Dag van:
Daar gaan we weer.... nog één keer via de bekende weg....
Morgen zal ik een afslag eerder moeten nemen....
En ik heb zo'n stil vermoeden dat de macht der gewoonte mij dat gaat laten vergeten....
Maar goed, dat zien we morgen dan wel weer....
Eerst vandaag maar eens door zien te komen....
En dag vol vergaderingen en bijeenkomsten....
Zo'n eerste welkomstdag.... noemen van speerpunten, nieuwe collega's, jubilarissen, speciale omstandigheden enzovoorts....
Dan 'de Bruismakers'....
Zij maken workshops, evenementen enzo die mens en organisatie verbinden en actief maken....
En dat doen ze dan met een team van creatieve geesten, ex-consultants en praktische event fixers, zoals ze dat zelf noemen....
Leuk gedaan wel vandaag hoor want we gaan met al het personeel.... zo'n 160 mensen vandaag.... een podcast maken...
Groepen die de inhoud/ drijfveren bedenken, groepen die de jingles maken, een eindlied schrijven, muziek uitzoeken enz....
Ik voel alleen een BPPD aanval aankomen....
De wereld draait.... ooooh nee, dat ben ik zelf....
Het zweet loopt in stralen naar beneden....
En de maag maakt een omwenteling van 360 graden.....
Laat mij maar even met rust.....
De lunch laat ik maar aan me voorbij gaan maar de tweede vergadering ben ik er weer helemaal bij....
Teamvergadering..... regels aanscherpen.... taken opnieuw verdelen.... speerpunten doornemen....
Dan word ik uit de vergadering gehaald....
Een oud leerling staat op de gang....
Een hele dierbare oud leerling....
Ze wil haar 'oude' oude juf zo graag nog één keer zien want ze is hier nu op vakantie op het terrein....
Letterlijk ZIEN.....
Ze is blind aan het worden.... maar nu kan ze me nog zien....
Zo staat ze daar.... met haar moeder en een rood witte stok die het noodlot dat haar staat te wachten al voorzichtig aangeeft....
Moedig is ze.... en blij....
Jij hebt me nooit in de steek gelaten.....
Jij mij ook niet fluister ik en geef haar een knuffel....
We spreken af dat ik vanaf nu haar berichtjes die ze me zo nu en dan stuurt, niet meer schriftelijk zal beantwoorden....
'Je weet wel' zegt ze en tikt met haar stok op de pas in de was gezette gang vloer....
Vanaf nu zal ik gesproken berichtjes terugsturen....
We hebben onze leerlingen immers in mogelijkheden leren denken.....
En kijk aan.... het mooiste voorbeeld staat hier voor me....
Dan moet ik weer terug....
Er wachten andere taken op me dan deze mooiste taak die ik heb.....
Dit schooljaar ga ik de rapporten onder de loep nemen, taallessen voor het kleuter flits project vorm en inhoud geven en een kwaliteitshandboek voor taal in de onderbouw schrijven.....
En zo vul ik dan mijn naschoolse uren....
Maar mijn gedachten dwalen af..... naar naschoolse, vaak nachtelijke uren, als deze leerling haar berichtjes zal inspreken....
De móóiste naschoolse uren....
En dan eindelijk kunnen we weer wat in de eigen klas doen....
Er is nog genoeg te doen...
En het begint erop te lijken dat ik zelfs de extra zorguren nog vóór maandag voor elkaar ga krijgen.....
Even op de foto met álle collega's..... dat staat zo leuk aan de muur in de kantine straks....
Ook nog even een foto maken van ons nieuwe klassenteam vóór de fact sheet, zoals dat in (on)vervalst Nederlands heet.....
Maar gewoon een document is van één pagina met essentiële informatie over het komend schooljaar, maar dan in beknopte, eenvoudige taal......
Mijn assistente en ik verrichten wonderen waar het gaat om de opruiming, schoonmaak en inrichting van de klas....
Wij kunnen in ieder geval met opgeheven hoofd morgen de ouders voor het startgesprek ontvangen.....
Maandag mogen ze de kinderen weer naar school laten gaan....
Wat een opluchting zal dat vaak betekenen.... óók voor de kinderen.....
Dat ik thuis in mijn stoel plof, Willems verhalen aanhoor, nog even een avondje plan bij een oud collega én een dagje dierentuin met de kleinkinderen zaterdag, kan er allemaal ook nog bij....
Hoezo vroeger met 65 met pensioen....????
65 is het nieuwe 50.....
Zucht.... steun..... kraak.....
Verveling (Willem Wilmink)
Grote vakantie! Maandenlang!
Nog één keer door die hoge gang,
dan was je vrij.
Maar na een week had je geen zin
en leek de blijdschap van ’t begin
voorgoed voorbij.
Verveling, heel de middag lang,
je zwierf van straat naar huizengang,
waar kon je heen?
In bikkelharde zonneschijn
schenen de huizen leeg te zijn,
het gras van steen.
Je hele stad had zwaar het land,
alsof het oud vertrouwd verband
verbroken was.
Je slenterde, zo loom en sloom,
langs ’t schoolplein, de kastanjeboom,
de lege klas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten