Dag van:
Het was zo'n dag waar je niet eens boos op kon zijn...
Zo'n dag vol trieste overmacht.....
Uitgebluste levenskracht....
Niet te dragen schoudervracht.....
Maar die ons wel heel veel ongemak bracht....
We zitten in de trein....
Opgestapt op het station vlakbij bij thuis....
Spoor 1....
Tot zover gelukt....
We genieten van alles waar we voorbij
zoeven....en komen zelfs een oud leerling van Willem tegen wat hem heel erg raakt....
zoeven....en komen zelfs een oud leerling van Willem tegen wat hem heel erg raakt....
Hier deed hij het immers altijd voor....
Hij verliet niet het onderwijs, het onderwijs verliet hem......
We zien hoeveel strepen de lucht telt en hoeveel luchtverkeer dat wel niet betekent....
Dan komt de stem door de luidsprekers....
"Wegens een ernstig ongeval op het spoor rijdt de trein niet door naar Breda, we stoppen in Tilburg waar bussen op u staan te wachten om u verder te brengen.....
Oei, vette pech want nu missen we de aansluiting op de trein naar Brussel.....
En hoe dan verder....?
Met ons stappen nog een aantal passagiers met gelaten uitdrukking uit....
"Jullie ook naar Parijs?" vraagt Willem, waarop bevestigend geantwoord wordt met "we hopen dat we er nog komen vandaag".....
De bus staat een eindje verder al te wachten...
Maar tja, drukke stad veel stoplichten en dus behoorlijk wat later op station Breda.....
We moeten een NS formulier halen waarop staat dat we door het cancellen wegens een noodlottig ongeval, de aansluiting naar Parijs missen.....
Op zich tot nu toe nog niks aan de hand, we kunnen immers wel gewoon op een willekeurige trein naar Brussel Midi stappen voordat we de gereserveerde stoelen naar Parijs moeten hebben....
En dus doen we dat.....
Maar dan.....
Op naar Brussel maar wat een drukte....
Daar moeten natuurlijk de eigenlijke passagiers in en nou komt er nog zo'n stelletje 'overmacht gasten' bij.......
We staan met vijf man plus een kinderwagen op anderhalve vierkante meter tussen twee wagons gepropt.....
De conducteur kan het gelukkig niet aanzien en biedt ons plaatsen aan in de eerste klas coupé......
"Jullie zien er vast aardig uit" zegt iemand...en een ander "komt omdat jullie senioren zijn"....
En bedankt hè.....!
Maar nu de trein naar Parijs nog......
Dat wordt nog een veel grotere ramp want daar gaat het om de gereserveerde plaatsen in een trein die allang vertrokkenis.....
En ja hoor..... drommen mensen en wij met inmiddels z'n zevenen van de vele, die elkaar als gestrande passagiers gevonden hebben om elkaar te steunen, óók tussen, nog meer velen voor een wagondeur....
'De treinmanagers regelen alles ' werd ons nog verteld....
Ons groepje wordt ruw uit elkaar gehaald en Willem en ik moeten naar wagon 14 plek 122 en 123....
Jaaaaa ammehoela, daar zitten dus al mensen.....
"Ja doei, wij zijn al voor de derde verhuisd" antwoorden ze..... het lijkt hier wel koehandel.....
Chaos dus....
Maar goed, na eventjes wachten in de restauratiewagon krijgen we toch nog plaatsen toegewezen....
Rijtuig zeventien, stoel 87 en 88....
En als je dan zit, je spullen boven je hebt gestald, en goed in je stoel zit, vraag je pas hoe dit allemaal kon gebeuren....
Wij op weg naar het goede leven en toen Tilburg en Breda iemand die het goede niet vinden kon en er afscheid van nam....
Wat een contrast....
Maar, inmiddels bekend met een aantal zelfdodingen weet ik daar dit ook de enige uitkomst kan zijn voor mensen.....de enige weg naar rust.....
Wauw wat gaat de Eurostar snel....
Het begrip sneltreinvaart krijgt nu echt betekenis....
Maar dan.... boem..... stil....
De trein gaat voor noch achteruit.....
En dan de zachte onthutste stem van de conductrice..... zelfdoding op Gare Du Nord....
Dit kan niet waar zijn toch denk je dan....
Twee op het traject dat wij juist alfleggen.....
Maar het is echt waar....
Weer staan we stil, nu tussen weilanden....
Het beeld van ooit de treinkaping rondom Beilen schiet door mijn hoofd....
En de stem door de intercom klinkt en vertelt het onwerkelijke ten tweede male.... "zelfmoord op Gare Du Nord"...
Ik denk aan de mensen die staan te wachten op onze trein om terug te kunnen....
Ik denk aan de persoon en zijn of haar wanhoopsdaad....
Ik denk aan de machinist, de conducteur.....
En ik zie ons....
Hoe kan het dat je dit twee maal op je traject die meemaakt....
Er is nu geen bus om ons op te halen....
We staan stil en moeten wachten....
Uren wachten....
En je weet waarom....
Je weet dat ze nu mensen delen van een rails af schrapen.....
Dat onderzoek gedaan wordt....
Dat er iemand was die niet zoals wij het vieren van het leven tegemoet ging.....
Iemand voor wie er niets meer te vieren viel....
Er wordt gratis water verstrekt....
Willem haalt het water op uit de restauratiewagon....
Om het half uur worden we op de hoogte gehouden....
Nee we kunnen nog niet verder.....
Dán wil ook ik even de benen strekken....
We zitten immers al zo lang....
Ik loop langs de wc die allang niet meer fris ruikt....
Ik loop langs zoveel meer andere geuren: zweet, chemisch goedkope deo, zweetvoeten van mensen die hun schoenen hebben uitgetrokken, eten, de zoete geur van snoep daar waar kinderen zitten om ze maar zoet te houden....
Sommige mensen slapen, anderen doen een spelletje, weet andere zijn druk op hun laptop of kijken een film op hun mobiel.....
Dan komt eindelijk het verlossende bericht..... we mogen verder.....
En een klein kwartiertje later rollen we het grote station binnen dat vol politie en militairen staat....
Maar niet alleen politie..... duizenden mensen staan er....
Het grote Gare Du Nord staat mud en mud vol reizigers die niet weg konden....
We wringen ons door de enorme massa mensen....
Sommige zijn emotioneel... anderen geïrriteerd.... en weer anderen zijn letterlijk bij de pakken (koffers) neer gaan zitten....
Dan staan we buiten....
We zijn in PARIJS!!!!!.....
Het Parijs waar we al om twee uur zouden zijn maar nu pas, half zeven, voet aan de grond zetten....
Verward zijn we, en aangeslagen....
Maar Parijs voelen doen we zeker.....
'Nog maar één kop koffie gehad op de hele
dag', hoor ik Willem zeggen.. .
dag', hoor ik Willem zeggen.. .
Hij heeft er hoofdpijn van.....
Ik loop naar de overkant naar Maison Blanche dat vol zit van de reizigers die niet meer in het station passen.....
De ober maakt een plekje voor ons vrij.....
Nee warme dranken schenken ze niet op dit uur, zegt hij...
Ik wil al opstaan als Willem dan toch maar een bier besteld....
Dan ik maar wijn.....
Tegenover me komt een jongeman zitten...
Hij heeft een prachtig Tshirt aan met de afbeelding van paus Franciscus..... .
We beginnen en leuk gesprek....
Naast Willem zit een vrouw die om vuur voor haar sigaret verlegen zit....
Willem pakt mijn aansteker, ik duik in mijn tas in mijn reserve aansteker te pakken en schenk haar die....
Na de Italiaanse honden schuift en heerlijke Afrikaanse familie aan....
Ze vieren de verjaardag van hun vader, die zich super trots, keer op keer, op de foto laat zetten door zijn dochters....
Dan horen we gegil.....de politie heeft een jongeman in de kraag gegrepen die ze op de grond werken om hem in de boeien te slaan....
Een andere agent zet de achtervolging in om de handlanger van de jongen te pakken te krijgen......
Dit is Parijs.....!!!
We nemen nog een wijntje en biertje....
We nemen een kaas en worst plateau met het echte originele stokbrood....
En als we verzadigd zijn en de dag veranderd in avond, zoeken we ons oude vertrouwde hotel tegenover Gare de l'Est op....
Een wandelingetje van zeven minuten....
En hoe stom het misschien ook klinkt, om half tien vallen we allebei in slaap....
Diepe slaap.....
