Ik weet niet eens meer waar.....
En niet eens meer wat de aanleiding was...
Maar ik zag het...."Reserve kind"....
Aparte titel.... neigt naar 'frustratie van je afschrijven'....
Toch gegrepen door de titel lees ik de colofon....
En dan zie ik ineens die naam...
De naam van de schrijfster...
En ik lees waar het verhaal zich afspeelt...
Verrek... dat is het zusje van mijn oude klasgenootje van de lagere school...
Want zo heette zo'n school toen nog....
Feikje Breimer....
Haar zusje Renske zat bij mij in de klas....
Feikje was een stuk jonger herinner ik me....
En volgens mij was er nóg een jonger zusje...Nynke...
Maar die zag je bijna nooit...
Goh Renske... ik zie haar nog zo voor me...
En Ilse van de kwekerij Karssen was haar beste vriendin..
Onafscheidelijk waren die twee..
Net als José en ik....
Vandaag vóór 23.00uur besteld... morgen in huis...
En morgen is dus vandaag...
Van... en dat heb ik dan met boeken hè...
Als ik iets wil lezen... dan ook meteen.....
Ik hypnotiseer de postbode bijna naar mijn brievenbus...
En aangezien het zaterdag is, hoef ik niet eens zo lang te wachten als meestal doordeweeks...
Van... de honden slaan aan...DE POSTBODE...!!!
Ik vlieg maar de deur en ben net op tijd om de jonge klungelige postbode alles uit zijn handen te zien laten vallen...
Alle pakjes en brieven op de oprit...
Toch maar even meehelpen...
En daar vergeet ik de 1.5 regel al bijna weer....
Van.... nog een pakketje...?
Ach kijk... de Chinese toeter fluit...5 tonig....voor Willem... hebbedingetje....
Maar daar heb ik nu geen tijd voor...
Ik heb mijn boek...
In een gelukkig handig open te maken verpakking van bol.com....
En daar ligt dan zo'n heerlijk vers boek...
Nog geen bladzijde is er ooit van opengeslagen...
Ik zal de eerste zijn...
Van... Willem is naar zijn jarige dochter in Goirle.....
Nummer twee van de vijf....
Ik heb het rijk voor mij alleen...
Behalve dan de vier honden en twee katten...
Bengel is buiten... Bets zit vast op de slaapkamer want ik hoorde zojuist de kamerdeur dichtslaan omdat er voordeur open ging... twee honden liggen buiten ... één in de keuken... en pipo Benji ligt aan mijn voeten...
Ik pak koffie.... vlei mijn billen in de stoel en als plechtig die eerste bladzijde open...
De wereld aan herinneringen stroomt binnen al bij bladzijde 6....
Oh ja... de school... met de verschrikkelijkste bovenmeester...
Hem bedoelt ze vast niet in haar verhaal...
Ik denk dat ze meester Minnema bedoelt...
De aardigste... tussen al die andere vreselijke meesters waar ik mijn faalangst aan overhield...
En ook uit haar verhaal maak ik gelukkig op dat ze voorkeur kinderen hadden en de anderen naar behandelen konden...
Het lag dus niet aan mijn persoonlijke beleving alleen....
Meester Minnema was zo niet.... voor hem was iedereen gelijk...
En in zijn klas .... de vierde klas... stond een vitrine vol opgezette beesten.....en skeletten....
Elke donderdag pakte hij er eentje uit en begon er over te vertellen...
Je hing aan zijn lippen als hij vertelde over het vetbultje onder de veren van de eend... zodat deze nooit nat zou worden....
Lieve meester Minnema... elke ochtend als hij binnenkwam en op de verhoging van zijn lessenaar klom, deed hij zijn tas open en legde drie pakjes Runner (sigaretten zonder filter) neer... de benzine aansteker, of als die leeg was de lucifers, er bovenop...
Dat kon toen nog...
Van meester Minnema heb ik nooit straf gehad...
Van de anderen wel.... je hoofd onder het bord dat dan op en met gehaald werd... twee klassen drie klassen teruggezet worden voor een paar dagen.... maar niet bij meester Minnema in de klas natuurlijk.....
En dan werd je voor de klas voor dom uitgemaakt...
Dat kon toen nog....
Meester Minnema heeft niet lang geleefd ...
Dat kon ook bijna niet weten we nu....
Drie pakjes Runner.... en dan de rest....
Van... de andere meesters zijn wel de reden geweest waarom ik juf werd later....
Wat mij was overkomen zou nooit een ander overkomen...
Ik wilde een meester Minnema worden...
De meester die je begreep en altijd even een kneepje in je wang gaf of een aai over je bol...
Die je het gevoel gaf dat je er mocht zijn en dat je waardevol was...
Die je zelfvertrouwen gaf ....
 |
| (Voormalige drogisterij Breimer) |
Jaren .... jaren heeft het geduurd voor ik die beschadiging te boven was...
En op mijn 46ste durfde ik voor het eerst weer een examen te doen...
Ik had de vernederingen overwonnen....
De meester Minnema in mijn zegevierde....
Van... maar ik dwaal af....
Het kan ook niet anders als je een boek leest waar elke stap die beschreven wordt, door jezelf is afgelegd....
Dat je precies de gang van de huiskamer naar de drogisterij nog voor de geest kan halen...
Dat je weet over welk gepest kind ze het heeft....
Zelfs vergeten herinneringen komen boven...
De dorpsgek die altijd in de tuin zat te grommen als je erlangs liep...
De juwelier met de ringetjes waar een lieveheersbeestje op zat en die in de etalage in een grote witte oesterschelp lag...
Bij die juwelier liet ik later van mijn eerste salaris gaatjes in mijn oren prikken...
Kreeg ik mijn eerste gouden horloge omdat ik 18 werd...
Van... ik lees.... ik lees... ik lees....
En helaas lees ik snel...
Als Willem om zes uur de kamer binnenkomt moet ik nog zes bladzijdes...
Haal maar broodjes kebab... ik lees...
 |
| (Mijn ouderlijk huis anno nu) |
Van... ik was vandaag weer heel even klein....
Door de ogen van Feikje de schrijfster zag ik dat een jeugd ook anders kan zijn als je die in je eentje door komt....
Had ik dat maar gedurfd vroeger...
Maar als het meisje van de grote villa van de bekende papa... had je een voorbeeldfunctie...
Hooguit mocht ik af en toe met mijn vriendinnetje José spelen ...
Omdat die ook uit een vreemd gezin kwam...
En de vuile was hingen we samen niet buiten....
Van... oh ja... ik zat op de turn vereniging ODIO met als in het boek...
Ik zat op scouting.... en op judo...
Maar ik bleef van de grote villa.... en niet van hen.....
Van..... en toch speelde ik vandaag mee .... door de ogen van Feikje...
Liep ik ook over de Parallelweg... mocht ik mee naar de speelweek....liep ik langs het Talud....en legde ook een stuiver op de rails waarover ik de stoere verhalen altijd hoorde de volgende dag in de klas...
Vandaag was ik zomaar even het kind dat ik toen had willen zijn....
En toch schreef ook zij uit frustratie....
Zij het reserve kind... ik het gereserveerde... in alle opzichten...
Ik was het bezit van de grote villa.... een statussymbool....
Zij voelde zich slachtoffer van de drogisterij en een ziek zusje.... een paria....
Maar we liepen wel over dezelfde wegen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten