Dag van:
Anderhalf uur slaap...
Malende gedachten...
Over school.... over kerst.... over lockdown....
Over Ben....
En misschien nog meer over zijn gezin.....
Lockdown... en niet kunnen troosten... proosten... toosten.....
Te link nu..... ben ik misschien niet ziek... drager kan ik zijn...
Want hoe mooi je je ook aan de regels houdt privé.... in je werk kom je dagelijks tientallen mensen tegen... en nog meer kinderen....
Maar ik steven op de vakantie af...
Ik tel de uren...
Of eigenijk ook weer niet...
Geen tijd voor....
Nieuwe leerlingen bespreken..... ik krijg er drie na de lockdown....
Leerlingen opvangen....
Jij kent hen niet... zij jou niet....
Vragen van ouders beantwoorden....
Tafeltjes en stoeltjes zoeken voor het nieuwe drietal...
We komen de dag wel door mijn onderwijsassistent en ik....
Mijn ogen voel ik branden...
Van vermoeidheid en ingehouden tranen...
Ooit zal die stomme corona emotie er wel uitkomen...
De opgekropte bomvolle emotie....
Vol dood.... vol druk... vol angst... vol moed ook.... vol extra werk.... vol anders werken.... vol gemis.... vol onvolledigheid.... vol leegte....
Soms komt het mondjesmaat...
Bij het horen van een liedje...
Bij een gedachte...
Bij een wens....
Bij een beeld op tv....
Soms in een steek...
Soms in een traan....
Soms met kippenvel.... of een rilling....
Soms met een brok in je keel... of een knoop in je buik...
Maar er zit zoveel meer....
Laat ik het nog maar even bewaren...
Er komen nog genoeg van die akelig zweverige lief doen dagen aan met tranentrekkende programma's... op tv.... op radio....
Met jaaroverzichten....
Met moedwillig oproepende overpeinzingsmomenten tijdens terugblikken...
Brrrrrr.... kan er nu al tegenop zien...
Mag verdriet of boosheid dan geen ruimte krijgen.... geen plek hebben...?
Jazeker wel....
Het zit er al jaren hoor....
Gewoon veilig opgeborgen...
Komt steeds wat bij ook....
Het doet me geen kwaad... het zit daar gewoon in mij....
Lekker laten zitten....
Het hoort immers bij mij...
Maar om het nou telkens wakker te schudden en op te roepen .... ach nee... waarom....
Dan brengen we de noodopvang leerlingen naar de hal....
Een laatste groet...
Vakantie....
Van....
En wat doe je dan...?
Je rijdt naar je vriendinnetje voor een kop koffie....
En een babbel....
En een hoop gegiechel....
Je doet je boodschappen...
Je haalt je medicijnen en schrikt voor de zoveelste keer van de hoeveelheid...
En je rijdt naar huis...
Je kookt...
Je eet....
Je laat Willem de boel opruimen en in de vaatwasser zetten...
Je drinkt je kop koffie....
Je hoofd valt achterover....
En je slaapt....
Je wordt wakker....
Zie een twintigtal appjes...
Gaat weer achter je computer zitten...
En bent toch weer aan het werk...
Want dat brachten de appjes teweeg...
Vervlogen is je vakantiegevoel....
Je kijkt samen tv.....
Je gedachten gaan honderd keer naar je oude vriend Ben...
Je haalt samen herinneringen op...
En je beseft je dat je wel in een heel raar wereld nu leeft...
Waar alles doorgaat en toch niet...
Anders doorgaat denk ik...
Plannen proberen te maken voor twee weken vrij waar niks te plennen valt....
Je kan nergens heen...
Je kunt amper wat kopen...
Je kan niemand uitnodigen...
Van....
Ach laten we het maar gezellig maken met de kerst samen....
"Wat gaan we doen dan?".... vraagt Willem....
Tja.... tja.....
Laat ik dáár nou vannacht eens over gaan liggen piekeren....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten