Dag van:
Het is in een van de gangen vanmiddag, toen ik de kinderen naar de busjes bracht....
Ach soms hoor je zulke mooie gesprekken....
Gesprekken van acceptatie....en hoe papa's en mama's hun kinderen uitleggen wat er met ze aan de hand is.....
"Ja weet je juf, ik heb".....(en dan volgt er een naam van een stoornis die ik vast niet goed verstaan heb of krom uitgesproken is....iets van axatie)....
"Als je gemaakt wordt dan heb je allemaal celletjes, maar bij mij is er iets mis gegaan toen de celletjes gebouwd werden, ze plakten verkeerd aan elkaar"....
Ik luister aandachtig....
Dan valt een andere leerling hem bij....
"Ja als een toren, als je de blokjes gaat stapelen dan is er eentje weg en dan valt de toren om".....
Maar jullie staan nog overeind hoor, zeg ik....
Ze lachen....
Ze denken na ook....
"Soms gooien kinderen ook wel eens je toren om als je hem goed gebouwd hebt".... zegt de tweede leerling dan....
Dat doen grote mensen ook wel eens bij elkaar zeg ik....
"Ja en dan is er oorlog of een aardbeving".... zegt de eerste....
Waarop de tweede het gesprek een voor mij zo gedenkwaardige wending geeft die ik nooit meer zal vergeten...."dan zijn we allemaal gehandicapt hè juf"......
Zo'n gesprek op de bank in een gang van de school, verdiend het om verder niets meer te schrijven.....en goed te onthouden....
Voor de zoveelste keer heb ik weer eens tranen in mijn ogen staan, draai me om, wens ze wel thuis, en neem dit gesprekje weer voor altijd met me mee....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten