28 december 2020

Dag van:

Ik zie zowaar de zon door de gordijnen piepen....

Willem is vast al buiten met de honden als ik wakker word...

Zoals al eerder vermeld slaap ik allerbelabberdst de laatste weken....

Ik maak rondjes van één of twee uur en ben dan weer een tijd wakker...

Ik heb werkelijk geen idee waar het vandaan komt...

Ik droom de raarste dromen en soms naarste dromen...

De gebroken nachten vul ik maar met het inkleuren van online kleurplaten...

Daar word je dan gelukkig wel heel rustig van...

De vakantie doet er natuurlijk geen goed aan want ik ga ook veel later naar bed nu...

Misschien is iets van melatonine een idee als dit nog langer aanhoudt...

Toch moet ik nu heus mijn bed uit want ik ben zojuist gevraagd om een of ander stukje in een plaatselijk Fries christelijk blaadje te schrijven

Met genoegen natuurlijk maar dan wel gewoon in Nederlands... het Fries ben ik niet machtig....

Onderwerp zijn drie vragen: Wat had voor jou dit jaar de grootste impact,  wat deed het met je, en wat neem je mee naar volgend jaar...

Eerst koffie....

En een sweater voor Willem online bestellen...

Meneer heeft ineens de sweaters ontdekt sinds hij iets nodig had voor zijn regenboog verhaal...

Hij wilde een jasje, maar gekleurde jasjes doen al gauw clownesk aan...

Gelukkig hadden we daar een gay website....

Met plenty aan gaypride kleding...

Het werd een sweater met regenboog hart...

De sweater zit nu echter zó lekker dat meneer weigert nog iets anders aan te trekken...

Enfin we kennen dit van de joggingbroek...

Als er eenmaal eentje lekker zit, alles klopt qua stof, qua niet strak zitten, qua niet kriebelen, qua geen verstikkend boord, geen wijde pijpen, geen strak kruis etc etc.... dan doet Willem dus niks anders meer aan....

Zo loopt hij dagen.... weken... in dezelfde broek, trui, Zweedse klompen...

Thuis dan....

Ja... liefst zou hij ook die kleding aantrekken als hij naar de winkel gaat maar dan hou ik hem toch echt tegen....

Desalniettemin vind ik het feit dat hij het ALTIJD in huis draagt, ook een zwerversbestaan....

En gooide hij zoiets nou eens in de was....neeeeheeee.... het zit te lekker... je weet wel... ik ben hoog sensitief....

De enige manier om dat spul in de was te krijgen is dus eenzelfde sweater of joggingbroek aan te schaffen....

En liefst meer natuurlijk...

Zoals mijn moeder altijd zei;  één aan, één in de was, één in de kast....

Dat is me met de joggingbroeken nu aardig gelukt... met als met de polo's afgelopen zomer....maar met de nieuwe rage van sweaters dragen, moet ik weer een voorraadje opbouwen...

Daarbij natuurlijk gelet op alle bovengenoemde kenmerken....

En dat is lastig als je online moet kopen...

Je moet op de gok kijken of hij wel genoeg zal lubberen.... of het niet een strak boord heeft en of de binnenkant niet van zachte kriebelstof is...

Enfin... ik vind iets.... vooral niet te duur want dan kan je je nog eens een miskoop veroorloven....

Ik pak nog een kop koffie en begin te peinzen over het stuk dat ik schrijven zal....

Maar dan begin ik...

.....Het zou natuurlijk ernstig zijn als ik niet zou zeggen dat de allereerste bevinding van 2020, niet corona zou zijn. Maar dan wel met die aantekening dat ik het even erg vond dat al het andere, ook zo belangrijke of intense nieuws daarbij in het niet viel.

En dan denk ik bijvoorbeeld aan het kind en zijn vader die tijdens een vuurwerkbrand in de lift van een flat omkwamen.

75 Jaar bevrijding, dat zo’n mooi herdenkingsfeest zou worden, wat in het niet viel.

George Floyd die om het leven kwam in Minneapolis.

De donorwet die inging zonder dat iemand er aandacht voor had.

De geschiedenis leraar die onthoofd werd in Conflans Sainte Honorine.

De Brexit, de natuurrampen die er ook waren.

De toeslagen affaire...

En toch….ook voor mij was Covid natuurlijk van grote invloed dit jaar.

Alsof je in de zee viel waarvan je weet dat die sterker is dan jij, zonder reddingsdiploma, vest of boei.

Al je basisveiligheid werd je ontnomen. Zowel emotioneel, mentaal als op gebied van  lichamelijk welbevinden.

Nou heb ik in mijn leven weinig veiligheid gekend. Meer een soort schijnveiligheid. Mijn wereld was een chaos waarin ik van heel jongs af aan probeerde orde te scheppen.

Dan ben je 60 en dan denk je dat je er aardig in bent geslaagd. In ieder geval zó, dat het leefbaar voor jezelf en je omgeving is.

Een soort van innerlijke rust, je niet meer hoeven bewijzen, je kennis, ervaring en wijsheid mogen delen met anderen. 

Maar  toen kwam Corona en de wereld, ook de mijne stond opnieuw op zijn kop!

Al mijn verworven waarheden, veiligheid werden in een klap met mij samen die golven in gegooid.

Woorden en begrippen kregen ineens een andere of toegevoegde inhoud.

Zoals je bijvoorbeeld een woord als onomkeerbaar zo makkelijk gebruikt maar pas de werkelijke betekenis leert kennen als je iemand om je heen verliest.

We verloren in de eerste golf Corona veel oh zo geliefde mensen om ons heen. Het verdriet stapelde zich op en had geen tijd een uitweg te vinden. De golven sleurden je verder mee.

En we bleven maar mee deinen, ondergaan en boven komen.  Het nieuwe normaal. 

En we leerden mensen weer anders kennen onder deze omstandigheden. 

Daar waar naastenliefde nu zo’n belangrijke rol moest spelen, kwam ook vooral eigenliefde om de hoek kijken.

Het was alsof ik in twee werelden leefde; 'de zorg voor elkaar wereld' en de 'ontzorg wereld'.

Want waar aan de ene kant mensen ervoor zorgden dat ze zelf maar niets tekort kwamen, waren er ook mensen die, zonder te denken aan risico’s,  tot uitersten gingen om voor anderen te zorgen (de cruciale beroepen)

Ik heb hard mijn best moeten doen dit jaar om niet ten onder te gaan in de golven van angst, wanhoop, wantrouwen, boosheid.

Maar………………………….ik heb één geluk!

Ik werk met kinderen.

Kinderen met een verstandelijk en/of lichamelijke beperking.

Kinderen die je weliswaar leert zoveel mogelijk zelfredzaam te worden, van hun beperking een kans of mogelijkheid te maken en op zoek te gaan naar hun talenten en eigen kwaliteiten, maar die hoe dan ook eveneens afhankelijk zijn van anderen.

Kinderen die zich in de onveiligheid van hun beperking zich totaal aan je overgeven.

Overgave………….zonder je waardigheid en je vertrouwen te verliezen.

Wat ik meeneem 2021 in, is nog inniger dan anders, dat ik dat kind in mezelf mee wil nemen. 

En de kracht. De kracht die het geloof me juist nú in deze tijd gaf. 

Er gebeurde iets waar we geen vat op hadden. Iets dat veel groter was de mens. 

En zoals het kind zich overgeeft aan de ouders, verzorgers of leerkracht, zo heb ik vol overgave mijn vertrouwen gegeven aan hem die voor mij voor liefde staat....en ik ben blijven geloven in liefde!

Dat is tevens mijn wens voor anderen in 2021; laat liefde je leidraad en hou-vast zijn!......

Zo, kort met krachtig... net geen A4tje vol....

Tja... ik kan wel door blijven schrijven natuurlijk... en in details verzanden... maar ik geloof niet dat dat de bedoeling is voor zo'n stukkie....

Trouwens daar heb ik mijn blog voor....

Van....

Nu kan ik dan eindelijk op bezoek bij mijn vriendinnetje...

Dat vraagt ze me al dagen maar óf ik ben druk óf zij is dat...

In dit geval vooral zij want het ziekenhuis werk slokt haar op.....

Bijna onmenselijke arbeidsomstandigheden....

Vier vleugels nu vol...

Haar eigen vleugel, spoedeisende afdeling, opgeheven en vrij gemaakt voor Covid patiënten....

Personeel dat bij bosjes uitvalt...

Werken met stagiaires en uitzendkrachten die van niks weten....

De ergste dingen om je heen zien gebeuren....

En terwijl ik aan de koffie zit wordt af en aan geappt en gebeld of Annet maar diensten extra wil draaien, diensttijden wil ruilen enz enz....

Ik zie de stress die al zo hoog zat nog verder oplopen...

En ik kan niks betekenen voor haar...

Ja er zijn... en dat is natuurlijk belangrijk... maar oplossen kan ik het niet....

Ik voel alleen de ernst van alles... hoe hoog alles zit.... wat een verschrikkelijke wereld die ziekenhuis wereld op dit moment is....

En voor het eerst durf ik inderdaad te zeggen "het lijkt wel een oorlogssituatie"......

De tweede corona golf lijkt erger dan de eerste...

Logisch ook misschien want toen wisten we van niks en iedereen was oh zo voorzichtig...

Nuzijn we tien maanden verder... het went... en met die gewenning neemt de voorzichtigheid af...

Zolang je eigen opa en oma of ouders maar niet getroffen worden... de rest is ver van je bed...

Bah.....

Met een bedompt en naargeestig gevoel ga ik naar

huis...

Daar hoor ik op het journaal dat ze zelfs het leger willen gaan inzetten....

En natuurlijk ben ik daar blij om voor al die mensen in de zorg....

Maar het is toch te verschrikkelijk voor woorden.....

En als ik dan na het journaal de reclame zie met de wereld aan oproepen van reisbureaus om nu toch vooral je vakantie al te boeken voor het voorjaar.... dan snap ik de wereld even helemaal niet meer.....

Op welke planeet leef ik in godsnaam....???