 |
| (Foto toen alles nog goed was) |
Mijn oude schoolvriendin uit Zeeland....
Twee nog wel....
Dat klinkt als...'alarm'...
Ik bel....
Er klinkt een vermoeide stem...die, als ze mij hoort, iets vrolijker probeert te klinken...
Je houdt me niet voor de gek hoor, vertel ik haar...
'Ik stuur je even een foto' zegt ze...
Als ik de foto binnenkrijg kijk ik direct...
Wat ziet ze er mooi... stralend... prachtig uit...(morgen zet ik hem in mijn blog)....
Mooier dan ooit eigenlijk....
Ik zeg het haar....
En ze vertelt dat ze er ook blij mee is...
Door haar favoriete pers fotograaf gemaakt....
Ze is blij met mijn compliment....
Het is alleen dat ik zoveel achter die foto voel en weet en ken....
Ik schreef al vaker over haar...
Kanker heeft ze...
Borstkanker....
Een vechtster is ze.... die haar sombere leven altijd weer probeert te overleven.... te bevechten.... op goed geluk... dat het ooit beter zal worden...
Geluk in de liefde kent ze niet... maar ze is dol op haar zoon...
Geluk in het leven heeft ze niet.... maar ze is dol op haar werk...
Geluk met gezondheid heeft ze evenmin... een niet werkend hart zonder ingebouwde apparatuur.... borst kanker in een ver gevorderd stadium en de agressieve vorm..... maar ze is een vechtster....
De zwaarste chemo en medicijnkuur wilde ze en de hoogst haalbare bestraling....
Het maakte haar stuk.... zoveel als maar kapot kan gaan is stuk...
En helen zal het niet meer...
 |
| (Toen en nu) |
Haar met kanker krullen.....chemo krullen.... haar altijd sluike ellenlang Pocahontas haar tot op haar billen, heeft nu kroes kanker chemo krullen....at last....
En ze werkt weer... maar ze kan niet meer....
Ze schrijft zonder dat haar hersens.. haar energie... meewerken...
Dat wat vroeger haar lust en leven was... de prachtigste diepte interviews verwerken in krantenpagina vullende verhalen lukt nauwelijks...
Haar levensinvulling .... verkankert ....
Ik genoot van haar artikel deze week over 75 jaar na de oorlog...
De verhalen die de kinderen in een Middelburgse klas haar vertelden... en die ze zo puur wist te houden in haar schrijfsel...
En daardoor nu zo uitgeteld kapot met de poes op schoot op de bank zit...
Niet in staat nog iets te doen...
Maar van buiten zie je niks...
"Wampie, ik heb een vraag..."
Ik luister.....
"Morgen komt mijn artikel in de krant...
MIJN artikel...."
En ik weet direct waar ze het over heeft...
Ooit zei ik haar dat ze alles op moest schrijven over het proces waar ze nu in zat...
En dat was ze ook van plan...
Morgen komt het in de krant...
Dinsdag is het immers wereld kanker dag...
"Maar het is zo confronterend ineens Wampie"....
"De foto's van toen je nog kon zien dat ik kanker had..."
"Nu ziet niemand het meer... maar ik ben kapotter dan ooit..."
Mooier en kapotter....
Het zal misschien één van haar laatste artikelen zijn...
En moedig zeg ik dat ze zich niet meer hoeft te bewijzen..
Dat het goed zo is...
Dat er weer ruimte zal komen voor andere dingen...
Tot de ruimte op is...
Maar dat we samen nog maar Griekenland zullen gaan...
Dat ze ronde tafel gesprekken in het ziekenhuis moet gaan voeren...
Zodat anderen die door hetzelfde heengaan, geholpen worden door haar ervaringsdeskundigheid......
Het kan allemaal nog...
"Wil jij morgen de link van het artikel voor me delen op sociale media Wampie...?"
Ik wil dat ondanks de confrontatie toch dat iedereen het leest... en er misschien meegeholpen wordt...of van leert "...
Natuurlijk deel ik morgen het artikel....
Vol trots....
Opdat iedereen weet dat achter mooier dan ooit, kapotter dan ooit schuilt... en een hart dat huilt... terwijl je dankbaar zou moeten zijn...
Alles wat je ziet maar er niet is...
Beter wordt ze niet meer mijn oude schoolvriendin... maar anderen wil ze zich er beter door laten voelen....
Gekend en begrepen....
Lieve Annemarie... ik ben zo trots op jou !!!!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten