30 september 2025

Dag van:

En toch doe ik het......

Lang afgevraagd of ik het wel moest doen..... aan alles zitten immers goede en minder goede kanten..... maar dit houdt me teveel bezig om er niet óók mijn eigen gedachten over op papier te willen zetten om te proberen het voor mezelf nog een beetje helder te krijgen....

Namelijk het,  met alle goede bedoelingen van dien......teveel aan regeltjes.....

Als er in het onderwijs te veel regeltjes zijn, kan dat zo uitpakken:

Dan kunnen leerlingen zich te gecontroleerd en te gevangen voelen in plaats van vertrouwd......

Maar erger misschien nog.... ze kunnen de motivatie verliezen.... de veiligheid.... en vertrouwde contact met hun juf of meester die er voorheen altijd voor ze was....

En helemaal vervelend..... ze gaan soms juist de grenzen opzoeken of ze worden opstandig.......

En wij leerkrachten.....

We besteden meer tijd aan handhaven dan aan lesgeven......

We kunnen veel minder flexibel inspelen op de klas, omdat we vastzitten aan 'protocollen'......

En we raken veel sneller overbelast door administratieve rompslomp dingetjes....

Regeltjes kunnen meer gaan voelen als een “regeloerwoud” dan als ondersteuning......

De relatie en het vertrouwen tussen ons en de leerling lijdt eronder.......

De nadruk komt te liggen op, handhaven van uniforme regeltjes ....ongeacht of het goed is of niet..... ongeacht of ze je werkelijk ondersteunen of niet.....in plaats van, op leren en groeien......

Geef ruimte voor professionaliteit......laat leerkrachten hun eigen afweging maken i.p.v. alles dicht te regelen........

Eigenlijk geldt immers: hoe minder regeltjes, hoe meer je inzet op vertrouwen, verantwoordelijkheid en dialoog.......

Weet je.... ik krijg tegenwoordig steeds vaker

het gevoel dat we het kind met het badwater weggooien....

Dat we bij het opruimen of oplossen van een probleem óók meteen iets goeds kwijtraken......

Met andere woorden: we gooien niet alleen weg wat niet werkt, of anders ook zou kunnen werken...... maar óók wat waardevol is.

Je wilt minder regeltjes..... maar je schaft eveneens de waarde af die op een liefdevolle manier veiligheid of duidelijkheid bieden.......

Ze willen zogenaamd de administratie verminderen, maar ze schrappen ook nuttige vormen van persoonlijke  terugkoppeling, het unieke,  het eigene van de leerkrachten.... waardoor collega’s of misschien ook ouders niet meer weten hoe het gaat ofwel door het regelbos de bomen niet meer zien.....

Je wilt vrijheid en zelfredzaamheid voor de leerlingen, maar je timmert alles juist vast met regeltjes en maniertjes......

De kunst is dus balans: juist kritisch kijken naar overbodige regels of structuren, naar misschien zelfs eventuele gaten of hiaten....maar de dingen behouden die echt bijdragen aan leren, veiligheid en samenwerking.

In veel scholen zie je dat uniformiteit – alles hetzelfde doen, dezelfde regels, dezelfde aanpak – belangrijk wordt gevonden om orde en duidelijkheid te scheppen......maar de keerzijde is eigenijk: de eigenheid van leerlingen (en ook van leerkrachten!) kan onder druk komen te staan.......

De regeltjes waar ik het over heb, hebben vooral betrekking op uniformiteit....

Alles moet op dezelfde manier.... want stel je voor dat......(ja wat eigenlijk???)......

Maar wat er gebeurt bij teveel uniformiteit.....?

Leerlingen maar ook leerkrachten voelen zich minder gezien als uniek persoon.....

In de wereld om hen heen loopt ook alles anders....

Ze raken de flexibiliteit kwijt en raken steeds dwangmatig vasthoudender....

Hun talenten buiten de “standaard”, vallen sneller buiten beeld........ en ze krijgen het signaal: “je moet passen in het systeem”.....

Denk eraan.... de juf is nu niet beschikbaar voor jou..... hou je maar aan het regeltje, dat is je houvast..... niet als jij dat aangeeft maar als de juf zegt dat het moet..... dat is beter voor het overzicht.....

Denk eraan we doen het op deze manier en niet zo als jij met jouw unieke oplossing het bedacht had, niet op de manier die bij jou past....

Leerkrachten die toch heus de kinderen elke dag zien en door en door kennen...hebben minder ruimte voor hun eigen stijl, creativiteit en professionaliteit.......

Let maar niet op de samenstelling van de klas of het unieke individu met of zonder beperkingen want we moeten het nu allemaal op dezelfde manier doen....

Ja natuurlijk ontstaat er dan meer stress omdat de kinderen en de leerkrachten steeds meer en vaker moeten voldoen aan formats en protocollen......

Kil of mechanisch noem ik dat....terwijl onderwijs juist over mensen gaat......

Waar blijft de eigenheid......?

Eigenheid zit immers in:

Ruimte om jezelf te uiten;.....stijl, mening, inspiratie..... jóúw moment van alertheid.....

Erkenning ik het feit dat iedereen anders leert, denkt en groeit.......

Vertrouwen dat er meerdere wegen zijn naar leren en ontwikkeling dan die zogenaamde enige zaligmakende kille format......

Waardegedreven onderwijs legt de focus niet op uniforme regels, maar op de onderliggende waarden; samenwerken, eerlijkheid, leren van fouten..... en vooral flexibel zijn want dát bevordert zelfredzaamheid......

En dat moet je eigen maken/ leren.... niet áánleren.....

Vier de verschillen..... maak diversiteit zichtbaar en waardevol.... zoals persoonlijke leerdoelen, ruimte voor creatieve oplossingen.....

En ja.....uniformiteit geeft rust en duidelijkheid, maar te veel uniformiteit smoort eigenheid..... 

Het gaat erom dat regels de basis bieden, terwijl mensen de kleur en invulling geven.....

Kortom....uniformiteit geeft structuur, veiligheid en rust.......

Maar te veel uniformiteit smoort creativiteit, professionaliteit en persoonlijke ontwikkeling.....

Regels dienen als steun, niet als keurslijf..... waarden en vertrouwen zouden centraal gesteld moeten worden......

Groeibewust kleuteronderwijs vraagt om vertrouwen, professionele ruimte en maatwerk, niet om een dichtgetimmerde set regels die alle kinderen hetzelfde laat doen.....

In het speciaal kleuteronderwijs is uniformiteit eigenlijk niet realistisch en ook niet wenselijk.....

Er zitten vaak grote verschillen in één klas..  

Sommige kinderen snappen er niks van dat hun juf niet beschikbaar is op sommige momenten..... snappen niks van

overgangen...... kunnen helemaal niet stil zijn of stil zitten..... en wat nou een klokje dat aangeeft dat we straks opruimen....

Wat is dat.... straks.....?

Sommigen zijn al best zelfstandig,  anderen hebben juist veel ondersteuning nodig..... een juf die er altijd voor ze is als ze die nodig hebben..... de één wat meer en vaker dan de ander....

Het taalniveau kan enorm verschillend zijn, zelfs binnen één groep......

Als je probeert dat allemaal uniform te krijgen loop je sterk de kans dat onderwijs kunstmatig en geforceerd wordt...... en komen kinderen onder druk te staan om te voldoen aan een norm die niet aansluit bij hun niveau....... en verdwijnt de focus op groei, eigen tempo en persoonlijke ontwikkeling......

Daarom is een werkelijk groeibewuste aanpak zo belangrijk ....... het gaat niet om één einddoel, één manier voor iedereen.... ..

Het gaat om elk kind volgen waar het staat, en het ondersteunen om stapjes vooruit te maken.......

Differentiatie en maatwerk zijn geen luxe, maar een noodzakelijkheid.......

Kortom: in speciaal kleuteronderwijs is uniformiteit iets dat je beter niet kunt nastreven, maar juist wél de flexibiliteit en eigenheid van ieder kind.......

En zo vertrouwde ik weer eens een onderwijsgedachte toe aan het papier....

Let wel....míǰ̣n gedachte..... die niet voor een ander hoeft te gelden.... en zeker niet om anderen tekort te doen die het ook goed menen....

Maar eigenijk vooral ook omdat het me een soort van 'zeer ' doet als ik.... terecht overigens..... zie, en er zelf aan mee doe.... hoe regeltjes op de hak genomen worden en we als "narren van het systeem" de uniforme regeltjes, de hele dag handhavend en zoekend naar de zin ervan, proberen vorm te geven zonder onze leerlingen uit het oog te verliezen door een systeem....

Juist omdat we zo ontzettend veel om onze leerlingen geven......

29 september 2025

Dag van:

Ondanks dat ik zelf altijd wel wat moeite met de herfst heb, vind ik het wél weer leuk om er met de leerlingen over te werken....

Hoe schattig zijn immers eekhoorntjes en egeltjes niet....

Nog maar niet te spreken over wat ze allemaal met dat vallende blad kunnen doen, met de regen of de harde wind....

Ook fruit zoals appels, peren, en druiven worden in de herfst geoogst.....

Niet te vergeten..... de vogeltrek maar dan ook de blijvertjes.....

Bedenk het maar en je kunt er wel wat mee....

Vandaag was weer de dag dat ik over de

herfst begon te werken....

Dikkie Dik.... je weet wel die leuke rode kater die altijd eindigt met "tot..... de volgende keer"...... vormde de opening van het herfstwerk....

En nee, het regende niet, het stormde niet,  sterker nog.... de zon scheen en we konden nog zonder jas naar buiten ook.... toch zijn de bladeren geel en bruin, dwarrelen naar beneden én het was mistig vanmorgen....

Heel wat ingrediënten om iets mee te doen....

En mijn bij bol.com aangeschafte Dikkie Dik deed de rest.....

Hij blies net als de wind en ritselde door de bladeren die ik in een bak verzameld had....

Binnen no time was het herfst in de klas toen kinderhandjes hetzelfde probeerde te doen als de rode kater met zijn pootjes....

De bladeren dwarrelden toen alleen niet, maar vlogen door de klas....

Het herfstboekje van drie bladzijden,  dat ze

daarna zelf maakten, was de kers op de taart....

Dan weet je als juf dat je toch weer iets goed gedaan hebt.... en ach dan verdwijnt dat depri herfstgevoel ook weer een beetje....

Het meest leuke is als kinderen zelf met ideeën komen....

'Juf ik heb een nieuwe kamer'....

Er is een baby op komst bij de kleuter die mij dit vertelt, dus ik neem aan dat haar kamer de babykamer gaat worden....

Ik vraag dus subtiel of de baby op 'die lege' kamer komt in plaats van de vraag 'komt de baby op -jóúw- kamer' omdat ze dan zou kunnen denken dat ze verdreven wordt uit haar veilige domein....

En ik heb het goed geraden.... zij mag nu naar de zolder, naar een hele nieuwe kamer....

"En waar is jouw kamer?" vraagt ze....

Kijk en dan gaan de radertjes van deze juf draaien.... heerlijk.....

Lang leve internet want het eerste waar je dan aan denkt is Google maps.....

En binnen een kwartier staat er een les klaar met alle huisjes van de kinderen...

En óf ze hun kamertje, badkamer, voordeur en auto voor de deur kunnen aanwijzen....!!!

En het huis van de juf.....????

Dat vinden ze maar een klein huisje.... maar ze heeft wel een zwembad (sloot in de tuin).... en dat maakt veel goed.....

Het was een kleuterdag met een sterretje...!!

Anders was het thuis, waar ik na een heerlijke maaltijd van Willem nog even buiten zit als ik een GIGA geschreeuw hoor....

Nee, niet van kinderen..... van de katten....

Mijn hart staat werkelijk even stil en schiet dan naar mijn keel....

Ik gooi mijn mobiel aan de kant en ren naar de voordeur....

Mijn katten.... mijn allessies.....

Auto....?

Hond....?

Een dierenhater....?

Een slang....?

Van alles gaat er door mijn hoofd....

En ik roep alleen maar BEEEEEEEENGEL.....BEEEEEEETSIE....!!!!!

Oorverdovend, door merg en been gaand geschreeuw.....

De paniek slaat toe....

Maar al wat ik roep, ik zie niks en het geschreeuw gaat door, en door........en dan is het ineens stil..... muisstil....

Geloof me.... dit zijn van die momenten waar je mij helemaal van slag mee krijgt....

Waar zijn mijn beestjes....????

Ik hoor niks meer.... maar zien doe ik ze ook niet.....

Ik loop weer naar de achtertuin....

Als eerste ontdek ik Bets bij de schutting....

Maar waar is mijn Bengeltje....?

Dan ontdek ik Bengel.... GODDANK....!

Maar zijn ze nog heel....?

Voorzichtig loop ik naar ze toe....

Bets komt het eerst.... geen bloed.... en geen manke pootjes.....

Ik loop iets verder en ja hoor, daar is Bengel....

Geen bloed.... geen manke pootjes.... gewoon ook heel.....

Ze zouden eerder gewond geraken van mijn geknuffel.....

Maar wat er nou gebeurd is.....???????

28 september 2025

Dag van:

Hoe schril kan het contrast tussen twee dagen zijn.....

Vandaag een fotoshoot schieten voor een oud leerling.... eigenijk bijna meer pleegzoon zou je kunnen zeggen....

De ouders van zijn vriendin zijn 40 jaar getrouwd en dat verdient een foto....

"Nou, opperde dinnetje Annet gister al, dan wil je mij misschien wel even bij het ziekenhuis (haar oude werkplek) afzetten, dan kan ik lekker even bijkletsen daar'.

Twee vliegen in een klap dus.....

En zo rij ik maar het ziekenhuis en weer door naar Sonsbeek, de plek waar we afgesproken hebben voor de fotoshoot....

Ondanks dat er een kunstmarkt 'Arnhem zeldzaam mooi', gaande is, is er plenty parkeerplek....

Zeldzaam mooi  is een markt met zeldzaam mooie producten van lokale en regionale kunstenaars, ontwerpers en creatieve ondernemers.       

Alle producten zijn handgemaakt en zelfontworpen.......

Ik ben ruim op tijd....

Gelukkig maar want mijn dochter videobelt me in de auto..... ze heeft een brei probleem....

Het probleem is nog niet opgelost als ik toch echt dringend naar de 'fotomodellen' moet....

We handelen het probleem later wel af....

Jongens wat een weertje is het toch....

De zon schijnt en het is al best lekker warm....

Sonsbeek blijft een prachtig park en er lopen al best wat mensen te wandelen en te joggen.... 

Park Sonsbeek

Park Sonsbeek is in de 19e eeuw aangelegd in de Engelse landschapsstijl.......

Het hoorde toen bij het grote Landgoed Sonsbeek.......

In 1899 is het park door de gemeente Arnhem aangekocht, waarna het openbaar toegankelijk werd..... .

Dan heeft het niet lang bij dat landgoed gehoord....

Het huidige Park Sonsbeek is samen met de aangrenzende parken sinds 2005 een rijksmonument..... 

De familie staat al klaar, ik maak kennis met iedereen, en dan kan het foto's schieten beginnen.....

Bij de boom, bij het water, op de brug, bij de waterval, voor de fontein....

Met een prachtige bos bloemen als dank en een vrolijk gevoel loop ik het park weer uit.....

Nu mijn dinnetje weer ophalen in het ziekenhuis....

Ze zit al klaar....

En doe normaal.... ik krijg alweer een cadeautje..... zomaar.... voor jarenlange vriendschap....

Weet je wat.... met dit mooie weer moet je niet zomaar naar huis rijden....

We gaan gewoon een stukje toeren en dan aan de Waal lunchen..... ik ken daar een heerlijk plekje....

Ik ga dus al snel van de snelweg af en duik de Betuwe in.....

De Betuwe waar de peren nog aan de bomen hangen en de boerderijen talrijk zijn.....

Wat genieten.....!!!

En zo komen we bij de Waal.....

(Wiki) Ter hoogte van Pannerden splitst de Rijn zich in het Pannerdensch Kanaal, dat 6 km verderop overgaat in de Nederrijn, en de Waal.......

De Waal is veruit de waterrijkste arm van de Rijn in Nederland (65% van de waterafvoer) en ook de voornaamste voor de scheepvaart....... 

De totale lengte van de Waal bedraagt 82 kilometer.......

Maar juist om die scheepvaart mag ik er zo graag zitten op een terrasje.....

Vroeger stonden vrienden van ons hier met de caravan op de camping....

Wat kwam ik daar graag om de bootjes te bekijken.....

Alleen dat rijden over die dijk....

Ik zal er wel nooit aan wennen om over dijken te rijden brrrrrr......

Dan bereiken we de plek van bestemming.... Brasserie Grote Altena...

Er gaat niets boven een gezellige middag op een terras aan de rivier de Waal......! 

Het geluid van het kabbelende water, geronk van enorme vrachtschepen..... het uitzicht op die passerende schepen, de skyline van Nijmegen en de zon op je gezicht..... oh wat een sfeertje.....

Wat wil een mens nog meer na al die weken hard werken en die gekte gisteren van mensen massa's en autofiles in Duitsland.....

Dit zijn nou van die momenten dat ik een wijntje neem...

En dat samen met een kaasplankje maakt dat je zowaar een echt vakantiegevoel krijgt....

Die eventjes diepgevoelde staat van rust en vrijheid ....... het loslaten van dagelijkse routines, beslommeringen en verantwoordelijkheden, waardoor je je kunt overgeven aan ontspanning, aan een moment voor jezelf....... 

Dat gevoel van "niets moeten" en "alles mogen".......

Wat zitten we te genieten van de zon, de wijn, de kaas en het uitzicht.....

Dit houden wij wel even vol.....

Toch komt aan alles een eind....

En dat is ook goed want zonder het één zou je van het ander niet zo intens kunnen genieten....

Hup, weer naar de orde van de dag....

Maar niet nadat we nog een retourtje Betuwe doen.... strand Slijk Ewijk en de boomgaarden van Valburg....

Ik kan er weer heerlijk tegenaan komende week....

27 september 2025

Dag van:

Je eerste vrije weekend weer na zes weken....

Geen wonder dat je dan natuurlijk je hartsvriendin appt met de vraag "gezellig dagje Duitsland?".......

En geen wonder dat zij dan meteen antwoord "ik ga met je mee!".....

Hoe dom konden we zijn........!!!!

Een klein beetje langer in bed liggen mag best op je vrije zaterdag....

Zoveel herinner ik me er na zes weken nog wel van....

En dat doe ik dus ook graag.....

Ik wentel me heerlijk in mijn donsdekbed en vlei mijn hoofd nog eens in de zachte kussens....

Dát gevoel..... dat heerlijke weekend gevoel.....

Poes Bengel rolt zich tegen mijn rug.....

Oh wat heerlijk kan zo'n zaterdag toch zijn....

Mijn donzen dekbed, mijn kussens, mijn kat en mijn gedachten en ik....

En dan eindelijk eens geen gedachte dat ik er uit moet omdat er werk op me ligt te wachten.....

Nee gewoon dat gevoel van niks moeten.....

En dat gevoel van "de klus is geklaard"....

Ineens lijkt het wel of al dat 'moeten' eraf is....

Zei ik vorig weekend nog dat ik een wasje tussendoor móést doen.... vandaag voelt het als mógen.....

Zei ik vorig weekend nog dat ik uit bed móést....... vandaag mág ik uit bed.....

Zei ik vorig weekend nog dat ik me nu écht móést aankleden....

Straks mag ik wanneer ik dat wil, me aankleden.....

Ach en dat wil ik eigenijk ook wel, want een dagje eropuit met vriendinnetje Annet is best een fijn vooruitzicht.....

Heel even denk ik tijdens het aankleden nog 'ik moet toch écht niks meer hè?"......

Maar als ik zo mijn werkgeheugen deel van mijn hersens langs scroll,  blijkt dat heus leeg te zijn.....

Aankleden en wegwezen.....

Willem is allang weer met zijn eigen dingen elders bezig,  ik kan gewoon gaan.....

Annet zit al te wachten....

Even kletsen, rollator in de auto, wij in de auto en...... jeetje wat is het druk op de weg.....

En dan niet alleen druk aan onze kant van de weg maar ook aan de andere kant, en de zijweg links, en die rechts ook.....

Een mierennest cq bijenkorf vol auto's....

Ja, ook daar waar wij heen gaan dus....

We wilden de file bij de grensovergang richting Oberhausen vermijden, maar naar Kranenburg staat er net zo'n file....

Niet eentje maar wel drie....

We sukkelen dus richting Duitsland....

Geen man overboord want wij vriendinnen vermaken ons wel in de auto....

En elke keer bereiken we wel weer een punt dat we elkaar moed inspreken "dáár zal de file wel ophouden"....

Nou mooi niet.....

En we piekeren ons suf wat nou toch de oorzaak van die drukte is....

Is alles gratis.....?

Is er één feest of braderie gaande....?

Is het een speciale dag....?

We komen uiteindelijk aan waar we zijn moeten.... winkelcentrum Kranenburg....

Rijen files.... drommen overstekende mensen.... en geen parkeerplek in de wijde omtrek.....

En dat is knap irritant voor iemand die slecht ter been Is.....

Ik sukkel nog maar een rondje en dan zien we een man op respectabele leeftijd achter zijn rug met zijn hand naar ons gebaren.....

Hij stapt in zijn auto, maar ja.... hoeveel kapers zijn er niet op de kust voor die ene vrijkomende parkeerplek....?!

Het oude mannetje is echter niet voor één gat te vangen.... hij rijdt zijn auto er zo slim uit dat ik alle ruimte krijg om erin te rijden.....

En de plek is niet eens zo ver weg van waar wij zijn moeten.....

Rollator uit de auto en shoppen maar....

Het terrasje waar wij altijd even zitten om zo'n shop dag te beginnen zit echter bom maar dan ook bom vol.....

Eerst maar naar Annets favoriete kledingzaakje dan....

En ja hoor.... ze slaagt.....

Maar nog fijner.... als we teruglopen staat er net iemand op van haar tafeltje....

De tweede mazzel van vandaag....

Nou ja, Annet dan, want ik sta eerst nog even een half uur in de rij voor twee kopjes cappuccino en een gebakje voor Annet....

De vrouw die achter de toonbank staat komt even later "endlich eine sigarette rauchen"....

Ze staat al vanaf half zes vanmorgen op haar benen en het blijft maar onafgebroken druk.... vertelt ze nadat ze gevraagd heeft of onze derde stoel aan tafel 'frei' was...

En dat geloof ik graag als ik er nog aan denk zelf een half uur op de cappuccino gewacht te hebben en nu de rij te zien die alleen maar langer is geworden en zelfs buiten de deur staat.....

Ja, zo 'erzählt' ze.... op de Nederlandse 'fernseher und auf' de radio in Nederland werd reclame gemaakt voor de 'billige' producten, sigaretten 'und benzin'......

En er is 'kein' personeel te 'finden'.......

Het is een 'gekkenhaus'.....

We betuigen ons oprechte medeleven....

Dat is dus de oorzaak van de drukte hier.... in Nederland maken ze reclame voor Duitsland....

Eigenijk te zot dat ze bij ons accijns blijven heffen om er beter van te worden, terwijl wij juist ons geld naar Duitsland brengen en ze er daar beter van worden.....

Het moet toch niet gekker worden...

En ik hoor om me heen dat de mensen echt uit heel Nederland komen....

Vlaardingen, Zoetermeer, Utrecht, Leerdam....

Maar als Annet dan naar de wc gaat hoort ze ook nog 'ja die Hollander haben dass salaris bekommen"....

Shit, ja natuurlijk.... de 23ste worden de uitkeringen en de 25ste de salarissen op de rekeningen gestort.....

Twee redenen dus waarom het hier zo'n chaotische overbevolkte ellende is....

Annet en ik nemen ons één ding voor. 

.. vóór we de volgende keer naar Duitsland gaan, eerst kijken welke datum het is......

Wat gaan we nu doen....?

Laten we de auto staan en gaan boodschappen doen om daarna met loodzware tassen terug naar de auto te lopen, of pakken we de auto en wagen de gok op een plekje bij de supermarkt....?

We wagen de gok....

Maar voor we in de auto stappen komt Annet op het idee dat ze nieuwe sloffen nodig heeft....

Dan toch nog maar eerst even naar de schoenenwinkel sjokken....

Sorry meneer die dacht een parkeerplekje te bemachtigen....

Niet zo boos kijken hoor.....

En laat ik nou, als Annet geslaagd is voor een paar comfortabele sloffen, een paar leuke witte wandellaarzen zien voor een prikkie....

Zo die gaan in mijn tas.... en nee mevrouw ik wens geen inlegzolen met voetbed en nee mevrouw ook geen spray tegen de regen....

Nee, de doos hoef ik ook niet én geen tasje en hou dat verrekte bonnetje ook maar... pffft....

Op zoek naar parkeerplek twee....

Ik slinger de volle rijen door en net als ik de derde rij in wel rijden gebaart er iemand dat hij weg wil rijden....

Ook hij zet andere auto's klem en laat ons zo de plek inrijden....

Mazzel nummer drie vandaag....

Maar ik zal je toch zeggen dat je dan gewoon de knollen al op hebt van áááál die mensen en áááál die geluiden en áááál die door elkaar heen rijdende auto's....

We zijn dan ook zo de winkel door.... waar zelfs het brood al op is.....

"Het is vandaag niet aan te slepen" hoor ik in goed Nederlands zeggen.....

En ik wil nog maar één ding.... weg hier....

Gelukkig is Annet dat roerend met me eens....

En als ik dan tijdens het invouwen van de rollator ook nog mijn vinger ertussen en er niet meer uit krijg, heb ik het helemaal gehad....

Kom maar op met die geluksvogel die op mijn parkeerplek wil staan....

Maar goed....dan zit je goed en wel (nou ja met kloppende vinger) weer rustig in met z'n tweeën in je auto..... en dan hoor ik mezelf zeggen.....

"Ik ga nog wel even benzine tanken hoor Annet"......

Maar tegelijkertijd denk ik wat ik Annet hardop hoor zeggen "als het daar dan maar niet zo druk is".....

En hoe hebben we ook kunnen hopen dat het dáár niet druk zou zijn.....

Erger nog.... twee toevoerwegen staan helemaal vast....

Het wemelt van de gele kentekenborden....

Iedereen wil goedkoop tanken.... al staan ze dik anderhalf uur in de file en dan nog een dik uur in de rij voor de pomp bereikt is....

En dan moet je weten dat het betreffende tankstation 14 pompen heeft.....

Nee, besluit ik..... dit ga ik niet doen.....

Dan maar dertig cent duurder in Nederland....

Als ik hier in ga staan ben ik nooit voor

'beste zangers', laat staan vóór het eten thuis.... en het is mijn beurt om te koken......

Met alle macht probeer ik de rijen en rijen en rijen en nog veel meer rijen auto's te passeren en beland in de file richting Nijmegen....

Maar alles beter dan zeker twee uur voor een pompstation te gaan staan wachten.....

Murw rijden we naar huis.....

Te overprikkeld om nog maar één zinnig woord teveel met elkaar te wisselen.....

Gezellig een dagje Duitsland..... hoe kom je op zo'n idee....

26 september 2025

Een leuk waarderings
cadeau van een ouder)

Dag van:

En wat doet een juf die alle ' to do' vinkjes de avond ervoor afgevinkt heeft.....?

Juist..... haar mail openen en zien dat er alwéér een GGZ jeugdpsychiatrie vragenlijst in haar email zit en die dus invullen.....

Het klassenteam kijkt elkaar lachend aan...."we dachten dat jij klaar was" zeggen ze plagend.....

'Bijna', antwoord ik knipogend en beantwoord de laatste vraag.....

Dan klik ik op verzenden..........en hoe groot dan de hilariteit om mij heen is, als ik met grote ogen zeg "hij geeft aan 'door naar de volgende vragenlijst'"....

Enfin.... een mooi voorbeeld dus van het feit dat je werk eigenijk nooit af is.....

Het woordje 'klaar' is slechts een illusie tot je je laatste adem uitblaast..... en zelfs dan vraag ik me nog af of het klaar is.....

Om half vijf is voor mij in ieder geval deze werkdag weer klaar, en begin ik met een vreemd gevoel aan mijn weekend.....

Een weekend zonder extra werkzaamheden en tijd voor eigen dingen.....

Wat was dat ook alweer 'eigen dingen'....????

Nou, dat zal ik jullie vertellen.....

Sinds mijn lieftallige wederhelft heeft ontdekt dat hij koken leuk vindt, zie ik de keuken amper nog....

Het enige dat mij met de keuken verbindt is het Senseo apparaat voor een kop koffie....

Ook vanavond staat er bij thuiskomst een heerlijke 'Hello Willem' maaltijd dampend op het aanrecht op me te wachten.....

Toch mis ik mijn keuken best wel, want koken vind ik zelf ook heel leuk....

Maar oké, ik ben zeker niet ondankbaar voor Willems inzet.....

Ik weet alleen wel opeens waarmee ik als allereerste mijn eerste vrijetijd ga vullen.....

Had ik immers niet weken geleden al de appels uit mijn boom geoogst.....

En gaf Willem laatst niet aan dat er al een paar in de schuur aan het rotten waren....

Eeuwig zonde.....

Ander jaren had ik al wel tien appeltaarten voor de hele buurt gebakken....

Willem vraagt me al weken om een appeltaart van eigen appels....

En ik beloof al weken dat heus te gaan doen, als ik tijd heb.....

En kijk aan...... ik heb tijd.....

Ik ga een appeltaart bakken....!!!!

Appels uit de schuur en meteen de rotte er

maar uithalen....

Appeltaart mix uit de kast....

Roomboter, 1 ei, rozijnen, kaneelsuiker..... en ik ben vandaag te eigenwijs om Willem te vragen de appels te schillen..... hij heeft al genoeg gedaan de afgelopen tijd.....

Ik pijnig dus mijn handen door zelf te schillen....

Ik snij de appels in partjes, rozijnen,  kaneelsuiker erdoor..... dat is één....

Appeltaart mix in de kom, 175 gram roomboter, 3/4 van het geklopte ei, en kneden maar.....

Springvorm invetten..... en hupsakee....

Deeg in de vorm, appels erin (OEPS veel te veel appels).... rest deeg er netjes op, in ruitvorm, en besmeuren met het restant ei.....

In de oven.....60 minuten....180 graden..... een kind kan de was doen.....

En nu maar wachten op het resultaat....

Wachten met een eeuwig en altijd ongeduldig Willem, zeker in een huis dat naar appeltaart begint te ruiken.....

Echt hoor.... op zulke momenten heeft Willem alle gevoel voor tijdsbesef verloren....

Ongeveer om de tien minuten gaat het, gelijk een kind in een auto, van "hoe lang nog?".....

En dat heb ik dus in dat uur 6x moeten horen...

De laatste keer gelukkig 12 seconden voor het ping van de oven ging....

En meen je dan dat meneer even kan wachten....?

Welnee.... die verbrand nog liever zijn kakement......

Gevolg.....?

Van de warmte een uit elkaar gevallen stuk appeltaart op het bordje van meneer, en de eerste hap nog geen 7 seconden nadat ik de appeltaart op

het aanrecht had staan en de springvorm verwijderd had....

Maar wat boeit het.....

In zijn stoel zit een overgelukkige echtgenoot die eindelijk beloond wordt na zo'n zes weken de keukenprins te hebben uitgehangen.....

Tja.... en daar doe je het voor.....

25 september 2025

Dag van:

Het is écht, het is heus.... op mijn to do lijstje dat voor de herfstvakantie af moest zijn, werd om kwart over acht het laatste vinkje gezet.....

En ja ik weet heus wel dat er nog heel wat werk te wachten staat in zo'n komend schooljaar, want we zijn nog maar net begonnen.....maar de monsterklus is in ieder geval geklaard.....

Hoe ik het deed met al die tussendoor klussen weet ik nog niet.... ik wilde tenslotte een klas met uitdaging op ieder vlak, en dat soort tussendoorklussen doe ik dus met liefde......dat maakte dat het te doen was....

Maar én alle hp en nieuwe opp plannen, én het stuk taal schoolplan, én de zbo aanvragen met lastige gemeentes, de twee ellenlangevragenlijsten voor  centrum voor jeugd-GGZ,  de enquête voor de kindbesprekingen, de startverslagen,  de observaties, de tussendoor spoed besprekingen, de extra werkdag,  de ondersteuningslevels,  én de Kleuterflits lessen zijn allemaal klaar....

En de klas bleef, dankzij een goed rooster maar vooral dankzij een top assistente en drie geweldige ondersteuners op en top draaien.....

Wat dat betekent......

Dat zal ik je vertellen....

Een versleten toetsenbord op mijn laptop waarop de letters al bijna niet meer te lezen zijn (dat wordt dus blind typen), een warme douche waar ik al het werkzweet van de afgelopen zes weken van me af spoelde én eindelijk mijn eerste vrije weekend in zicht.....

Oh ja.... en natuurlijk een heel tevreden en blije glimlach die ik niet van mijn gezicht af krijg.....

Ik heb het gefikst en wel twee weken voor de gestelde termijn van 8 weken.....

De terugkomweek heb ik maar even niet meegerekend.....

Ach en eigenijk ook best wel een beetje trots

gevoel zit er dan ook nog verscholen....

Ik had immers eigenijk normaal gesproken al achter de geraniums kunnen zitten met mijn 65ste.....

Maar ja, wat heet tegenwoordig nog normaal....

Dat Amerika in een autocratie zou veranderen had ook niemand ooit kunnen bedenken....

En dat de Russen zich middels drones in delen van Europa zouden laten gelden ook niet....

Of dat de politieke partijen na jarenlang vloeken, schelden, gieten en ruzie maken, ineens op de 'nette fatsoenlijke toer' wil,  en dit in hun verkiezingsprogramma's opnemen, daar had ik allang niet meer van durven dromen.....

Nee, normaal bestaat niet meer....

Gedrag dat in de ene tijdperk of cultuur normaal is, kan in een andere periode of plek als totaal afwijkend worden gezien.....

Wat binnen het algemeen als normaal werd beschouwd, kan dus specifiek verschillen, afhankelijk van de culturele achtergrond en opvoeding......

En soms vraag ik me wel eens af 'welke opvoeding dan?'.....

Iedereen heeft tegenwoordig zo zijn eigen normen en waarden, die beïnvloeden wat zij als normaal beschouwen......

Polarisatie noemen ze dat dan tegenwoordig.... of versnippering.....

Tegenwoordig kan iemand zelf bepalen wat normaal is voor zichzelf, vooral in een snel veranderende wereld waar traditionele normen niet altijd meer passen......

"Kom laten we den Haag even gaan verbouwen"....

Een normaliteit is niet langer meer en vaststaand feit, maar het is hartstikke relatief en heden ten dage een heel veranderlijk concept......

En 'een normaal' binnen het onderwijs ben ik al helemaal een beetje kwijt.... zeker nu weer na deze zes weken....

Wie had dit gedacht allemaal te moeten doen, veertig jaar geleden...

We hebben als leerkrachten steeds meer taken buiten onze kerntaak, zoals het steeds verantwoorden van resultaten, meer administratie en het uitvoeren van verzoeken van de Inspectie, het bestuur en het ministerie.......

De omvangrijke kerndoelen en de behoefte aan extra ondersteuning voor onze  leerlingen met een beperking of achterstand zorgen voor extra werkdruk.....

Het lerarentekort draagt bij aan een hogere werkdruk, omdat we steeds meer taken en klassen moeten opvangen.....

Dit werkt elkaar wederzijds in de hand: hoge werkdruk leidt tot het verlaten van het beroep, wat het tekort alleen nog maar verder vergroot......

We voelen ons vaak overvallen door taken en verantwoordelijkheden van buitenaf, wat leidt tot een gevoel van verlies van controle, en het gebrek aan autonomie om zelf te bepalen wat het beste is voor onze leerlingen... het vertrouwen krijgen dus.... ondermijnt de motivatie en het gevoel van vakmanschap, dat wat mij betreft toch wezenlijk essentieel is voor werkplezier.....

En ik denk echt nog steeds dat door meer eigenaarschap te geven aan leraren en een cultuur te creëren waarin controle plaatsmaakt voor vertrouwen, werkdruk en stress kunnen worden verminderd, wat vervolgens dan zelfs ook nog bijdraagt aan een betere kwaliteit van onderwijs.....

Want wees eerlijk..... je werkt dan zijdelings wel voor je leerlingen maar het werken mét je leerlingen is toch veel en veel leuker....

24 september 2025

Dag van:

Een therapeutische peutergroep (TPG) is een revalidatievorm voor jonge kinderen van ongeveer 1,5 tot 4 jaar met complexe ontwikkelingsproblemen, vaak met een motorische beperking....

Ze moeten gestimuleerd en behandeld worden in een groep met een gestructureerd dagprogramma......

En binnen zo'n groep werken dan verschillende specialisten; fysiotherapeuten, logopedisten, ergotherapeuten, orthopedagogen, juffen, assistenten en zorg ondersteuners orthopedagogen, samen met ouders om de motorische, communicatieve en sociaal-emotionele ontwikkeling van het kind te bevorderen.......

Het doel is spelenderwijs leren, het ontdekken van mogelijkheden, en het opstellen van een advies voor vervolgonderwijs of andere zorg na de peutergroep......

En op zo'n groep was ik vanmorgen....

En hele belevenis moet ik zeggen want dacht ik dat ik vorig schooljaar overbevolkt was wat personeel betreft, ze man op 14 leerlingen..... het kon dus nog erger....

Ik zie 7, écht te gek leuke schattige peutertjes in een groep,  spelen, plezier maken enz,  en ik zie 8 man personeel....

En als de juf dan ook nog zenuwachtig zegt dat ze onderbemand zijn omdat er twee zieken zijn,  dan valt mijn mond helemaal open.....

Nou zit dat personeel wel verdeeld in die ruimte, maar dan nog.....

Geen wonder dat wij met z'n drieën; ib-er, verpleging en ik, zo snel mogelijk achter een kijkspiegelraam gezet worden....

Maar goed.... ik krijg dus twee van die dotjes van peuters, na de herfstvakantie erbij in de klas....

Twee ondeugende mannetjes met pretoogjes....

En ze kunnen nu al tien minuten stil op een stoeltje zitten luisteren en kijken....

Nouuuuu.... laat maar komen die twee mannetjes.....

Na de gesprekken met de ouders de

zenuwachtige juf, de maatschappelijk werkster en na de observatie ga ik haasje repje weer naar mijn eigen klasje....

Ik doe verslag, vul de benodigde formulieren in,  pleeg nog een telefoontje, beantwoord een mail van een van de nieuwe ouders en ga dan verder met mijn eigen kleuters die ooit peuters waren.....

Jammer dat ik me zo weinig.... eigenijk niks.... uit mijn eigen peuter en kleuter periode kan herinneren....

Terwijl ze zeggen dat je je dingen moet kunnen beginnen te herinneren rond de leeftijd van twee tot drie jaar, al is het dan fragmentarisch en worden veel van deze vroege herinneringen overschreven door nieuwe gebeurtenissen.....

Het vermogen om gedetailleerde herinneringen vast te leggen, groeit tot ongeveer zeven jaar en wordt pas echt blijvend rond de leeftijd van tien jaar......

Maar zelfs van toen weet ik eigenijk niets meer dan alleen van horen vertellen of,  zoals al werd vermeld,  het gaat om zo'n ukkepukkerig fragment.....

Flarden zijn het.... meer niet.... en die dan nog in een waas gehuld....

Het aller aller enigste dat ik nog levendig kan voelen van toen ik 7 was, is een gehorig noodgebouwtje waar ik in de tweede klas (heet nu groep 4) zat, en kampioen in foutloos voorlezen werd.....

Niet landelijk of zo, maar gewoon in de klas.....

Ik weet ook nog dat ik, na een verhuizing en 2 scholen verder,  naar de schooltandarts moest en doodsbang was....

De geur kan ik nog levendig ophalen, de angst heb ik denk ik geblokt want die zit alleen in mijn hoofd....

Vanaf de middelbare school pas, beginnen mijn herinneringen....

Ook niet veel, maar meer dingen dan daarvoor..... en ik was toen toch al twaalf/ dertien jaar....

Maar goed, ik heb het meer dan goed gemaakt want nu herinner ik me bijna fotografisch dingen....

Zoals het nu is denk ik toch stellig te kunnen beweren dat dementie mijn deurtje voorbij gaat....

En gelukkig maar, want die twee snoetjes van vanmorgen wil ik nog graag even als levendige herinneringen bewaren tot ik ze live in mijn klas mag verwelkomen......

23 september 2025

Dag van:

Zoveel kinderen, zoveel juffen, zoveel meningen....

Ik liep er vandaag weer eens tegenaan in een artikel....

Persoonlijkheden, individuen.... ik vind het allemaal zo mooi en boeiend en ik heb al mijn collega's lief, maar het is soms ook zo lastig samenwerken.....

Tja.....

En dat terwijl we toch allemaal het beste voor onze leerlingen willen en om onze leerlingen geven......

Ambities, geldingsdrang pffft vermoeiend....

Dus merkte ik toen dat ik ineens terug greep naar dat oerzakelijke...... de doelen die ooit eens hooggeleerde weetikveelwieën bedacht hebben en die onze leerlingen moeten beheersen vóór ze naar de aanvangsgroepen gaan..... en kijken naar de leeftijden en niveaus die onze leerlingen nou écht hebben en niet die waar wij zo graag aan zouden willen werken....

Er bestaat geen gemiddeld kind, en al helemaal geen gemiddelde leerling.... er bestaan alleen heel speciale kinderen.....

En die hebben geen juffen nodig die het allemaal beter denken te weten, die hebben alleen maar juffen nodig die naar ze kijken.... en ze in hun waarde, op hun niveau, in hun tempo, laten zijn wie ze zijn....

Niet alleen dus de uitschieters,  maar állemaal....

We hebben tegenwoordig niet alleen 'cognitieve inhoudskoppertjes' maar we hebben de 'in eigen wereld levertjes', de 'ik schreeuw het van me affertjes', de 'doe het lekker zelvertjes', de 'ik doe het op mijn manierdertjes', de 'wat jij wil, wil ik nietertjes', de 'kwetsbaardertjes', de 'ik doe wat jij wil maar snap er niks vannertjes', en de 'nog veel meerdertjes' .....

En die willen lessen à la carte..... en geen kant en klaar menu met hapklare brokken.....

Bied je als juf dat wel aan, dan laat je niet iets leren dat eigen gemaakt wordt en beklijft..... nee dan leer je ze alleen iets aan....

En aangeleerd gedrag of aangeleerde lettertjes en cijfertjes zonder de stappen ervoor gevolgd te hebben,  slaan alle planken mis, want dan doe je niet iets waar het kind iets aan heeft maar dan doe je iets waarvan jij wil dat het kind er iets aan heeft.....

Maar verder zagen we, om het maar even over iets anders te hebben,  op het kleuterplein vandaag een zeldzame vlinder.... 

De windepijlstaart vlinder....

De windepijlstaart is een grote, Zuid-Europese trekvlinder die jaarlijks in wisselende aantallen naar Nederland komt en er zeldzaam is.....

De vlinder heeft een spanwijdte van 9 tot 12 cm en een kenmerkende lange roltong om nectar uit diepe bloemen te drinken, zoals siertabak en kamperfoelie......

Windepijlstaart ofwel....Agrius convolvuli....

Agrius: Agrius is een van de reuzen die oorlog voerden tegen de goden, hij werd door de schikgodinnen gedood......

Convolvuli: Convolvulus arvensis is akkerwinde, de voornaamste voedselplant......

Er valt nog veel meer over dit beestje te vertellen, maar ik vind het zo wel voldoende...

De arme Agrius was trouwens stervende....

Niet door schikgodinnen in een oorlog maar gewoon omdat het zijn of haar tijd was.....

En hij koos als laatste rustplaats ons schoolplein uit....

Kracht om zijn vleugels te spreiden had hij niet meer.....

Jammer, we waren er allemaal wel erg benieuwd naar en menig juf stond al met de camera's op hun mobiel klaar om dit fenomeen te fotograferen....

Helaas, het prachtige insect bezweek aan de bereikte leeftijdsgrens en zijn gemaakte vluchturen....

Op internet zag ik gelukkig dat de gespreide vleugels weliswaar een behoorlijke spanwijdte hadden, maar niet zo indrukwekkend qua kleur bleken te zijn....

We hebben in dat opzicht niets gemist.....