Dag van:
Vanmorgen dacht ik.....
De lockdown aanloop naar Kerst....
Nou ben ik al helemáál geen kerstengel.... twee dagen (tegenwoordig zelfs vaak al drie) de aangepaste ideaal ik uithangen is niks voor mij......
Ik ben meer van; 'ik hou sowieso van jullie, elke dag....ook zonder poespas, gedoe of mooie kleren, en het is altijd feest als jullie langskomen......
Voel je daartoe vooral niet verplicht, spontaan binnenvallen vind ik nog véél leuker'.
En misschien is dat mijn mazzel wel weer dit keer...
Geen lockdown stress....
Geen last van lege stille straten....
Geen geklaag....
Ik loop cadeautjes kopen niet mis, ook niet de kleren die ik maar één keer zou dragen en waarin ik me behoorlijk ongemakkelijk voel wanneer alles zo strak om het uitgezakte lijf plakt, en eveneens die kerstboom niet...
De gezelligheid zit hem hier elke dag immers in het rommelige huishouden, de brandende waxinelichtjes, de nep openhaard die niet eens nep lijkt, de honden aan de voeten, de poezen genesteld in het lammetjes vacht op de bank, de vogeltjes buiten die zich tegoed doen aan al het lekkers dat in de bijna kale appelboom hangt, het luisteren naar muziek, en het binnen laten van spontaan bezoek.
Genieten van dit kwetsbare leven is voor mij dat elke
dag telt!
dag telt!
En dat wens ik jullie oprecht óók toe... de dagen naar Kerst, de dagen van Kerst en alle dagen daarna....
Dat dacht ik dus... en ik zette het maar weer eens op Facebook...
Doordeweeks ben ik niet zo'n Facebooker... men moet het bij mij van de weekenden hebben... dan heb ik doorgaans meer tijd...
Als mijn aanstaande eega tenminste niet steeds mijn aandacht opeist...
En dat viel mee dit weekend...
Hij heeft weer eens een serie waarin hij zich helemaal verliest...'Witchers' of zoiets....
En hij had natuurlijk zijn klassieker; Feyenoord Ajax.... alleen maak ik daar maar niet teveel worden aan vuil...
Wat de topper van het seizoen moest worden, werd één grote tegenvaller van beide zijden overigens....
Wel keken we samen nog Human tv..... je weet wel....van Brainwash....
Vandaag was Abdulkader Benali, de schrijver/ presentator te gast...
Ik ken de beste man van naam... heb echter nog geen boek van hem gelezen...
Moet ik misschien toch eens doen...
Hij had niet veel nieuws te vertellen... tenminste niet iets van wat ik niet wist of niet al voelde...
Maar één metafoor... één verhaal raakte me....
Het maakte ineens zo ontzettend simpel duidelijk waar het bij dat stomme racisme om gaat.... of eigenijk ook meer dat dilemma dat kinderen hebben als ze vanuit een ander land naar Nederland komen bij de inburgering en daarna..... de kloof tussen thuis en de maatschappij waarin ze leven....
En weer is dit een voorbeeld vanuit kinderogen...
Keken we maar eens wat vaker door kinderogen...
De wereld zou er zo eenvoudig duidelijk van worden...
Hij vertelde dat hij als vierjarig jongetje vanuit Marokko in Nederland komt en naar school moet...
Mama vertelt hem wat hem staat te gebeuren.... spelen in de zandbak... knutselen... en nog veel meer leuke dingen...
Zo stapt Abdulkader ferm de klas binnen bij de mooiste liefste vrouw die hij ooit zag... op zijn moeder na dan...
Ze zongen en speelden en toen gingen ze eten....
Juf vraagt " Wat heb je bij je"...
Abdulkader antwoord "een plátano"....
Nee zegt de juf dat is geen plátano dat is een banaan...
Nee zegt Abdulkader dat is een plátano.... nee banaan... nee plátano... nee banaan....!
Abdulkader komt thuis, en mama vraagt hoe het was...
Abdulkader vertelt enthousiast over de zandbak, de gitaar van de juf en de banaan....
Nee, zegt mama dat is een plátano... nee mama een banaan... nee plátano... nee mama dat heet hier banaan.... plátano... banaan .... plátano....
En dat... dát is dus die eerste verwijdering....
Ik zal nooit vergeten dat ik een meisje in de klas had....
Anderhalf jaar vluchtelingen kamp.... bij mama op schoot want het was in dát kamp te gevaarlijk om vrij rond te spelen...
Papa, die al in Nederland was, kende ze alleen van het schermpje op mama's telefoon...
Na anderhalf jaar komen ze in Nederland...
Mama direct zwanger... en binnen tien maanden na die bevalling wéér zwanger.....
Van jaren alleen met mama... op schoot... naar een huis in plaats van een tent.... een man die je niet kent en die ineens de baas is... naar twee broertjes waar alle aandacht naar uit gaat... op een school waar ze niet jouw taal spreken...
N. leerde snel Nederlands... mama niet.... mama kon niet naar school in verband met die twee broertjes...
En zo kwam er een moment... zeg maar na de plátano en banaan affaire... dat mama N. niet meer begreep en N. mama niet meer... en met de man in huis die wel Nederlands sprak, had ze geen band....
Kijk... dat soort dingen daar wordt niet over nagedacht...
althans nauwelijks....
althans nauwelijks....
Ook niet vreemd dat er vanaf dat moment een probleem in de hechting ontstond...
Een prachtig verhaal is ook dat ditzelfde meisje dingen die ze héél mooi vond van school ontvreemdde en mee naar huis nam...
Zo ook dat afscheidscadeautje voor één van de stagiaires...
Een kindertekening in een versierd houten lijstje... en op dat lijstje waren glanzende steentjes geplakt...
Prachtig natuurlijk...
De volgende dag was nergens dat lijstje meer te vinden...
En ik voelde dat N het had meegenomen maar ze antwoordde ontkennend...
Toch maar papa gebeld... of daar thuis ook misschien een cadeautje was gevonden...
Papa ontkende dit...
Maar... er liep ook een voorleesmoeder annex gezinsbegeleidster daar thuis rond...
Toen ik haar aan de telefoon had vertelde ik het verhaal...
Oh maar dat lijstje heb ik gezien hoor... ik dacht dat N dat gemaakt had...
Enfin het lijstje kwam terug... en toen ik een week later een gesprek met vader had zei hij nog hoe vernederend hij onze cadeautjes voor stagiaires vond...
In zijn land kregen juffen goud of andere sieraden als ze vertrok...
En zo zie je maar....
Er zat geen kwaad achter... enkel een cultuurverschil...
En daarom, zegt Benali, is het zo belangrijk dat er meerstemmigheid is.... dat de verhalen vertelt worden...
Alleen zo kan er democratie zijn.... alleen zo kan je begrip en respect voor elkaar hebben...
Kijk..... als ik nou toch al iets wilde benoemen dat mijn eerste verhaal duidelijk maakt... "zorgen dat elke dag telt"... dan is dát wel dit verhaal en deze uitzending vandaag...
Het verhaal van de plátano en de banaan....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten