Oftewel... we krijgen het vroeg of laat allemaal....
Niet de vraag of je het krijgt, maar wanneer......
Maar dat denk ik alleen als ik somber ben....
Als alle mensen die ik ken tegelijk als in een optocht bij mij de revue passeren in mijn sombere gedachte....
Het zijn er zoveel.... het zijn er teveel.... er komen er steeds bij......en....er gaan er zoveel.....
Opa, mama, mijn klassenassistente van toen, kennissen, vrienden, collega's, oude schoolvrienden.... buren....
En hoe kan het dan dat ik......?
Van.... enfin.... vandaag rij ik naar Middelburg....
Een pokke eind....
Op één dag vijf en een half uur in de auto....(heenreis en terugreis)....
Vandaag heb ik eindelijk weer tijd om naar het verre Middelburg en dus mijn oude schoolvriendin te gaan.....
En mijn oude schoolvriendin heeft/had kanker....
Heeft/ had.....?????
Het is niet de vraag of het weg is.... het is de vraag wanneer en waar het weer komt opzetten....
De kanker is een zwerver in haar lijf....
Een zwervende onruststoker....
Huisvredebreuk pleger....
Van.... eerst was hij geen zwerver.... maar had hij een vaste verblijfplaats....een eigen kamer in haar borst....waar ze met man en macht hem probeerde te verwijderen...... uit huis plaatsing prioriteit met stip op 1.....
Weg die borst......
Maar de zwerver geeft zich niet gewonnen... hij heeft inmiddels zijn spulletjes al door het hele huis geplaatst....
De spuit erop..... waterkanonnen....
Ontelbaar veel chemo kuren volgen... verschillende soorten ook....
Ze verjoegen slechts wat huisraad van de parasiterende nietsnut....
En het ergste was nog dat het mooie huis meer en meer een bouwval werd.....
Verloor aan glans....
De bestralingen volgden ..... van de ramen en muren bladderden de verf.....
Het lieflijke huis dreigt haar ziel te verliezen ....
De zwerver verloor dan wel aan kracht maar bleef hardnekkig wonen in het huis....
Chemische bestrijding dan...?
Pillen en cocktails..... maanden lang.....
Het huis word moe... het dak stort nog verder in...
Maar de muren... de muren staan nog... geblakerd.... aangetast.... de ramen wat scheef in de sponningen en de deur ontzet.....
Maar ze staan....!
Nog niet onbewoonbaar verklaard....
De zwerver is weggedoken.... hij huist in de kelder....stiekem.... moe van alle aanslagen die op hem gepleegd werden....
Hij moet weer moed en kracht verzamelen....nieuwe strategieën bedenken......en in die tussentijd verroerd hij zich niet.... stel je voor dat ze hem nu al vinden..... voor zijn plan goed en wel beraamd is....
Van.....mijn oude schoolvriendin was/is er beroerd aan toe....
De ongenode gast heeft veel van haar energie gevergd.....
Ik kon er zo weinig zijn...
De afstand zo groot... mijn leven zo druk....
Terwijl ik de zwerver zo graag wilde leren kennen.... hem ook mores wilde leren en hem de waarheid wilde vertellen....
Of samen de muren te lijf te gaan met verf en kwast....
We bellen.... we appen.... maar soms kom ik langs....maar niets lijkt genoeg om werkelijk steun te kunnen geven voor mijn gevoel....
Van... maar vandaag ben ik er weer....
Haar muren staan overeind.... ze zijn zelfs geverfd.... het dak is weer in aanbouw....
Prachtige haren met krullen....
Chemokrullen vertelt ze me....
En dat moet wel want ik ken haar van ver voor de kaalheid als een Pocahontas....
Lange steile donkere haren tot op haar billen....
Wow An... je hebt haar... zijn mijn eerste woorden als ik binnenkom....
Tja.... klinkt het..... maar het is net alsof ik niet naar mezelf kijk als ik in de spiegel kijk....
"Hoe vind jij het"....... vraagt ze....
"Een beetje tuttig nog... antwoord ik....
Net een watergolf kapsel....maar wel prachtig die krullen....ik ben er jaloers op....
En het geheel misstaat je niet....."
Van.... ik vind dat ik altijd eerlijk moet blijven.... geen omfloerste, omzeilende of verzachtende antwoorden.....
Gewoon zeggen wat je vindt... zoals je dat ook bij een gezond iemand zou doen....
Of zoals ik dat vroeger ook deed als ze advies vroeg...
"Mijn broer zegt dat ik op mijn moeder ga lijken.... maar als hij dat nog één keer zegt ga ik slaan".... lacht ze...
(Haar moeder wil het liefst niks van de kanker van haar dochter weten..... die kan niks met het verdriet)...
Van... we duiken in haar Zeeuws Griekse rozentuin.....
Mijn maag speelt al een paar dagen op dus houd ik me maar bij water in plaats van koffie....
En ik vraag honderduit....
Over de revalidatie.... de eetlust.... de talloze lichamelijke ongemakken die kanker met zich meebrengt... en zij beantwoord geduldig elke vraag....
Vertelt van de moeheid... de vergeetachtigheid.... het niet meer alles op een rijtje kunnen zetten vaak... de pijn of juist het ontbreken van de gevoelsprikkels....
En ze vertelt van de laatste confrontatie..... de arbeidsdeskundige die haar vertelde dat ze niet meer aan het werk komt....BAM!!!!
Haar geliefde werk dat ze al 40 jaar uitvoert.... de journalistiek.... haar rubriek in de Zeeuwse krant.... de losse artikelen.....
Maar ze laat zich niet kennen....
Een gesprek wil ze.... over de dagen die ze nu naar de revalidatie moet en die ze om wil zetten naar werkdagen....
Kijken hoever ze komt.... kijken hoe dat gaat....
All zijn het maar drie dagen...
Ze weet heus wel dat er niet meer in zit....
En misschien wel helemaal niks meer....
Maar ze wil het proberen....
"Als je het niet doet zal je je altijd blijven afvragen... en als het nou wel was gelukt...." zeg ik...
Maar zeg er eerlijk achteraan dat ook ik niet zeker ben of het wel verstandig is... en of het gaat lukken....en of niet wéér een teleurstelling volgt....zolang die zwerver verstopt zit....
Wilskracht is echter een grimmig ding.... je weet het nooit...
Tenslotte heeft wilskracht het grootste aandeel geleverd in de strijd tegen uitzetting van de zwerver....
En al zit hij er dan nog.... hij is in ieder geval verbannen in zijn gekraakte woning....
Van .... we gaan de stad in...
Prachtig weer....
Prachtige oude stad.....
Vorige keer dat we er liepen werd ze aangestaard....
Daar liep weer zijn vrouw met een kanker sjaaltje om haar hoofd...
Nu heeft ze haar... maar nog lijkt het of de zwerver roepend en schreeuwend uit het dakraam hangt 'ik ben er nog.... ik ben er nog....)
Van... in de kledingzaak zie ik een gave jurk voor mijn oude schoolvriendin....
Maar de eerste poging tot uithuisplaatsing die deels aan mij voorbij is gegaan, ben ik even vergeten...
Eens kanker altijd kanker...
Confrontatie voor altijd....
En zo hebben we het over wel of geen protheses en welke dan....
"Ik ga niet zonder borst de kist in"... is haar antwoord....
Ofwel die compleet uit het huis gesloopte kamer, moet opnieuw gebouwd....
Renovatie plannen dus.....
Van..... een paar winkels hebben we gehad en dan zie ik aan haar gezicht dat ze moe is....
"Kom terrasje"....zeg ik....en daar is ze blij om....
Je wilt zo graag weer net als vroeger..... maar er is, lijkt het, geen vroeger meer....
Er is alleen een voortdurend confronterend nu....
Zelfs de toekomst is er niet om over na te denken.....
Misschien hooguit een beetje morgen...
Niet een morgen die je zelf in de hand hebt, maar een morgen die je maar moet afwachten....
Leven bij de dag......
Van... wat bestellen we....?
Je kan immers niet alles meer hebben....
En zo komen we op er eet en drinkgewoontes.....
De mensen in haar omgeving.... de talloze boeken..... praatprogramma's die allemaal het beste met je voor hebben als het om voeding gaat....
" Je moet gezond eten hoor!".......
En dat gezond varieert dan van zure augurken want daar zou de zwerver een hekel aan hebben..... tot kruiden als curcumma.... groenten dieet maar oooh niet alle groenten...en meer van die onzin...
De wereld (Ik noem het maar even de woningstichting medewerkers) bemoeien zich met je woongenot.....
Zelfs het zelfstandig denken zou van je afgenomen worden...
Het klinkt dramatisch maar eigenlijk is dat het ook als je er bij stil staat....
Nutricia bijvoeding... vloeibaar verpakt in flesjes...om op de been te blijven..... wie denkt daaraan als hij de 18 gepasseerd is.... aan de alcohol mag.... ongezond mag eten zonder dat je moeder roept "niet teveel hè schat... en neem ook een appel".....
Maar je niet ze wel nemen die flesjes.... mijn oude schoolvriendin.....
Van.....de tijd dat we samen 's middags aan de ouzo gingen (allebei Griekenland fans) is voorbij....
We bestellen dus gember thee.....en genieten van dat ene kleine koekje dat zo groot is als een pepernoot....
Want ook dat is wat het is.... genieten van de kleine dingen.....
We zitten ..... en kijken naar mensen....
"Je haalt de mensen met kanker er zo tussenuit hè ?"....
En ja... inderdaad... dat doe je...
Kaal..... hoofddoek dragend... grauw van gelaatskleur.....
"Zo keken ze ook naar mij".....
Kijken ja.... want het gros durft niks te zeggen als je kanker hebt..... stel je voor....
"Ik ben blij dat jij altijd zegt waar het op staat en het niet omzeilt"... zegt ze....
En helaas ja, weet ik inmiddels dat je gewoon alles moet vragen..... zeggen....
Zodat je samen kunt huilen.... erover kan praten... of omdat alleen luisteren zo goed voelt....
De meeste mensen denken immers dat na alle chemo, bestraling, medicijnen, het maar over moet zijn.....
Geklaag noemen ze het als je er over blijft praten....
Zorgen delen noem ik het....
Of gewoon ... praten over het leven.... een leven dat nu eenmaal nooit mee het leven van daarvoor zal zijn....
Van.... zo zitten we heerlijk een tijdje....
Even doet niets meer denken aan die zwerver die zich in haar huis bevindt....
Het is leuk om met haar op een terrasje op het grote plein midden in Middelburg te zitten....
Zo'n toeristische trekpleister zorgt er alleen wel voor dat je stad zomers niet meer van jou is....
Giechelend speuren we samen de voorbijgangers af....
Campinggasten..... oh en die zitten ik een duur ressort..... dat zijn de mensen die in een te krap vakantiehuisje zitten met twee gezinnen....
Kijk de veurzitter van de plaatselijke VVD.... en hij is de man van de stads rubriek.... altijd op zoek naar een plek waar hij gratis eten krijgt, in ruil voor een artikeltje in de krant....
Pubers gaan aan ons voorbij met oer sjacherijnig gezichten.... ze moeten met pa en ma mee naar de stad..... terwijl ze hier geen Wi-Fi hebben.....
En kijk....die heeft kanker.....
Van..... we lopen weer....
Langs de song teksten van Bløf op de muren.....de prachtige stokrozen die de stad zo rijk is....
Die wil ik ook roep ik .....
"Dan moet je naar Veere... daar kun je ze te kust en te keur kopen...."
Vroeger zouden we in de auto gestapt zijn en gewoon dwaas maar Veere rijden...
"Maar ik ben te moe" vervolgt ze....
Van.... we duiken weer een terrasje op.....
Hapje eten.....
Ik durf het met mijn maag niet aan een kies net als mijn oude schoolvriendin voor de zalm....
Maar dan is ze ook echt op als het bord leeg is....
En we moeten nog terug wandelen....
Rustig aan maar.....
Met haar laatste krachten vertelt ze nog over de mensen achter de deuren van de oude huizen, waarvan zij als journaliste zijnde van alles weet....
De man waar op de deur zijn naam staat met daarachter 'en geliefden ' die een bed and breakfast in de stadspoort is begonnen.....
Over Bløf......
De verhalen worden onsamenhangender..... haar hoofd wil niet meer....
Maar als we voor haar deur staan en ik meteen weg wil om haar rust te gunnen, hoor ik haar zeggen.....'nog even napraten dan"....
En dat doe ik......
Ik weet, als ik in de auto zit en de staat uit rij, dat ze de poes van zijn tuigje verlost, en naar boven loopt... naar bed....
Zij daarboven in het huis waar de zwerver verstopt in de kelder zit....
Een huis met een indringer....die je hele huis op zijn kop zette.... en waar het nooit meer zo zal zijn als vroeger......
Van..... hoe kwetsbaar het leven .... hoe sterk jij als mens....
Het was een prachtige dag....
Jij bent mijn enige uitje.... hoor ik de woorden nog na galmen....uit de mond van een vrouw die de wereld over reisde....
Ik heb niks tegen zwervers.... écht niet.... maar laat ze alsjeblieft op straat blijven wonen.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten