24 maart 2021

 

Dag van:

62 centimeter languit uitgebuikt

62 koffiekopjes allemaal gebruikt

62 fluitconcerten en nog meer

62 aandachtspunten elke keer

62 grijze haren op je blonde kohoohoooop

En 62 kusjes...62 kusjes...62 kusjes daar bovenop 

62 keren luisteren naar jouw gedicht

62 maal al voor jouw gezeur gezwicht

62 keer twee klompen slingerend in de keet

62 pogingen voor een dieet

62 vragen of je afgevallen beeeheeheeent

En 62 hiep hoeraatjes...62 hiep hoeraatjes...62 hiep hoeraatjes lieve vent 

62 potjes voetbal van jouw Feyenoord

62 keren jouw gezucht gehoord

62 keren op de weegschaal staan

62 keren je bier niet laten staan

62 lieve woordjes die je nooit verleeeeeheeeheeerd

En 62  keren...62... keren...62 keer gefeliciteerd!!

Precies om 12 uur ging het gedicht de lucht in.... kreeg

hij een kus... en werden de cadeautjes overhandigd...

Dit laatste was misschien wel het belangrijkst voor mijn meneer ongeduld...

En toen was het ook goed...

Tevreden en voldaan zakte hij onderuit... zijn nieuwe laarzen aan de voeten...

Inmiddels half twee hou ik mijn ogen amper open...

Mag ik nu naar bed...?

Om kwart over zes die wekker...

En ik wist het gewoon...

Ik word daar niet wakker van met een tekort aan slaap...

En ja hoor... de jarige...."Die wekker gaat al vijf minuten af"....

Geschrokken kijk ik op mijn klok...

Overdrijven is ook een vak....

Één minuut dus maar....

"Krijg ik nou ontbijt op bed"....

En dat je gauw ophoepelt....

Ik moet zo werken.... ik kan mijn ogen amper openhouden...

Eenmaal beneden val ik ook inderdaad met de kop

koffie in de hand half in slaap...

"Je moet gaan"...

En eenmaal bij de deur....."En je moet krabben ook"....

Natuurlijk... zul je net zien als je haast hebt en als een duf konijn naar buiten loopt...

Maar tja... eenmaal op school heb je geen tijd om toe te geven aan slaaptekort of jarige partners die je maar berichtjes blijft sturen...

Alert blijven is ons motto... en dat scheelt weer drie omgegooide koopjes thee en koffie,  een kleuter die door een raam naar buiten wil klimmen... en een ander die met speelgoed in de gaatjes van het digibord priegelt....

Een hoop ellende voorkomen dus.... en nog leuke kuikentjes gemaakt ook....

Nu nog een verhitte discussie over intentionele communicatie bij autisten... en dan als een haas naar huis...

Voor mij rijdt een slak van een rode tesla bestuurder als ik de straat in rij...

Zachtjes vloekend slak ik achter hem aan...

"Zag je niet dat je achter me reed" zegt Willems hartsvriend als hij 2 minuten na mij binnenkomt....

Euh, nee... of was jij die slak ik die rode tesla,  die niet langs dat busje durfde....

Oeps dat was hij dus....

Het is maar goed dat het Willems boezemvriend is want ik maak geen vrienden vandaag....

Willem maakt het niks uit...

Hij is door het dolle met deze verrassing in de persoon van Harry's aanwezigheid op zijn verjaardag...

En met de nodige biertjes al in zijn jarige lijf is het meteen volop feest...

Toch is het na de Chinese maaltijd ook weer gauw wegwezen geblazen...

Die avondklok, oh die avondklok...

Het drukt Willems pret niet... hij is een overgelukkig mens...

Oké... een ongeduldig mens.... een nieuwsgierig mens ook.... maar zeker tevreden met kleine grootse dingen....

Van de rest van de avond merkt hij niet veel...

Bier en slaaptekort laten de avond in diepe rust verlopen....

Zelfs het feit dat we Benji vandaag een jaar hebben raakt in de vergetelheid...

Mag ik nu zelf ook naar bed Willem...?

Ik mag....

Licht uit... welterusten...

23 maart 2021

 

Dag van:

De dag voor zijn verjaardag en er valt geen land met hem te bezeilen...

De dag voor zijn verjaardag en mijn mobiel blijft maar ratelen op mijn bureau in de klas....

-Niks zeggen... maar ik kom morgen...

-Er komt een pakket maar hij mag het niet open maken hoor...

-Is hij morgen thuis... hou m thuis hoor....

-Wil je mijn cadeau even apart houden...

Ja... ja... ja... ja... ik zorg ervoor... ik doe het allemaal... en nee...ssssst.... ik zal niks zeggen...

En tussendoor geef ik een les..... werk met de kinderen in groepen en laat ze schapen met watten bekleden.... en volleybal en kwartiertje met een collega.... en dat lucht op....

En gaat de telefoon.... 

Een etentje... vrijdag... ja hoor.... ook leuk!....

En gaat de app... 

Zingen?..... ja natuurlijk... regel ik....

En loop ik maar buren om overal pakketjes op te halen...

Doe ik boodschappen;.... taart... bier... chips.... limonade...

Regel ik zulke tijden dat er steeds maar eentje langskomt...

Word ik stapel gek...

Je zult maar een partner hebben die graag in het het middelpunt staat....

Die oh zo geniet van aandacht...

Die het hele huis doorzoekt naar zijn cadeautjes...

Die je kop gek zeurt om een hint...

En weer zeurt....

En doorzeurt....

Ik heb een fonkelende nieuw idee voor een tv programma.... HELP MIJN MAN IS BIJNA JARIG!!!!

En welkome tegenhanger is de saaie langspeelplaat van de corona persconferentie...

Weer zonder cliffhanger.....

Hoe zat ik het allemaal ben, kan ik gewoon niet meer vertellen....

Afgestompt ben ik...

Lockdown blijft.. ow oké...

Avondklok blijft ook.... ow ook goed....

Geen reisje in mei...ow nou dan niet....

Het gevoel van bah... gatverdamme.... nee!..... klaar nu... potverdorie.... kak..... het is allemaal inhoudsloos... afgestompt.... vlak....

Dan toch maar die jarige man morgen....

Ach ja... doe ook maar.....

Tenminste nog één joelende, jodelende,  jubelende mens om me heen....

Je blijft toch wel wakker hè tot 12 uur....

Nee niet vroeg slapen gaan nu.....

Ik wil écht mijn cadeautjes om 12 uur...

En een kus...

Nou oké en een beetje ergernis dan..... omdat het voor een goed doel is vanavond....

22 maart 2021

 

Dag van:

Vriendschap is iets
Dat nooit dood gaat
Dat niet verdwijnt
Niet vervaagd
En niet slijt
Jij bent mijn vriend
En je ging
Maar je vriendschap
Blijft zo levend
In mij
Aanwezig
Ik hoor de echo Van je lach
En je eindeloze verhalen
Ik ruik de wijn
En de whiskey
Ik zie op mijn netvlies
Jou twinkel ogen
Ik voel jouw
Warmte en begrip
Maar kon ik je nog maar
Eén keer knuffelen
En je baard
Voelen kriebelen
Lieve Ben
Voor altijd ❤

Een jaar geleden alweer.... en nog steeds behelst corona ons leven...

Heftiger dan toen.... met quarantaines.... lockdowns... avondklok.... beperkt bezoek....winkelsluiting... gesloten horeca.... faillissementen... zelfmoorden... eenzaamheid... psychische klachten...

En toch....

Corona werd een bekende in je leven...

En bekende die je nooit de hand zal schudden...

En bekende waarvan je nooit blij bent dat hij onder ons is... terwijl hij bij ons lijkt te horen...

Corona is een onderdeel van ons leven geworden...

Een raadselachtig,  doodeng,  grimmig onderdeel....

Een sluipmoordenaar...

Toen wisten we nog van zo weinig...

Was alleen de angst groot...

Maar ook het vertrouwen of de hoop dat het snel weer over zou waaien...

We hielden ons aan alle regels...

Regels die een levenswijze werden...

Mondkapjes, hoesten in je elleboog, handen wassen en ontsmetten, papieren zakdoekjes, en die anderhalve meter...

Wat wisten we van alles dat ons nog te wachten stond...?

Wie had ooit aan een tweede of derde golf gedacht...?

Aan een Engelse, Franse Afrikaanse, Braziliaanse variant....?

Aan protesten.... tegenstanden.....weerstanden.. wantoestanden. .....?

We hoopten op een vaccin... keken er naar uit....

En toen er was waar we zo op hoopten kwam de kritiek... de volgende angst... kwamen de vraagtekens.... protesten... complottheorieën...

En wij...?

Wij misten vooral die vriend......

Nooit afscheid kunnen nemen...

Abrupt einde....

Afgerukt... afgescheurd... vol rafels.... in plaats van netjes en symbolisch doorgeknipt....

We worstelden ons door al die vreselijke dagen van zo'n eerste jaar... de vakantie.... de verjaardagen.... de sinterklaas en kerstfeesten... oud en nieuw, wat nou nieuw als je zo graag het oude terug wil...nog meer verjaardagen..... de seizoenen... de verbouwing...

Met altijd weer dat gemis... of die vraag..."Wat zou Ben ervan gevonden hebben?"....

Maar ook die vele wis en waarachtigheidjes...

Nu zou Ben de fles wijn gepakt hebben.... nu had hij vast gebarbecued..... nu had hij dat sterke verhaal weer verteld..... nu zou hij aangekeken hebben met zijn blik van "maak je niet druk"....

En weer vallen er vandaag dus verse tranen...

Omdat er geen oude tranen en geen oud verdriet bestaan...

Misschien dat het gemis verouderd.... en de datum..... maar dat "kriebelbaard" gevoel zal altijd vers zijn.... zijn naam altijd opnieuw klinken.... zijn herinnering levend blijven.... zoals zijn sterke verhalen die hij keer op keer vertelde .... maar nooit verveelden....

Het speelt de hele dag door mijn gedachten...

In de klas, in de kring, op het plein, tijdens dat moeilijke gesprek, en thuis....

Weer vertel je het verhaal...

Dat je appte....

Dat Marleen terug appte "nu niet"... dat...

Dat je toen wist.....

Dat je daarna hoorde bevestigen van wat je wist...

Die schreeuw...NEEEEEEEE!!!!! ... niet Ben....!!!!

Het ongeloof.... het verdriet.... het niet te bevattenne..... het grote onomkeerbare.... het terug willen draaiende....

Het begin van een lang lang definitief einde.....

Het begin van een pijn die nooit meer overgaat maar die je met je mee leert dragen..... niet als last maar als een warme gloed....

Een tijd waarin je op alle vragen die je de stilte in gooit, toch antwoord krijgt....

Je weet immers altijd wat vrienden die zo dichtbij je staan,  zouden antwoorden.... met welke intonatie.... met welke blik....

Ben is niet weg... niet voor Marleen en de kinderen en niet voor ons.... daarvoor was hij té aanwezig altijd....

Zijn baard kriebelt alleen niet meer....

21 maart 2021

 

Dag van:

Het is niet waar......

Zeg me dat het niet waar is...

Dat ik het verkeert gehoord heb....

Ik rij in mijn Peugeottertje richting mijn collega...

Op vrijdag werk ik niet en juist op vrijdag is er een autostoeltje door een chauffeur vergeten mee te nemen...

Ik vroeg mij collega die mee naar haar huis te nemen zodat ik die zondags kon halen om het daarna bij de ouders weer af te geven...

Een ommelandse reis maar toe maar.....

Ik rij de hoek van de straat van mijn collega om, of ik krijg telefoon...

Ik moet wel lachen om dat handsfree Bluetooth gedoe...

Gewoon de telefoon die inbreekt op je radio....

Maar die lach verdwijnt snel....

Al bijna een jaar zag ik mijn Haarlemse kinderen en kleinkinderen niet....

Ik bang om hen... met name Luna... je weet wel onderwijs en zo....en zij bang om mij te besmetten... je weet wel de randstad en zo.....

Dan komt er die ene zo ontzettend driedubbel doordachte, gechekte, voorzichtige keer dat je eindelijk beslist te gaan....

En wat denk je....

Krijg ik, net om de hoek, een telefoontje dat de meester en sommige kinderen van mijn kleinzoons klas corona hebben en dus positief getest zijn....

Kak....!

Kak, Kak, Kak...!

Maandelijks krijg ik zo'n corona enquête van de Maryland universiteit en het RIVM...

Bij de vraag "bent u bezorgd dat uw familie iets overkomt" staat bij mij altijd een dikke vink 'JA helemaal mee eens'....

Laat het toch alsjeblieft niet net voor de vaccinaties ook uitkomen dat ze iets krijgen.....!

World downsyndroom day

Voor mijn kanjers!!!!

Niet "eentje" meer

Maar zóveel meer

Zo puur

Zo intens

Zo eigenwijs

Zo vol wens

Net als ieder

Ander mens

Jij weet wat je wil

En soms ben ik

Net iets eigenwijzer 

Dan jij

Dat is geen strijd

Om macht of winst

Dan ben ik

En dan ben jij

Op zoek

Naar de begrensbaarheid

Op jouw weg

Alles uit 

Het leven

Te halen 

De kwetsbaarheid

Van ons aller bestaan

Wij zijn niet zo

Bijzonder

Door zorg

Te dragen

Voor jullie

Speciale wensen

Maar jullie

Die ons

Elke dag weer

Inspireren

En zo blij maken

Zorgen ervoor

Om bijzondere

Dingen met jullie

Te mogen doen

Om die 

Vindingrijke weg

Met jullie

Mee mogen bewandelen

Alle kind'ren zijn me zo lief...

En ik heb wat kinderen met "nog nooit van gehoord" syndromen gehad....

Maar vandaag is het de dag waarop kinderen/ mensen met down syndroom in het zonnetje staan...

En ook daar heb ik er heel wat van in de klas gehad...

Hoe eigenwijzer hoe beter...

Ik heb ze zo lief...

Ik heb zoveel van ze geleerd...

Gisteren begon de officiële lente....

Volgens mijn kalender en biologische klok, begint ie vandaag....

Ik heb dan wel geen zon gezien.... en ook moest ik mijn vestje aan als ik naar buiten ging... maar ik ben toch lekker even in de tuin bezig geweest...

Mijn gesneuvelde rozenboog  is vervangen...

De druivenstruik is gepland...

De eerste knoppen van de appelboom springen alweer open...

En ook aan de overkant is groen te bewonderen...

Net zoals op het water.... waar alleen de groene woerdenkoppen te zien zijn....

De vrouwtjes zitten in hun bruine camouflage veren mantelpakjes verscholen in het riet....

Ze broeden op hun eieren...

En het is een beetje dat verkiezingsstrijd gevoel....

Welke uitslag komt het eerste binnen...

Alleen nu kijk ik uit naar welke moeder eend voor het eerst jaar kroost zal tonen aan de wijde waterwereld. ...

Het is al laat....

Ik sta op punt om naar bed te gaan...

En messenger berichtje...

Een spraak bericht nog wel...

Die krijg ik niet vaak....

Maar met dat ik het open en de eerste woorden hoor, krijg ik het kippenvel op mijn armen....

Zo'n tien jaar geleden zat er een Marokkaanse leerling met down syndroom in mijn klas.....

Appie... de lieveling van de school...

En ooit zei de moeder tijdens een huisbezoek "mevrouw Wampie uw God houdt van u maar mijn Allah doet dat ook, dat weet ik zeker".....

Die liefdevolle woorden ben ik nooit vergeten....

En nu spreekt moeder een dankberichtje in voor het mooie gedicht op Facebook....

Ik ben zo trots dat u zijn foto plaatste... dat maakt mij zo blij....

En dan nog een heel verhaal.... eindigend met....

"Wij, mijn man en ik, zullen u nooit vergeten".....

Nou ik jullie ook niet.... geloof dat maar....

Morgen is het een jaar geleden dat Ben overleed....

Morgen zit een rouwjaar erop....

Morgen wordt een moeilijke dag....

Eigenijk zou ik willen dat die pijn en verdriet daarover, nooit over gaat....

Het zou voelen als verraad.....

20 maart 2021

 

Dag van

Mijn kleine prinses
Zo dapper, zo moedig
Mijn priknaaldenheld
Mijn lief en voorspoedig

Mijn lieve heldin
Mijn 'slaat zich óveral doorheen'
Mijn 'zo vaak zo ziekjes'
Mijn "klaagt nooit steen en been"

Mijn stralende glimlach
Mijn sterrenoogje
Mijn manenkind
Mijn medendoogje

Mijn 'altijd weer hoop zien'
En nooit moed verliezen
Mijn 'altijd het goede
En liefdevolle kiezen'

Mijn knutsel, mijn zorgje
Mijn 'soms slapeloze nacht'
Vandaag ben je negen
En gister nog acht

Zoveel al geleden
Maar altijd weer blij
Een voorbeeld voor velen
En dat vieren wij

Gefeliciteerd lief dapper manenschijntje ❤

Op naar Haarlem dus...

Ja ja... in het Peugeottertje...

De eerste lange rit.....

De tank zit vol..... rijden maar...ben benieuwd...

Nouuuuuuuuuuuuuu dat laatste had ik dus gewoon anders moeten inkleden....

Meer vertrouwen moeten uitspreken of zo...

Want.....

Ik ben nog geen 50 kilometer onderweg of....

Wat betekent dat lampje op mijn dashboard...?

Waarom gaat dat ineens aan....?

Help... olie...?

Neeeej, dat kan niet. 

Een olielampje is rood... toch?....

Ruik ik wat....?

Hoor ik wat....?

Zie ik wat....?

Voel ik iets...?

Als lijkt gewoon...

Waag ik de gok door te rijden?...

Ja die waag ik...

En waag jij het niet klein paars kreng om me nu al in de steek te laten....

Loeder ... minkukel... onding....

Enfin... je kunt een hoop scheldwoorden bedenken van Utrecht tot Amsterdam...

Toch hoor, zie, rij, voel ik niks alarmerends... behalve dat stomme lampje dan...

Het laatste stukje... Amsterdam Haarlem rij ik iets geruster....

Kijk aan.... het versierde huis in een gezellige straat....

En een joelende kleindochter voor wiens oma's komst de grote verrassing is....

Ze vergeet zelfs de deur open te maken in haar run naar boven naar haar broer...

" Michael... Michael... oma Bikkel is er".....

En dan...

"Oh ja de deur"...

We hebben een winkel afspraak....

Twintig minuten shoppen bij de Action...

En terwijl Luna haar sokken en schoenen bij elkaar zoekt vertel ik het probleem van het lampje...

Zoon Robbert heeft de betekenis ervan snel gevonden...

"Bandenspanning mam"....

Hij loopt naar buiten... komt met een bezorgd gezicht binnen... "zo zacht als wat..."

Dan zo maar even bijvullen... ik ben allang blij dat het geen ergere dingen zijn....

Shoppen met Luna...

Stom ....mobiel waar de afspraak in staat vergeten van de tafel te pakken...

Maar daar komt zoonlief al aanrijden... met mobiel...

"Wat is papa toch een schatje hè oma"!....

En nou.... dat is hij zeker...!

Nu kan het winkelen beginnen...

Koptelefoon... wol voor jou oma, dan kan je weer een vest voor me breien.... gummetjes (daar heeft ze er nog maar 100 van op haar kamer liggen)..... knutsel papier... glitter.... slijm.... stickers... etui... oh ja en sokken heb ik ook nodig....

Mag ik ook alles wat van mama niet mag...?

Ja, dat mag!!!!....

En steeds kijkt ze me maar aan....

Mag ik nog meer...?

Gooi d'r maar in, zeg ik telkens...

De kar vult en vult zich...

Gooi d'r maar in... gooi d'r maar in....

De kar zit zo vol dat het volgende dat we erin willen leggen van de bult af valt...

"Gooi d'r maar uit oma".... hoor ik Luna giechelen....

Dan wordt er omgeroepen dat we naar de kassa moeten...

Ik denk dat dat ook beter is....

Al had ik nog wel uren naar dat snoetje kunnen blijven kijken....

Met drie volle tassen lopen we de winkel uit...

"Oh oma, zucht Luna, ik hoop dat ik nu alleen nog maar kaarten krijg"....

Dat hoop ik ook Luna... anders mag papa wel bij gaan bouwen...

Verguld pakt ze alles thuis weer uit....

Oh ja, dat heb ik ook nog....

En kijk eens mama... dit mag niet van jou hè...

De tafel ligt vol.. tussen kitsch en kitsch... maar het zijn  schatten voor onze Luna....

Nu toch ook even aandacht voor Michael...

Samen gekke filmpjes en foto's maken...

Oh zo trots als ik zeg dat hij de enige van de hele familie is die de mooiste foto's van oma kan maken...

Toch schrik ik even....

"Oma nu ga ik paranormale foto's maken"....

Help in welke fase van zijn leven is mijn kleinzoon nu weer beland....

Maar het valt mee....

Niks geen paranormale foto's....

Maar de panorama foto's worden prachtig hahaha....

Voortaan kan ik nooit meer met een camera van een uitzicht genieten zonder te denken dat ik paranormale foto's ga schieten.....

Samen met zoonlief blaas ik lucht in de banden...

Hebben jullie ooit betaald voor lucht..?

Ik wel...1 euro voor zes minuten lucht...

Het is toch niet te hopen dat het klimaat ooit zo zal worden dat we ademhalingsbelasting moeten gaan betalen...1 euro voor 6 minuten ademhappen .......

Dat is dan 240 euro per dag....

Misschien moet ik maar vast gaan oefenen met adem inhouden...

Dan neem ik afscheid van schoondochter, zoon en de twee heerlijke schatten...

Veel te vroeg natuurlijk maar oma moet vóór 9 uur thuis zijn zegt de baas van Nederland...

Hoe lang zal het weer duren voor ik ze zie....

Voor het banden pompen heeft Robbert ook nog even de Bluetooth verbinding voor handsfree bellen in orde gemaakt...

Ik wil niet veel zeggen.... maar Willem door vier speakers in je kleine Peugeottertje horen is een gedenkwaardige eerste keer belevenis....

Dat is "vergeet géén hondenbrokken mee te nemen" in het kwadraat....

Dat is 4x geluidsgolven in maar twee oren....

En dat is véél Willem.....!

19 maart 2021

Dag van:

Nationale pannenkoekendag...???

Niks geen nationale pannenkoekendag pannenkoek...!!!

Hele andere dingen aan ons hoofd... letterlijk aan ons hoofd...

Ik ben mijn sliederharen beu..... 

Ik wil het weer eens fatsoenlijk gewoon zo in de plooi kunnen brengen zoals ik dat zelf wil... en niet zoals mijn sliederhaar dat zelf in gedachten had....

Met andere woorden... ik laat mijn haar vandaag weer eens ouderwets permanenten....

Zooooooooo 2000.... maar het kan me niks schelen....

Ik pak dus de zak permanent rollers uit het jaar 0 en ga richting mijn vriendinnetje...

Want ondanks dat ze nu in de voeding zit in een ziekenhuis..... is en blijft ze ook gediplomeerd kapster....

En daarbij helpt ze me altijd uit de brand als ik haar eens nodig heb...

"Ik heb zelf rollers "...

Ja maar weet je nog van ooit.... deze waren de juiste maat... ik wil namelijk geen krul krulletjes maar gewoon een ondergrondje....

"Nou vooruit dan".....

En DAT hebben we geweten....

Nou ja... met name mijn kap vriendin....

Want die rollers blijven misschien wel goed..... MAAR DIE ELASTIEKJES NIET!!!!!!!!!!!!....

Heeft ze er met een rij strak inzitten hoor ik... knap... pang.... pok.... en vliegen er drie van die elastiekjes om de oren...

Opnieuw dus maar... .. aan de tweede rij beginnen...

Knap..... pang... pok.... ploing... dat gaan er weer vier...

En dan moet je net mijn perfectionistische Annet hebben.....ooooooh die heeft het er moeilijk mee...

En dan moet je net mij hebben.... ik lig over de tafel gebogen van het lachen...

Hierin verschillen wij twee nogal...

Enfin... ik mag me niet meer bewegen... hiklach... slik....weg....

Maar dan moet er uitgespoeld worden...

Plof hoor ik in de wasbak... en weer... plof.... en plok, plok....

En ik hang druipend boven die bak.... en Annet hangt ontredderd over mij.... te redden wat er te redden valt...

Maar goed... de fixatie vloeistof zit erop...

Nu tien minuten wachten....

Ik voel.... ik voel er weer eentje gaan....

Ik kijk schuin naar vriendinnetje....

Zij kijkt op haar mobiel....

Goed zo... ik zeg niks....

Ploing.... pang....sssssst

Het spul mag eruit... de elastiekjes mogen los...

Laat maar Annet... dat zijn ze al...

Ik schud een keer met mijn rollerbol.... en achter elkaar vallen de rollers op de grond.... de elastiekjes in stukken verspreid er omheen....

Mij kun je wegdragen maar Annet neemt dit heel serieus...

Toch zit de krul erin....

Uitspoelen en föhnen maar...

En zowaar zit daar de Wampie van 21 jaar geleden...

Alleen wat de krul betreft dan hè...

Het grijze haar, de rimpels en plooien niet meegerekend....

Nu samen nog wat boodschappen doen...

Mijn kleindochter morgen jarig...

Die van haar overmorgen maar ze viert het morgen bij oma Annet....

Daar gaan de twee oma's met hun tassie.....

Op de app krijg ik een foto binnen...

De oudste kleindochter is ook naar de kapper geweest...

Ze heeft een regenboog kuif...

Echt zó gaaf....

Niks geen nationale pannenkoekendag dus...

Het lijkt meer nationale kappersdag....

De avond loopt zo nog frustrerender dan de dag...

Voor mij niet... ik lig alweer in een deuk....

Maar voor Willem bij het zien van the Voice.... is het een drama

Hij is woest als er een sukkel in blijft maar de beste zangeres door het Nederlands publiek eruit wordt gestemd....

Nu zie je op alle blikken van de jury, het orkest en de presentatoren wel ongeloof en onbegrip maar bij Willem is het hilarisch....

"Die tv moet uit"...

Nou dat dacht ik niet Willem....

"Ik kan dit niet meer aanzien!"....

Willem.. dit is de stem van het Nederlandse volk... wou je imigreren soms....?

En ik geloof werkelijk dat hij dat op dat moment het liefst gedaan zou hebben...

Ben benieuwd naar welke bestemming....

Vergeten te vragen....

18 maart 2021

Dag van: 

Een paar pedagogische hoogstandjes vandaag....

En weer het bewijs dat een kind nooit zomaar uit het niks boos, gefrustreerd, agressief is/wordt...

Mijn hulp wordt vandaag ingeroepen...

En ik help graag...

Zeker in dit geval...

Kruipen in de huid van het kind...

Samen benoemen wat er gebeurde en samen kijken waar het vandaan komt...

En dan zomaar vanzelf met een oplossing komen...

Prachtig mooi mensenkind die zich alleen maar wilde verstoppen tegen de boze buitenwereld van ziekenhuizen, prikken, angst en pijn....

Zich vrij voelen door zich onzichtbaar te maken....

Wie in de huid van het kind kruipt en gedrag niet door zijn eigen bril bekijkt krijgt zoveel meer te zien... zal zoveel meer begrijpen....

Als ik jou niet zie

Ben jij er niet

Ik verstop de wereld

Die ik niet zie

Ik verberg de pijn

Laat angst verdwijnen

In een tunnel

Van donker

Want waar het licht niet komt

Zal jij mij niet vinden

Ik ben onzichtbaar

Vrij in het donker

En vandaag de tover les over vormen...

Vierkanten, cirkels, driehoeken, rechthoeken die samengesmolten een wereld vol beelden vormen...

De kinderen kijken ademloos toe....

Daar vliegt een vierkant en daar een driehoek..... en daar smelten ze samen... kijk nou..... een huis!!!!

Daar vliegt een cirkel... en daar nog één.... kijk en driehoekje.... dan smelten ze samen... en jaaaaa .. een vogel......

De wereld bestaat uit vormen die samensmelten...

De wereld krijgt een gezicht....

De reacties zijn energie om je batterij op te laden en je nog meer te laten inspireren...

Eenmaal thuis ben ik moe... doodmoe....

Maar voldaan....

Volgende week heb ik vast nóg meer energie...

De definitieve verkiezingsuitslagen liegen er niet om....

Een scala van euforie en teleurstelling.....

En nu verder.....

Babeth is er....

Ze mag haar rijexamen aanvragen...

Daarvoor heeft ze een gezondheidsverklaring nodig...

Moesten wij dat in onze tijd ook????....

Ik kan het me niet herinneren....

Babeth vult een online lijstje in.... vinkt alles groen aan... ze is immers gezond...

Einde lijst... maar ho... of ze maar even veertig euro wil betalen....

Huh....?

Voor wat....?

Voor tien vinkjes die ze zelf zet......?

Op een online hebbedingetje....?

Wat een kolder...!

Als die formatie klaar is heb ik al een eerste kamervraag... geloof dat maar....!

Hoe beïnvloedbaar is een mens...

In dit geval ikzelf dus...

Volgende week is het een jaar dat ik elke dag versjes op Facebook zet namens Benji....

Inmiddels dus 359.....

En dat naast de 1336 blogjes die er al zijn verschenen....

3.66 jaar elke dag een blog.... wat ooit als vakantie grap begon....

Vandaag hik ik tegen de versjes inspiratie aan....

Zeker als je werkt, en niet de hele dag thuis bent is het soms best wel een zoektocht naar het schrijven van iets leuks over de belevenissen of mogelijke gedachte van zo'n beest....

En ik vind het mooi geweest...

Elke dag een blog..... elke dag een versje.....

Het behelst bijna je leven...

Ik kondig aan te stoppen...

Maar dan die reacties....

Help....

Smeekbeden om toch vooral door te gaan....

Hoe hou ik mijn damespoot stijf...?

En wat schrijf ik daar nou....

359 dagen versjes...

Benji kwam als cadeautje voor Willems verjaardag...

Dat betekent..... nee hè.... dat betekent dat hij volgende week jarig is....

En ik heb niks geregeld nog....

Ik was alleen bezig met de verjaardag van een jongste kleinkind... en haar cadeautje...

Wat wil je hebben dit jaar lieve kleine Luna die al zo groot wordt....?

Ik wil met jou 20 minuten door de Action lopen oma... en knutselspullen uitzoeken...

Och lieve help.... gedenkwaardig corona cadeau....

Iets van 40 jaar later:...."toen mama klein was toen was er een ziekte en toen ging alles dicht... je kon alleen cadeautjes kopen via internet.... en toen ging ik op mijn verjaardag met mijn oma toch naar een winkel op afspraak en mocht heel veel knutselspullen uitzoeken..... een kar vol..... en die spulletjes daar spelen jullie nu nog mee ....(gniffel)....!

Ik krijg Willem natuurlijk nooit mee naar de Action.... ik mag wel gauw iets bedenken.....