsje in de vorm van een prachtige roos bij Amorino, smaakt toch heus het lekkerst in de lente....
Nog even wachten dus maar....
Dromen mag echter wel...
En dat doe ik vandaag achter de computer waar ik voor school bezig ben....
Hoe vaak valt het woord evaluaties wel niet in mijn blogs....
Nou het was weer zover....
Ik had er vijf te schrijven....
Vijf stuks, plus een compleet nieuwe OPP voor een nieuwe leerling....
Maar de klus is geklaard....!
Nu alleen de lessen voor de komende week nog voorbereiden....
Net als ik het leerlingvolgsysteem afsluit komt Willem binnen....
Hij heeft vandaag een van zijn dochters helpen verhuizen....
Het binnenkomen gaat dan ook gepaard met veel gekreun en gesteun....
"Au mijn botten, au mijn spieren!".....
"Je kan toch merken dat ik geen veertig meer ben.....de kinderen vroegen ook steeds -gaat het nog wel papa?-"......
Tja, koelkasten en bankstellen naar boven sjouwen moet je ook aan de jongeren overlaten Willem.....
"Ja maar"......
Ik weet het wel.....je wil je nog bewijzen, ook bij je tweede leg kinderen.....maar slim is het niet....
Zelf heb ik gelukkig twee extreem goede dagen....
Zo productief als wat....!
Gisteren dus het uitvaart gedoe en vandaag; de kerstspullen eruit, de vloeren vegen, kattenbakken verschonen, afwasmachine uit en inruimen, twee wassen draaien en ophangen en aan het werk voor school.....
Dat is dus ook zo'n nadeel....of voordeel zoals je het maar noemen wil....van ouder worden....
Dat je goede en slechte dagen hebt....
Blijf ik voldoende binnen in de warmte en neem ik mijn rust, dan krijgt de artritis minder kans en heb je betere dagen......maar oh wee hoedt u voor de kou.....
En op die goede dagen dan ga je dus het achterstallige werk van je mindere dagen inhalen...en barst je uit je voegen van het werk.....
Nou ja....het zij zo....een balans is daar lastig in te vinden als er externe factoren meespelen....
En elke dag bij het opstaan is het weer een verrassing hoe je je voelt of hoe je lijf de dag zal verdragen....
Ik snap wel waarom mensen 'vroeger' met hun 65ste met pensioen gingen....
Maar oké, dat is niet meer van deze tijd....
En hahaha, ik ben toch heus een mens van deze tijd...!!
Met dat je dat schrijft voel je je ook ineens een stuk jonger....
Nou ja.......in je hart/hoofd dan.....
Zulke dingen moet je niet aan mijn lijf vragen.....
donderdag 2 januari 2025
2 januari 2025
Dag van:
Hoe bijzonder was dát vandaag.....
Een klein beetje ingewijd worden in de wereld van de uitvaartonderneming....
Dat de 27ste december een lieve vriend van Willem overleed had ik al verteld....
Dat Willem de dienst ging leiden ook....
En op zich is dat al bijzonder natuurlijk, voorgaan in de begrafenis van een vriend....
De dagen na de 27ste december stonden ook bijna dagelijks in het teken van die dienst voorbereiden; talloze gesprekken met de familieleden, de uitvaartondernemer, de kerk, alle aantekeningen/verslagen/wijze uitspraken, van zijn bezoeken aan zijn vriend bundelen om er een verhaal van te maken, samen met de verhalen van kinderen en kleinkinderen, de liturgie opstellen....
Uren en uren van voorbereiding....
Nou is dat niet de eerste keer voor Willem, maar wel de eerste keer dat hij dit voor een vriend deed....
En oeps geloof me, dan komt er een perfectionistische Willem om de hoek kijken....!!
Alles moest kloppen, alles moest deze lieve wijze mens eer aandoen....
Zelden....nee eigenlijk nooit, ben ik zo'n
lieve wijze dankbare man tegengekomen als deze, voormalig hoofd der school, T.......
lieve wijze dankbare man tegengekomen als deze, voormalig hoofd der school, T.......
Een één en al goedheid welke hij ook uitstraalde; in zijn lach, in zijn ogen, in zijn rimpels, in zijn lichaamstaal....
Vandaag zag ik ook dat er letterlijk in al zijn kinderen en kleinkinderen een stukje daarvan in hen aanwezig was....
Mooi om te zien en te voelen....
Alle voorbereidingen waren getroffen; de tijden, waar de kist aan zou komen, de organist, de liederen, de dankdienst, de catering, de familie kaars, de sprekers, de begraafplaats plechtigheid....
En dat was dan alleen nog ons deel want de uitvaartonderneming had ook zo hun taken....
We waren al vroeg aanwezig....
Zelf zou ik er zijn om te helpen klaarzetten, de techniek te doen want er moesten foto's vertoond worden, de schermen moesten ingesteld worden, de microfoon klaar zetten, en de catering uitserveren....
Tja en last but not least, Willem, de koster en de streamer bij te staan en de familie te woord staan....
En dan gaat zo'n hele uitvaart ineens van start....
De genodigden komen binnen, de uitvaartondernemer vertelt de procedure, de assistenten dragen de bloemen binnen, de klok moet geluid, de kist wordt binnengedragen, de familie komt binnen....
Prachtige woorden door Willem gesproken, de kleindochter vertelt een ontroerend verhaal aan de hand van de foto's die ik toon, de streamer is met de camera in de weer om alles zo goed mogelijk voor de familie in Amerika in beeld te krijgen, de organist speelt de sterren van de hemel, Willem speelt op de C Bas fluit en dan verlaat de kist de kerk....
Iedereen vertrekt richting begraafplaats....
"Rook jij?", vraagt een assistente....ze had allang het pakje sigaretten in mijn tas gezien....
En op mijn ja, lopen we samen even naar buiten voordat het volgende zware werk begint....
Álle broodjes moeten worden uitgepakt uit grote curverboxen....
De zware potten soep moeten op de plank van de keuken....
Alle kopjes, theeglazen, lepels, suiker, koekjes, melk, soepkommen etc. klaarzetten....
Het gastenboek moet er komen met een foto van T ernaast en de mand snoepjes die hij altijd in huis had voor iedereen....
Plastic van de broodjes halen...
Koffie en thee zetten...
Limonade voor de kindjes niet vergeten....
Wat een werk....!
Maar het échte werk begint pas als iedereen terugkomt van de begraafplaats....en dat terwijl de uitvaartondernemer en de assistent alweer naar de volgende begrafenis moeten.....
De één wil soep, de ander koffie of thee, de volgende een broodje en dan...."heeft u nóg een kopje koffie voor mij"?.....
De familie wil even praten, bekenden willen even praten....mijn oor luistert, mijn mond praat, mijn handen schenken koffie/thee of scheppen soep in de kommen.....
En gelukkig zet nog iemand uit de kerk telkens nieuwe kannen koffie en thee....
En nog een ronde.....en weer eentje....
De broodjes die overblijven gaan met de familie mee....
Er moeten zakjes komen.....
De tafels moeten afgeruimd, dat kan je immers de koster niet in zijn eentje laten doen.....maar de familie wil nog even praten....
De afwasmachine moet ingeruimd....
En goed opletten wat er naar de catering terug moet en wat er in de kerk moet blijven....
Het gastenboek moet mee....en wat moeten we met de snoepjes die nog over zijn....?
Het is inmiddels al over vijven......
Mijn voeten voel ik niet meer....
Mijn kaken doen zeer van het vriendelijk (maar heus ook welgemeend) glimlachen....
Mijn mond voelt droog van het praten zonder zelf ook maar iets gedronken te hebben....
Mijn oren suizen......
Maar wat was het mooi....
En wat is dit dankbaar en prachtig werk....
En allemensen wat ben ik trots op Willem....!!!
"Dit afscheid was een prachtige herinnering voor het leven" zei één van de kleinzoons....
Mooier had iemand het niet kunnen zeggen.....
woensdag 1 januari 2025
1 januari 2025
Dag van:
En zo bracht het avonduur ons naar het avontuur van 2025....
Ondanks het vuurwerkverbod toch een eindeloos geknal....in de zin van dat er ook geen einde aan kwam dit jaar....
Tot half twee werd er volop geknald.....
En écht volop.....
Het was bijna zover dat de huisdieren eraan gewend zouden kunnen raken.....
Maar vanmorgen was het stil....
En dat mag ook wel eens gezegd worden want andere jaren was het op nieuwjaarsochtend een nieuw oplaaiend geluidsgeweld.....
Och wat waren we lekker laat wakker daardoor....
Pas tegen het middaguur gingen de oogleden open....
En wat ik al dacht ...12 uur dat nieuwe jaar in en er is geen sikkepit veranderd.....
Behalve dan dat de 4 een 5 is geworden....
We nuttigden de restjes uit 2024, dronken
koffie die toch heus bij de boodschappen uit 2024 zaten....en de beslommeringen uit 2024 waren gewoon meegekomen naar het nieuwe jaar....
koffie die toch heus bij de boodschappen uit 2024 zaten....en de beslommeringen uit 2024 waren gewoon meegekomen naar het nieuwe jaar....
Wat dus betekende dat ik een PowerPoint moest maken voor Willems dienst en een foto show voor de begrafenisdienst van morgen....
Ook de kiespijn, inmiddels kaakontsteking, van mijn schoondochter ging gewoon mee het nieuwe jaar in....
Je krijgt trouwens wel de leukste wensen toegestuurd van iedereen hè....
Ook van mensen waar je het niet van verwachtte....
Mijn WhatsApp, Facebook, Messenger en Instagram ontplofte van wensen vanuit de halve wereld.....
's Middags trouwens al vanuit Australië, vanuit Canada en zelfs Griekenland was een uur eerder dan wij terwijl we in de zomer dat altijd een uur later leven.....
Als toch al die goede wensen eens uitkwamen hè.....
Ik denk daarom dat ik als blog lezers maar een heel fijn jaar wens, vol geluksmomentjes en de momenten dat het even tegenzit, de kracht om die momenten te dragen....
En ik wens verbinding, samen doen, en tevredenheid....
Mocht iets in de weg zitten om dat tegen te gaan, de moed om toch door te gaan....
Ik wens ook dat we met z'n allen weer meer gaan luisteren naar elkaar in plaats van de ander te overtuigen van een gelijk of een waarheid....
En dat we weer gaan geloven in het proces in plaats van het resultaat....
Ach tja....er is er een heel jaar de tijd voor moet je maar denken.....
Een heel levensproces eigenlijk in plaats van die 365 dagen, maar zo denkt men blijkbaar niet op nieuwjaarsdag....
Men wil tijd blijven overzien geloof ik....
Dat is meetbaarder en maakbaarder....
Kwestie van vertrouwen hebben in elkaar denk ik op mijn beurt dan weer.....
Ik kreeg een mooi verhaal over mijn zoon binnen vandaag....
Had alles te maken met vertrouwen in zichzelf en die ander....
Gisteravond na twaalven liepen mijn zoon en kleinkinderen naar buiten om vuurwerk te kijken en goed nieuwjaar te wensen aan buren....
Nu is de straat waar ze wonen een tweerichtingsverkeersweg maar er kan maar één auto door omdat aan beide zijden ook nog eens geparkeerd mag worden....
Best een gedoe vind ik dat zelf ook altijd....
Er komt een Marokkaanse jongere in een auto de straat in waar het vuurwerk voor straks al klaarstond.....en hij schopt een vuurwerkpot die in de weg stond (anders kon hij er niet langs) weg....
Daardoor ontstond er ruzie met een groep buurtjongeren, hun ouders en andere omstanders.......
Het ging er echt agressief aan toe met veel heen en weer gescheld en getier...... De Marokkaanse jongen stak z'n hand in z'n jas, en zei dat hij ze allemaal neer zou schieten......
Waardoor één van de vaders van een jongere naar binnen rende (achteraf bleek voor een keukenmes).....
En wat doet mijn zoon....hij dacht 'ik kan dit en als het niet goedkomt dan staat daar tien nam sterk om me te helpen....hij sloeg z'n arm om die jongen heen en ging zette geweldloze communicatie in om hem te kalmeren.....
En wat denk je wat....de jongen stapte in de auto en reed voorzichtig weg om het andere vuurwerk heen en ook de anderen kalmeerden....
Ik vind het een prachtig verhaal om het nieuwe jaar mee in te nemen.....
Maar ik denk dat ik dit voorval niet alleen dit jaar, maar over tien jaar nóg wel zal vertellen....
Abonneren op:
Posts (Atom)