20 februari 2020

Dag van:

Nou kan ik natuurlijk wel lekker ongedwongen en alles omzeilend over nieuwsberichten blijven schrijven...
Zo hoef je geen lastige zaken over je privé leven te vrij te geven....
Zo zit ik eigenlijk ook wel een beetje in elkaar...
Als het wat minder gaat, in je schulp terugtrekken, in je pijn en verdriet gaan zitten, geen moeilijke bemoeienissen van anderen en als je er dan uit bent, dan weer tevoorschijn komen...
Met schrijven gaat dat dus ook heel gemakkelijk ontdek ik...
Je schrijft gewoon over niemendalletjes en dat is dan hetzelfde als je schulp...
Van... ik ben ook zo van... eerst er zelf uit proberen te komen en dan pas anderen om hulp of bevestiging vragen als het echt niet lukt...
En ook ben ik wel zo dat ik altijd graag de zonnige zijde wil blijven zien  en opzoek...
Maar... zo terugkijkend op de periode kerstvakantie tot voorjaarsvakantie is er barstens veel gebeurd en leefden we in een soort van rollercoaster...
Ik besefte me dat de afgelopen periode goed maar toen ik vanavond op het knopje 'bevestigen' van de vakantiediscounter klikte... en de reis naar Kos voor de meivakantie vastgelegd had... toen kwam het er even van boven tot onder en weer terug uit...
Want tjonge ... niet te geloven... wat ben ik toe aan vakantie....
Van... drie van je lieve vrienden kanker....soms slepend... soms meedogenloos toeslaand... soms uitzichtloos....

Het hakte erin....en gelukkig kon ik daar dan wel af en toe woest over van me afschrijven....
Geleefd van uitslag naar uitslag... neergesabeld en opgekrabbeld en weer neergesabeld...
Van..... heel wat aangelegenheden in je werk....
Natuurlijk kan ik daar niet over schrijven... er is altijd zoiets als privacy gevoeligheid...
Maar er gebeurde heftige dingen....
Zoveel te regelen, te overleggen, op te zoeken, te onderbouwen, stil te houden, bezoeken af te leggen, te registreren, te observeren, gevoelige informatie, strijdt voor kinderen en/ of ouders, overleg met instanties, enzovoorts enzovoorts...
Er waren dagen bij dat ik pas om 7 uur thuis was een toen nog moest koken....
En dat allemaal naast je gewone werk dat er ook lag ....
Ik heb het niet als werkdruk ervaren.... alles kwam zoals het kwam...
Maar emotioneel gezien leek het alsof ik in een botsauto zat... alle kanten op vloog... en met butsen en blauwe plekken soms eruit kwam...
Zoveel speciale kinderen... zoveel speciale dingen...
Van... en dan is er Willem...
Willem die thuis zit.... zijn leven op orde aan het brengen is...
En wie Willem  kent weet dat dit ALLEMAAL in intense beleving plaats vindt en elk moment weer een andere kant op kan gaan....
Willem is immers intenser dan intens en gaat dieper dan diep...
Willem is geen rollercoaster maar een golf....
Maar dan een golf in een rollercoaster ....
Ik kon dus na mijn werk niet even ademhalen... al poetst en boent en sopt en dweilt Willem als een bezetene het huis... en dat scheelt mij dan weer wel...
Maar thuiskomen betekende omschakelen en luisteren naar een gedachtenzee gevoelsstroom hoge golven die me overspoelden...
Luisteren naar plannen die vandaag zus zijn, gisteren zo, en morgen wéér anders...

Meedenken,  tranen drogen, steunen, de zakelijke kant van de emotionele scheiden, de benen weer op de grond krijgen, de moed behouden, ruis en beren op de weg verjagen, achter en naast hem blijven staan en af en toe een enorm schuldgevoel krijgen als ik het even niet opbrengen kon...
Maar morgen is het zover...
De dag dat ik de voorjaarsvakantie in ga, zal Willem zijn handtekening zetten en voorgoed op onderwijs vakantie gaan...
Het is goed geweest...
Veertig jaar onderwijs...
Veertig jaar meester Willem bij wie ieder kind zich gekend, geliefd en begrepen voelde...
Willem de luister en gevoelsmeester... Willem de grapjes meester...
Meester Willem met zijn fluiten...
Dag lieve meester Willem....
Welkom mooi mens Willem verder op je weg naar nieuwe uitdagingen, kansen en mogelijkheden...
De wereld heeft je nog hard nodig...!!!
Van... en dus...
Nee.. ik kan niet zeggen dat ik moe ben...
Ik zit wel vol...
En het is tijd om even wat van me af te schudden... leeg te maken...
Na morgen en heerlijke week niets....
En dan nog 61 dagen tot een heerlijke week naar ons geliefde vrienden op ons geliefde Kos...
Wat een heerlijk uitzicht...
1 mei dag van de arbeid...?
Niks ervan...1 mei dag van vertrek...!

De bergen door... de koffers in een hoek gooien...het haventje met de vissers langs....3 straatjes omhoog...de lieve schat van mijn favoriete winkeltje knuffelen.... onder de bougainville doorlopen.... en dan op ons terrasje ploffen waar we 7 dagen niet meer vanaf komen... knuffelen en stoeien met de meisjes...Ioanna helpen....Alexis af en toe remmen als hij wéér wil gaan pokeren....bij Stefanos en Lina vis eten en kijken hoe nóg verwender hun dochtertje is geworden.... ofwel deel uitmaken van een compleet andere wereld dan de onze die uiteindelijk eigenlijk tóch óók een beetje de onze is geworden...
Van... nog even morgen... carnaval...
Van alle feesten en feest waar ik het minst mee heb ....
Een raad van elf... lieve help....
Een polonaise... Ammenooitniet....
Een hoempapa orkest... nou laat maar....
Doe mij de zirtaki maar....want daar krijg je mij m'n bed wel voor uit... waar ik trouwens nu in kruip .....
Voelt namelijk net zo lekker warm als de Griekse zon ....
Droom.......